SB:ตอนที่ 108 ตำนานที่สิบสี่

หลังจากใช้พละกำลังเต็มที่ในการฟาดฟันเพียงครั้งเดียว เว่ยเจียงก็แทบจะหมดแรง พละกำลังของชายที่มีรอยแผลเป็นที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้ ทั้งสองคนเป็นผู้คุมอสูรระดับกลางเหมือนกัน แต่ความแตกต่างในด้านพละกำลังนั้นมีไม่น้อยเลย เว่ยเจียงใช้ความสามารถทั้งหมดของเขา แต่เขาก็ยังไม่สามารถทำร้ายชายที่มีรอยมีดแผลเป็นตรงหน้าได้

เว่ยเจียงคลานไปบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงเพื่อสูดลมหายใจ เหมือนกับลูกแกะที่รอการเชือด ในขณะที่คนที่มีรอยมีดเป็นเสือที่ออกมาล่าสัตว์

“นี่ นี่ ข้าเคยพูดไปก่อนหน้านี้แล้วว่า เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า มันจะดีกว่าที่เจ้าจะยอมจำนนต่อข้าอย่างเชื่อฟัง ด้วยวิธีนี้ ข้าจะปล่อยให้เจ้าตายเร็วขึ้นหน่อย!” ชายที่มีรอยมีดแผลเป็นกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและมีดดาบขนาดใหญ่ในมือของเขาก็แหวกเสียงลมออกมา

“ ถ้าอยากฆ่าข้า งั้นก็ฆ่าซะสิ วันนี้ ข้าพ่ายแพ้ แต่เจ้าต้องการให้ข้ายอมจำนน เป็นไปไม่ได้!”

เว่ยเจียงพยายามที่จะลุกขึ้นจากพื้น แต่เขาก็หมดแรงแล้ว เมื่อเขายืนขึ้น เขาก็ล้มลงอีกครั้ง แม้แต่สัตว์เลี้ยงสงครามที่อยู่ข้างหลังเขาก็ถูกใช้ไปแล้ว และทำได้เพียงคำรามใส่ชายที่มีรอยบากและสัตว์เลี้ยงสงครามของเขา

“ยื่นคอของเจ้าออกมาโดยดี ให้ข้าตัดทันที ถ้าเจ้าร่วมมือดีๆ ข้าจะทำให้ว่องไวขึ้นและไม่ทำให้เจ้ารู้สึกเจ็บปวด! “

ในขณะที่พูด ชายผู้มีรอยมีดบากเดินไปตรงหน้าเว่ยเจียงและวางมีดดาบไว้บนคอของ เขา

ใบหน้าของเว่ยเจียงซีดเซียว เขาต้องการต่อสู้ แต่เขาอ่อนแอเกินไปแล้ว เขาทำได้เพียงแค่ถอนหายใจไปบนท้องฟ้า: “คิดว่าข้า เว่ยเจียง ก็เป็นผู้มีอิทธิพลทางตอนเหนือของเมืองในอดีต บางทีข้าอาจมีระบบการจองเวรจริงๆ ตอนนี้ ผลกรรมตกอยู่บนหัวของข้าแล้ว “

“ ตอนนี้ มีประโยชน์อะไรมาถอนหายใจ? มันสายไปแล้ว! ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ ทำไมเขาถึงทำเช่นนั้น? ในเมื่อข้าเดินมาตามเส้นทางนี้ จึงไม่มีความเป็นไปได้ที่จะหันหลังกลับอีกต่อไป! “

ตระกูลซุนไม่ใช่ลูกแกะ พี่หยางจะล้างแค้นให้ข้าแน่ ๆ ถ้าเขารู้ว่าข้าตายที่นี่! ในเมื่อพวกมันไม่ใช่อสูรร้ายจากสำนักกระบี่ฟั่นเฟือน พี่หยางจะไม่เพิกเฉยต่อข้าแน่นอน! “

ชายผู้มีรอยมีดบากหัวเราะอย่างน่ากลัวและดุว่า: “เจ้ากล้าพูดต่อหน้าความตาย! “มาดูกันซิว่าเจ้าจะยังทนต่อการฟันของข้าได้มั้ย!”

