SB:ตอนที่ 90 กลับไปตำหนักเมฆาม่วง

ลู่หยางไม่เคยสูญเสีย แต่เพื่อให้เขาเห็นด้วยกับเรื่องนี้ ลู่หยางได้เค้นเอาผลประโยชน์มากมายจากราชสีห์ขนทองหกเนตร

ไม่เพียงแต่ราชสีห์ขนทองหกเนตรตกลงที่จะปกป้องเขา พวกเขายังขโมยอสูรชั้นจักรพรรดิ์จากหุบเขาเทวะร่วงหล่นมาด้วยหนึ่งชุด อีกนัยหนึ่งคือ นกประหลาดที่พาเขามาที่นี่ก่อนหน้านี้ไม่เพียงแต่เป็นสัตว์อสูรที่บินได้เท่านั้น แต่ยังมีสายเลือดในระดับจักรพรรดิ์ด้วย

มันเป็นสัตว์อสูรดุร้ายประเภทเดียวกับนกประหลาดกลุ่มแรกที่บินมาในเมืองเซียงหยางและนกประหลาดตัวนี้ก็เป็นเจ้านายในหมู่พวกมัน เมื่อก่อนนั้นลู่หยางได้ฆ่านกเหล่านี้ไม่กี่ตัว และตอนนี้แม้แต่ตัวหัวหน้าของมันก็ยังไม่รอด

แน่นอนว่ามีเหตุผลอื่นเช่นกัน เช่นความจริงที่ว่า ลู่หยางได้ผ่านการทดสอบของราชสีห์ขนทองหกเนตรสองครั้งแล้ว

อย่างไรก็ตาม ลู่หยางยังคงพึงพอใจอย่างมากกับคุณลักษณะของนกประหลาด

“สัตว์เลี้ยงสงคราม : วิหคขนสีฟ้าอมเขียว”

“คุณสมบัติ ธาตุ: ลม”

“ระดับ: อสูรชั้นกลาง”

“สายเลือด: ชั้นจักรพรรดิ์”

“ความสามารถโดยธรรมชาติ: พายุหมุนเฮอริเคน (ระดับเจ้าโลก เรียกคุณสมบัติของลมมาเป็นใบมีดลม ก่อตัวเป็นลมพายุและมีพลังทำลายล้างสูงมาก)

“คะแนนการเติบโต: 378/10000”

แน่นอนว่าไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับคุณลักษณะของมัน คุณลักษณะต่างๆเกือบจะเหมือนกันกับอสูรชั้นจักรพรรดิ์ตัวอื่นๆ แต่สิ่งที่ลู่หยางคิดมากที่สุดเกี่ยวกับวิหคขนสีฟ้าอมเขียวคือมันสามารถบินได้ ซึ่งอสูรชั้นจักรพรรดิ์ตัวอื่นๆทำไม่ได้ ด้วยความได้เปรียบนี้ ลู่หยางก็ไม่ได้สนใจในด้านอื่นๆของมัน

ในที่สุด ลู่หยางรู้สึกปลื้มใจที่วิหคขนสีฟ้าอมเขียวนี้ได้เพิ่มจำนวนคะแนนไปแล้วระดับหนึ่งซึ่งหมายความว่าสัตว์ร้ายตัวนี้เริ่มเติบโตแล้ว มันไม่เหมือนกับสัตว์เลี้ยงสงครามที่เขาเพิ่งปราบได้ เขาต้องคำนวณมันใหม่ตั้งแต่เริ่มต้น

วิหคขนสีฟ้าอมเขียวมีอยู่เป็นเวลานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการบินหรือการต่อสู้ พวกมันล้วนมีประสบการณ์ของตัวเอง

“ ผู้อาวุโสหลอ ดูสิว่าพวกเราอยู่ใกล้แค่ไหน แม้แต่ราชสีห์ขนทองหกเนตรยังให้อสูรชั้นจักรพรรดิ์กับข้า อย่าบอกข้านะว่าผู้อาวุโสหลอไม่อยากแสดงความรู้สึกของท่าน?”

