SB:ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้นของสงคราม

“มันต้องเป็นเพราะเฒ่าหลอหยุนชานแน่!”

มิเช่นนั้นลู่หยางก็จะยังไม่เป็นที่รู้จักในเมืองเซียงหยางแม้ว่าเจ้าเมืองจะมีความสามารถรู้ถึงการดำรงอยู่ของเขา

เขาพักในบ้านตระกูลซุนพร้อมกับซุนวู ยิ่งกว่านั้นเขายังรับกลุ่มของเตี๋ยซู่ในบ้านตระกูลของเขา มิฉะนั้นเขาจะเป็นกังวลจริง ๆ ที่จะทิ้งพวกเขาไว้ในสวนเล็กๆ

หลังจากพวกเขาทุกคนได้รับเหรียญตราแล้วพวกศิษย์ตระกูลซูก็รวมตัวกัน มีบางคนเหมือนลู่หยางที่เดินทางมาจากที่อื่นและไม่มีที่ไป อย่างไรก็ตามเนื่องจากความสัมพันธ์ของพวกเขากับครอบครัวซุนนั้นไม่เลวพวกเขารวมตัวกันที่นี่และได้จัดตั้งพันธมิตรขึ้นชั่วคราว

หลังจากลู่หยางออกจากหอประตูเมืองคลื่นที่สามของสัตว์ร้ายก็ค่อยๆสงบลงเช่นกัน

อย่างไรก็ตามกำแพงเมืองถูกทำลายและมันยากที่จะซ่อมแซมในระยะเวลาอันสั้น นักรบที่ต่อสู้กับอสูรเลือกที่จะนอนบนกำแพงเมืองที่พังทลายตลอดทั้งคืน

นี่เป็นคืนแรกหลังจากที่สัตว์ร้ายเริ่มขึ้นและเมืองเซียงหยางเงียบสงบเป็นพิเศษ หลังจากฝูงสัตว์ร้ายถูกขับไล่พวกมันไม่ได้โจมตีอีกครั้ง อย่างไรก็ตามยังไม่มีใครผ่อนคลายเพราะเหตุนี้

นี่เป็นเพียงความสงบก่อนเกิดพายุ หลังจากความเงียบและสงบอาจมีพายุที่รุนแรงกว่า “

เงาของการโจมตีของสัตว์ร้ายวางตัวอยู่เหนือจิตใจของทุกคนทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจ และในคืนนั้นไม่มีใครคิดว่ากระแสสัตว์ร้ายที่เพิ่งสงบลงจะระเบิดในคืนอันสงบสุขนี้อีกครั้ง

รวมถึงเหล่าศิษย์ผู้ปกป้องเมืองรวมทั้งสามร้อยคนที่มาสนับสนุน พวกเขาทั้งหมดเสียชีวิตในคืนนั้น หลังจากถูกซุ่มโจมตีโดยฝูงอสูรร้ายผู้รอดชีวิตเหลือไม่ถึงร้อยคน จากการเริ่มต้นของฝูงอสูรบุก บัดนี้ผ่านไปหนึ่งวันเต็ม เมืองเซียงหยางเสียไปเกือบหนึ่งพันคนแล้วและหอประตูเมืองก็พังลงในที่สุด

ก่อนที่ท้องฟ้าจะสว่างขึ้นผู้นำของตระกูลผู้ยิ่งใหญ่หลายคนมารวมตัวกันและมาที่คฤหาสน์ของท่านเจ้าเมืองเพื่อขอคำอธิบาย

ท่านผู้นำพรรคของพวกเราหลายพรรคได้เสียสละศิษย์ไปจำนวนมาก มันยังไม่จบสิ้นอีกหรอ? “ผู้นำตระกูลคนหนึ่งพูดกับผู้นำแคว้น

ผู้ครองเมืองนั่งอยู่ด้านบนสุดของห้องโถงและมองลงมาที่เหล่าผู้นำตระกูลจากเบื้องบนพร้อมกับถามว่า: “ผู้นำตระกูลเฉินท่านหมายถึงอะไร”

“ข้าหวังว่าผู้นำจะนำพวกเราเป็นฝ่ายบุกก่อนบ้าง! ฆ่าสัตว์ร้ายเหล่านั้นทุกตัว! “

“ง่ายๆแค่นั้น!”

