SB:ตอนที่ 127 ชื่อเสียง

ไม่ว่าการป้องกันจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถหยุดแสงเทวะหกเนตรของราชสีห์ขนทองหกเนตรได้ นอกจากพลังทะลุทะลวงที่น่ากลัวแล้ว ความสามารถโดยกำเนิดของราชสีห์ขนทองหกเนตรยังมีลักษณะที่ยอดเยี่ยมอีกอย่างหนึ่งด้วยเช่นกันนั่นคือ …

แสงสีทองหายไป แต่หลุมเลือดยังคงขยายใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง เลือดไหลออกมาเหมือนสายน้ำที่ไม่มีที่สิ้นสุด และไม่ว่าสัตว์ที่ได้รับบาดเจ็บจะพยายามควบคุมบาดแผลอย่างไร มันก็ไม่มีประโยชน์เพราะเลือดยังคงไหลออกมาจากรูบาดแผล

เมื่อหยวนตงห่าวเห็นเช่นนี้เขาก็พูดอย่างกังวลทันที: “นี่เป็นศิลปะศักดิ์สิทธิ์แบบไหนถึงมีพลังทำลายล้างเช่นนี้!”

ราชสีห์ขนทองหกเนตรหัวเราะออกมาดัง ๆ : “ความสามารถโดยกำเนิดของข้าจะอ่อนแอได้อย่างไร? สหายเก่า เจ้าพร้อมที่จะตายรึยัง? “

“ ผู้อาวุโส วิ่งเถอะ!”

หลังจากถูกราชสีห์ขนทองหกเนตรทำร้ายจนถึงจุดที่เขาไม่มีความมั่นใจแล้ว นอกเหนือจากการกระตุ้นอย่างต่อเนื่องของหัวหน้าชุดอารักขา หยวนตงห่าวก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาทำได้เพียงแค่คร่ำครวญและพูดว่า: “เรื่องต่างๆก็มาถึงจุดนี้แล้ว “

” เราจะหารือเรื่องนี้กันต่อเมื่อเรากลับถึงตระกูลแล้ว! “

เมื่อพูดเสร็จแล้วหลัง หยวนตงห่าวกำลังจะถอนสัตว์เลี้ยงสงครามทั้งหมดและเตรียมตัวที่จะหลบหนี อย่างไรก็ตาม ลู่หยางเห็นเหตุการณ์นี้โดยตลอด ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เย็นชา

“ทำตัวแข็งกร้าวต่อหน้าข้า จริง ๆ แล้วเจ้าอยากวิ่งหนีหลังจากทำตัวแข็งกร้าวยังงั้นเหรอ? มันจะง่ายขนาดนี้ได้ยังไง! “

ในขณะที่ร่างของสัตว์อสูรร้ายกำลังถูกประตูอเวจีคว้าไป ลู่หยางก็ยื่นมือทั้งสองข้างของเขาออกและความสามารถโดยกำเนิดอันทรงพลังก็ปะทุออกมาจากมือของเขา

ทักษะโดยธรรมชาติของ ลู่หยาง เกิดขึ้นทีละอย่าง ทักษะทุกประเภทแตกต่างกันไม่ว่าจะเป็นหนามแหลมน้ำแข็ง หรือลูกศรอาบยาพิษ ทักษะโดยธรรมชาติที่ระเบิดออกมาเป็นโหลหรือมากกว่าไม่ได้เกิดซ้ำแม้แต่ครั้งเดียวซึ่งทำให้ หยวนตงห่าวแทบจะตะลึง . เขาทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างว่างเปล่าเมื่อสัตว์เลี้ยงสงครามของตัวเองถูกลู่หยางทำร้ายจนไม่สามารถทำอะไรได้

“ นี่มันคนประหลาดอะไรเนี่ย? เขาจะเข้าใจความสามารถเทวะโดยกำเนิดมากมายขนาดนี้ได้ยังไง! “

ภายใต้สถานการณ์ปกติ แม้แต่ผู้คุมอสูรที่มีชื่อเสียงจะสามารถเข้าใจทักษะโดยธรรมชาติได้อย่างมากห้าหรือหกประเภท

นับตั้งแต่ที่ลู่หยางได้รับระบบฝึกอสูร เขาได้ออกจากช่วงปกติไปแล้ว สิ่งที่ดูเหมือนจะสมเหตุสมผลนั้นไร้ประโยชน์ในร่างกายของลู่หยาง

