SB:ตอนที่ 148 ดาบสังหารมังกร

 

หยวนจินซึ่งเดิมได้รับบาดเจ็บสาหัสจากทั้งสองคนลุกยืนขึ้นจากพื้น แม้ว่าใบหน้าของเขาจะค่อนข้างซีด แต่ก็ยังเต็มไปด้วยสีหน้าที่น่ากลัว ภายใต้การจับตามองอย่างใกล้ชิดของทั้งสอง พลังบ้าดีเดือดค่อยๆระเบิดออกจากร่างของหยวนจิน

 

“ รังสีของเขายังเพิ่มขึ้นจริงๆ! “นี่มันอะไรกันเนี่ย? จู่ๆก็ไม่เข้าใจ แม้ว่าพวกเขาจะเอาชนะหยวนจินได้อย่างชัดเจน แต่หยวนจิน ณ ตอนนี้ก็ยังแข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ราชสีห์ขนทองหกเนตรมองผ่านดวงตาเทวะ และเห็นบางอย่างที่แตกต่างออกไป สีหน้าของมันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และมันร้องออกมาด้วยความกลัว: “ไม่ดีเลย! เขามีสมบัติอันทรงพลังอยู่กับตัวเขา! “

 

“ อาวุธวิญญาณรึ?” ลู่หยางถาม

“มันเป็นเครื่องมือทางจิตวิญญาณที่มีพลังโจมตีที่น่ากลัว!” ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดด้วยความกลัว

พลังการต่อสู้ของหยวนจินแข็งแกร่งพอที่จะเริ่มต้นได้ แต่ตอนนี้ อาการบาดเจ็บทั้งหมดบนร่างกายของเขาได้รับการเยียวยาไปหมดแล้ว ถ้าเขามีอาวุธวิญญาณที่น่ากลัวอีกอันหนึ่ง มันก็เหมือนกับการเพิ่มปีกให้กับพยัคฆ์ ยิ่งไปกว่านั้น จากความผันผวนนี้อย่างน้อยก็ดูเหมือนเป็นอาวุธวิญญาณระดับกลาง

 

“ตอนนี้… “ ข้ากลัวว่าเราจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อไปแล้ว…” ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดอย่างเป็นห่วง และร่างของมันก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองสามก้าว

 

” อยากหนีรึ?” เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะหนีรึ? เจ้าไม่คิดว่ามันสายไปแล้วเหรอ? “หยวนจินยืดร่างกายของเขาและหัวเราะอย่างน่ากลัว

ลู่หยางหยิบชุดเกราะวิญญาณดั้งเดิมออกมาอย่างเงียบ ๆ และสวมมันบนเสื้อผ้าของเขา เมื่อมองจากด้านนอกมันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกได้เลย จากนั้นเขาก็ยืดหลังแล้วตะโกนใส่หยวนจิน: “ไม่จำเป็นต้องซ่อนอีกต่อไป ขอให้ความขุ่นแค้นใจระหว่างเราสิ้นสุดลงในวันนี้!”

 

“ดีมาก ข้าชอบบุคลิกที่กล้าหาญของเจ้า!” “ เพราะงั้น ข้าจะต้องทำตามความปรารถนาของเจ้าให้ได้!” หยวนจินหัวเราะอย่างน่ากลัว

“จนถึงที่สุด เราก็ยังไม่รู้ว่าใครจะอยู่และใครจะไม่!” ทั้งสองคำรามขึ้นพร้อมๆกันและโจมตีกันและกันอย่างรุนแรง ทันใดนั้น ร่างของพวกเขาก็ปะทะเข้าด้วยกันหลังจากต่างฝ่ายต่างก็รวมร่างแปลงรูปเป็นสัตว์อสูร แล้วพลังทั้งหมดของพวกเขาก็ระเบิดออกมาในขณะนี้

 