ด้วยเสียงคำรามดังราชสีห์คลั่งก็เปิดปากของเขาแล้วตะโกนใส่ผู้เฒ่าตระกูลเฉิน

“พวกเรารู้จักหุบเขาเทวะร่วงหล่นมาก็หลายปีแล้ว เจ้ายังไม่รู้ซึ้งถึงความแข็งแกร่งของหุบเขาเทวะร่วงหล่นอีกรึ? ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเราได้ซ่อนหุบเขาเทวะร่วงหล่นอยู่เสมอก็เพราะสำหรับวันนี้! “

หลอหยุนชานไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งและพบว่าผู้เฒ่าที่อยู่รายล้อมไม่กล้าส่งเสียงดังนั้นเขาจึงถอนหายใจแล้วพูดว่า: “เจ้าสองคนนั้นในหุบเขาเทวะร่วงหล่นมันกำลังจับตามองพวกเราอยู่ บัดนี้พวกมันมีโอกาส มันต้องการลงมือกับแคว้นเซียงหยางเรา พวกมันไม่เหมือนในอดีตที่พวกมันต้องการต่อสู้ในสงครามยืดเยื้อ “

ยอดฝีมือของเมืองเซียงหยางพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดของหลอหยุนชานพวกเขาทั้งหมดจมลงไปในความคิดลึก ๆ

ทุก ๆ คนในปัจจุบันเคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับหุบเขาเทวะร่วงหล่น พวกเขาคิดเสมอว่ามันเป็นตำนานและไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นจริง พวกเขาไม่รู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตน่ากลัวเช่นใดในหุบเขานั่น

“ เป็นไปได้ไหมว่ามีสัตว์ร้ายดุร้ายอย่างราชสีห์ขนทองหกเนตรในหุบเขานั่น?”

“ พวกเจ้าคิดว่ามันเป็นตำนานทั้งนั้น ไม่เพียงราชสีห์ขนทองหกเนตรมีิอยู่จริง แต่พวกมันได้มาในครั้งนี้ด้วย “

หลอหยุนชานรู้ว่าคราวนี้ราชสีห์ขนทองหกเนตรกำลังควบคุมพวกมันจากด้านหลังเพียงเพื่อบังคับพวกชราพวกนี้เพื่อลงมือ นั่นเป็นสาเหตุที่การต่อสู้ที่ยาวนานเช่นนี้เกิดขึ้น ทุกคนต่างก็พึ่งพาศิษย์รุ่นเยาว์เพื่อถ่วงเวลา

แต่ เวลานี้ตระกูลของเราประสบความสูญเสียอย่างหนัก หากผู้นำไม่ลงมือ พวกเราจะทนต่อไม่ไหว “

เมื่อผู้นำเฉินพูดสิ่งนี้หลอหยุนชานและท่านผู้ครองเมืองก็นิ่งเงียบทันที

ทั้งสามตระกูลที่ยิ่งใหญ่ของเซียงหยางรวมถึงผู้คนในคฤหาสน์ของท่านผู้นำแห่งเมืองล้วนเป็นยอดฝีมือชั้นยอด แต่บุคคลเพียงคนเดียวที่สามารถรู้สึกถึงการถูกคุกคามโดยราชสีห์ขนทองหกเนตรคือ หลอหยุนชานเพียงผู้เดียว เหตุผลก็คือหลอหยุนชานมีสัตว์เลี้ยงสงครามที่แข็งแกร่งเท่าเทียมกับมัน

“พวกเรายังต้องรอไปก่อน … ” หลอหยุนชานหันมองไปไกลราวกับว่าเขายังคาดหวัง

“ทำไมท่านผู้นำไม่ขอความช่วยเหลือจากลานหมื่นอสูร? โดยปกติแล้วพวกเหล่านั้นจะสะสมพละกำลัง แต่ตอนนี้ชีวิตของพวกเขาตกอยู่ในความเสี่ยงแล้วถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องนำมันออกไปใช้

ผู้นำเมืองผงกหัวเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่าเขาเห็นด้วยกับมุมมองของหลอหยุนชาน ข้ายังมีแผนสำหรับเรื่องนี้และได้พูดคุยกับเฒ่าเฟิงที่มีลานหมื่นอสูรแล้ว อย่างไรก็ตามราคาที่พวกเขาต้องการไม่ต่ำและข้าไม่สามารถตกลงได้ในตอนนี้ “

“ไม่จำเป็น! ท่านผู้นำอย่าทำให้มันเป็นเรื่องยาก! “ถ้าท่านต้องการความช่วยเหลือจากข้าจริง ๆ ข้าเฒ่าเฟิงจะยอมรับ!”