ใบมีดขนาดใหญ่ยกขึ้นเหนือศีรษะของเขา มีแสงส่องประกายที่ขอบใบมีด จากนั้นเขาก็เหวี่ยงมันลง ใบมีดที่แหลมคมกำลังจะตัดคอของเว่ยเจียงออก เว่ยเจียงไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการถึงตัวเอง เขาจึงทำได้เพียงหลับตาและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่จินตนาการถึงความตายที่กำลังจะมาถึง

แต่ทว่า ในขณะที่ใบมีดขนาดใหญ่ของชายที่มีรอยแผลเป็นกำลังจะฟันลงมา ทันใดนั้นกรงเล็บยักษ์ก็ปรากฏขึ้นข้างหลังเขา กระโดดข้ามระยะห่างระหว่างเขากับสัตว์เลี้ยงสงครามและกระแทกเข้าที่หลังของเขาตรงๆ

” เกิดอะไรขึ้น!?” ชายผู้มีรอยมีดบาดไม่มีเวลาตอบโต้ก่อนที่เขาจะถูกตบลอยไป เขาตีลังกาสองสามครั้งในอากาศก่อนที่จะตกลงสู่พื้นอย่างแรง ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่สามารถปัดเป่าแรงกระแทกได้ เขากลิ้งไปไกลสิบเมตรก่อนจะหยุด

การฟันที่เขาเพิ่งทำลงไปนี้พลาดไปเพราะการโจมตีอย่างกะทันหัน

ชายที่มีรอยมีดมองข้างหลังเขาด้วยความโกรธ อยากดูว่าใครกันแน่ที่ซุ่มโจมตีเขา

“ ใครกันที่บังอาจมาแอบโจมตีข้าในอาณาเขตของข้า!”

เอ้อโกวจื่อดึงเว่ยเจียงขึ้นมาจากพื้นและหัวเราะเยาะชายที่มีรอยมีดบาก: “นี่ นี่  ข้าต้องการถามเจ้า, กลั่นแกล้งน้องชายของข้า เจ้าได้รับอนุญาตจากข้ารึเปล่า! ใครใช้ให้เจ้ากล้าทำเรื่องแบบนี้กลางวันแสกๆ “

ปรากฎว่าลู่หยางมอบภารกิจให้ทั้งสองคน แล้วเขาไม่กลับมาแม้จะผ่านไปนานแล้ว ดังนั้นเอ้อโกวจื่อจึงกังวลว่าอาจจะมีอะไรเกิดขึ้น จึงตามไปดู แต่เขาไม่ได้คิดว่าเขาจะมาได้ทันเวลาที่จะได้เห็นคนที่มีรอยแผลเป็นลงมือกับเว่ยเจียง สถานการณ์นี้เป็นเรื่องเร่งด่วน เอ้อโกวจื่อจึงเคลื่อนไหวโดยไม่ได้คิด และตอนนี้เหตุการณ์ก็เพิ่งเกิดขึ้น

ชายผู้มีรอยมีดบาดที่น่าสงสารซึ่งมาได้ครึ่งทางแล้วกำลังจะทำสำเร็จ เขาไม่เพียงล้มเหลวในการฆ่าเว่ยเจียง เขายังถูกทิ้งไว้ในสภาพที่น่าเศร้าใจ

“ พวกเจ้ายืนเซ่ออยู่ตรงนั้นเพื่ออะไร! ไอ้พวกเศษสวะ! “ชายผู้มีรอยมีดดุด่าเสียงดัง เขาเรียกสัตว์เลี้ยงสงครามของเขาทั้งหมดกลับมา มีทั้งหมดสองตัว ทั้งคู่เป็นอสูรร้ายระดับกลาง

แม้ว่า เว่ยเจียงจะเป็นผู้ควบคุมสัตว์อสูรระดับกลาง แต่เขาก็มีสัตว์อสูรระดับกลางเพียงตัวเดียวและอีกตัวหนึ่งติดตามเขามาหลายปีแล้ว จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายที่มีรอยแผลเป็น

ในทางกลับกัน เอ้อโกวจื่อนั้นแตกต่างออกไป แม้ว่าเขาจะเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางเมื่อไม่นานมานี้ แต่เดิมทีเขามีสัตว์เลี้ยงสงครามระดับกลางสองตัวภายใต้คำสั่งของเขา นอกจากนี้ เขายังทะลุขีดจำกัดของเขาเป็นสามตัวเมื่อไม่นานมานี้

“กลั่นแกล้งน้องชายของข้า ข้าจะแก้แค้นเจ้า!”

“ในเมื่อเจ้าอยากตาย ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ดีไปกว่านี้แล้ว! “

ในพริบตาเดียว เอ้อโกวจื่อได้เรียกสัตว์เลี้ยงสงครามทั้งสองตัวออกมา เมื่อรวมกับตัวที่ส่งชายที่มีรอยแผลเป็นลอยไปแล้วนั้น สัตว์ร้ายระดับกลางทั้งสามตัวก็คำรามพร้อมๆกัน

น่าเสียดายที่สัตว์เลี้ยงสงครามสองตัวของเว่ยเจียงสูญเสียความแข็งแกร่งในการต่อสู้ไปทั้งหมด เมื่อเผชิญหน้ากับอันธพาลที่คุกคามโดยปราศจากการปกป้องของสัตว์เลี้ยงสงคราม เว่ยเจียงสามารถซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเอ้อโกวจื่อเท่านั้น