ความสามารถเทวะโดยกำเนิดโจมตีไปหนึ่งรอบทำให้อสูรร้ายทั้งเจ็ดรู้สึกสับสนและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น มือของลู่หยาง ยังคงเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาและไม่มีความตั้งใจที่จะหยุดเลย หยวนตงห่าวไม่สามารถสนใจสิ่งอื่นใดได้อีกนอกจากเรียกคืน สัตว์เลี้ยงสงครามกลับเข้าไปในพื้นที่สัตว์เลี้ยงสงคราม

ถ้าลู่หยางยังคงโจมตีต่อไป สัตว์ร้ายทั้งหมดอาจจะพ่ายแพ้ก่อนที่พวกมันจะหลุดพ้นจากพันธนาการของประตูอเวจี หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ความสูญเสียของหยวนตงห่าวจะยิ่งใหญ่กว่านี้

หยวนตงห่าวคำรามและคำรามเสียงดัง: “ไอ้ระยำ! วันนี้ ข้าถึงวาระแล้ว! รีบเรียกสัตว์เลี้ยงสงครามทั้งหมดกลับมาเถอะ เราอยู่ที่นี่อีกต่อไปไม่ได้แล้ว! “

หัวหน้าชุดอารักขาพยักหน้าอย่างหนัก และใช้วิธีการของเขาร่วมกับหยวนตงห่าว ลำแสงสีขาวตกลงบนสัตว์เลี้ยงสงคราม และแรงดึงที่ทรงพลังยิ่งกว่าก็ปรากฏขึ้นใส่พวกมัน อย่างไรก็ตาม ภายใต้ผลของแรงดึงที่แตกต่างกันสองอย่างนี้ สัตว์อสูรทั้งหมดต่างก็เจ็บปวดอย่างมาก พวกมันส่งเสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวดจากแสงสีขาว

หยวนตงห่าวไม่สนใจอีกต่อไป เขากัดฟันแน่น และปล่อยให้สัตว์เลี้ยงสงครามส่งเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดก่อนที่จะเรียกพวกมันทั้งหมดกลับเข้าไปในพื้นที่สัตว์เลี้ยงสงครามได้สำเร็จ

จากนั้น เขาก็หันไปหาหัวหน้าชุดอารักขา และตะโกนว่า “ใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าเราจะกลับไปยังตระกูลหยวนอย่างปลอดภัยหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับพวกเราแล้วล่ะ! “

ด้วยความที่ไม่กล้าประมาทแล้ว ร่างของหยวนตงห่าวก็กระพริบและปรากฏขึ้นในอากาศ ลู่หยางรอฉวยโอกาสนี้มานานแล้ว และด้วยการสั่นของร่างกายของเขา เขาก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังหยวนตงห่าวในวินาทีถัดมา แล้วหัวเราะอย่างน่ากลัว: “ผู้อาวุโสเฒ่า ทำไมเจ้าถึงรีบร้อนจากไป ผู้น้อยยังไม่ได้ขอคำชี้แนะจากผู้อาวุโสอย่างถูกต้องเลย! “

“ไอ้ชิบหาย! วันนี้ ชายชราคนนี้คาดการณ์ผิดแล้วเลยตกหลุมพรางของเจ้า! ครั้งนี้ ข้าจะปล่อยจ้าไป อย่าทะนงตนเกินไปนัก!””

ด้วยเหตุนี้ หยวนตงห่าว ก็หนีไปอย่างไร้ยางอาย ร่างกายของเขาเคลื่อนไหว ความเร็วของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันและเขาก็เหวี่ยงลู่หยางออกไปร้อยเมตรทันที เขาคิดว่าเขาจะสามารถหลบหนีจากลู่หยางได้ก็เท่านั้น

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของหยวนตงห่าว ลู่หยางก็ยิ้มเยาะซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ ความตายอยู่ใกล้เอื้อมแล้ว สหายเฒ่าคนนี้ยังดื้อรั้นจริงๆ! “ แต่เจ้ายังไร้เดียงสาขนาดนี้ เจ้าคิดว่าจะกำจัดข้าได้เช่นนั้นเหรอ?”