ลู่หยางคร่ำครวญ เขาแอบส่งพลังไปที่ปลายเท้าของเขาอย่างเงียบ ๆ และด้วยการกระโดดขอยืมแรงกระแทก เขาก็หลบไปด้านข้างทำให้พลังของหยวนจินกระจายออกไปหมด

แสงในมือของหยวนจินส่องประกาย ดาบเล่มยาวที่ใสและส่องแสงเป็นประกายปรากฏขึ้นในมือของหยวนจิน เขาส่ายนิ้วไปที่ร่างของลู่หยาง

 

“ไอ้หนู ดูเหมือนว่าร่างกายของเจ้าจะไม่แข็งเท่าปากนะ! แค่ยืดคอมาให้ข้าตัดออกซะโดยดี แล้วข้าจะให้เจ้าตายอย่างรวดเร็ว! “

ลู่หยางม้วนริมฝีปากของเขา และพ่นสิ่งสกปรกทั้งหมดในปากของเขา คายมันออกมาและพูดว่า: “นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องพึ่งพางั้นรึ?

 

“ถึงมันจะดูดี แต่พลังของมันก็ไม่ได้ยอดเยี่ยมปานนั้น!”

แม้ว่าเขาจะพูดด้วยความดูหมิ่น แต่ใจของลู่หยางแล่นขึ้นมาถึงลำคอแล้ว เดิมทีเขาเป็นคู่ต่อสู้ที่ยากจะรับมือ แต่ตอนนี้เขามีดาบวิญญาณระดับกลางแล้ว มันก็เพียงพอแล้วที่จะพลิกสถานการณ์

“ ข้าชักสงสัยว่าใครจะแข็งแกร่งกว่ากันเมื่อเปรียบเทียบระหว่างเกราะวิญญาณหยวนของข้าและดาบวิญญาณของเจ้า มันสามารถสกัดกั้นการโจมตีของดาบวิญญาณของเขาได้มั้ย…?”

 

จากการคำนวณของ ลู่หยาง หากเกราะวิญญาณระดับกลางสามารถป้องกันการโจมตีที่มีความแข็งแกร่งถึงหนึ่งแสนจินได้ ดาบวิญญาณที่เป็นอาวุธวิญญาณระดับกลางก็น่าจะสามารถปลดปล่อยการโจมตีที่มีความแข็งแกร่งอย่างน้อยหนึ่งแสนจินเช่นกัน

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งประดิษฐ์วิญญาณนั้นคล้ายคลึงกับปรมาจารย์ควบคุมอสูร แม้ว่าจะมีระดับเดียวกัน แต่ก็มีความแข็งแกร่งที่แตกต่างกัน ดาบวิญญาณในมือของหยวนจินดูไม่ธรรมดา และต้องมีพลังอย่างมากที่จะทำให้ลู่หยางซินกังวล

“ราชสีห์ขนทองหกเนตร ตอนนี้ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!” ลู่หยางพูดกับราชสีห์ขนทองหกเนตรในใจ

ทั้งสองมีกระแสจิตสื่อสารกันได้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พูด แต่ตราบใดที่พวกเขาคิดเรื่องนี้ อีกฝ่ายก็จะสามารถบอกได้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่

 

ราชสีห์ขนทองหกเนตรเข้าใจและรู้ดีว่าลู่หยางต้องการผสานร่างกับราชสีห์ขนทองหกเนตรเช่นกันเพื่อที่เขาจะได้ประลองครั้งยิ่งใหญ่กับหยวนจิน

 

ร่างสีทองของมันทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ทันใดนั้นก็กระโดดขึ้นไปบนศีรษะของหยวนจิน แสงเทวะสีทองหกเส้นพุ่งออกมาจากดวงตาสีทองทั้งหกของราชสีห์ขนทองหกเนตร แสงนั้นรวมศูนย์มุ่งเป้าและพุ่งไปที่หยวนจิน

 