เอ้อโกวจื่อยืดอก และพูดเสียงดัง: “ในเมื่อข้ายอมรับเจ้าเป็นน้องชายของข้าแล้ว ข้าจะปกป้องเจ้าแน่นอน! ตามหลังข้าให้ดีๆ ดูซิว่าข้าจะพาเจ้าอออกไปจากที่นี่ได้ยังไง! “

หลังจากพูดแบบนั้นแล้ว เอ้อโกวจื่อก็หยิบเม็ดยารักษาโรคที่ลู่หยางให้มาและยัดมันเข้าไปในปากของเว่ยเจียง แม้ว่าอาการบาดเจ็บของ เว่ยเจียงจะสาหัส แต่ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับการโจมตีที่หนักหน่วงที่เอ้อโกวจื่อได้รับเมื่อครั้งที่แล้ว เพื่อให้สามารถรักษาอาการบาดเจ็บในระดับนั้นได้อย่าง รวดเร็วร่างกายของเว่ยเจียง ฟื้นตัวตามธรรมชาติได้มากกว่าครึ่งในพริบตา

“พี่ใหญ่! ท่านช่างดีกับข้านัก! ไม่ต้องห่วงข้าทีหลัง ข้าทำเองได้! พี่ใหญ่ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อบุกออกไป “

เว่ยเจียงมองลึก ๆ ไปที่พวกลูกน้อง เมื่อไม่นานมานี้พวกเขาทั้งหมดติดตามเขาอยู่ข้างหลัง  แต่ตอนนี้พวกเขากำลังฟังคนอื่นที่ต้องการจะลงมือ อาจกล่าวได้ว่าการกระทำแบบนี้เว่ยเจียงดูออกง่ายๆ

“ข้าชักสงสัยว่า ถ้าข้าไปอยู่ในมือของพวกเขา พวกเขาจะโจมตีข้าจริงๆหรือ” เว่ยเจียงยังคงมีร่องรอยแห่งความหวังอยู่ในใจ

เขาบอกได้เพียงว่าเขารีบร้อนมาและไม่เข้าใจสถานการณ์ดีพอ แม้ว่าเว่ยเจียงจะสามารถหลบหนีได้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะกลับมาที่นี่เพื่อรับสมัครคนและม้าเพิ่ม

ในอีกด้านหนึ่ง ลู่หยางได้เสร็จสิ้นภารกิจของเขาแล้วและตอนนี้ถือว่าเป็นอิสระ ด้วยสถานะของเขาในฐานะผู้จารึกทองคำ เขาจึงวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสามของตำหนักหมื่นสมบัติโดยตรง

ลู่หยางชี้ไปที่หนังสือวิชาควบคุมอสูรและพูดเสียงดัง: “ท่านหลี่ ให้ข้าดูหน่อยซิว่าวิชาควบคุมสัตว์ร้ายนี้ต้องใช้ผลึกเท่าไหร่”

“ นี่คือวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับสูง…”

ลู่หยางพยักหน้าอย่างแรง ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เขาได้มาถึงจุดสูงสุดของผู้ควบคุมอสูรระดับกลางแล้ว

ตามข้อกำหนดของระบบ เขามีคุณสมบัติที่จะเรียนรู้วิชาควบคุมสัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น และสิ่งเดียวที่ลู่หยางต้องการในตอนนี้คือวิชาควบคุมอสูรระดับสูง อย่างไรก็ตาม หากเขาต้องการซื้อ เขาจะซื้อระดับหนึ่งดาวแน่นอนเพราะมันราคาถูกกว่า

หลี่ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย: “ราคาของวิชาควบคุมอสูรระดับสูงนั้นไม่ใช่ถูกๆ แต่ถ้าท่านซื้อโดยมีสถานะเป็นผู้จารึกระดับทอง ท่านจะได้รับส่วนลด เหลือเพียงสามแสนผลึก อย่างไรก็ตาม… นายท่าน หนังสือเล่มนี้ดูเหมือนจะเป็นวิชาควบคุมอสูรระดับสูงระดับหนึ่งดาว … “

เมื่อเขาพูดจบ น้ำเสียงของหลี่ก็ค่อนข้างลังเล นอกจากนี้เขายังไม่เข้าใจว่าทำไมลู่หยางถึงเลือกใช้วิชาควบคุมอสูรระดับสูงหนึ่งดาว

ในสายตาของหลี่ การที่ลู่หยางมีความสามารถสูงเช่นนี้ในวิชาจารึกนั่น หมายความว่าพลังทางจิตวิญญาณนั้นแข็งแกร่งเพียงพอ ความสามารถพิเศษของบุคคลประเภทนี้จะไม่เลวร้ายเกินไป แม้ว่าพวกเขาจะมีเงินไม่มาก แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ที่พวกเขาจะเลือกวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงหนึ่งดาวเพื่อก้าวไปสู่การเป็นผู้คุมอสูรระดับสูง

