SB:ตอนที่ 146 กลิ่นหอมวิญญาณ

แม้ว่าภายในค่ายกลนั้น รัศมีแห่งการทำลายล้างปะทุขึ้นในเสี้ยววินาที และลู่หยางได้เรียกใช้ทั้งระฆังทองคำอมตะ และ ไม้หนึ่งเดียวก่อกำเนิดป่า แต่เขาก็ยังไม่สามารถต่อสู้กับพลังของค่ายกลของตระกูลหยวนได้

เมื่อคลื่นแห่งการทำลายล้างจะตกกระทบลงบนร่างของลู่หยาง แสงสีทองหมุนวนบนผิวของลู่หยาง และปิดกั้นคลื่นแห่งการทำลายล้างได้สองชั่วอึดใจ จากนั้นยืมพลังของคลื่นเพื่อบินลอยออกไปด้านหลัง

“ เขาหนีไปอย่างนั้นจริงๆหรือ” หยวนตงเอ๋อ พูดอย่างไม่เต็มใจและอดไม่ได้ที่จะกระอักเลือดออกมา

เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ จากการต่อสู้กับลู่หยางก่อนหน้านี้ แต่เขาใช้พลังอย่างเต็มที่ในค่ายกล ทำให้หยวนตงเอ๋อเหนื่อยล้าอย่างมากและได้รับผลกระทบจากการสะท้อนกลับของพลัง

เมื่อเห็นลู่หยางฉวยโอกาสที่จะหลบหนี แม้ว่าหยวนตงเอ๋อจะไม่เต็มใจ แต่เขาทำได้เพียงเฝ้ามองและทำอะไรไม่ได้เลย

“ ยังไงก็ตาม ปล่อยเขาไป แม้ว่าเขาจะหลบหนีใด้ครั้งนี้ แต่การโจมตีของการก่อรูปแบบการป้องกันก็ยังเพียงพอที่จะทำให้เขาได้รับความเสียหายบ้างบางส่วน ” มันยังไม่สายเกินไปที่จะจัดการกับเด็กคนนี้หลังจากที่ผู้อาวุโสสูงสุดออกมาจากความสันโดษแล้ว ตอนนี้ ทุกๆคนควรจะยุ่ง อย่ามัวยืนเฉยๆอยู่ “

เมื่อสิ้นเสียงของเขา สายตาของหยวนตงเอ๋อก็จ้องมองไปที่ซากปรักหักพังที่อยู่เบื้องหลังเขา เขาขมวดคิ้วแล้วพูดเบา ๆ

ห้องโถงขนาดใหญ่ถูกทำลายจนมีสภาพเช่นนี้ที่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะสร้างขึ้นมาใหม่และหยวนตงห่าว จำเลยคนสำคัญได้หลบหนีไปนานแล้ว และซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง

“ ไอ้สหายเลวคนนี้ เขาหลบหนีไปในตอนที่พบกับอันตราย ทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่เช่นนี้ มาทำความสะอาดกันเถอะ! ” หยวนตงเอ๋อดุเสียงดังในขณะที่เขากำลังคิดแล้วว่าเขาควรจะสู้กับหยวนตงห่าวซึ่งๆหน้าอย่างไร

 

ตอนที่ทุกๆคนกำลังเริ่มยุ่งๆกันอยู่นั้น หยวนตงเอ๋อก็ลงนั่งขัดสมาธิกับพื้นและเริ่มรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเอง มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยในขณะที่เขาพึมพำกับตัวเองอย่างน่ากลัว:

 

“ไอ้หนู เจ้ากล้าล่วงล้ำเข้ามาในตระกูลหยวนของข้า เจ้าจะจากไปง่ายๆได้อย่างไร? เมื่อผู้อาวุโสสูงสุดออกจากความสันโดษ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร แม้ว่าเจ้าจะหนีไปสุดขอบโลก ตระกูลหยวนของข้ายังคงจะฉีกเจ้าออกเป็นชิ้น ๆ ! “

 