“ข้าจะเล่นงานเจ้าซักทีก่อน แล้วค่อยรวมร่างกับลู่หยาง! ข้าหวังว่าแสงเทวะหกเนตรของข้าจะมีประโยชน์บ้าง “

ความคิดของราชสีห์ขนทองหกเนตรเพิ่งเกิดขึ้น

หยวนจินดูราวกับว่าเขาไม่มีการป้องกันใด ๆ และการโจมตีของราชสีห์ขนทองหกเนตรก็เข้าสู่ร่างกายของหยวนจินได้สำเร็จ

ผลที่ตามมาทำให้ราชสีห์ขนทองหกเนตรต้องตะลึงจนพูดไม่ออก เมื่อเส้นขนของหยวนจินกระทบกับแสงเทวะหกเหลี่ยม หลุมเลือดหกรูก็ปรากฏขึ้นทันที ราชสีห์ขนทองหกเนตรไม่มีแม้แต่เวลาที่จะหัวเราะ รอยยิ้มนั้นแช่ตรึงอยู่บนใบหน้าของมันทันที

แสงสีขาวไหลผ่านร่างของหยวนจิน และหลุมเลือดก็หายไปในพริบตา เขาฟื้นตัวอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บตั้งแต่แรก

 

“มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง?” ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดอย่างไม่เชื่อ

หยวนจินตบฝุ่นตามร่างกายออกราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขามองไปที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรและหัวเราะแล้วพูดว่า: “ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้? หรือเจ้าคิดว่าตระกูลหยวนของข้า ข้ามีสมบัติวิญญาณเพียงชิ้นเดียวงั้นรึ? “

 

ราชสีห์ขนทองหกเนตรและลู่หยางเบิกตากว้างพร้อมกัน ขณะที่พวกเขาจ้องตรงไปที่หยวนจิน

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากร่างกายของเขา นอกเหนือจากดาบวิญญาณแล้ว เขายังมีสิ่งประดิษฐ์วิญญาณอีกชิ้นหนึ่งอยู่กับเขา

 

“ มันก็เป็นเช่นนั้นแหละ! “ ไม่น่าแปลกใจที่รังสีจากเมื่อก่อนน่ากลัวมาก…” ใบหน้าของราชสีห์ขนทองหกเนตรซีดเซียวราวกับว่ามันเข้าใจอะไรบางอย่าง

โจมตีด้วยดาบวิญญาณ ป้องกันด้วยเกราะวิญญาณ และในสภาพนี้ หยวนจินจะไม่พ่ายแพ้เลย

ลู่หยางเรียกราชสีห์ขนทองหกเนตรของเขาออกมาอย่างเงียบ ๆ และในที่สุดก็หลอมรวมเข้ากับร่างกายของเขาเช่นกัน รูปร่างของเขาแข็งแกร่งขึ้น แต่ภายใต้รังสีอันทรงพลังของหยวนจิน การเปลี่ยนแปลงของลู่หยางนั้นไม่มีอะไรเลย

แม้ว่าเขาจะมีเกราะวิญญาณปกป้องเขา แต่การหลอมรวมกับราชสีห์ขนทองหกเนตรสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับลู่หยางได้หลายหมื่นจุดเท่านั้น ซึ่งไม่เพียงพอที่จะเข้าถึงความแข็งแกร่งถึงแสน เมื่อเทียบกับหยวนจิน ณ ปัจจุบัน ยังมีช่องว่างค่อนข้างมาก

 

ด้วยชุดเกราะวิญญาณ ดาบวิญญาณบนร่างกายของเขา หยวนจินก็ยิ่งไม่เกรงกลัว เขายังคงหัวเราะอย่างชั่วร้ายใส่ลู่หยางและคำราม: “ไอ้หนู ตอนนี้เจ้ารู้สึกสิ้นหวังแล้วหรือยัง? เจ้าคิดว่าข้าแค่รักษาตัวเองจริงๆเหรอ? ช่างไร้เดียงสานัก! แต่… น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถนำราชสีห์ขนทองหกเนตรมาเป็นสัตว์เลี้ยงแห่งสงครามได้ “