“ไอ้เด็กคนนี้ … ” “ดังนั้น ท่านจึงเต็มใจที่จะทำงานเพราะท่านได้ผลประโยชน์จากราชสีห์ขนทองหกเนตร … ” มุมปากของหลอหยุนชานบิดเบี้ยวขณะที่เขาคิดในใจ

“ในเมื่อสหายน้อยลู่หยางพูดเช่นนั้น ข้าก็ได้แต่หลั่งเลือดดูซักครั้ง” หลอหยุนชานหมดหนทาง และพูดว่า: “แค่ว่าข้าไม่ได้ร่ำรวยและเจ้ากี้เจ้าการเหมือนกับราชสีห์ขนทองหกเนตรซึ่งสามารถมอบอสูรชั้นจักรพรรดิ์ให้เป็นของขวัญได้ หากเจ้ามีอะไรที่เจ้าต้องการเป็นพิเศษ เจ้าก็ลอง.. ตราบใดที่ข้าสามารถ ข้าจะช่วยให้เจ้าบรรลุเป้าหมาย “

อะไรที่ข้าต้องการ จะช่วยข้าทำ … ลู่หยางกล่าวประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะใจของเขาได้กำหนดแผนของเขาเองแล้ว

“ผู้อาวุโสหลอ สิ่งที่ข้าต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือไม่มีอะไรมากไปกว่าสำเนาของวิชาฝึกอสูรชั้นสูงซักหนึ่งเล่ม! ข้าสงสัยว่าท่านจะช่วยข้าได้มั้ย “ลู่หยางคิด แล้วพูดออกมา

ตอนนี้ ลู่หยางมาถึงจุดสูงสุดของผู้คุมอสูรชั้นกลางแล้วแถมยังแซงหน้าไปอีกเล็กน้อย หากเขาได้รับวิชาฝึกอสูรระดับสูง ลู่หยางก็สามารถเป็นผู้ควบคุมอสูรชั้นสูงได้ทันที

แม้ว่ามันจะไม่เพียงพอที่จะล้มคุนเผิงได้ทันที แต่หลังจากได้เป็นผู้ควบคุมอสูรระดับสูงแล้ว ความแข็งแกร่งของลู่หยางจะเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก และแม้หลังจากเข้าสู่เมืองตงหลายแล้ว ลู่หยางก็จะยังคงมีที่ยืน ดังนั้นเขาไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลมากเกินไป

หลอหยุนชานพึมพำกับตัวเองและพูดว่า: “เจ้าเด็กเอ้ย ท่านกล้าพูดอย่างนั้นจริงๆ จะเอาวิชาคุมอสูรชั้นสูงมาง่ายๆได้ยังไง! เมืองเซียงหยางของเรามีวิชาควบคุมอสูรระดับสูงทั้งหมดสามเล่มเท่านั้น “

มีหนังสือสามเล่มเท่านั้น … เมื่อได้ยินดังนั้นแล้ว ลู่หยางก็หมดกำลังใจทันที หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แล้วมันก็พูดยากจริงๆ เหนือสิ่งอื่นใด เมืองเซียงหยางเป็นเพียงเมืองระดับที่สาม และโชคของเมืองระดับที่สามจะสามารถจัดหาผู้คุมอสูรระดับสูงจำนวนมากได้เท่านั้น ดังนั้น วิชาฝึกอสูรชั้นสูงจึงกลายเป็นสิ่งมีค่าอย่างเทียบไม่ได้ภายในเมืองระดับที่สาม

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ … ” ลู่หยางพึมพำกับตัวเองสักครู่ก่อนที่ความคิดของเขาจะเปลี่ยนอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

