SC:ตอนที่ 112 ผู้คุมอสูรชั้นสูงครึ่งขั้น

เสียงที่ครอบงำดังออกมาจากห้อง หลังจากนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวต่อหน้าผู้พิทักษ์ลั่วและผู้พิทักษ์เฉิน

“ ข้าไม่ได้คาดคิดว่าจะมีคนซ่อนอยู่ข้างใน ช่างเป็นผลกำไรที่คาดไม่ถึง “

“ ถ้าอย่างนั้น ข้าจะเริ่มกับท่าน!”

พวกเขาสองคนตะโกนใส่กันอย่างเย่อหยิ่งและเริ่มใช้ท่าทางที่ก้าวร้าวเตรียมที่จะเรียกสัตว์เลี้ยงสงครามของตัวเองออกมาได้ทุกเมื่อ เดิมทีเขาคิดว่าเขาจะไม่ได้พบกับคนของตระกูลซุนแล้วครั้งนี้ เมื่อเห็นว่าห้องต่างๆกำลังจะพังยับเยินและไอ้ที่โชคร้ายบางคนก็ออกมาแล้วจริงๆ แน่นอนว่าผู้พิทักษ์ลั่วและผู้พิทักษ์เฉินต่างก็ดีใจ

ผู้พิทักษ์ลั่วใช้สายตาเพ่งมองจ้องแล้วเขาก็จำได้ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเด็กหนุ่มผู้บ้าคลั่งที่ต่อสู้กับเขาครั้งสุดท้าย อย่างไรก็ตาม เมื่อซุนวูเพิ่งก้าวขึ้นไปบนเวที รัศมีที่เขาเปล่งออกมานั้นแตกต่างจากครั้งที่แล้วอย่างสิ้นเชิง แม้แต่กับสายตาของผู้พิทักษ์ลั่วเอง เขาก็ไม่สามารถจดจำซุนหวู่ได้อยู่ครู่หนึ่ง

“เป็นเจ้านั่นเอง!” นานแค่ไหนแล้วนี่? การปรับปรุงของไอ้หมอนี่เร็วมากจริงๆ! ครั้งที่แล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้คุมอสูรระดับกลาง แต่ตอนนี้ … “ใบหน้าของผู้พิทักษ์ลั่วเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ใบหน้าของผู้พิทักษ์เฉินตึงเครียดขึ้น โดยไม่จำเป็นต้องให้ผู้พิทักษ์ลั่วพูดให้กระจ่าง เขาก็สามารถมองเห็นได้จากสายตาของผู้พิทักษ์ลั่วแล้ว ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาอาจเป็นหนึ่งในสองตัวละครที่ทรงพลังที่ผู้พิทักษ์ลั่วพูดถึง

“ นี่คือผู้คุมอสูรระดับสูงใช่หรือไม่? “ แต่มันไม่รู้สึกเหมือน…” ผู้พิทักษ์เฉินกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

มุมปากของซุนวูยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เย็นชา แม้ว่าการฝึกฝนแบบปิดประตูในครั้งนี้จะได้รับผลประโยชน์มหาศาล แต่เขาก็ยังไม่ได้บรรลุทั้งหมด เนื่องจากเขาถูกขัดจังหวะโดยพวกอันธพาลเหล่านี้ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด ดังนั้นเขาจึงได้แต่ออกมาก่อนเวลาเท่านั้น

แม้ว่าจะน่าเสียดาย แต่ความแข็งแกร่งของซุนหวู่ก็ก้าวกระโดดไปในเชิงคุณภาพ ขอบเขตปัจจุบันของเขาไม่สามารถเทียบได้กับเมื่อก่อนอีกต่อไป แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปถึงผู้คุมอสูรระดับสูงอย่างแท้จริง แต่เขาก็ยังอยู่เหนือกว่านั้นมาก ซุนวูควรอยู่ที่ไหนสักแห่งระหว่างผู้คุมอสูรระดับกลางและผู้คุมอสูรระดับสูง ณ ปัจจุบัน เขาควรจะแข็งแกร่งมากกว่านี้มาก

“ แค่ผู้อสูรระดับกลางนั้นก็ยากที่จะรับมือได้แล้ว ตอนนี้…” ผู้พิทักษ์ลั่วไม่กล้าจินตนาการ

ครั้งที่แล้ว เขาไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาหนีไป วันนี้ เขากลัวว่าสถานการณ์ของเขาอาจจะไม่ดีไปกว่าครั้งที่แล้ว

แต่ ผู้พิทักษ์เฉินไม่เชื่อ และเขายังได้เห็นสภาพของซุนวูชัดเจนแล้ว เขาตะคอกและพูดว่า: “เขาเป็นแค่เด็กเหลือขอคนนึงที่ยังไม่ได้ก้าวเข้าสู่ผู้คุมอสูรระดับสูง อย่าคิดว่าเจ้าจะสร้างคลื่นขนาดใหญ่ใดๆต่อหน้าชายชราคนนี้ได้!”

