SB:ตอนที่ 91 เดิมพัน

“เจ้าหนู เจ้ากลับมาอีกแล้ว ดูเหมือนว่า เจ้าค่อนข้างมั่นใจ ใช่มั้ย ” ฟางตงยิ้มเมื่อเขาต้อนรับลู่หยาง

ลู่หยางหัวเราะ: “ไม่สำคัญหรอกว่าจะมีความมั่นใจหรือไม่ ข้ามาที่นี่ครั้งนี้ก็เพื่อพาน้องชายของข้าออกไป ข้าไม่มีเป้าหมายอื่น”

แน่นอน ลู่หยางจะไม่เปิดเผยจุดประสงค์ของเขาที่มาที่นี่ แม้ว่าเขาจะทำ เขาก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

นับตั้งแต่วินาทีที่เขาก้าวเข้าสู่เส้นทางของผู้ควบคุมอสูร ผู้คนนับไม่ถ้วนต้องการทำสิ่งที่ยุ่งยากสำหรับเขา แต่ในท้ายที่สุด ก็ไม่มีใครทำสำเร็จ ในตอนแรก เป็นหลี่ยี่ที่เขาทำให้พิการ และถูกเขาฆ่า หลังจากนั้นแม้แต่ หลี่ซิ่วและลูกชายของเขาก็จบไม่สวย

สำหรับพวกนายน้อยแห่งเซียงหยางรวมถึงนายน้อยทางใต้ของเมืองและทางตะวันออกของเมือง นายน้อยอันดับสูงแต่ละคนที่ขัดแย้งกับลู่หยางล้วนประสบกับความสูญเสียด้วยน้ำมือของลู่หยาง .

ยิ่งไปกว่านั้น เวลานี้ลู่หยางเพียงต้องการที่จะเอาสิ่งของของเขากลับคืน เมื่อเขาได้เข้าร่วมตำหนักเมฆาม่วง นายท่านของตำหนักได้ให้สัญญากับเขาว่าจะให้วิชาจารึกระดับกลางกับเขา และถ้าเขาต้องการกลับคำพูด เขาจะต้องถามลู่หยาง และ หลอหยุนชานก่อนว่าพวกเขาเห็นด้วยมั้ย

“พี่ชายหยาง! ในที่สุด ท่านก็มารับข้า! วิกฤตของเมืองเซียงหยางได้รับการแก้ไขแล้วหรือ? “เอ้อโกวจื่อยังคงเหมือนเดิม ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้เจอกันมาชั่วระยะเวลาหนึ่ง พวกเขาก็จะกลายเป็นเหมือนเด็กๆที่คิดถึงกันและกัน และจะกอดลู่หยางอุ้มลอยขึ้นมาเมื่อพวกเขาพบกันอีกครั้ง

เท้าของลู่หยางลอยขึ้นจากพื้น แต่เมื่อเขารู้สึกถึงความกระตือรือร้นของเอ้อโกวจื่อ เขาไม่ได้ไม่พอใจ เขาพูดเพียงว่า: “ใช่แล้ว เมืองเซียงหยางปลอดภัยแล้ว แต่ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการ เจ้ากลับบ้านได้แล้วตอนนี้ และไปช่วยช้าทำความสะอาดลานบ้านเล็ก ๆ ของเรากัน “

เอ้อโกวจื่อไม่ได้คิดเรื่องนี้มากนัก ตราบใดที่มันเป็นคำสั่งของลู่หยาง เขาก็จะทำทันที เขารีบวิ่งกลับไปที่ลานเล็กๆ และยุ่งอยู่กับมันมาก

เฉินเฟิงและลูกชายของเขาพักอยู่ในตำหนักเมฆาม่วงในช่วงเวลานี้ และรวดเร็วมากพวกเขาได้ยินข่าวของลู่หยางจากผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขา พ่อและลูกชายรีบออกมาด้านนอกและพบกับลู่หยาง และหลอหยุนชานโดยบังเอิญที่ชั้นสอง พวกเขากำลังดูสินค้าบางอย่างอยู่ เฉินเฟิงโกรธแค้นขึ้นมาทันที เขาโมโหจัดแล้ววิ่งไปถามลู่หยาง

“ครั้งที่แล้วที่เจ้ามาที่นี่ ข้าไม่ได้จับเจ้า นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าเจ้าจะกล้ามาที่ตำหนักเมฆาม่วงของข้าอีก? แล้วเป็นยังไง? เจ้ายังอยากที่จะประพฤติชั่วช้าต่อหน้าข้าหรือไม่? “