ในขณะที่เขาพูด เขาวางมือที่เหี่ยวเฉาไว้ข้างหน้าจมูกและสูดดม กลิ่นหอมแปลกประหลาดลอยออกมาจากฝ่ามือ และไม่ใช่แค่ฝ่ามือของหยวนตงเอ๋อเท่านั้นที่มีกลิ่นนี้ อากาศโดยรอบยังมีกลิ่นหอมจาง ๆ ที่ลอยออกไปไกล ๆ

สำหรับลู่หยาง เกราะวิญญาณดั้งเดิมได้ช่วยชีวิตเขาในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด มิฉะนั้น การโจมตีที่น่ากลัวเช่นนั้นจะสามารถฉีกร่างของเขาออกจากกันได้

 

แต่ถึงอย่างนั้น ลู่หยางก็ยังรู้สึกไม่ดี ความตกใจครั้งใหญ่ส่งผ่านเกราะวิญญาณดั้งเดิมและเข้าไปในร่างกายของลู่หยาง แทบจะทำให้อวัยวะภายในของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ ภายใต้การคุ้มครองของเกราะวิญญาณดั้งเดิม เขาบินเป็นระยะทางกว่าร้อยไมล์และมาถึงในป่าเล็ก ๆ ที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรมาพักรักษาตัว

สภาพแวดล้อมที่นี่ค่อนข้างดี ยิ่งไปกว่านั้น มีสัตว์ป่าตัวเล็กๆเพียงไม่กี่ตัวและแทบไม่มีสัตว์อสูรดุร้ายที่นี่

 

ลู่หยางจำสถานที่แห่งนี้ได้ตั้งแต่ครั้งที่แล้ว ดังนั้นเมื่อเขาพบกับอันตรายในครั้งนี้ ลู่หยางจึงวิ่งมาทางนี้โดยไม่รู้ตัวเพื่อพักฟื้นอาการบาดเจ็บ

ขณะที่ร่างของเขาลงสู่พื้น ลู่หยางก็กระอักเลือดออกมา หญ้าข้างหน้าเขาถูกย้อมเป็นสีแดงด้วยเลือดและยังมีสีดำผสมอยู่ในเลือดด้วย

 

“ อาการบาดเจ็บครั้งนี้รุนแรงจริงๆ มันเป็นแค่การโจมตีครั้งเดียว แต่มีเลือดไหลออกมามากจริงๆ”

 

เลือดเป็นก้อนๆเป็นเลือดที่ลู่หยางเพิ่งอาเจียนออกมา

ลู่หยางรู้ดีเกี่ยวกับสภาพร่างกายของเขา เขาหมุนเวียนพลังวิญญาณของเขาทันทีเพื่อขับไล่เลือดที่เหลือทั้งหมดออกจากร่างกายของเขา

 

โชคดีที่หลังจากที่ลู่หยางได้รับการเลื่อนขั้นเป็นผู้คุมอสูรระดับสูงแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งขึ้นมากเช่นกัน มิฉะนั้น อวัยวะภายในของเขาจะได้รับบาดเจ็บมากกว่านี้

พลังงานสีเขียวไหลเวียนอยู่ภายในร่างกายของลู่หยาง มันเป็นพลังงานประเภทไม้จากราชาไม้เทวะ และช่วยลู่หยางปรับอาการบาดเจ็บของเขาได้

ลู่หยางหยิบก้านยาวิญญาณออกมาจากอกของเขา แล้วถอนหายใจเบา ๆ “ โชคดีที่ข้ายังมีอยู่บ้าง ข้าซื้อมันครั้งที่แล้วเพื่อรักษาบาดแผลของราชสีห์ขนทองหกเนตร”

 

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงเม็ดยาวิญญาณระดับกลางเท่านั้น เม็ดยาวิญญาณระดับสูงเหล่านั้นถูกราชสีห์ขนทองหกเนตรกินไปหมดแล้ว ซึ่งเป็นสาเหตุที่อาการบาดเจ็บของราชสีห์ขนทองหกเนตรหายเร็วมาก อย่างไรก็ตาม ร่างกายของลู่หยางนั้นพิเศษอยู่แล้ว และด้วยความช่วยเหลือของพลังงานประเภทไม้ แม้แต่สมุนไพรวิญญาณระดับกลางก็ยังค่อนข้างให้ผลดี

 

“ลู่หยาง…” ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างอยู่บนร่างกายของท่าน … “