ถ้าเขาไม่สามารถยกระดับผู้คุมอสูรได้ มันคงเป็นเรื่องยากมากที่ลู่หยางจะยกระดับความแข็งแกร่งของเขา เว้นแต่เขาจะสามารถจับสัตว์อสูรตัวอื่นโดยใช้อสูรชั้นจักรพรรดิ์ของเขา ด้วยวิธีนี้ ความแข็งแกร่งของลู่หยางก็จะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย แต่มันก็ไม่ได้เป็นประโยชน์มากนัก ท้ายที่สุดเขามีอสูรชั้นจักรพรรดิ์แล้วสี่ตัว ดังนั้นพวกมันจึงไม่ค่อยเป็นประโยชน์กับลู่หยางมากนัก

หากเขาต้องการมีความสามารถที่แข็งแกร่งมากขึ้นในการปกป้องตัวเองขณะที่อยู่ในเมืองตงหลาย ลู่หยางต้องมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับตัวเขา มันเป็นเพียงว่าตำแหน่งของเขาในเซียงหยางจะคล้ายกับหลออู๋ซวง บุตรสาวที่ภาคภูมิใจของสวรรค์ ผู้สูญเสียรัศมีในการเป็นอัจฉริยะ และยอดฝีมือระดับชั้นสวรรค์ภูมิใจ และซึ่งในที่สุดนางก็จะกลายเป็นสามัญชนธรรมดา

แม้ว่าระบบจะช่วยให้เขาเติบโตขึ้น เขาก็ยังต้องใช้เวลาในการเข้าถึงมัน

“หนึ่งเดือนอาจไม่เพียงพอ … ” ลู่หยางคิดซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาอยู่ในขอบข่ายการฝึกอสูรร้าย ยอดฝีมือเมืองตงหลายนั้นเกิดขึ้นทุกวันเหมือนกับก้อนเมฆ มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับผู้คุมอสูรชั้นกลางคนหนึ่งที่จะก้าวออกมา และคนที่อยู่ต่อหน้าเขานั้นเป็นผู้คุมอสูรระดับเหลือง มันจึงยากยิ่งขึ้น .

ทักษะแฝงอื่น ๆ คงจะเป็นผู้จารึก สำหรับผู้จารึกระยะแรก หากระดับดาวของพวกเขาสูงพอ พวกเขาจะสามารถที่จะอยู่รอดในสถานที่เช่น ตำหนักเมฆาม่วงได้นานพอเพื่อแลกกับตัวตนที่น่านับถือ อย่างไรก็ตาม ในแง่ของเมืองตงหลาย ผู้คุมอสูรชั้นต้นนั้นธรรมดาๆเหมือนกับพวกสุนัข และผู้จารึกชั้นต้นก็ไร้ค่าเช่นกัน

“ไม่ว่าจะยังไง ถ้าท่านไม่สามารถเอาวิชาควบคุมอสูรชั้นสูงมาให้ข้าได้ ผู้อาวุโสหลอจะต้องช่วยข้าเอาสำเนาวิชาจารึกระดับกลางได้แน่นอน! ถ้าไม่ เมื่อข้าถึงเมืองตงหลาย ข้าจะไม่มีความสามารถในการป้องกันตัวเอง ปล่อยให้ท่านช่วยหลออู๋ซวงไปเองแล้วกัน “

“ไอ้เด็กนี่ … ” และเขาเป็นผู้จารึกจริง ๆ ! “ปากของหลอหยุนชานกระตุก

สำหรับลู่หยางนั้น หลอหยุนชานไม่เคยมองทะลุผ่านเขาได้ ตอนแรกเขาคิดว่าสิ่งต่าง ๆ ที่เขารู้เกี่ยวกับลู่หยางนั้นเพียงพอที่จะทำให้ผู้คนตกใจ แต่เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะมีเรื่องที่น่าตกใจมากขึ้นเกี่ยวกับลู่หยาง

แต่เขาก็กลับมาสงบนิ่งได้อย่างรวดเร็ว จัดสีหน้าของเขาให้เป็นปกติและกล่าวว่า: “เราไม่มีสิ่งนั้นเช่นวิชาจารึกชั้นกลาง ข้าเกรงว่าตำหนักเมฆาม่วงเท่านั้นที่มีสิ่งนี้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก่อนที่เจ้าจะจากไป ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวตระกูลเฉิน! ไปที่ตำหนักเมฆาม่วงกันเถอะ ไปดูกัน! “