“แค่ก แค่ก!” หลอหยุนชานรู้สึกว่าเขาถูกมองข้ามและไอทันทีสองครั้ง เพื่อต้องการที่จะบ่งบอกว่ายังมีเขาอยู่ตรงนี้ด้วย

มันง่ายมากสำหรับรุ่นใหญ่ที่จะดึงดูดความสนใจของผู้คน แค่เสียงของเขาก็ทำให้เฉินเฟิงและลูกชายของเขาตกใจ

เมื่อเห็นว่าหลอหยุนชานอยู่ที่นั่น เฉินชิงกวงกรีดร้อง “ท่านพ่อ! ไอ้เด็กเหลือขอนี้มีผู้สนับสนุนจริงๆ! ข้าไม่เคยคิดเลยว่า ผู้อาวุโสหลอจะตามเขามาที่นี่จริง ๆ ! “

ครั้งที่แล้ว เป็นเพราะหลอหยุนชานที่เฉินเฟิงไม่กล้าทำอะไรกับเขา ตอนนี้หลอหยุนชานกลับมาปรากฏตัวอีกครั้งเพื่อลู่หยาง เขาคิดว่าหลอหยุนชานแค่ไม่ต้องการเห็นเขาฆ่าลู่หยาง แต่เขาไม่ได้คาดเดาจุดประสงค์ที่แท้จริงของหลอหยุนชานในการมาที่นี่

ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ผู้เฒ่าหลอ ข้าเคยไว้หน้าท่านแล้วครั้งหนึ่ง แล้วนี่มันอะไร? “ท่านจะยังคงยืนหยัดเพื่อเด็กคนนี้ในเวลานี้อีกหรือ?”

จากนั้นเขาหันไปหาเฉินชิงกวงและพูดว่า: “กวงเอ๋อ! อย่าตกใจไป! แม้ว่าหลอหยุนชานต้องการที่จะยืนหยัดเพื่อเด็กเหลือขอคนนี้ แต่ว่า มีพ่ออยู่ที่นี่ เจ้าไม่ต้องห่วง! ไป แก้แค้นมัน! “

นับจากเวลาที่พวกเขาได้ตกลงกันไว้ครั้งที่แล้วจนถึงตอนนี้ สามวันได้ผ่านพ้นไปแล้ว และผู้ครองเมืองหวางก็ได้ทำสิ่งที่เขาพูดไว้สำเร็จแล้ว ก่อนที่ลานหมื่นอสูรจะเคลื่อนย้ายออกไป ผู้ครองเมืองหวางได้ตั้งใจขออสูรร้ายชั้นจักรพรรดิ์จากลานหมื่นอสูรนี้ จากนั้น เขาก็ได้ส่งมอบให้เฉินเฟิงและลูกชายของเขา

แม้ว่าโอกาสของเฉินชิงกวงในการฝึกสัตว์อสูรชั้นจักรพรรดิ์จะมีไม่สูงนัก แต่เขาได้ลองมันหลายๆครั้งทุกๆวันเป็นเวลาหลายๆวัน แม้หมูหนึ่งตัวยังสามารถฝึกได้

ช่วงเวลานี้ ด้วยมีอสูรชั้นจักรพรรดิ์อยู่ในมือ เฉินชิงกวงเริ่มรู้สึกภาคภูมิใจตั้งแต่นั้นมา ขณะนี้ เขาได้พบศัตรูแต่ครั้งก่อน เฉินชิงกวงกระตือรือร้นที่จะลองดู เมื่อเขาได้ยินเฉินเฟิงบอกว่าเขาสามารถหยุดหลอหยุนชานได้ เขารู้สึกภูมิใจทันที

เขายกมือขึ้นและเรียกสัตว์ดุร้ายขนาดมหึมาออกมา ข้างหลังเขา เสียงคำรามดังมาเป็นชุดทำให้การมีตัวตนอยู่ของเขาเพิ่มขึ้นมาก นอกจากนี้ เฉินเฟิงรู้ว่าลู่หยางก็มีอสูรชั้นจักรพรรดิ์อยู่ในความครอบครองด้วย เขาเป็นห่วงว่าเฉินชิงกวงจะไม่สามารถจัดการกับลู่หยางเพียงลำพังได้

“เจ้าไม่ใช่คนเดียวที่มีอสูรชั้นจักรพรรดิ์ ข้าอยากเห็นนักว่าเจ้ามีพละกำลังชนิดไหนถึงได้เที่ยวทำโอหังต่อหน้าข้า!