จากนั้นเขาก็หันกลับมาและบอกกับราชสีห์ขนทองหกเนตรว่า: “ราชสีห์ขนทองหกเนตร ปล่อยชายชรานั่นให้ข้า ท่านรับผิดชอบส่วนที่เหลือนี่! “

จากนั้น ร่างของลู่หยางที่บินอยู่ในอากาศได้สร้างพายุหมุนเฮอริเคนขึ้นมาและความเร็วของเขาก็พุ่งสูงขึ้นทันที เขาตามหยวนตงห่าวได้ทันภายในพริบตาเดียวด้วยระยะทางเป็นร้อยเมตร

“ เทียบความเร็วกับข้ามั้ย? อย่าลืม ข้ายังมีราชาวิหคขนสีฟ้า! หลังจากการเร่งความเร็วเป็นสองเท่า มีไม่กี่คนที่เร็วกว่าข้า! น่าเสียดาย ผู้อาวุโสเฒ่า เจ้าไม่ได้อยู่ในบรรดาพวกเขา! “

แม้ว่าความเร็วของหยวนตงห่าวจะเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด แต่เขาก็ยังไม่สามารถสลัดลู่หยางไปได้ ในวินาทีถัดมาเสียงของลู่หยางก็ปรากฏขึ้นในหูของเขาเหมือนหนอนในกระดูก เขาไม่สามารถสลัดออกได้ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม

“ไอ้สารเลว เจ้าต้องการอะไรกันแน่? ชายชราคนนี้เป็นผู้อาวุโสที่สูงส่งของตระกูลหยวน ถ้าเจ้าบังคับให้ชายชราคนนี้จนมุม ชายชราคนนี้ก็จะสู้จนตายกับเจ้า! “” หลังจากพยายามหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่สามารถทำได้ ในที่สุด หยวนตงห่าวก็ใกล้จะล้มลงขณะที่เขาคำรามใส่ลู่หยางด้วยความโกรธเคือง

แต่ ลู่หยาง ทำเป็นหูหนวกไม่ได้ยิน แม้ว่าเขาจะได้ยิน แต่เขาก็ไม่เคยสนใจ เขาเพียงแต่หัวเราะเยาะ: “ผู้เฒ่า ข้าจะเรียกเจ้าว่าผู้อาวุโสในทางที่ดี พูดตรงไปตรงมา เจ้าหมายถึงอะไรในสายตาของข้า! ถ้าอยากสู้ตาย ก็เข้ามาสิ อย่าคิดว่าตัวเองสูงเกินไป! “

ลู่หยางปรากฏตัวขึ้นด้านหลังหยวนตงห่าวอีกครั้งและโบกมือ เขาไม่เพียงตามติดอยู่ข้างหลังหยวนตงห่าวเท่านั้น แต่เขายังเรียกความสามารถโดยกำเนิดที่แข็งแกร่งให้ปะทุออกมาทำให้หยวนตงห่าวตกใจจนวิญญาณของเขาแทบจะหลุดออกจากร่าง

“ ไอ้ระยำ!” ถ้าชายชราคนนี้ตายที่นี่วันนี้ สำนักหนึ่งสวรรค์ทั้งหมดของเจ้าก็จะต้องตายตามชราคนนี้ไปด้วย! “

“ไอ้เฒ่า ถ้าเจ้าไม่ตาย ข้าจะเผชิญหน้ากับพี่น้องของข้าได้ยังไง”

เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งของลู่หยาง ไม่ว่าจะหลบหนีหรือต่อสู้ มันก็ไร้ประโยชน์ หลังจากที่หยวนตงห่าวตระหนักถึงจุดนี้ ในที่สุดเขาก็ตกอยู่ในความสิ้นหวัง

“ หรือข้าจะต้องใช้ไพ่ตายทั้งหมดของข้าจริงๆรึ?”

กลยุทธ์การช่วยชีวิตของหยวนตงห่าวเป็นสิ่งที่เขาใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้มาจากตระกูล และเขาก็ไม่เต็มใจที่จะใช้มันตั้งแต่นั้นมา แต่ทว่า เขาไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะถูกลู่หยางบังคับให้จนมุม

หยวนตงห่าว ยังคงมีความลังเลอยู่ในใจขณะที่เขาหันกลับไปมองหัวหน้าชุดอารักขา อย่างไรก็ตามความเร็วของเขาเทียบไม่ได้กับสัตว์ประหลาดเฒ่าอย่างราชสีห์ขนทองหกเนตร ไม่ว่าเขาจะพยายามหนีแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถกำจัดราชสีห์ขนทองหกเนตรได้

ในที่สุด เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ชายหนุ่มยอมแพ้อย่างมีชั้นเชิงและทำได้แค่บินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับหยวนตงห่าว ซึ่งถือได้ว่าเป็นการทำอะไรบางอย่างเพื่อหยวนตงห่าว

เมื่อเห็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ซื่อสัตย์ของเขาเลือกที่จะเสียสละตัวเองเพื่อเขา หยวนตงห่าว รู้สึกหดหู่ใจ เขาส่ายหัวและถอนหายใจ: “ถ้าข้ารู้เร็วกว่านี้ ข้าไม่ควรลุยเข้ามาในน้ำโคลนนี้เลยจริงๆ!”