ลู่หยางรู้ว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรพบอะไรบนร่างกายของเขา เขารีบปล่อยราชสีห์ขนทองหกเนตรออกจากพื้นที่สัตว์เลี้ยงทันที อย่างไรก็ตาม ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็ออกมาราวกับว่ามันเป็นสุนัขตัวเล็ก ๆ นอนอยู่บนร่างของลู่หยาง และเริ่มที่จะสูดดมอย่างสิ้นหวัง

 

“ ราชสีห์ขนทองหกเนตร อะไรที่ท่านพูดน่ะมันไม่ถูก ท่านหมายถึงกลิ่นตัวข้าเหรอ” ลู่หยางถาม

หลังจากนั้นไม่นานราชสีห์ขนทองหกเนตรก็หยุดดม จากนั้น มันก็ค่อยๆย่อยกลิ่นที่รวบรวมมาจากร่างกายของลู่หยาง แล้วมันก็แสดงสีหน้าท่าทางที่เคร่งเครียดจริงจังทันที

 

“ เจ้ามีกลิ่นหอมพิเศษติดตัวเจ้ามา ไม่เพียงแต่มันมีความพิเศษเท่านั้น แต่ … ” ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดพร้อมกับกระโดดหนีจากลู่หยาง และเริ่มดมกลิ่นโดยรอบด้วยพลังทั้งหมดของมัน ในที่สุดก็ได้ข้อสรุปและกล่าวว่า: “ยิ่งไปกว่านั้น ความสามารถในการแพร่กระจายของกลิ่นหอมชนิดนี้รุนแรงมาก! ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ใด ไม่ว่าเจ้าจะเร็วแค่ไหน กลิ่นหอมนี้จะยังคงอยู่ในอากาศและไม่จางหายไปอีกนาน! “

 

“ท่านพูดว่าอะไรนะ?” แล้วท่านคิดว่าข้ามีกลิ่นอะไร? “ เป็นไปได้ยังไง? ในฐานะผู้ชาย ข้าไม่เคยใช้เครื่องหอมอะไรเลย แล้วทำไมข้าถึงไม่ได้กลิ่นน้ำหอมแปลก ๆ ที่ท่านพูดถึงมาก่อน ” ลู่หยางพูดอย่างเหม่อลอย

ในความเป็นจริง แม้ว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรจะพูดแบบนั้น แต่เขากลับไม่รู้สึกได้กลิ่นเลย

ราชสีห์ขนทองหกเนตรหลับตาลง แล้วสูดกลิ่นหอมในอากาศ ราวกับว่ามันพบเส้นทางบางอย่างที่ตรงกับเส้นทางหลบหนีของลู่หยาง ซึ่งหมายความว่ากลิ่นนี้จะยังคงอยู่ในทุกๆที่ที่ลู่หยางไป

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็แย่แล้ว” ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ ก็ไม่มีอะไรมาก แค่หอมขึ้นอีกหน่อย ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ใช่มั้ย?” ลู่หยางอดไม่ได้ที่จะถาม

“ไอ้หนู เจ้ารู้อะไรมั้ย?” ราชสีห์ขนทองหกเนตรขมวดคิ้วและพูดเบา ๆ : “ข้ากลัวว่าเจ้าจะถูกโจมตีโดยการลงมือที่ร้ายกาจของคนในตระกูลหยวน ตอนนี้ ไม่ว่าเจ้าจะหลบหนีไปที่ใด ตราบใดที่พวกเขาติดตามกลิ่นหอมแปลก ๆ นี้ พวกเขาจะสามารถหาเจ้าเจอได้อย่างง่ายดาย “

 

“ เราจะจัดการกับพวกเขาเมื่อสถานการณ์เกิดขึ้น ในเมื่อพวกเขาต้องการหาข้ามาก เราควรใช้มันด้วยไม่ได้หรือ?” ลู่หยางกล่าวอย่างเฉยเมย เขานั่งลง และหลับตาเพื่อเริ่มการรักษาอาการบาดเจ็บ