“เจ้าเห็นนั่นมั้ย? มีผู้อาวุโสของตำหนักห้าคนอยู่ข้างหลังข้า แต่ละคนมีความแข็งแกร่งถึงจุดสูงสุดของผู้คุมอสูรชั้นกลาง ถ้าเจ้ากลัว เจ้ายังสามารถคุกเข่าลงและขอให้ข้าอภัยให้เจ้า “เฉินชิงกวงพูดด้วยความภาคภูมิใจให้ลู่หยางฟัง สีหน้าของเขาเย่อหยิ่งมาก เป็นเพราะสัตว์อสูรชั้นจักรพรรดิ์ตัวนึง เฉินชิงกวงเกือบจะยกหางชี้ฟ้า

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าความแข็งแกร่งของลู่หยางนั้นเหนือกว่าเขามาก แม้แต่หลอหยุนชานที่เห็นภาพนี้ก็อดที่จะหัวเราะคิกคักไม่ได้

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมีอย่างอื่น เขาไม่ได้หัวเราะ หลอหยุนชานจ้องมองที่เฉินเฟิงและกล่าวว่า: “เฉินเฟิง เราถือได้ว่าเป็นเพื่อนเก่ากัน ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อต่อสู้กับท่าน แต่มาขอความช่วยเหลือจากท่าน “เอาอย่างนี้มั้ย? เราจะไม่เข้าไปยุ่งในการต่อสู้วันนี้ และเพียงแค่ถือว่าเป็นการชกต่อยกันระหว่างหนุุ่มๆ “

“นั่นจะเป็นการดีที่สุด!” เฉินเฟิงตอบอย่างเย็นชา เหนือสิ่งอื่นใด ในการต่อสู้ที่แท้จริง เฉินเฟิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลอหยุนชาน อย่างมากที่สุดเขาจะสามารถหยุดเขาได้เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น

ปากของหลอหยุนชานเชิดขึ้น และในที่สุดก็เปิดเผยเป้าหมายของเขา: “แต่มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาทั้งสองถือว่าโดดเด่นในบรรดาคนรุ่นใหม่ แน่นอนว่าไม่เลวเลยถ้าพวกเขาจะต่อสู้กัน แต่ดูเหมือนจะไม่มีความหมายสำหรับสหายเก่าเช่นเราสองคนที่จะทำแบบนี้ ใช่มั้ย? “

“ถ้าอย่างนั้น ท่านต้องการอะไร?”

“มันง่ายมาก เราไม่สามารถบอกได้ว่าใครจะชนะและใครจะแพ้ แต่การเดิมพันนั้นน่าสนใจยิ่งกว่า! “

“ท่านต้องการเดิมพันกับข้าหรือไม่” เฉินเฟิงหัวเราะเยาะ

เขาเป็นนักธุรกิจและเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก หากเขาต้องการเดิมพันจริงๆ เฉินเฟิงไม่เคยแพ้ แน่นอนว่าเขาไม่กลัว

หลอหยุนชานกล่าวว่า: “ใช่! มาเดิมพันกันว่าใครจะชนะ! “

“ ถ้าหลานชายผู้สูงส่งสามารถชนะได้ แน่นอนมันดีที่สุด และนั่นก็ถือว่าเป็นการสูญเสียของข้า ในเวลานั้น ท่านสามารถยื่นคำขอต่อข้า หรือท่านสามารถเลือกสมบัติจากตระกูลหลอของข้า! “

“หากลู่หยางบังเอิญชนะ ท่านต้องยอมรับคำขอของข้า หรือให้ข้าเลือกสมบัติจาก ตำหนักเมฆาม่วง!”

หลอหยุนชานกล่าว เขาเอนตัวเข้ามาใกล้เฉินเฟิงและถามว่า: “เป็นอย่างไรบ้าง”

เฉินเฟิงไม่แม้แต่จะคิดซ้ำสองก่อนปรบมือ: “ไม่มีโอกาส! ลูกชายของข้าจะชนะแน่นอน! แม้ไม่ได้รับความช่วยเหลือจากผู้อาวุโสของตำหนัก โอกาสของการชนะก็ยังคงมีอยู่ห้าสิบห้าต่อห้า แต่ก็ยังมียอดฝีมืออยู่เคียงข้างเราจำนวนมาก! “

ลู่หยางซินมีประสบการณ์กับความไร้ยางอายของพวกคนชั้นสูงเหล่านี้มานาน เขาเบ้ริมฝีปากดูถูก “ เขาเป็นแค่คู่ต่อสู้ที่จะพ่ายแพ้ ผู้ช่วยสองสามคนจะทำอะไรได้!”

