SB:ตอนที่ 116 ช่องทางการดูดเงิน

“ปรมาจารย์ลู่หยาง ทักษะจารึกพรุ่งนี้!” ทุกๆท่าน ขอต้อนรับเข้าสู่พิธี! อย่างไรก็ตาม เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยของที่แห่งนี้ อาจารย์ลู่จงใจฝากเรื่องนี้ไว้กับข้า ใครก็ตามที่ต้องการเข้าร่วมพิธีสามารถมาลงทะเบียนกับข้าตอนนี้ได้เลย! “

หลังจากที่หลี่กลับไปที่ตำหนักหมื่นสมบัติแล้ว เขาใช้การคบหาสมาคมของเขาตลอดหลายปีมานี้ในตำหนักหมื่นสมบัติเพื่อกระจายข่าวอย่างรวดเร็ว ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน ทุกๆคนในตำหนักหมื่นสมบัติก็รู้ข่าวอย่างทั่วถึง

“ หรือพูดอีกนัยหนึ่งว่า ถ้าเราไปลงทะเบียนตอนนี้ เราจะมีสิทธิ์ได้เฝ้าชมพิธีเหรอ?”

“ใช่ ยังไม่ค่อยมีใครรู้เรื่องนี้เท่าไหร่ ถ้าเราอยากไป ก็ต้องรีบแล้ว!”

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ทั่วทั้งตำหนักหมื่นสมบัติก็เต็มไปด้วยการอภิปรายและเกี่ยวกับหัวข้อนี้ทั้งหมด

“ถ้าท่านไม่ใช่ผู้จารึก ท่านอาจไม่รู้ว่าการได้เป็นประจักษ์พยานเห็นเหตุการณ์ในตำนานเช่นนี้ไม่เพียงแต่เป็นการเปิดหูเปิดตาเท่านั้น แต่ยังเป็นการช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่ต่ออาณาจักรของผู้จารึกของเราด้วย ถ้าข้าได้ไปเฝ้าชมด้วย คงจะวิเศษมากจริงๆ! “

“ใช่เลย อาจารย์ลู่ไม่ได้สัญญากับพวกเราว่าจะไปแล้วเหรอ? พรุ่งนี้ เราจะได้ชมพิธีจากด้านข้างแน่นอน! “

ในตำหนักหมื่นสมบัติ มีผู้จารึกระดับสูงจำนวนมาก แต่ผู้จารึกเหล่านี้จะไม่สอนความสามารถที่แท้จริงของพวกเขาเองให้กับผู้อื่นได้ง่ายๆนับประสาอะไรกับการเปิดนิทรรศการการทักษะจารึกสาธารณะเช่นนี้

ขณะที่พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการตามหาหลี่ พวกเขาไม่รู้ว่าหลี่ไปแอบซ่อนตัวอยู่ที่ไหนหลังจากกระจายข่าวออกไปแล้ว

“ฮิฮิ ถ้าหาข้าพบง่ายๆขนาดนั้น แล้วข้าจะทำให้พวกท่านโต้เถียงกันได้ยังไงล่ะ?”

หลี่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว เมื่อข่าวแพร่ออกไป เขาจะไม่ปรากฏตัว เว้นแต่ทุกคนจะอยู่กันพร้อมหน้า

“ ไอ้หมอนี่ไปตายที่ไหนแล้ว?” ตามเวลาปกติแล้ว เขาควรจะอยู่ที่ชั้นหนึ่งเพื่อรับลูกค้าไม่ใช่หรือ? “

“ ในเมื่อท่านก็รู้แล้วว่านี่เป็นสถานการณ์ปกติ แต่ตอนนี้สหายคนนั้นได้สนิทสนมกับอาจารย์ลู่แล้ว ตัวตนของเขาเทียบกันไม่ได้เลยกับสิ่งที่เป็นมาในอดีต…” ผู้จารึกอีกคนกล่าว

พวกเขาค้นหาเกือบทั้งชั้นแรก แต่ไม่พบร่างของหลี่เลย ไม่มีทางอื่นจริงๆ พวกเขาทำได้แค่รอในพื้นที่ที่หลี่รับผิดชอบ รอให้เขาปรากฏตัวออกมาเอง