รอบๆตัวเขา กลิ่นนั้นหอมมากเป็นพิเศษ

ราชสีห์ขนทองหกเนตรส่ายหัวและถอนหายใจ มันต้องการใช้วิธีการบางอย่างเพื่อขจัดกลิ่นหอม แต่สถานการณ์ดูเหมือนจะเลวร้ายยิ่งกว่าที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรจินตนาการไว้ ไม่ว่าวิธีการของราชสีห์ขนทองหกเนตรจะทรงพลังเพียงใด ก็ไม่สามารถทำอะไรกับกลิ่นหอมแบบนี้ได้ มันใช้วิธีการทั้งหมดที่สามารถนึกคิดได้ แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม มันก็ไม่สามารถช่วยลู่หยางขจัดกลิ่นแปลก ๆ นี้ออกไปได้

“ฮึ ในเมื่อเราไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ เราจึงได้แต่ปล่อยให้มันขึ้นอยู่กับโชคชะตา … ” ในที่สุดราชสีห์ขนทองหกเนตรก็ล้มเลิกความคิดที่จะกำจัดกลิ่นหอมแปลก ๆ และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

อย่างไรก็ตาม โชคดีที่เขาได้พบราชสีห์ขนทองหกเนตรในช่วงต้น แม้ว่าจะไม่มีวิธีลบกลิ่นนั้นออกไปชั่วคราว แต่เขาก็ยังเตรียมการล่วงหน้าได้

ราชสีห์ขนทองหกเนตรไม่กล้าที่จะกลับไปยังพื้นที่สัตว์เลี้ยง ดังนั้นมันจึงนอนอยู่ข้างๆลู่หยางโดยวางหัวไว้บนขาของลู่หยางและทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์เขา

กิจกรรมโดยรอบทั้งหมดถูกตรวจตราโดยราชสีห์ขนทองหกเนตร ตราบใดที่มีการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็จะรู้ตัวทันที

ในเวลาเดียวกัน คลื่นแห่งการกดขี่ข่มเหงก็ระเบิดขึ้นภายในตระกูลหยวนที่คึกคัก ในที่สุด ราชสีห์ที่หลับใหลก็ตื่นขึ้นแล้วส่งเสียงคำรามขึ้นสู่ท้องฟ้า

“ลู่หยาง!” ตัวตนที่แท้จริงของเขาออกมาจากความสันโดษแล้ว! “ข้าต้องฉีกเจ้าออกเป็นชิ้น ๆ ! “

เสียงคำรามของราชสีห์กระจายไปทั่วทั้งตระกูลหยวน และเมื่อทุกคนในตระกูลหยวนได้ยินเสียงนี้ แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่ามันเป็นเสียงของหยวนจิน แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงสันหลัง

บางคนถอนหายใจ“ ในที่สุด อาการบาดเจ็บของผู้อาวุโสสูงสุดหายดีแล้วหรือยัง? ข้ารู้สึกว่าพลังของผู้อาวุโสสูงสุดในปัจจุบันแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนนัก! ‘

“ ผู้อาวุโสสูงสุดไม่ได้เข้าสู่การฝึกตนแบบปิดประตูเพียงเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเขาเท่านั้น มีข่าวลือว่าเขากำลังฝึกฝนวิชาขั้นเทพบางอย่างด้วยซ้ำ! ตอนนี้ ดูเหมือนว่าวิชาขั้นเทพของผู้อาวุโสสูงสุดอาจถึงขั้นสุดยอดแล้ว! “

“ยินดีด้วย ผู้อาวุโสสูงสุด!”

“ยินดีด้วย ผู้อาวุโสสูงสุด!”

ใบหน้าของหยวนจินเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวและเขาพูดอย่างเย็นชา: “ลู่หยาง! ก่อนหน้านี้ อสูรร้ายของเจ้าได้ทำร้ายข้าอย่างหนักขณะลอบโจมตี และตอนนี้ เจ้ามาที่นี่ก่อเรื่องกับตระกูลหยวนของข้า ช่างกล้าหาญจริงๆ ตอนนี้ ความแข็งแกร่งของข้าเพิ่มขึ้นอย่างมาก ข้าจะพาคนของข้าไปโจมตีสำนักหนึ่งสวรรค์ของเจ้าในวันพรุ่งนี้และฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ ! ในเวลานั้น … ราชสีห์ขนทองหกเนตร ข้าอยากเห็นนักว่าเจ้าจะวิ่งไปถึงไหน! “

