SB:ตอนที่ 89 คำขอของหุบเขาเมฆาร่วงหล่น

“ดี ดี ดี!”  เห็นได้ชัดว่าหลอหยุนชานมีความสุขมากและพูดคำดีๆสามคำติดต่อกัน

เขาโบกมือให้ลู่หยางทันทีและพูดอย่างมีความสุข: “สหายน้อยลู่หยาง ไม่จำเป็นต้องสุภาพมากนัก! รีบลุกขึ้นเร็ว! “

“ท่านมีส่วนอย่างมากต่อเมืองเซียงหยางของเรา! พวกเราทั้งหมดก็คนในครอบครัวเดียวกัน ดังนั้นท่านไม่จำเป็นต้องสุภาพ  รีบมาข้างๆข้านี่ มา! “

เขาผายมือให้ลู่หยาง ไม่ได้สนใจสีหน้าการแสดงออกของพวกผู้อาวุโสที่อยู่เบื้องล่างนั่น  เขาให้ลู่หยางนั่งลงข้างๆเขา

“สหายน้อยลู่หยาง ท่านรู้ไหมว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในเมืองเซียงหยางในขณะที่ท่านจากไป!” ทันทีที่เขาเห็นลู่หยาง หลอหยุนชานทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นไว้ข้างหลัง

“ เอาล่ะ สหายน้อยลู่หยาง ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว ทำไมท่านไม่แสดงตราประจำตัวของท่านให้ข้าดูก่อนล่ะ? ท่านควรจะแบกเจ้าสิ่งนี้อยู่ ใช่ไหม “

ลู่หยางสะดุ้ง แล้วก็จำได้ เขารีบนำตราประจำตัวของเขาออกมาทันที

หลังจากการสู้รบในคืนนั้น คะแนนการเติบโตของต้าเฮ่ยก็ขึ้นมาถึงจุดสูงสุด ดังนั้นใคร ๆ ก็สามารถจินตนาการได้ว่ามีปีศาจมากแค่ไหนที่ลู่หยางฆ่าในคืนนั้น และในระบบตราสัญลักษณ์ การฆ่าปีศาจและสัตว์อสูรจะได้รับคะแนนเท่ากัน ดังนั้นตัวลู่หยางเองก็ไม่รู้ว่าเขาได้รับคะแนนเท่าไหร่

เมื่อเปิดระบบตราสัญลักษณ์ขึ้นมาดูแล้ว มีตัวเลขตัวใหญ่เขียนอยู่ในนั้น ลู่หยางจ้องดู และแม้แต่เขาก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น

“โชคดีที่ท่่านยังนำสิ่งนี้ติดตัวท่านไว้ด้วย รีบเอามาให้ข้าดูหน่อยซิ “

หลอหยุนชานเห็นลู่หยางงุนงงอยู่ โดยไม่พูดไม่จาอะไร  เขาคว้าป้ายประจำตัวไปจากมือของลู่หยาง

เมื่อสายตาของเขาจ้องไปที่ตัวเลขตัวโตบนตราประจำตัว หลอหยุนชานก็ถึงกับตัวแข็งขึ้นมาทันที จากนั้นราวกับถูกไฟฟ้าช็อต เขาขว้างตราประจำตัวในมือของเขาออกมา

“สาม… สาม… 30,000 คะแนน! หลอหยุนชานพูดติดอ่าง แต่เมื่อเขาพูดจำนวนสามหมื่น หลายๆคนตกใจ

“อะไรนะ?” เขามี 30,000 คะแนนจริงๆ! “

“เจ้าเด็กคนนี้ไปปล้นมาเรอะ!” จะมีคะแนนสูงเช่นนี้ได้ยังไง! “

“ไร้สาระ ถ้าเราอาศัยการฉกฉวย เราจะต้องฉกฉวยกับคนมากแค่ไหนถึงจะได้คะแนนมากมายเช่นนี้!”