โดยไม่คาดคิดว่า ลู่หยางได้มอบกุญแจห้องสิบสี่ให้กับหลี่แล้ว และขณะนี้ เขากำลังนั่งอยู่ในห้องของลู่หยางดื่มชาเงียบ ๆ

“รออีกหน่อยก็แล้วกัน ทุกๆคนเกือบจะมาถึงแล้วก่อนที่ข้าจะออกไป” เมื่อถึงเวลานั้น เมื่อการแข่งขันจะเข้มข้นขึ้น ถึงเวลาที่ทุกคนจะต้องแสดงฝีมือ “

ผู้จารึกสองคนที่ควรจะยืนอยู่สูงกว่าคนอื่น ๆ ตอนนี้ยืนอยู่อย่างเคารพต่อหน้าหลี่ ดูเขากินขนมและดื่มชา จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งพวกเขา อย่างไรก็ตาม เพื่อให้ได้จุดเข้าชมพิธี ไม่ว่าหลีจะร้องขอพวกเขามากแค่ไหน พวกเขาก็เต็มใจ

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเอง!” ไม่มีพลาดแน่นอน! “

“ ดีมาก ดีมาก” หลี่หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ

เมื่อหลี่ดื่มชาสุดท้ายหมดแล้ว เขาลุกขึ้นยืนอย่างเกียจคร้าน และกล่าวกับผู้จารึกทั้งสองว่า: “เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว ท่านทั้งสองคนลงไปเตรียมการบางอย่างได้แล้ว ถึงตอนนั้น แม้ว่าท่านจะช่วยข้าขึ้นราคา แต่ท่านก็ควรพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ดูสมจริงมากขึ้น “

“ด้วยฝีมือการแสดงของเรา! ไม่มีทางพูดได้! มั่นใจได้. “ผู้จารึกคนหนึ่งกล่าว.

อีกคนหนึ่งยื่นมือออกมาโบกต่อหน้าหลี่ เขาถูนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้เข้าด้วยกันแล้วหัวเราะเบา ๆ : “หลี่ งั้นมาทำแบบนี้กันเถอะ … “

หลี่เข้าใจอย่างเป็นธรรมชาติว่าทั้งสองคนกำลังพูดถึงอะไร และโบกมืออย่างไม่อดทนกล่าวว่า “พอแล้ว พอแล้ว ตราบใดที่พวกท่านทำงานของพวกท่านเอง พวกท่านจะได้รับผลตอบแทนอย่างมากหลังจากเรื่องนี้จบลง!”

“ จริงๆแล้ว ผลึกไม่ใช่ประเด็นหลัก พวกเราพี่น้องแค่ต้องการสองที่… “

“ นอกจากนี้ ข้าเห็นว่าท่านหลี่ต้องคุ้นเคยกับอาจารย์ลู่เป็นอย่างดี ใช่ไหม? ท่านสามารถแนะนำเราได้มั้ย? พวกเราก็อยากจะพบกับอาจารย์ลู่ด้วย! “

“แค่นั้นเหรอ?” หลี่ไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา แต่ในใจของเขานั้น เขาชื่นชมลู่หยางสุดขีด เพียงแค่จากชื่อเสียงของเขา เขาสามารถทำให้ผู้จารึกสองคนยอมจำนนต่อเขาได้

ดังนั้น เขาจึงตบหน้าอกของเขาและให้ความมั่นใจกับทั้งสองว่า: “เรื่องนี้อาจารย์ลู่จะจัดการเอง! ตราบใดที่พวกท่านทำงานได้ดี ข้าก็ไม่จำเป็นต้องพูด อาจารย์ลู่หยางจะให้ผลประโยชน์แก่พวกท่านเอง! อย่างไรก็ตาม โอกาสอยู่ตรงหน้าพวกท่านแล้ว มันขึ้นอยู่กับพวกท่านที่จะคว้ามันไว้เอง “

ดังนั้น….. แผนการดำเนินไปด้วยดี …

“ข้าต้องไปดูทักษะจารึกของอาจารย์ลู่!” ผู้จารึกหนุ่มกล่าวด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

“ ข้าก็ต้องไปดูด้วย!”