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นทันใดนั้น นอกประตูคนหัวล้านเดินเข้ามา แผลเป็นมีดทอดยาวมาจากหน้าผากของเขาไปจนถึงคาง มันช่างน่ากลัวเหลือเกินและใคร ๆ ก็สามารถบอกได้ทันทีว่าเขาเป็นบุคคลที่โหดเหี้ยม

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเห็นคนหัวล้านเข้ามาในโถงทุกคนก็จ้องมองเขา โดยไม่คาดคิดไม่มีสักคนเดียวที่กล้าพูดอะไรเพื่อหยุดยั้งเขา แต่พวกเขากลับมีร่องรอยแห่งความกลัว

“เฒ่าเฟิง!”

“ฮ่าฮ่าเฒ่าหลอเจ้าไม่คิดว่าข้าจะกลับมา?”

คนนึงเป็นชายหัวล้านที่น่ากลัว อีกคนเป็นราชสีห์คลั่ง เสียงของพวกเขาฟังเหมือนฟ้าร้อง

ทุกคนมองหน้ากัน พวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดเมื่อเห็นว่าพวกเขาทั้งสองปะทะกันดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่ฟังการตัดสินใจของพวกเขาได้อย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

“เฒ่าเฟิงเจ้าพูดเมื่อนี้ว่าเจ้าเห็นด้วยที่จะลงมือ?”

ใช่แล้ว อย่างไรก็ตามข้าสามารถปฏิเสธค่าตอบแทน แต่ข้ามีเงื่อนไข! ชายศีรษะล้านพูด

“เงื่อนไขอะไรเหรอ?”

“ข้ายังไม่ได้คิดเลย แต่เมื่อเทียบกับข้อเสนอก่อนหน้าของข้า เจ้าต้องได้กำไรอยู่แล้ว!”

ดี ถ้าอย่างนั้นก็ตามนี้! ข้าจะเปิดลานหมื่นอสูรของท่านได้เมื่อไร “เจ้าเมืองหวังตอบตกลงโดยไม่คิดมาก

นี่เป็นเรื่องเร่งด่วนที่สุด หากไม่มีความช่วยเหลือจากลานหมื่นอสูรกลุ่มตระกูลใหญ่อาจไม่สามารถยืนหยัดได้

ในเวลานี้นอกเมืองเซียงหยางมีสัตว์ร้ายกว่าพันตัวประจำอยู่ที่นั่น ยิ่งไปกว่านั้นมีสัตว์ดุร้ายที่วิ่งเข้าหาเมืองเซียงหยางมากยิ่งขึ้น ท่านผู้นำหวังไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้ว่าเขาจะต้องจ่ายราคาแพง เขาไม่ลังเลเลย

เฒ่าหวังทำไมเจ้ารีบร้อนจัง ในเวลานี้พรุ่งนี้ลานหมื่นอสูรจะรวมตัวอสูรหมื่นตน เมื่อถึงเวลาข้าเฟิงหวานจุนจะทำให้ทุกคนประหลาดใจ! “คนหัวล้านเฟิงพูดเสียงดังและไฟก็เริ่มไหม้ในหัวใจของผู้นำเฒ่าคนอื่น ๆ

อย่างไรก็ตามไฟก็ดับลงในไม่ช้า เขาได้ยินเฒ่าเฟิง “แต่พวกเรายังต้องรอจนพรุ่งนี้ สำหรับตอนนี้โปรดอย่าทำให้เรื่องยากสำหรับเฒ่าหวังและเฒ่าหลอ ทำในสิ่งที่เจ้าต้องทำและรอไปจนถึงพรุ่งนี้ ข้าไม่ต้องการถูกรบกวนโดยกลุ่มสัตว์ดุร้ายเมื่อมีการรวมตัวของสัตว์อสูรหมื่นตนในวันพรุ่งนี้ “

“ลาก่อน!”

เขามาและไปอย่างรีบร้อน เฒ่าเฟิงเป็นคนตัดสินใจเด็ดขาดรวดเร็วมาตลอด อย่างไรก็ตามในเมืองเซียงหยางไม่มีใครกล้าที่จะไม่ให้เกียรติกับคนหัวล้านนี้เพราะพวกเขาทุกคนรู้ว่าหัวล้านนี้มีเบื้องหลังใหญ่โตและแม้แต่ท่านผู้นำหวังก็ต้องไว้หน้าเขา

“ถ้าเป็นเช่นนั้น … ” กลับกันก่อนเถอะ! “

“เมื่อเรากลับไปเราควรเตรียมและจัดการคนอย่างเหมาะสม ทุกคนควรออกไปต่อสู้กับสัตว์ร้าย! “