“ ระวังตัวด้วย ผู้พิทักษ์เฉิน! เด็กคนนี้มีอะไรแปลก ๆ ! ยิ่งกว่านั้น เขายังมีสัตว์เลี้ยงสงครามชั้นจักรพรรดิ์อยู่กับตัวด้วย! “

ผู้พิทักษ์ลั่วรีบเตือน แต่มันก็สายเกินไปแล้ว เขาปล่อยเสียงเย็นเยือกและกระโจนไปยังทิศทางของซุนวู ฝ่ามือของเขาเปลี่ยนเป็นกรงเล็บที่แหลมคมราวกับว่าเขาได้ผนึกรวมเข้ากับสัตว์เลี้ยงสงครามไว้ในร่างของเขาแล้ว

“ นี่เจ้ากำลังเล่นกับข้าอยู่เหรอ? ก็ดี! ข้าก็จะเล่นกับพวกเจ้า! “

หลังจากไม่ได้ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวมาหลายวัน ซุนวูรู้สึกราวกับว่าเส้นเอ็นและกระดูกทั้งหมดในร่างกายของเขากำลังจะหลวม ตอนนี้ คู่ซ้อมที่ดีเช่นนี้ถูกส่งมาถึงหน้าประตูบ้านของเขา มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ซุนวูจะไม่ยอมปล่อยเขาไป
มันก็แค่ผู้คุมอสูรระดับสูงธรรมดาๆสองคน แม้ว่าจะยังคงมีความแตกต่างเล็กน้อยในขอบเขตของผู้คุมอสูรชั้นสูง เขาก็ยังมั่นใจในตัวเองมาก

ในพริบตาเดียว เขาได้รวมราชาอสูรคลื่นบ้าคลั่งเข้ากับร่างกายของเขา ซุนวูมองไปที่ผู้พิทักษ์เฉินอย่างเย็นชา และโดยไม่รอให้ฝ่ายหลังเข้าโจมตี เขาเริ่มโจมตีก่อน

ฝ่ามือของผู้พิทักษ์เฉินแค่กลายเป็นกรงเล็บสัตว์ร้าย แต่ในมือของซุนวู เขาถือลูกบอลน้ำแรงดันสูงไว้!

ทั้งสองปะทะกันสร้างความอึกทึกครึกโครมอย่างใหญ่หลวง ทั้งคู่ลอยออกไปพร้อมกันและตกลงสู่พื้น

ความสามารถเทวะโดยกำเนิด! มีอะไรอยู่ในร่างของเด็กคนนี้กันแน่! เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่ผู้คุมอสูรร้ายระดับสูง แล้วเขาจะมียุทธวิธีเช่นนี้ได้อย่างไร? “

ผู้พิทักษ์เฉินร่อนลงบนพื้น หน้าอกของเขาเต้นแรงชั่วขณะก่อนที่จะกระอักออกมาเป็นเลือดเต็มปาก

ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายนั้นน่ากลัวอย่างหาที่เปรียบมิได้ และรวมกับพลังของความสามารถเทวะโดยกำเนิดของราชาอสูรคลื่นบ้าคลั่งแล้ว ทั้งหมดนี้ถูกกระหน่ำลงไปบนแขนของผู้พิทักษ์เฉินทำให้มันแตกทันที

“ นี่มันตัวประหลาดอะไรกันนะ เขายังไม่ได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตของผู้คุมอสูรระดับสูง เขาจะใช้วิธีของผู้คุมอสูรระดับสูงได้อย่างไร!” โชคดีที่ผู้พิทักษ์เฉินปกป้องแขนของเขาในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด มิฉะนั้นเขาจะพิการจริงๆ