“ข้าจะอยู่ในรายชื่อแน่นอน!” ผู้จารึกหนุ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ต่างตะโกนกันอย่างเอาจริงเอาจัง

เมื่อหลี่ปรากฏตัวในช่วงที่มีการแข่งขันสูงที่สุด และทิ้งข่าวสำคัญไว้ มันไม่ต่างอะไรกับการให้ผู้จารึกหนุ่มเหล่านี้ทุบหัวปลุกจินตนาการทั้งหมดในใจของพวกเขา

“เอ่…” อาจารย์ลู่เดาได้แล้วว่าท่านทั้งสองจะลงเอยเช่นนี้ เขากังวลว่าสถานการณ์จะยากต่อการควบคุมเมื่อถึงเวลา ดังนั้น เขาจึงบอกข้าไปแล้วว่า แม้ว่าจะเป็นการเข้าชมแบบสาธารณะ แต่ก็มีคนจำนวนมากเกินไป มันจะไม่เป็นการดีถ้ามันส่งผลต่อการแสดงของอาจารย์ลู่ ดังนั้น ข้าจะขอพูดเป็นพิเศษว่า มีเพียงสามสิบท่านเท่านั้นที่จะได้เข้าไปชมพิธีนี้! “

มีผู้จารึกอย่างน้อยหนึ่งร้อยคนที่มาอยู่ตรงนี้ และทุกคนรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้ทราบข่าวว่าพวกเขาสามารถชมพิธีได้ อย่างไรก็ตาม หากมีเพียงสามสิบที่สำหรับผู้คนหนึ่งร้อยคน การแข่งขันจะยังคงรุนแรงมากทีเดียว …

“ เลือกข้า เลือกข้า เพื่อที่จะได้เห็นทักษะจารึกในตำนานของอาจารย์ลู่ ข้าได้เตรียมตัวมานานแล้ว! “

“ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าคือการได้เห็นทักษะจารึกในตำนานของอาจารย์ลู่!”

“ ตอนนี้ข้าเป็นผู้ติดตามที่ซื่อสัตย์ของอาจารย์ลู่! คราวนี้ ท่านต้องให้ข้าหนึ่งในสามสิบที่! “

ในอดีต เขาเป็นเพียงผู้รับใช้ระดับสูงธรรมดาๆ แต่ตอนนี้ เพราะลู่หยาง เขากลายเป็นคนสำคัญในสายตาของผู้จารึก หลี่ไม่เคยคิดฝันว่า วันหนึ่ง จะมีผู้จารึกจำนวนมากมาขอความช่วยเหลือจากเขา

แม้ว่าเหตุผลและข้อแก้ตัวเหล่านั้นจะน่าซาบซึ้งใจแต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่หลี่และลู่หยางต้องการ

ทันใดนั้น มีอีกเสียงหนึ่งดังมาจากฝูงชนซึ่งทำให้หลี่มีความสุขมาก

“ อย่าเถียงข้า! หลี่! ถ้าท่านให้ข้าหนึ่งที่ ข้าจะให้ผลึกท่านหนึ่งกำมือ! เป็นอย่างไรล่ะ?

หากพวกเขาต้องการแข่งขันจริงๆ  พวกเขาก็อาจต่อสู้กันด้วยของจริงได้เช่นกัน มาดูกันว่าใครสนใจเกี่ยวกับที่ที่จะเข้าชมพิธีมากกว่ากัน

หลี่พึมพำกับตัวเองก่อนที่จะพูดว่า “เดิมที มันเป็นเพียงสถานที่ที่สำหรับดูพิธี ไม่จำเป็นต้องเอาเงินมาผูกติดไว้ อย่างไรก็ตาม ความกระตือรือร้นของท่านทำให้ข้าตัดสินใจลำบาก หากท่านไม่รังเกียจ นี่เป็นความคิดที่ดี “

แม้ว่ามันจะกลายเป็นเรื่องหยาบคายเล็กน้อยที่จะนำเงินไปวาง แต่ก็ยังเป็นความคิดที่ดีที่จะพิจารณาว่าใครอยากได้ที่มากกว่ากันโดยยึดตามจำนวนเงินที่พวกเขาวาง

ทุกๆคนที่อยู่ตรงนี้ตอนนี้ล้วนเป็นผู้จารึก ถ้าพวกเขาสนใจการเข้าร่วมจริงๆ พวกเขาจะไม่รังเกียจที่จะแลกเปลี่ยนผลึกกับมัน

“เมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าจะใช้ศิลาผลึกของข้าแลกกับท่าน!” ข้ายินดีที่จะใช้สองพันผลึกเพื่อแลกเป็นจุดชมพิธี! “อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นจากฝูงชน สะท้อนเสียงของผู้จารึกคนก่อนหน้านี้