“ตำหนักเมฆาม่วง…” ลู่หยางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและพึมพำ รูปลักษณ์ของเฉินชิงกวงและเฉินเฟิงพ่อและลูกชายปรากฏต่อหน้าต่อตาเขาอีกครั้งเช่นเดียวกับหวังเตี่ยซู่ เด็กหนุ่มที่เรียกว่าเอ้อโกวจื่อ

“ ข้ากำลังจะจากไปในไม่ช้า มันถึงเวลาที่จะจัดการกับความขุ่นเคืองระหว่างเรากับ ตำหนักเมฆาม่วงแล้ว” ด้วยสายตาที่แน่วแน่ ลู่หยางก็เดินออกจากตระกูลหลออย่างรวดเร็ว

คราวนี้เขาไม่ได้พาราชสีห์ขนทองหกเนตรไปกับเขาด้วย เขาทิ้งมันไว้กับตระกูลหลอเพื่อที่มันจะได้พักผ่อนได้อย่างเต็มที่ ก่อนหน้านี้มีความขัดแย้งเล็กน้อยกับเฉินเฟิงและลูกชายของเขา ดังนั้น ลู่หยางจึงไม่ได้ไปที่ตำหนักเมฆาม่วงอีกต่อไป

ตั้งแต่ต้น ลู่หยาง มีการต่อต้านบางอย่างต่อตำหนักเมฆาม่วง เขารู้สึกว่า ตำหนักเมฆมาม่วงได้คัดเลือกเขาเพียงเพื่อจุดประสงค์บางอย่างเท่านั้น หลังจากรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเฟิงและตำหนักเมฆาม่วงแล้ว ลู่หยางยิ่งมีความประทับใจที่ดีน้อยลงไปอีกต่อตำหนักเมฆาม่วง

ตอนที่เขาได้เข้าร่วมตำหนักเมฆาม่วงใหม่ๆ ลู่หยางได้รีบไปที่วิชาจารึกระดับกลางและไม่สามารถเอามันมาได้ ตอนนี้เขากำลังจะจากไป ลู่หยางก็ต้องการได้ในสิ่งที่เขาต้องการเช่นกัน

“ชายชราจากตระกูลเฉินคนนั้นมีความคิดฝังใจอยู่กับเจ้าเสมอ ถ้าข้าไม่ห้ามเขาไว้ เขาคงจะโจมตีเจ้าไปแล้ว ” หลอหยุนชานกล่าวว เนื่องจากเขาต้องการทำให้ ลู่หยางรู้สึกขอบคุณเขามากขึ้น อีกทั้งยังทำให้เขารู้สึกว่าเป็นการยากที่จะเดินทางครั้งนี้

“ทำเหมือนกับว่าท่านไม่รู้จักอารมณ์ของผู้เฒ่าตระกูลเฉินคนนั้น “แปลกจังเลย”

“ในเมื่อท่านมีอารมณ์แปลก ๆ ถ้างั้นมาต่อสู้กัน!” เอาชนะเขาจนกว่าเขาจะยอมแพ้! “

ลู่หยางเดินก้าวเท้ายาวๆมุ่งสู่ตระกูลเฉิน ทีแรก แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีส่วนร่วมอย่างมากต่อตำหนักเมฆาม่วง แต่เขาก็ยังทนทุกข์ทรมานอย่างมาก เพียงเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ เฉินเฟิงต้องการที่จะสั่งห้ามเขา ทำให้เขาไม่สามารถอยู่ในตำหนักเมฆาม่วงได้ต่อไป

เมื่อเขาคิดมาถึงจุดนี้ ลู่หยางก็โกรธแค้นและกำลังจะออกจากเมืองเซียงหยาง ลู่หยางไม่สนใจเรื่องนั้น สรุปคือเขาตั้งใจที่จะหาวิชาจารึกชั้นกลางมาให้ได้

