SB:ตอนที่ 115 วิถีแห่งสวรรค์

ในขณะที่เขากำลังวางแผนในใจว่าจะแก้แค้นสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนอย่างไร ในวินาทีถัดไป ลู่หยางดูเหมือนจะนึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้แล้วสีหน้าของเขาก็แข็งทื่อเป็นน้ำแข็งไปทันที

ลู่หยางเอามือข้างหนึ่งปิดหน้าไว้ แล้วพูดอย่างเศร้าสลด “ดูเหมือนว่าเราจะไปขอความช่วยเหลือจาก ตำหนักหมื่นสมบัติได้เท่านั้น แต่พวกเขาจะไม่กลับมาหลังจากนี้ ใช่มั้ย? “

แม้ว่าผู้นำสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนจะตกอยู่ในเงื้อมมือของลู่หยาง แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับลู่หยางได้แม้ว่าเขาจะก้าวเข้ามาเป็นการส่วนตัวก็ตาม

“ในเมื่อการเคลื่อนไหวของเจ้าหมดลงแล้ว ข้าจะให้เจ้าดูว่าข้าจะทำอะไรต่อไป!”

แสงที่เย็นชาฉายไปทั่วดวงตาของลู่หยาง เขาโยนความคิดที่ฟุ้งซ่านเหล่านี้ไปที่ด้านหลังของจิตใจและโดยไม่สนใจเกี่ยวกับสวนหลังบ้านที่ทรุดโทรมและยุ่งเหยิง เขาก็หันกลับไปที่ห้องของเขาเพื่อพักผ่อน

โดยธรรมชาติแล้ว ซุนวูไม่สามารถใส่ใจเรื่องความยุ่งเหยิงที่อยู่ตรงหน้าได้ ตอนแรก เขาอยู่ในการฝึกฝนแบบปิด แต่เขาถูกรบกวนจากพวกอันธพาล แต่ตอนนี้ เรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว ซุนวูไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจสิ่งอื่นใด และกลับไปที่ห้องของเขาเพื่อฝึกฝนต่อ

แม้ว่าเขาจะถูกขัดจังหวะกลางคัน แต่การได้ต่อสู้กับผู้คุมอสูรระดับสูงอีกครั้งทำให้ซุนวูได้รับประสบการณ์เพิ่มขึ้นมาก พื้นที่ที่เขาไม่เข้าใจก่อนหน้านี้ก็ชัดเจนแล้วเช่นกัน

ในอีกทิศทางหนึ่ง เอ้อโกวจื่อ และ เว่ยเจียงยุ่งตลอดทั้งวันและเกือบจะได้ไปเยี่ยมบรรดาสาวกของชนชั้นต่ำต้อยทางตอนเหนือของเมือง ในท้ายที่สุด เขาก็ไม่ยอมลดความคาดหวังของลู่หยาง และประสบความสำเร็จในการเอาชนะใจสาวกชั้นต่ำต้อยกว่าสิบคนที่เต็มใจเข้าร่วมกับตระกูลซุน

“ไปกันเถอะ ไปกัน เกือบจะมืดแล้ว โชคดีที่บ้านของเราอยู่ตรงหน้านี่เอง ทุกๆคน เหนื่อยเข้าหน่อย เราจะถึงในไม่ช้านี้แล้ว! “

เอ้อโกวจื่อ และ เว่ยเจียงนำเหล่าสาวกจากชนชั้นต่ำต้อยรีบวิ่งกลับไปที่ ตระกูลซุนก่อนที่ท้องฟ้าจะมืดลง บ้านหลังใหญ่ของตระกูลซุนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ด้านในของบ้านหลังใหญ่สว่างไสวแม้ว่าจะมีแสงสว่างจ้าจนดูเกินจริงไปเล็กน้อย

“ เอ๊ะ มีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติไปเหรอ?” เมื่อมองไปที่ลานบ้านตระกูลซุนที่สว่างไสว เอ้อโกวจื่อถามอย่างงงงวย

เว่ยเจียงกล่าวว่า: “เป็นอะไรไปเหรอ? ดูสิ ตระกูลซุนของเราน่าประทับใจขนาดไหน! บ้านแบบนี้ดีกว่าคอกสุนัขเก่าของข้ามาก! จุดไฟที่ประตูนี้ … เอ๊ะ ประตู… “แล้วประตูล่ะ?”