แล้วก็โชคดีอีกที่เขามีประสบการณ์การต่อสู้มาหลายปี แม้ว่าเขาจะอ่อนแอ แต่การรู้จักระวังคัวในการต่อสู้ของเขาก็ยังแข็งแกร่งกว่าซุนวู นอกจากนี้เขาพลาดเพราะเขาไม่ได้เตรียมพร้อมและเขาไม่ได้ใช้ความสามารถเทวะโดยกำเนิดตั้งแต่เริ่มแรก ดังนั้นเขาจึงถือว่าเขาประมาทเกินไป

เป็นที่รู้กันว่าในเวลานั้นว่าพวกเขาต้องทนทุกข์กับความยากลำบากนับไม่ถ้วนเพื่อก้าวเข้าสู่ดินแดนผู้คุมอสูรระดับสูง ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาต้องผ่านการฝึกฝนเป็นเวลานานมากก่อนที่จะเรียนรู้ยุทธวิธีบางอย่างของผู้คุมอสูรระดับสูง

“ ผู้เฒ่าเฉิน!” เป็นอะไรมั้ย? ทำไมเราสองคนไม่โจมตีด้วยกัน? “ผู้พิทักษ์โล้นลั่วตะโกนอย่างกังวล เขาดูกระตือรือร้นพร้อมที่จะช่วยเหลือได้ทุกเมื่อ

ผู้พิทักษ์เฉินโบกมือและพูดอย่างไม่เต็มใจว่า: “งั้นก็ไปด้วยกันเถอะ! ข้าไม่เชื่อว่าจะเอาชนะเด็กคนนึงไม่ได้! “

“ ฮ่าฮ่า เมื่อก่อนน้องชายของข้าและข้าสามารถต่อกรกับเจ้าได้ แต่เพียงไม่กี่วัน เจ้าก็ไม่ใช่ต่อสู้ของข้าอีกต่อไป ความก้าวหน้าของข้าในวันนี้ต้องขอขอบคุณคำชี้แนะก่อนหน้านี้ของเจ้า! ” ซุนวูหัวเราะ

เขาเพิ่งจะตระหนักได้ตอนนั้นเองว่าสาเหตุที่เด็กคนนี้สามารถฝ่าฟันมาได้ในวันนี้เป็นเพราะประสบการณ์ที่เขาได้รับจากการต่อสู้ครั้งก่อน อาจกล่าวได้ว่าเพราะผู้พิทักษ์ลั่วจึงกลายเป็นซุนวู ณ ปัจจุบัน

ข้าต้องยอมรับว่าเจ้าเป็นอัจฉริยะ แค่การแลกเปลี่ยนกันเพียงครั้งเดียว แต่เจ้าก็พัฒนาไปได้แล้ว ดูเหมือนภารกิจของเราในวันนี้จะไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว” ผู้พิทักษ์เฉินกล่าวด้วยสีหน้าเข้ม

ผู้พิทักษ์โล้นลั่วมองไปรอบ ๆ และเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับซุนวูเลย เมื่อพวกเขาต่อสู้กันครั้งล่าสุด ลู่หยางทำให้ โล้นลั่วประทับใจมากขึ้นไปอีก แค่ซุนวูคนเดียวยังบังคับให้ทั้งสองคนต้องร่วมมือกัน หากเพิ่มลู่หยางเข้ามาด้วย พวกเขาจะตกอยู่ในอันตราย

“ ผู้เฒ่าเฉิน เรามาจบเรื่องนี้โดยเร็วกันเถอะ เราจะไม่รอให้ผู้ช่วยของเขากลับมา! มิฉะนั้น เราจะต้องรอให้ผู้นำสำนักมาเอง! ชายโล้นลั่วกล่าวอย่างประหม่า

“ถ้างั้น เจ้าทั้งสองเข้ามาพร้อมกันเลย!” ซุนวูหัวเราะออกมาอย่างหยิ่งผยองโดยไม่สนใจทั้งสองคน ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขาทะลุทะลวงแล้ว ซุนวูก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ

ทั้งสามคนเหาะขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกัน พวกเขาต่างก็ปล่อยความสามารถโดยกำเนิดของตัวเอง คนแล้วคนเล่า ความสามารถโดยกำเนิดของพวกเขาได้เบ่งบานออกมาพร้อมกับแสงรังสีที่สุกสกาวในอากาศทำให้ส่องสว่างไปทั่วท้องฟ้า ด้านล่างของพวกเขา สัตว์เลี้ยงสงครามทั้งสามตัวก็ระเบิดเข้าใส่กันเป็นการต่อสู้ที่รุนแรง