“ ในโลกนี้ ไม่เคยมีโอสถใดๆสำหรับความเสียใจเลย เมื่อท่านตัดสินใจแล้ว  ท่านควรคิดว่าวันนี้ท่านจะจบลงด้วยสิ่งที่ท่านทำลงไป ตอนนี้ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องชดใช้สำหรับสิ่งที่เจ้าได้ทำลงไปแล้ว “

ตระกูลหยวนวางกับดักโดยไม่มีความยับยั้งชั่งใจ รอให้สำนักหนึ่งสวรรค์เข้ามาติด แต่ในท้ายที่สุด นอกเหนือจากซุนวู สำนักหนึ่งสวรรค์ไม่มีใครสูญเสีย ในทางกลับกัน กับตระกูลหยวน ผู้อารักขามากกว่าสามสิบคนได้สูญเสียสัตว์เลี้ยงสงครามของพวกเขาทำให้พวกเขาไม่สามารถฟื้นตัวได้ ในขณะที่ลู่หยางยังไม่ยอมแพ้

“พ่อหนุ่ม คราวนี้ชายชราผู้นี้จะยอมรับความพ่ายแพ้ แต่ถึงแม้ว่าเจ้าจะฆ่าชายชราคนนี้มันก็จะไม่เป็นประโยชน์ต่อเจ้าแต่อย่างใด แต่กลับจะทำให้ตระกูลหยวนของเราขุ่นเคืองแทน “เอาอย่างนี้…”

“ยังไงรึ?” ลู่หยางคิ้วกระตุกขณะที่เขาถามด้วยความสนใจ

หยวนตงห่าว ยังคงพูดต่อไป: “ข้ามีข้อเสนอแนะซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อเจ้า!”

“ไหนลองบอกข้ามา” ลู่หยางแสร้งทำเป็นสนใจ

หยวนตงห่าวเห็นความโลภในดวงตาของลู่หยางและรู้สึกได้ทันทีว่ามีความหวัง เขากล่าวทันทีว่า “พ่อหนุ่ม ตราบใดที่เจ้าปล่อยข้าไป และปล่อยให้ข้ามีชีวิตอยู่ในวันนี้ ช้าสามารถตอบแทนเจ้าได้มากมาย! ผลึกเป็นกอบเป็นกำ! ดีมั้ย? เจ้าสนใจมั้ย?” “

มุมปากของ ลู่หยาง ยกขึ้นขณะที่เขาพูดอย่างโลภ“ ผลตอบแทนอะไรนะ? ผลึกงั้นรึ? ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะเอาออกมาได้มากแค่ไหน! “

“หนึ่งแสน!” ตราบเท่าที่เจ้าให้ข้ากลับไป   ข้าจะให้หนึ่งแสนผลึกกับเจ้าทันที! “หยวนตงห่าว กล่าวด้วยความตื่นเต้น ความเร็วของเขาช้าลงแล้ว

ลู่หยางไล่ตามเขาโดยไม่กระพริบตา และดูเหมือนอยากจะเจรจากับหยวนตงห่าว และโดยไม่รู้ตัวว่าระยะห่างระหว่างทั้งสองคนนั้นสั้นลงเหลือเพียงไม่กี่เมตร

หยวนตงห่าวสะดุ้ง แต่เขาไม่รู้สึกถึงเจตนาฆ่าของลู่หยาง เมื่อเห็นดวงตาที่โลภของลู่หยาง เขาก็สงบลงเล็กน้อยและได้ยินลู่หยาง พูดว่า:

“หนึ่งแสนขี้ปะติ๋ว!” ผู้เฒ่าหยวน ชีวิตเก่า ๆ ของเจ้านี้มีค่าจริงๆ! “

“ไอ้สารเลว เจ้ากล้า!” หยวนตงห่าวตกใจ ร่างของเขากระพริบอย่างต่อเนื่องและหลบหนีไปด้านหลัง

วินาทีที่ลู่หยางเข้ามาใกล้ มีลมพายุหมุนอยู่ในมือของเขา และเมื่อมันเข้ามาใกล้หยวนตงห่าว มันก็สายเกินไปแล้ว และเมื่อหยวนตงห่าวโต้ตอบ มันก็สายเกินไปแล้ว