“ ใช่แล้ว ใช่แล้ว พี่ๆน้องๆ พวกท่านคิดว่าเราจะค้างคืนที่นี่ไหม? “

“ นี่เป็นครั้งแรกที่เราอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่เช่นนี้!”

บางคนถึงกับมองไปที่ลานบ้านตระกูลซุนหลังใหญ่ด้วยความงุนงงและพูดว่า: “ตั้งแต่ข้าจากบ้านเกิดมา ข้าไม่เคยมีประสบการณ์ชีวิตในคฤหาสน์เลย”

ก่อนที่จะมาที่นี่ ทุกๆคนเคยเป็นอัจฉริยะ แต่ หลังจากมาถึงที่นี่ พวกเขาพบว่ายังมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างอัจฉริยะ ด้วยความสามารถเพียงเล็กน้อยของพวกเขา พวกเขาก็ถือได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นนำในเมืองมาก่อน แต่ในเมืองนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ใกล้กับการจัดอันดับเลย

แม้จะทำงานหนักมาหลายปี แต่ก็ยังซื้อได้แค่บ้านหลังเล็ก ๆ ที่นี่เท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาต้องถูกบีบโดยพวกอันธพาลท้องถิ่น

“ พวกท่านช่างดีทีเดียว ได้เกิดในเมืองอันดับ 3 แล้วมีความสำเร็จเช่นนี้ ในแง่ของความสามารถ พวกท่านแข็งแกร่งกว่าพวกสาวกที่มั่งคั่งมาก ” สำหรับพวกสาวกที่ร่ำรวยและมีอำนาจ ไม่ใช่ทุกคนที่จะโดดเด่น แต่ ภูมิหลังของครอบครัวของพวกเขาแข็งแกร่งแท้จริง แม้ว่าพวกเขาจะเอาทรัพยากรมากองทับกันไว้ด้านบนของกันและกัน พวกเขาก็ยังสามารถสร้างอัจฉริยะจำนวนนับไม่ถ้วนได้

“ เอาล่ะ เอาล่ะ พวกท่านอย่าพยายามทำอะไรด้วยตัวเอง เอาไว้ค่อยคุยเรื่องนี้กัน…” ประตูนี้ … เกิดอะไรขึ้นกันแน่? “เอ้อโกวจื่อ กล่าว

เว่ยเจียงหัวเราะออกมาดัง ๆ และหัวเราะอย่างโง่เขลา: “เกิดอะไรขึ้นเหรอ เข้าไปดูกันเถอะ เราจะไม่รู้เหรอ? เนื่องจากห้องได้ทำความสะอาดไว้แล้ว เราจึงย้ายเข้ามาได้เลย “

เมื่อพวกเขามาถึงประตูตระกูลซุน  เว่ยเจียงก็ถึงกับตกตะลึงในที่สุด เมื่อมองไปที่ประตูที่แตกหักและสวนที่เละเทะ มุมปากของเขาก็กระตุก

“นี่… ใครทำ? ทำไมเจ้าถึงโหดเหี้ยมกว่าข้าอีก! “

ไม่ใช่ครั้งแรกที่สถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นกับตระกูลซุน แต่เว่ยเจียงได้มีส่วนร่วมในสองครั้งล่าสุด เพียงแค่ อย่างมากเว่ยเจียงก็ทำให้สวนของลู่หยางยุ่งเหยิง และมันก็ยังห่างไกลจากจุดนี้

แต่ตอนนี้ ประตูทองสัมฤทธิ์อันยิ่งใหญ่นั้นถูกดึงขึ้นโดยรากไม้ กลุ่มคนประมาณสิบกว่าคนหรือกว่านั้นไม่พบอุปสรรคใด ๆ เลยลุยเข้าไปในสวนโดยตรง

เพียงแค่นั้น สถานการณ์ในสวนดอกไม้ก็ทำให้เอ้อโกวจื่อตะลึงมากยิ่งขึ้นไปอีก เขามองไปที่เว่ยเจียงอย่างว่างเปล่าและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “นี่มันเป็นมากกว่าที่จะโหดเหี้ยมกว่าเจ้า! ไอ้พวกนี้ยังคงเป็นมนุษย์อยู่รึเปล่า? พวกเรา… “แต่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการซ่อมแซมสวนนี้ แล้วมันก็กลับมาเป็นเช่นนี้อีกครั้ง”