เฒ่าเฉินกล่าวออกมา เห็นได้ชัดว่าเขามีหน้ามีตาในกลุ่มเล็ก ๆ เหล่านี้ ตระกูลเล็ก ๆ เหล่านี้ฟังเขาและจากไป

แต่หลอหยุนชานรู้ว่าพวกนี้ไม่ได้มาโดยเจตนา เขาถอนหายใจและพูดว่า “ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะทนได้นานกว่านี้สักหน่อย”

ไม่นานหลังจากนั้นนอกเมืองเซียงหยางสัตว์ป่าที่บ้าคลั่งได้เข้าครอบครองหอประตูเมืองและเริ่มต่อสู้กับพวกสามัญชนที่ชายขอบ ผู้พลัดหลงบางคนดิ้นรนต่อสู้ เมื่อมีคนถูกฆ่าตายมากขึ้นกองกำลังของตระกูลก็มาถึงในที่สุด

คนที่นำพวกเขาไม่ใช่ศิษย์แต่เป็นหัวหน้าพรรคเล็ก ๆ

ตระกูลซุนและตระกูลเฉินถือได้ว่าเป็นตัวตนระดับสูงสุดภายในกลุ่มเล็ก ๆ เหล่านี้ แม้ผู้นำของทั้งสองตระกูลยังไปสนามรบด้วยตนเอง ผู้นำของพรรคอื่นจึงตามไป

“สัตว์ร้ายพวกนี้ จงให้พวกมันเป็นรับรู้ถึงพลังของเรา!”

ผู้เฒ่าแห่งตระกูลเฉินเรียกสัตว์ดุร้ายทั้งสี่ของเขาทันทีและรีบไปหาสัตว์ร้ายที่อยู่ตรงหน้าเขา ทั้งสี่เป็นอสูรชั้นยอดระดับกลาง สัตว์ดุร้ายที่อยู่ตรงหน้าไม่สามารถต้านทานได้เลย

แนวป้องกันที่เกือบจะพังถูกฟื้นฟูขึ้นโดยผู้นำทันทีและเหล่าอสูรเริ่มล่าถอยไปเรื่อยๆ

ท่านผู้นำอยู่ที่นี่! ทุกคนบุกเข้าไป! “

“กำจัดสัตว์พวกนี้และฆ่าพวกมันทั้งหมด!”

เสียงตะโกนรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และจิตวิญญาณการต่อสู้ของเหล่าศิษย์ก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ กองทัพของสัตว์ดุร้ายในที่สุดก็ไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป จำนวนคนลดลงอย่างต่อเนื่องและพวกเขาถูกบังคับให้ออกจากเขตปกครองเซียงหยางโดยเหล่าผู้นำ

“ดีมาก ในที่สุดผู้นำตระกูลพวกนี้ก็ลงมือ”

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเมืองเซียงหยางนั้นถูกมองเห็นโดยราชสีห์ขนทองหกเนตร คนอื่นมีเพียงสองตาเท่านั้น แต่ราชสีห์ขนทองหกเนตรนั้นมีสายเลือดของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์และมีหกตา แม้ว่ามันจะไม่เคยออกจากหุบเขามาก่อนแต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเมืองเซียงหยางไม่สามารถรอดพ้นจากดวงตาทั้งหกมันได้

“ถึงเวลาโจมตีเมืองเซียงหยางอย่างเป็นทางการแล้ว”

มีสัตว์หลายพันตัวที่อยู่ข้างหลังเขาทุกตัวกำลังรอราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดประโยคนี้ เมื่อราชสีห์ขนทองหกเนตรเปิดปากหุบเขาครึ่งหนึ่งสั่นไหว

คลื่นทั้งสี่ก่อนหน้านี้ของสัตว์อสูรนั้นได้ส่งพวกมันไปเป็นจำนวนมากแล้ว อย่างไรก็ตามมันเป็นอาหารเรียกน้ำย่อยก่อนการต่อสู้ สำหรับหุบเขาเทวะร่วงหล่น สัตว์อสูรเพียงแค่นั้นถือว่าไม่เท่าไหร่

ในขณะนี้นี่คือจุดเริ่มต้นที่แท้จริงของการต่อสู้

สัตว์ดุร้ายหลายพันตัวบินโฉบลงมาจากหุบเขาเทวะร่วงหล่น พวกมันทั้งหมดเป็นอสูรชั้นยอดและอย่างน้อยก็ระดับกลาง

เมื่อเปรียบเทียบกับสัตว์ดุร้ายจากก่อนหน้านี้นี่คือพลังที่แท้จริงของหุบเขาเทวะร่วงหล่น พลังที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรเคยใช้ขยี้แคว้นเซียงหยาง