เมื่อผู้อาวุโสด้านล่างได้ยินตัวเลขจำนวนนี้ พวกเขาก็เริ่มโต้เถียงกันเอง แต่ละคนแสดงความคิดเห็นโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของพวกเขาเองอีกต่อไป

หลอหยุนชาน พึมพำกับตัวเอง เมื่อรู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับราชสีห์ขนทองหกเนตรแน่นอน เขาก็จ้องมองไปที่มันและพูดอย่างเย็นชาว่า: “เจ้าแพะเฒ่า อย่าบอกนะว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับท่าน แม้ว่าเด็กคนนี้จะมีความสามารถบางอย่าง แต่30,000 คะแนนเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน! “

เสียงคำรามของหลอหยุนชานดึงดูดความสนใจผู้อาวุโสด้านล่างได้สำเร็จ หากไม่ใช่เพราะว่าหลอหยุนชานคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่งกับราชสีห์ขนทองหกเนตรแล้ว เขาคงจะลืมเรื่องสุนัขที่เป็นขนาดสัตว์เลี้ยงไปเลย มีผู้คนมากมายอยู่ที่นั่น แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีราชสีห์ขนทองหกเนตรอยู่ด้วย

ในเวลานี้ เมื่อสายตาหลายต่อหลายคู่ต่างก็จับจ้องทองมาที่ราชสีห์ขนทองหกเนตร มันก็เลยปล่อยคลื่นเสียงหัวเราะออกมา

เสียงของมันดังขึ้นอีกครั้งในห้องโถง: “สหายเก่า ดังที่คาดเอาไว้ ข้าไม่ได้ซ่อนอะไรไว้จากสายตาของท่าน แต่ข้าต้องเตือนท่านเรื่องนึง ข้าได้สัญญากับสหายน้อยคนนี้ว่าข้าจะเป็นสัตว์เลี้ยงสงครามของเขา ดังนั้นไม่ว่าข้าจะทำอะไร มันไม่นับว่าเป็นการละเมิดกฎของท่าน ใช่มั้ย “

เสียงราวกับระฆังดังออกมาจากปากของสัตว์อสูรร้ายตัวเล็กๆเช่นนั้นจริง ๆ ผู้อาวุโสต่างตกตะลึงกันอีกครั้ง เพิ่งจะตอนนี้เองที่มีคนสังเกตเห็นว่ามีดวงตาแวววาวหกดวงบนหัวของสัตว์ร้ายนี้

แม้ว่าจะมีรูปลักษณ์ที่แตกต่างกันมาก แต่พวกเขาก็ยังจำสิ่งที่น่ากลัวนั้นได้

“ มันเป็นราชสีห์ขนทองหกเนตรจริงๆ…”

“ราชสีห์ขนทองหกเนตร ทำไมเขาถึงมาปรากฏตัวที่นี่! “

ผู้อาวุโสทุกคนประหลาดใจ ดวงตาของพวกเขาฉายแววตื่นตระหนก

บางคนกรีดร้องว่า “ไม่ได้ยินสิ่งที่มันเพิ่งพูดไปเหรอ? ราชสีห์ขนทองหกเนตรอยากเป็นสัตว์เลี้ยงสงครามของน้องชายคนนี้จริงๆ! “

นี่เป็นข่าวที่น่าตกใจที่สุด! ราชาผู้สง่างามของสัตว์อสูรเป็นหมื่นตัวแห่งหุบเขาเทวะร่วงหล่นได้เริ่มที่จะรับใครบางคนมาเป็นเจ้านาย!