เมื่อมองไปที่ดอกไม้และพืชที่เหี่ยวเฉาในสวนแล้ว เอ้อโกวจื่อก็รู้สึกอยากร้องไห้

การแสดงออกบนใบหน้าของเว่ยเจียงนั้นก็น่าสนใจมากเช่นกัน มุมปากของเขากระตุกและเขาพูดอย่างไร้เสียง: “นี่ … คราวนี้ ไม่ใช่ข้าจริงๆ! ท่านเป็นพยานให้ข้าได้! “

เมื่อพูดถึงสวนนี้ เว่ยเจียงก็จำสีหน้าโกรธของลู่หยางได้ ก่อนหน้านี้ เป็นเพราะเขาที่ทำให้เกิดปัญหาที่นี่ทำให้ลู่หยางระเบิดความโกรธออกมาด้วยการโจมตีที่น่ากลัวเช่นนี้ ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนั้นปรากฏขึ้นอีกครั้งต่อหน้าต่อตาของเว่ยเจียงทำให้เขาหวาดกลัวจนร่างกายสั่นเทา

เขารีบบอกเอ้อโกวจื่อ: “พี่ใหญ่! ถ้าหัวหน้าลู่หยางกลับมาแล้วเห็นแบบนี้ ท่านต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้านะ! “

เอ้อโกวจื่อวางมาดของพี่ใหญ่ทันที เขาตบไหล่ของเว่ยเจียงและปลอบโยนเขา: “ไม่ต้องห่วง แค่ปล่อยพี่ชายหยางไว้กับข้าก็พอแล้ว ข้าจะไม่ยอมให้พี่ชายหยางเข้าใจเจ้าผิด”

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน พวกเขาไม่รู้สึกว่าลู่หยางอยู่ข้างหลังพวกเขาแล้ว

ลู่หยางมองดูพวกเขาอยู่สักพักแล้ว และที่ทั้งสองพูดกันนั้นลู่หยางก็ได้ยินแล้วโดยปริยาย ดังนั้น เขาจึงพูดเบา ๆ ว่า “ครั้งนี้ เป็นเรื่องจริงว่ามันไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า”

“ดูสิ!” ข้าบอกว่าไม่เป็นไร! ข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะปล่อยให้น้องชายของข้าเจ็บปวดได้ยังไง? “เอ้อโกวจื่อตามทันกับสิ่งที่ลู่หยางพูดทันที แต่ทันทีที่เขาพูดจบ เอ้อโกวจื่อก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาหันหน้าไปทางอื่นด้วยความตกใจและสบตากับลู่หยาง

“พี่ชายหยาง! ท่านมาถึงที่นี่เมื่อไหร่? “

“แค่ก แค่ก!” ลู่หยางไอเบา ๆ และกล่าวว่า: “ข้าอยู่ที่นี่มาครู่ใหญ่แล้ว เดิมที ข้านอนอยู่ข้างใน แต่พวกเจ้าเคลื่อนไหวดังเกินไป มันคงเป็นเรื่องยากที่ข้าจะไม่ตื่นขึ้นมา!”

จากนั้นเขาก็มองไปที่สาวกสิบสามคนของชนชั้นต่ำต้อย มองผ่านจากเสื่อผ้าที่พวกเขาสวมใส่อยู่นั้น ลู่หยางสามารถบอกได้เลยว่าพวกเขาไม่ได้มีพื้นฐานที่ดี

“คนเหล่านี้?” เจ้าพาพวกเขากลับมารึ? “ลู่หยาง ถาม เว่ยเจียง

เว่ยเจียงพยักหน้าอย่างหนักแน่น นี่เป็นผลงานเดียวของเขาที่มีต่อตระกูลซุน เมื่อได้ยินคำถามของลู่หยาง เว่ยเจียงก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว: “พี่หยาง! พี่น้องเหล่านี้ล้วนเก่งในการฝึกฝน ข้าใช้ความพยายามอย่างมากในการโน้มน้าวให้พวกเขาเข้าร่วม ตระกูลซุนของเรา … “

“ เอาล่ะ ข้าจะปล่อยให้คนเหล่านี้อยู่ภายใต้คำสั่งของเจ้านับจากนี้ จากนี้ไป พวกเจ้าทุกคนเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลซุนของเรา! “