“ท่านไม่กลัวที่จะลิ้นขาดเหรอเมื่อพูดคำใหญ่โตเหล่านี้?” ข้าต้องการเพียงหนึ่งเดียวที่จะจัดการกับท่าน! เหตุผลที่ข้าเรียกผู้อาวุโสของตำหนักท่านอื่นๆมาก็เพราะข้าคิดถึงท่านมาก!” เฉินชิงกวงต้องไม่พ่ายแพ้ และตะโกน

“ในกรณีนั้น เจ้าสองคนเริ่มได้ ท่าน กับ ข้ามาดูจากด้านข้างๆนี่ ” หลอหยุนชานโบกมือส่งสัญญาณให้ทั้งสองฝ่ายเตรียมพร้อม

ลู่หยางก้าวไปข้างหน้า เขาขยับตัว ใจของเขาจดจ่ออยู่กับผู้อาวุโสทั้งห้าคนตรงหน้าเขา มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มแปลก ๆ และลู่หยางซินรู้สึกพึงพอใจกับตัวเองเล็กน้อย: “จุดสูงสุดของผู้คุมอสูรระดับกลางรึ? นั่นคือทั้งหมดที่ข้าพูดได้เต็มปากแน่นอน ข้าได้ก้าวข้ามขอบเขตนั้นมานานแล้ว! “

ลมกรรโชกแรง สัตว์เลี้ยงอสูรปรากฏตัวขึ้นข้างหลังผู้อาวุโสแต่ละคน แต่ละคนมีอสูรสายเลือดชั้นยอดและทั้งหมดเป็นสัตว์อสูรชั้นกลาง

มองแวบเดียวก็ชัดเจนว่าพวกเขาจะไม่ถูกประเมินต่ำไป เมื่อรวมอสูรชั้นจักรพรรดิ์ของเฉินชิงกวงเข้าไปด้วยก็มีทั้งหมดหกตัว

ใบหน้าของลู่หยางไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย หัวใจของเขายังคงสงบนิ่งขณะที่มองพวกเขาอย่างเยือกเย็นและพึมพำกับตัวเอง “เพื่อจัดการกับท่าน สัตว์เลี้ยงสงครามสองตัวก็เพียงพอแล้ว”

อสูรร้ายตัวแรกที่ปรากฏขึ้นข้างหลังลู่หยางนั้นเป็นสัตว์ร้ายสีเขียวเข้ม

นี่คือสิ่งที่ทั้งคู่และพ่อของเขารู้จัก ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่ลูหยางจะต้องซ่อนไว้ อย่างไรก็ตามเนื่องจากลู่หยางเลือกสัตว์เลี้ยงสงครามสองตัวเพื่อขึ้นไปบนเวที เขาต้องให้พวกนั้นประหลาดใจซักที

ในขณะที่พ่อและลูกชายของตระกูลเฉินหายจากอาการตกตะลึงกับการปรากฏตัวของราชาอสูรไม้ที่ยิ่งใหญ่ ลู่หยางก็เรียกสัตว์อสูรอีกตัวหนึ่งขึ้นมาทันที

ในทันใดนั้นมีแสงสีทองปรากฏขึ้น แทบจะทำให้ดวงตาของผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นมืดบอดไป อสูรร้ายสีทองที่เปล่งรัศมีอันร้อนแรงปรากฏขึ้นข้างๆราชาอสูรไม้ รัศมีของมันร้อนแรงกว่าแต่ก่อนมาก

(เสียงคำราม)

เสียงคำรามของราชสีห์ดังก้องกังวานไปทุกทิศทุกทาง สัตว์เลี้ยงสงครามของผู้อาวุโสทั้งห้าคนต่างพากันหวาดผวาต่อการแสดงพลังอันน่าอัศจรรย์และเกือบจะก้มหัวยอมแพ้ให้ เช่นเดียวกับที่ผู้เข้าร่วมนมัสการแสดงความนับถือราชากษัตริย์ของพวกเขา พวกอสูรทั้งหมดก้มหัวอันเย่อหยิ่งของมันให้กับราชาราชสีห์คลั่งขนทอง

“ราชาราชสีห์คลั่งขนทอง!” ผู้อาวุโสของตำหนักทั้งห้าคนนั้นได้รับข้อมูลมาอย่างดี แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นราชาราชสีห์คลั่งขนทองมาก่อน พวกเขาก็ยังสามารถคาดเดาได้ว่าตัวไหนคือ ราชาราชสีห์คลั่งขนทอง

มีเพียงเฉินชิงกวงที่กรีดร้องจากด้านข้าง “เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน! ราชาราชสีห์คลั่งขนทองจะอยู่ในมือของเจ้าได้ยังไง! “