ในบรรดาผู้อาวุโสไม่กี่คน นอกจากจะตกใจแล้ว พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีเพียงหลอหยุนชาน เท่านั้นที่ไม่แสดงความตกใจบนใบหน้า เนื่องจากรัศมีของแสงเทวะสองเส้นพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา เขายิ้มไปที่ราชสีห์ขนทองหกเนตร

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าของเก่า ๆ เช่นท่านจะมีวันนั้นจริงๆ ! หากแม้ว่าท่านจะแข็งแกร่งกว่านี้ ท่านจะไม่อยู่ในมือของสหายน้อยลู่หยางของข้า ใช่มั้ย? “

“นี่มันแตกต่างกัน เราไม่สนใจความแข็งแกร่งหรือการฝึกฝน เราจะฟังแต่โชคชะตา! ท่านรู้หรือไม่ว่าชะตากรรมคืออะไร? ดูเคราของท่านสิ ท่านไม่รู้จริงๆว่าโชคชะตาคืออะไร “ราชสีห์ขนทองหกเนตรโต้กลับ สายตาของมันยังคงวนเวียนอยู่ที่เคราของหลอหยุนชาน

“เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเคราของข้า! “

“ฮ่า ฮ่า! ราชสีห์ขนทองหกเนตรหัวเราะ: “โชคชะตา! มันไม่เพียงเกี่ยวข้องกับข้า แต่มันยังเกี่ยวข้องกับท่าน! ก็แค่ว่าท่านมีเครามากเกินไปและท่านไม่รู้เกี่ยวกับมัน! “

“ไร้สาระ”. หลอหยุนชานโกรธราชสีห์ขนทองหกเนตรมาก

จากนั้นเขาก็ได้ยินราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดว่า: “ผู้เฒ่าหลอ ถึงแม้ว่าข้าไม่รู้ว่าพวกท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่โชคชะตาของท่าน ข้ารู้ว่ามีเพียงเด็กคนนี้ที่สามารถช่วยท่านได้! ท่านอยากลองมั้ย? “

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลออู๋ซวงจ้องมองไปที่ลู่หยางอย่างโกรธเคืองแล้วตะโกนว่า: “ไม่ต้อง! ท่านพ่อ ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากสหายคนนี้! “

“บ้าเอ้ย!” ลู่หยางซินคิดเงียบๆ ว่า: “อารมณ์แม่นางผู้นี้ไม่เบาเลย!”

ลู่หยางเดาว่า หลออู๋ซวงยังคงต้องครุ่นคิดอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ซึ่งเป็นเหตุผลที่นางพูดโกรธๆเช่นนั้น

เมื่อเขาเข้ามาก่อนหน้านี้ ลู่หยางรู้สึกชัดเจนว่าบรรยากาศในห้องสกุลหลอนั้นอึมครึมไปเล็กน้อย และมันก็เกี่ยวข้องกับแม่นางที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วย ราชสีห์ขนทองหกเนตรแค่พูดถึงชื่อเขาเท่านั้น แต่แม่นางผู้นี้ก็โกรธมากแล้ว ดูเหมือนว่าหลออู๋ซวงจะโมโหมากับการสบประมาทของลู่หยางในครั้งที่แล้ว

“ข้าไม่ได้สัญญาว่าจะช่วยท่าน … ” ลู่หยางพึมพำ แม้ว่าเสียงของเขาจะเบา แต่หลอหยุนชานซึ่งอยู่ข้างๆเขาก็ได้ยิน เขาจ้องมองไปที่หลออู๋ซวงโดยไม่พูดอะไรเลย และดุว่า “ซวงเอ๋อ! ไม่ว่าจะยังไง ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็ยังคงเป็นผู้อาวุโสของเจ้า! และมันก็ออกมาจากความตั้งใจที่ดี! นี่เป็นวิธีที่เจ้าพูดคุยกับผู้อาวุโสรึ? “

“ไม่จำเป็นต้องโกรธคนรุ่นใหม่ๆ!” ราชสีห์ขนทองหกเนตรนอนลงบนไหล่ของลู่หยาง และพูดอย่างเกียจคร้าน

“ข้าแค่บอกท่านบางอย่างเกี่ยวกับโชคชะตา ไม่ว่าท่านจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม นั่นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับข้า “