“อย่างไรก็ตาม ถ้าข้าสามารถกำจัดหนามนี้ออกจากหัวใจของข้าได้ ข้าจะสามารถนอนหลับได้อย่างสงบ!” ทันใดนั้น เสียงของเขาก็คมขึ้น ร่างของหยวนจินก็กระพริบพร้อมกับก้าวหนัก ๆ ที่เขาพุ่งเข้าหาลู่หยางอย่างดุเดือด

ลู่หยางร้องครวญคราง เท้าของเขาอยู่กับพื้น มือทั้งสองข้างของเขากลายเป็นหมัดทะลวงไปข้างหน้าเหมือนเขาวัวสองตัว

หยวนจินไม่สนใจการโจมตีของเขาเลย และปล่อยให้หมัดของลู่หยางฟาดลงบนหน้าอกของเขา และดาบวิญญาณในมือของหยวนจินก็เฉือนไปที่หน้าอกของลู่หยางด้วย

เสียงแหลมเสียดแทงทะลุแก้วหูของหยวนจิน และดึงดูดความสนใจของเขา

คมดาบเฉือนเปิดเสื้อผ้าของลู่หยางออกหมด สิ่งที่เปิดเผยต่อตานั้นแท้จริงแล้วไม่ใช่เนื้อหนังและบาดแผล แต่เป็นชั้นของโลหะที่ส่องประกายแสงสีทองริบหรี่ๆ

ดวงตาของหยวนจินแสดงความลังเล ขณะที่เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยและพูดว่า: “หืม? มันคือเกราะวิญญาณจริงๆ! นอกจากนี้ เจ้ายังสามารถสกัดกั้นการโจมตีของดาบสังหารมังกรของข้าได้อีกด้วย! “

ในฐานะผู้อาวุโสสูงสุดของตระกูลหยวน หยวนจินสามารถมีพื้นฐานครอบครัวที่ร่ำรวยเช่นนี้ ครอบครองสมบัติวิญญาณสองชิ้นในเวลาเดียวกัน หากเป็นผู้ตุมอสูรระดับสูงธรรมดาๆ เขาจะไม่สามารถได้รับสมบัติวิญญาณระดับกลางสองชิ้น แม้จะมีความมั่งคั่งที่เขาสะสมมาตลอดชีวิตของเขาก็ตาม

ดังนั้นหยวนจินไม่เคยคิดว่าลู่หยางมีความเป็นไปได้ที่จะครอบครองสมบัติวิญญาณ

เมื่อหยวนจินรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ เลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของเขาแล้ว

เมื่อกี้นี้ เขาใช้ร่างกายของเขาเพื่อป้องกันการโจมตีของลู่หยาง แม้จะได้รับการปกป้องจากเกราะวิญญาณ แต่ร่างกายของหยวนจินก็ยังคงได้รับผลกระทบจากการถูกกระทบกระแทกอย่างรุนแรงซึ่งทำให้เขาได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้และทำให้เขาไม่สามารถระงับมันได้

“ ดูเหมือนว่าเกราะวิญญาณของเจ้าจะไม่ทรงพลังอย่างที่คิดนะ!”

ในขณะที่เขาพูดจบ ลู่หยางก็กำลังจะหัวเราะ แต่เมื่อเขาอ้าปากก็มีเลือดสีดำพุ่งออกมาจากปากของเขา

หยวนจินมีดาบสังหารมังกรอยู่ในมือ และการโจมตีของมันก็แข็งแกร่ง แค่ฟาดดาบลงมาเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้ลู่หยางบาดเจ็บสาหัส อีกทั้งลู่หยางได้รับบาดเจ็บอย่างหนักมาก่อนแล้ว แต่เขาก็ยังอดทนต่อไป

ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากดาบสังหารมังกร การบาดเจ็บของเขาไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป และลู่หยางเกือบจะล้มลงกับพื้น