ชายที่มีรอยแผลเป็นเพิ่งจะตระหนักรู้เดี๋ยวนั้นเองว่าเขาได้ประเมินตระกูลซุนต่ำเกินไป เมื่อมองไปที่สัตว์เลี้ยงสงครามที่ดุร้ายและการต่อสู้ที่รุนแรงบนท้องฟ้า เขารู้สึกถึงความอ่อนแอของตัวเองอย่างลึกซึ้ง เมื่อเทียบกับคนเหล่านี้แล้ว เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเอาชนะ เว่ยเจียง

“ พี่ใหญ่ ข้าว่าเราควรรีบถอย เราเข้าไปมีส่วนร่วมในการต่อสู้ระดับนี้ไม่ได้หรอก! ” เมื่อมองไปที่การต่อสู้บนท้องฟ้า หนึ่งในพวกขี้ข้ากล่าวกับชายผู้มีรอยแผลเป็นด้วยความกลัว

ชายที่ทีรอยแผลเป็นกลืนน้ำลายเต็มปากก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “ ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน การต่อสู้ในระดับนี้ไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถเปรียบเทียบได้! “

ก่อนที่เขาจะพูดจบ พวกลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขาได้เริ่มวิ่งไปที่ประตูใหญ่แล้ว แต่ละคนก็วิ่งให้เร็วกว่าคนท้ายสุด แม้แต่นักเลงที่ถูกซุนหวู่ทำร้ายจนปางตายก่อนหน้านี้ก็ยังวิ่งหนีไปทางประตูใหญ่อย่างลนลานราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ชายผู้มีรอยมีดแผลเป็นหันไปมองข้างหลังเขา ฝูงชนที่แออัดมานานก่อนหน้านี้ว่างเปล่าแล้ว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีดำไปทันที เขาอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งด้วยความโกรธ:  “ไม่ ข้าจะสอนบทเรียนให้ไอ้พวกนี้เมื่อเรากลับไป!”

แต่ เขาเร็วกว่าพวกขี้ข้านั้นมาก ในพริบตาเดียว เขาก็ตามขี้ข้าที่อยู่หลังสุดของกลุ่มได้ทันแล้ว ในเวลาเดียวกันเขาคำรามเสียงดัง: “ไอ้พวกเลวระยำ กล้าหนีเรอะ! ข้าจะจัดการพวกเจ้าเมื่อเรากลับไป! “

สูงขึ้นไปในอากาศ ซุนวูเหลือบมองดูสถานการณ์ด้านล่างและอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย: “แท้จริงแล้ว ผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเจ้าทุกคนกำลังทำตัวไม่ยุติธรรม ดูผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านี้ของเจ้าสิ ข้ารู้สึกเสียใจกับพวกเจ้าจริงๆ “

“นั่นคือปัญหาของเรา เราไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามากังวล! เจ้าควรห่วงตัวเองไว้ก่อนจะดีกว่า! “

ชายโล้นลั่วส่งเสียงคำรามดังออกมา ระบายความโกรธทั้งหมดที่เขาได้ระงับไว้ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและตามมาด้วยการตะโกน “” ไอ้สารเลว ครั้งที่แล้วเจ้าคิดผิด ที่จริง ข้าได้ให้โอกาสเจ้าที่จะพัฒนา”

ทั้งสองคนได้ปลดปล่อยความสามารถโดยกำเนิดของพวกเขาพร้อมๆกันทำให้การโจมตีของพวกเขารุนแรงขึ้นและรุนแรงขึ้น หนึ่งเป็นคุณสมบัติของไฟและอีกหนึ่งเป็นคุณสมบัติของสายฟ้า พลังทำลายล้างของพวกเขาแข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบมิได้

ซุนวูไม่แม้แต่จะคิดก่อนที่จะใช้ทักษะโดยธรรมชาติของราชาอสูรคลื่นบ้าคลั่ง แม้ว่าเขาจะไม่คุ้นเคยเท่ากับพวกเขาทั้งสอง แต่เขาก็ยังคงมีอสูรชั้นจักรพรรดิ์

หลังจากตอบโต้เปลวไฟและสายฟ้าส่วนใหญ่แล้ว ร่างของซุนวูก็ถูกยิงตกลงมาด้วย