หลังจากพูดไปแล้ว ราชสีห์ขนทองหกเนตรที่จริงไม่ได้สนใจอะไรเลย และหลับไปบนไหล่ของลู่หยาง อย่างไรก็ตาม มีเสียงดังขึ้นในใจของลู่หยาง: “เจ้าเด็กเหลือขอ ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้ นี่เป็นชะตากรรมของพ่อและลูกสาวคู่นี้ และเป็นชะตากรรมของทเจ้าด้วย ข้าจำเป็นต้องหลับให้สบายแล้วตอนนี้ ดังนั้นตัวเจ้าควบคุมเองได้อยู่แล้ว “

“เดี๋ยวก่อน…” ก่อนที่ลู่หยางจะพูดจบก็จะได้ยินเสียงการนอนหลับของราชสีห์ขนทองหกเนตร และเขาก็รู้สึกถึงคลื่นแห่งความสิ้นหวังทันที

ยิ่งไปกว่านั้นเสียงกรนนี้ดังมาก ดังกว่าเสียงระฆังเสียอีก ทั่วทั้งห้องโถงดังไปด้วยเสียงกรนนี้

“นี่คือ…” หลอหยุนชานมองดูราชสีห์ขนทองหกเนตรด้วยความประหลาดใจ ไม่สามารถทำอะไรได้ไปครู่หนึ่ง

ลู่หยางได้แต่อธิบายให้หลอหยุนชานฟังด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ: “ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดว่า … เขาเหนื่อย เขาต้องการที่จะนอนหลับซักพัก … หากท่านผู้อาวุโสหลอมีปัญหาใด ๆ โปรดพูดคุยกับข้า “

“เอ่อ…” “เอาล่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงกรนราวฟ้าร้อง หลอหยุนชานก็รู้สึกหมดหนทางและไม่มีทางเลือกนอกจากต้องให้คนอื่นพาราชสีห์ขนทองหกเนตรมาที่ห้องพัก ขณะที่ตัวเขาเองนำทางลู่หยางไปด้านหลังของตำหนัก เห็นได้ชัดว่าเขามีบางอย่างที่จะพูดคุยกับเขาเพียงลำพัง

ที่จริงแล้ว เพื่อหลบหลีกหลออู๋ซวงมากกว่า เพราะถ้าเธออยู่ที่นั่น เธออาจจะได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดและขัดจังหวะขึ้นอีกครั้ง

“เอาล่ะ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว สหายน้อยลู่หยาง ครั้งนี้ … ข้าต้องการให้ท่านช่วยบางอย่างจริงๆ “หลอหยุนชานพูดตรงจุด และแสดงเป้าหมาย

เมื่อหลอหยุนชานคิดถึงว่าทำไม ลู่หยางยังไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมด เขาจึงอธิบายลำดับเหตุการณ์ของเรื่องให้กับลู่หยางฟัง ในที่สุด ลู่หยางก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เป็นเพราะเรื่องของหลออู๋ซวง ทุกวันนี้หลอหยุนชานกลุ้มใจมาก อย่างไรก็ตาม กองกำลังของตระกูลคุนก็เหมือนกับตระกูลหลอ พวกเขามีอำนาจเด็ดขาดเหนือชีวิตและความตาย และกดขี่ข่มเหงอยู่เสมอ

หลออู๋ซวงตกเป็นเป้าหมายของคุนเผิง หากเป็นในอดีต หลอหยุนชานจะไม่กลัวแน่นอน แต่ตอนนี้ จากสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลหลอ เขาไม่สามารถปกป้องเมืองเซียงหยางได้ ปล่อยให้ไปขัดแย้งกับตระกูลคุน

“เฮ้อ เพื่อให้คุนเผิงได้ลงมือ อู๋ซวงได้สัญญากับพวกเขาว่าเธอจะเข้าร่วมเมืองตงหลายภายในเวลาหนึ่งเดือนหลังจากนั้น แล้วก็เข้าร่วมและกลายเป็นคนของมัน” หลอหยุนชานถอนหายใจ