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!” ในที่สุด ข้าเองที่ชนะ! “หยวนจินจับหน้าอกของเขา และเดินไปหาลู่หยาง ปากของเขายังคงหัวเราะ:” ตอนนี้เจ้าสามารถตายได้อย่างสงบพร้อมกับราชสีห์ขนทองหกเนตร! “

ขณะที่หยวนจินเดินเข้ามาหาเขา และระยะทางระหว่างทั้งสองคนเหลือเพียงหนึ่งเมตรนั้น ใบหน้าซีดเซียวของลู่หยางก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม

เขายกแขนขึ้นเบา ๆ หยวนจินรู้สึกเพียงว่าการมองเห็นของเขามืดมิดไป ประตูอเวจีสีดำทั้งหกปรากฏขึ้นมาจากไหนไม่รู้ ขังร่างของหยวนจินไว้กับที่

ไม่ว่าหยวนจินจะดิ้นรนอย่างไร เขาก็ยังไม่สามารถเป็นอิสระได้

หยวนจินจ้องไปที่ลู่หยางด้วยความโกรธและคำรามเสียงดัง: “เจ้ายังสามารถใช้ความสามารถโดยกำเนิด เจ้าร้ายกาจแค่ไหนกันนี่? “

ในขณะที่เขาไม่มีแม้แต่ความแข็งแกร่งในการรักษาร่างกายของเขา ลู่หยางก็ยังสามารถใช้ทักษะโดยธรรมชาติของเขาได้ มีเพียงลู่หยางเท่านั้นที่รู้เหตุผลว่าทำไม

ลู่หยาง พูดด้วยเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน: “มีอีกหลายอย่างที่เจ้าคิดไม่ถึง!”

“ พายุหมุนเฮอริเคน!” ส่งข้ากลับไป! “

ลมกระโชกแรงปรากฏอยู่ใต้เท้าของลู่หยาง ร่างของเขาปลิวไปในอากาศ และโดยไม่ได้รับการสนับสนุนจากต้นไม้ใหญ่เขาก็ตกลงไปท่ามกลางพายุเฮอริเคน

ด้วยความรู้สึกสุดท้าย ลู่หยางควบคุมพายุเฮอริเคนและพัดลอยไปยังสำนักหนึ่งสวรรค์

หยวนจินยืนอยู่กลางประตูอเวจีทั้งหก และยอมแพ้ต่อการดิ้นรนแล้ว เขารู้ดีว่าไม่ว่าเขาจะเฝ้าดูนานแค่ไหน ประตูอเวจีเหล่านี้ก็จะหายไปโดยอัตโนมัติและตอนนี้ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์ เขาทำได้เพียงเฝ้าดูร่างของลู่หยางที่หายไปอย่างช้าๆภายใต้แสงจันทร์

“มันเป็นความผิดพลาดของข้าที่ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้าในวันนี้ แต่ตราบใดที่ข้า ลู่หยาง ไม่ตาย ก็จะมีวันหนึ่งที่ข้าจะมาเอาชีวิตหมาๆของเจ้า!” ด้วยคำพูดเหล่านี้ ลู่หยางก็หายไปจากวิสัยทัศน์ของหยวนจิน

“ดี!” “ งั้นข้าจะรอเจ้ามา!” หยวนจินพูดอย่างโมโห วินาทีที่ที่ร่างถูกยกขึ้น เขาก็ทรุดลงกับพื้นในสภาพที่อ่อนแอ ไม่ได้ดีไปกว่าลู่หยางมากนัก

สายตาของหยวนจินจ้องไปในทิศทางของสำนักหนึ่งสวรรค์ เขาพูดด้วยความเกลียดชัง “เจ็ดวันนับจากนี้ ไม่ต้องรอให้เจ้ามา ข้าจะมาทำลายสำนักหนึ่งสวรรค์ของเจ้าเอง!”