ลู่หยางครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องและรีบกล่าวเสริม: เนื่องจากป้ายของเราถูกทำลายแล้ว เรามาเปลี่ยนกันเถอะ! แค่เรียกมันว่า สำนักหนึ่งสวรรค์! “

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะเริ่มสำนักของเราเอง”

“ สำนักหนึ่งสวรรค์…” เอ้อโกวจื่อพึมพำชื่อและปรบมือทันที: “ชื่อนี้ฟังดูดีจริงๆ! เราจะมีใครบางคนได้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป! “

“ บ้านของเราเพิ่งถูกสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนมาทำลาย ข้าจะฝากเรื่องนี้ไว้กับพวกเจ้า ป้ายและเฟอร์นิเจอร์ใหม่ เจ้าไปซื้อมาใหม่ได้มั้ย “

เว่ยเจียงตกใจ เขาคลำไปในกระเป๋าของเขาเพียงเพื่อพบว่าไม่มีผลึกอยู่ข้างในซักอันเดียว เมื่อได้ยินว่าลู่หยางต้องการให้เขาซื้อของที่จะจัดตั้งสำนัก เขาก็ตื่นตระหนกทันที

“ แต่พี่หยาง นั่นต้องใช้ผลึกจำนวนมาก!”

“ ข้าบอกให้เจ้าจ่ายเหรอ” ขณะที่พูด ลู่หยางก็หยิบซองผลึกออกมาจากอกของเขาและโยนมันไปที่หน้าอกของ เว่ยเจียง เป้ง!

“ ตราบใดที่เจ้าสามารถดูแลจัดการเรื่องนี้ได้อย่างเหมาะสม เจ้าจะมีเงินมากมาย นี่คือห้าหมื่นผลึก ใช้เป็นเงินทุนสำหรับสำนักหนึ่งสวรรค์ของเรา ตราบใดที่สำนักได้รับการพัฒนาอย่างดี ก็จะมีมากขึ้นในภายหน้า ตอนนี้…. ปล่อยให้มันผ่านไปสักพัก “

ห้าหมื่น! แค่ทั่วๆไป? เว่ยเจียงรู้สึกว่าความจุสมองของเขาไม่เพียงพอ

เขาเป็นผู้นำกลุ่มอันธพาลพวกนั้นมาหลายปีแล้ว แต่เขาไม่มีเงินออมมากนัก มิฉะนั้นเขาก็ได้ใช้มันซื้อคฤหาสน์ไปแล้ว และลู่หยางโยนออกมาห้าหมื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ มันไม่ใช่ความมั่งคั่งธรรมดาๆ

เว่ยเจียงพยักหน้าทันทีและโค้งคำนับ จากนั้นยอมรับภารกิจที่ลู่หยางมอบให้

“อย่างไรก็ตาม…

ลู่หยางตระหนักว่า นานแล้ว นอกจากทำความสะอาดห้องของเขาและซุนวูเพียงเล็กน้อยแล้ว ห้องที่เหลือก็ยังไม่มีใครแตะต้องเลย พวกมันยังคงอยู่ในสภาพทรุดโทรมและทุกอย่างในห้องถูกสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนทำลายอย่างป่นปี้

“ ทำไมพวกเจ้าไม่รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนค่อยไปช่วยล่ะ ไม่อย่างนั้นใครจะรู้ล่ะว่าจะต้องยุ่งวุ่นวายกับห้องเหล่านี้ไปอีกนานแค่ไหน”

“ไม่เป็นไร แม้ว่าเราจะไม่ได้มาที่นี่ แต่สถานที่ที่เราจะพักกันก็ไม่ได้ดีไปกว่านี้อีกแล้ว “

“ ถูกต้องแล้ว อยู่อย่างสงบสุขที่นี่ดีกว่าอยู่อย่างหวาดกลัวที่นั่น!”

มีคนมากกว่า 10 คนและจำนวนห้องพักไม่เพียงพอ อย่างไรก็ตาม มันก็ยังดีที่จะเบียดกันเล็กน้อย

“ พี่หยาง งั้นข้าจะพาพวกเขาไปยังห้องที่จัดสรรให้” เอ้อโกวจื่อเกาหัวแล้วพูดขึ้น

“รอเตี่ยซู่ก่อนนะ พรุ่งนี้ จะพาคนมาทำความสะอาดสวนนี้…”