นึกย้อนไปถึงตอนที่ หลออู๋ซวงเป็นบุตรีที่น่าภาคภูมิใจคนแรกแห่งสวรรค์ขณะที่เธอยังอยู่ในเมืองเซียงหยางแล้ว นางช่างยิ่งใหญ่เสียจริง อย่างไรก็ตาม หากนางต้องเข้าเมืองตงหลาย ไม่เพียงแต่รัศมีรอบ ๆหลออู๋ซวงจะหายไปเท่านั้น แต่เธอยังอาจถูกควบคุมโดยตระกูลคุนตลอดเวลา

ในเวลานั้น ถ้าคุนเผิงต้องการทำบางสิ่งบางอย่างกับหลออู๋ซวงแล้ว ใครจะหยุดเขาได้

“แค่ก แค่ก!” หลังจากที่ได้ยินการคร่ำครวญของหลอหยุนชานแล้ว ลู่หยางมองอย่างกระอักกระอ่วนใจและมีอาการไอเบา ๆ สองครั้งก่อนจะพูดว่า “แต่คุนเผิง … แต่เขาก็เป็นยอดฝีมือระดับเหลืองของแท้! ข้าจะช่วยท่านได้ยังไง’ “

ถ้าลู่หยางไม่สามารถเอาชนะผู้ควบคุมอสูรชั้นสูงได้ แล้วเขาจะกล้าพอที่จะท้าทายคุนเผิงได้อย่างไร! นั่นเท่ากับรนหาที่ตาย ลู่หยางยังไม่โอหังปานนั้น

“ท่านผู้อาวุโส ข้าไม่คิดว่าข้าจะช่วยได้อีกแล้ว … “

“เหลวไหล! ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดกับตัวเข้าเอง! “ข้าคุ้นเคยกับมันมากกว่าเจ้า แม้ว่าเขาจะไม่น่าเชื่อถือในบางครั้ง แต่ก็ยังมีความจริงบางอย่างในคำพูดของเขา! “

ทันใดนั้นหลอหยุนชานก็เดือดดาลและพูดเข้าข้างราชสีห์ขนทองหกเนตร สิ่งนี้ทำให้ลู่หยางตกตะลึงจนถึงจุดที่เขาพูดอะไรไม่ออก เขารู้แค่ว่าเขาถูกสหายคนนี้หลอกอีกครั้งแล้ว

โชคดีที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรได้ให้สัญญากับลู่หยางแล้วก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทางว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง ราชสีห์ขนทองหกเนตรจะคอยติดตามและปกป้องเขาอยู่เสมอ นอกจากนี้ ราชสีห์ขนทองหกเนตรได้บอกกับลู่หยางอย่างชัดเจนว่าปี่อานยังไม่ตายจริง ๆ

ดังนั้นลู่หยางจึงยังไม่ถือว่าได้ผ่านการทดสอบของราชสีห์ขนทองหกเนตร และยังไม่ได้เป็นเจ้านายของมันอย่างแท้จริง การได้มีราชสีห์ขนทองหกเนตรคอยติดตามลู่หยางอยู่นั้นถือเป็นประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ต่อลู่หยางนัก

“บางที ราชสืห์ขนทองหกเนตรมีดวงตาเทวะ และอาจรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ อาจมีเหตุผลอยู่เบื้องหลังการกระทำของเขา … ” ขณะที่ลู่หยางปลอบใจตัวเองอยู่ เขาถามหลอหยุนชาน”ท่านผู้อาวุโสหลอ… นั่นคือสิ่งที่เขาพูด แต่ … ข้ายังอ่อนแอเกินไป … ข้าเกรงว่าข้าจะทำไม่ได้ “

นอกจากนี้ ในขณะที่เขากำลังพูด มือของลู่หยางก็ขยับขึ้นขยับลงอยู่ ความหมายที่เฉพาะเจาะจงนั้นชัดเจนมาก ดวงตาเล็ก ๆ ของเขายังคงมองดูหลอหยุนชานอย่างมีความหมายราวกับจะพูดว่า “ท่านรู้ใช่มั้ยว่าข้าหมายถึงอะไร … “

“ข้าไม่เชื่อว่าชายชราอย่างท่านจะไม่เข้าใจความหมายนี้!” ลูหยางหัวเราะอย่างน่ากลัว