“ ถ้าท่านมีเงินไม่พอ ข้าแนะนำว่าให้รออีกหน่อย เมื่อท่านมีเงินเพียงพอแล้ว ท่านจะสามารถซื้อสิ่งที่ดีกว่านี้ได้ ” ถ้าข้าไม่ต้องฝึกฝนต่อเพราะวิชาควบคุมอสูร มันคงจะคุ้มมากกว่า “

ตามความคิดของคนปกติ พวกเขาก็คงจะคิดถึงจุดนี้ ท้ายที่สุด เมื่อไปถึงผู้คุมอสูรระดับสูงแล้ว ใคร ๆ ก็สามารถเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรที่พวกเขาชอบได้ มิฉะนั้น จะต้องใช้ความพยายามและเงินเป็นจำนวนมากในการเลี้ยงสัตว์ตั้งแต่ระยะเริ่มต้นจนถึงขั้นสูง

ดังนั้นการฝึกฝนวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงเพื่อเพิ่มอัตราความสำเร็จของพวกมันจึงมีความสำคัญอย่างยิ่งสำหรับผู้ควบคุมอสูรระดับสูง บางคนอยากจะก้าวเข้าสู่อาณาจักรของผู้ควบคุมอสูรระดับสูงมากกว่าที่จะรอวิชาควบคุมอสูรระดับสูง

หลี่แนะนำ แต่ลู่หยางส่ายหัวและพูดด้วยความมั่นใจ: “ถ้าอย่างนั้นก็สามแสน ห่อให้ข้าด้วย ข้าจะส่งผลึกไปที่ตำหนักในภายหลัง “

ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่อ้อยอิ่งและเดินจากไป เนื่องจากเขาได้ลงทะเบียนทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาเพียงแต่รอให้หลี่ส่งวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงไปที่ห้องของเขาเท่านั้น

ในช่วงเวลาที่ลู่หยางไม่อยู่ ประตูห้อง 14 มักจะแออัดไปด้วยผู้คน ผู้จารึกหนุ่มๆทั้งหลายต่างก็ต้องการเห็นการปรากฏตัวที่น่าเคารพของผู้จารึกในตำนานผู้นี้ รวมทั้งดูว่าลู่หยางมีความพิเศษอย่างไร

ขณะที่ลู่หยางเดินไปตามถนน เขาแตะกระเป๋าและขมวดคิ้ว เพิ่งจะไม่กี่วันเท่านั้น เขาใช้ผลึกไปแล้วมากกว่าครึ่งหนึ่งของหนึ่งล้านผลึกตั้งแต่แรก

“ ข้าไม่ใช่ชีวิตของผู้ประกอบการจริงๆ ในขณะที่ข้ากำลังจะก้าวเข้าสู่ระดับของความร่ำรวย ข้าก็พ่ายแพ้กลับไปเป็นแบบเดิมในพริบตา “

ลู่หยางวางแผนให้พวกเขาสร้างอำนาจขึ้นภายในเมืองตงไหล และพวกเขาต้องการผลึกจำนวนมากเพื่อทำเช่นนั้น ดังนั้น ลู่หยางไม่ได้จ่ายเงินสามแสนในทันที แต่ต้องการทำภารกิจอื่นเพื่อชำระหนี้ด้วยรางวัล

“เฮ้อ ศิลาผลึกมีไม่พอแน่นอน วิชาควบคุมอสูรระดับสูงนั้นหายากและมีค่ามาก ถือว่าดีมากแล้วที่สามารถหาซื้อได้ที่นี่ แต่ราคานี้แพงกว่าวิชาคุมอสูรระดับกลางถึงสิบเท่า! นอกจากนี้… หลังจากพี่ใหญ่ซุนวูออกจากความสันโดษ เขาจะต้องได้รับการเลื่อนขั้นเป็นผู้คุมอสูรระดับสูง ถึงเวลานั้น เขาจะต้องการผลึกจำนวนมากด้วย “

เมื่อเขาไปถึงประตูห้องที่ 14 ลู่หยางก็พบว่าห้องนั้นเต็มไปด้วยผู้คน เขาย่นหน้าผากทันที อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ลู่หยางจะทันได้มีปฎิกิรินาตอบโต้ใดๆ ใครบางคนในนั้น ก็เห็นลู่หยางเข้าแล้ว

เสียงตะโกนแปลก ๆ ดังมาจากฝูงชน: “ทุกๆคน รีบมานี่ ดูสิ! นั่นคือหมายเลข 14 ที่เรากำลังมองหาไม่ใช่หรือ? “