แม้ว่าทั้งสองคนจะสมรู้ร่วมคิดกันมาก่อน แต่ก็ดูเป็นธรรมชาติอย่างหาที่เปรียบมิได้ จากมุมมองของผู้สังเกตการณ์ พวกเขามองไม่เห็นข้อบกพร่องใด ๆ เลย

หลี่พอใจมากกับการแสดงของพวกเขา และตบโต๊ะทันทีพร้อมกับพูดว่า: “เอาล่ะ! หากท่านทั้งสองยินดีที่จะจ่ายคนละสองพันผลึก พวกท่านจะได้เป็นส่วนหนึ่งในสามสิบจุดแน่นอน! “

หลังจากอะไรๆกลายเป็นเรื่องหยาบคาย การแก้ปัญหาก็ง่ายขึ้นมาก หลังจากที่สองจุดได้ตัดสินไปแล้ว ผู้จารึกหนุ่มคนอื่นๆก็ไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว ใครบางคนคนตะโกนขึ้นทันทีว่า “ข้ายินดีที่จะเสนอสองพันผลึกเพื่อแลกกับหนึ่งที่!”

เสียงดังขึ้นมาทีละคนๆ และพวกเขาไม่มีเวลาคิดด้วยซ้ำ เหนืออื่นใด ชื่อของพวกเขาถูกจำกัด และถ้าพวกเขาชักช้า พวกเขาจะถูกคนอื่นแย่งไปจนถึงขั้นน้ำตาไหล

“ดี!” พวกท่านจริงใจจริงๆ! “ผู้จารึกที่อยู่รอบ ๆ ก็กระตือรือร้นกันมากขึ้นด้วย

ในพริบตาเดียว มีมากกว่าสามสิบคนที่ร้องตะโกนเพื่อเอาผลึกสองพันอันเพื่อใช้แลกเป็นจุดชมพิธีก่อนที่หลี่จะตัดสินใจในจุดที่เฉพาะเจาะจง หลี่ชี้นิ้วไปในอากาศอย่างเงอะงะ ไม่รู้ว่าจะเรียกชื่อใครในชั่วขณะหนึ่ง

“ ข้ายินดีจ่ายสามพัน! “ไม่จำเป็นต้องพิจารณาอะไรอีกแล้ว!”

หลี่ยิ้มที่มุมปาก คราวนี้ เขาได้เตรียมการไว้เพียงพอแล้ว เขาไม่เพียงแต่เตรียมหน้าม้าสองคนเพื่อนำเขาจากด้านหน้าเท่านั้น เขายังได้เตรียมนักฉกฉวยที่แอบซ่อนอยู่ไว้ด้วย เมื่อสถานการณ์ที่น่าอึดอัดเกิดขึ้น สายลับจะกระโดดออกมาสร้างบรรยากาศทันที

เมื่อเขาตะโกนออกมาว่า สามพัน หลี่ก็ชี้ไปที่หัวของชายคนนั้นทันที และพูดเสียงดัง: “ดี! ท่านได้หนึ่งในจุดชมพิธี! “

ผู้จารึกที่เหลือรู้สึกว่ามันค่อนข้างยุ่งเหยิง แต่หลังจากที่ได้สัมผัสมันเป็นครั้งแรก พวกเขาบางคนก็ตะโกนออกมาว่าสามพันผลึกทันที หลี่เรียกชื่อสองสามชื่ออย่างไม่เป็นทางการ ทำให้คนด้านล่างตกใจอีกครั้ง

เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม หลี่จะไม่เรียกชื่อต่อไป เมื่อมองไปที่ทะเลฝูงชนที่อยู่ตรงหน้าเขา หลี่ก็ใช้เคล็ดลับเก่าของเขาซ้ำ

ครั้งนี้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครมานำแล้ว บรรดาผู้ที่ยังไม่ชนะการจองจุดชมพิธีนั้นจะมีความกระวนกระวายใจมากกว่าใครอื่นในขณะที่พวกเขาเฝ้าดูจำนวนจุดที่ลดลงเรื่อยๆทีละจุด ทีละจุด ด้วยประสบการณ์จากสองครั้งก่อน มีคนขึ้นราคาไปถึงสี่พันผลึกทันที