“ทำไมท่านถึงมาที่นี่อีก ท่านไม่กลัวว่านายท่านของตำหนักจะส่งคนมาจับท่านรึ? “

คนที่พูดคือผู้เฒ่าเฟิง ชายชราคนนี้ชอบแกล้งเป็นคนสูงส่งและสูงส่ง แต่ในความเป็นจริงเขายังกลัวตายมาก ครั้งสุดท้ายที่ลู่หยางมาหาเขา ลู่หยางทำให้เขากลัวแทบตาย ครั้งนี้ ชายชราเฟิงไม่มีความกล้าพอที่จะต่อสู้อีกครั้ง

ลู่หยางหัวเราะ ชี้ไปที่หลอหยุนชานข้างๆเขาและพูดกับผู้เฒ่าเฟิง: “ผู้เฒ่าเฟิง ดูซิว่าใครอยู่ข้างหลังข้า ท่านคิดว่าท่านเป็นคนเดียวที่กลัวความตายและข้าไม่กลัวตายงั้นเรอะ? “

แต่ผู้เฒ่าเฟิงจะรู้จักใครบางคนที่มีความสำคัญเท่าหลอหยุนชานได้อย่างไร? เขาเป็นเพียงคนตัวเล็ก ๆ ใน ตำหนักเมฆาม่วง โดยปกติแล้วเขาจะอยู่ใน ตำหนักเมฆาม่วง เพื่อเก็บทักษะหรือบางทีเขาจะแสดงพลังของเขาต่อหน้าผู้มาใหม่ไม่กี่คน

ผู้ยิ่งใหญ่เช่นหลอหยุนชานสามารถทำให้เมืองเซียงหยางสั่นสะเทือนได้สามครั้งด้วยการขยับเท้าเพียงครั้งเดียว และโดยปกติแล้ว จะไม่สามารถมองเห็นไม่หัวหรือหางของเขา เขายังไม่มีโอกาสที่จะทำความรู้จักกับ หลอหยุนชาน

เขารีบถามว่า “น้องชาย ท่านนี้คือใครเหรอ? เป็นไปได้ไหมที่เขาจะไม่กลัวนายท่านของตำหนัก? “

เมื่อได้ยินอย่างนั้นลู่หยางก็พูดล้อเลียน”เห็นได้ชัดว่าสหายเฒ่าคนนี้ถูกล้างสมองแล้ว เขาคิดว่าทั่วทั้งเมืองเซียงหยางใหญ่ที่สุดในบรรดานายท่านของตำหนัก แต่เขาก็ยังเป็นแค่กบในกะลา ไม่ว่าเฉินเฟิงจะทรงพลังเพียงใด เขาก็ถือว่าแข็งแกร่งที่สุดแค่ในตำหนักเมฆาม่วงเท่านั้น”

หลังจากล้อเล่นแล้ว ลู่หยางกล่าวว่า:” ผู้เฒ่าเฟิง แม้ว่าท่านจะไม่สนุกด้วย ข้าก็จะไม่โทษท่าน แต่ข้าต้องบอกท่านก่อน คนข้างหลังข้าเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งในเมืองเซียงหยาง มีเขาอยู่ที่นี่ด้วย แม้ว่านายท่านของตำหนักจะเห็นข้า เขาก็จะไม่กล้าทำอะไรข้า ถ้าท่านไม่เชื่อข้า ลองไปเดินเล่นที่ตำหนักเมฆาม่วงเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า! “

ทั้งสามคนพบฟางตงเป็นคนแรก จากนั้นก็พาเขาไปด้วย ตอนนี้เรื่องของกระแสอสูรได้รับการแก้ไขแล้ว ลู่หยางกำลังจะออกจากเมืองเซียงหยางอีกครั้ง ในเวลานั้นเขาต้องพาหวังเตี่ยซู่ไปด้วย

“ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย แม้ว่าเขาจะรู้เรื่องระหว่างข้ากับนายท่านของตำหนัก แต่เขาก็ไม่เคยกลัวเลย ” ลู่หยางยกย่องฟางตงมากขึ้น