หลังจากหยวนจินออกมาจากความสันโดษ หยวนตงเอ๋อก็รีบไป เขาโค้งคำนับต่อหยวนจินและกล่าวว่า: “รายงานผู้นำตระกูล ชายชราคนนี้ได้ปลูกกลิ่นวิญญาณแปลก ๆ บนร่างกายของลู่หยางแล้ว! แม้ว่าไอ้หมอนั่นจะไปสุดขอบโลก เราก็ยังตามหาเขาพบ! “

“โอ้?” ใบหน้าของหยวนจินเปลี่ยนไปเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มลึกลับ เขาพอใจมากกับสิ่งที่หยวนตงเอ๋อทำและพูดเสียงดัง: “ในตระกูลหยวนทั้งหมด มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เชื่อถือได้มากกว่าคนอื่น! แล้วไอ้สหายเฒ่าหยวนตงห่าวมันอยู่ที่ไหน? ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเขาครั้งที่แล้ว แล้วครั้งนี้ เขายังทำให้ข้าเดือดร้อนมาก! รีบพาเขามาหาข้าโดยเร็ว! “

“รายงานต่อผู้อาวุโสสูงสุด หลังจากการต่อสู้ ไม่พบหยวนตงห่าวอีกแล้ว!”

“ช่างไร้สาระที่สุด! หยวนจินโกรธมาก หลังจากรู้ว่าหยวนตงห่าวหลบหนีคดีของเขา เขาตบโต๊ะด้วยความโกรธทำให้โต๊ะหินอ่อนเนื้อดีแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

หยวนจินคำราม: “ชีวิตคือตระกูลหยวน ความตายคือภูตผีของตระกูลหยวน! ผู้อาวุโสตงเอ๋อ ข้าจะฝากเรื่องนี้ไว้กับท่าน ภายในสิบวัน ท่านต้องจับไอ้เฒ่าหยวนตงห่าวได้แน่นอน แล้วมาพบข้า! “

หากมีส่วนร่วมในตระกูลหยวนในขณะที่เขาอยู่บนบัลลังก์ ชื่อเสียงก็จะไม่มีขีดจำกัด อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ทำผิดพลาด พวกเขาก็จะไม่มีคุณค่าต่อตระกูลหยวนอีกต่อไป

เพียงแค่จากคำพูดของหยวนจิน พวกเขาก็รู้ถึงผลลัพธ์ของหยวนตงห่าวแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะคุ้นเคยกับท่าทางของหยวนจินในการควบคุมชีวิตและความตายของคนอื่น แต่เมื่อคนด้านล่างได้ยินคำสั่งของหยวนจิน พวกเขาก็ยังรู้สึกหนาวสั่นอยู่ดี หลายร้อยคนไม่กล้าส่งเสียง

หยวนจินยกมือขึ้น แล้วนกตัวเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา แม้ว่ามันจะมีขนาดเล็ก แต่ก็สวยงามมากและทั้งตัวของมันปกคลุมไปด้วยขนนกที่ส่องแสงเป็นประกาย

หยวนจินหัวเราะอย่างน่ากลัว“ ในเมื่อเจ้ามีกลิ่นวิญญาณแปลก ๆ อยู่ในตัว เจ้าจึงไม่ต้องรอถึงวันพรุ่งนี้ ในขณะที่เจ้าบาดเจ็บสาหัส ข้าจะเอาชีวิตหมาๆของเจ้าก่อน! “

ด้วยการเขย่าฝ่ามือ นกสวยงามรับคำสั่งของหยวนจินและกระพือปีกบินจากไป ภายใต้แสงจันทร์ นกสวยงามได้รวบรวมทุกกลิ่นในอากาศ และในที่สุดก็พบกลิ่นหอมแปลก ๆ ภายใต้ท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยดวงดาว

นกสวยงามยกคอเล็ก ๆ ของมันขึ้น และส่งเสียงร้องชัดเจน ปีกของมันสั่นอย่างรุนแรง และความเร็วของมันก็ไม่ช้าไปกว่าผู้คุมอสูรระดับสูง มันพุ่งข้ามท้องฟ้าราวกับรัศมีของแสงจันทร์และบินไปในระยะไกลอย่างรวดเร็ว