SB:ตอนที่ 133 การครอบงำ

“เข้ามาเลย! ก็แค่ผู้คุมอสูรระดับสูงสองคนเท่านั้น! จะทำอะไรข้าได้? “

รองประธานทั้งสองได้เรียกสัตว์เลี้ยงสงครามตามลำดับ ทั้งคู่มีสัตว์เลี้ยงสงครามสี่ตัว แต่ตัวผู้นำของพวกมันหายากเกินไป

“ถ้าสู้กันสองต่อหนึ่ง ข้อดีเพียงอย่างเดียวก็คือ สัตว์เลี้ยงสงคราม มีจำนวนมากกว่าเล็กน้อย”

“ แต่แค่นั้นเหรอ? ข้าไม่เชื่อว่าท่านจะยังยืนอยู่ต่อหน้าผู้คนจำนวนมากขนาดนี้ได้! “

ลู่หยางเลิกคิ้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม: “จริงๆเหรอ? เมื่อเทียบกับจำนวนสัตว์เลี้ยงสงคราม ข้าไม่เคยกลัวใครเลย! “

ใช้จำนวนมาข่มกันเหรอ? นั่นเป็นสิทธิพิเศษที่มีเฉพาะลู่หยางเท่านั้น!

ต่อหน้าสายตาที่ตกตะลึงของพวกเขา สัตว์เลี้ยงสงครามขนาดมหึมาจำนวนมากปรากฏตัวขึ้นข้างหลังลู่หยาง

“หนึ่ง สอง สาม สี่”

จำนวนถึงขีดจำกัดของคนปกติแล้ว แต่แสงสีขาวในมือของลู่หยางยังไม่หยุดลงแม้จะนานแล้ว ทุกครั้งที่แสงสีขาวลอยขึ้นนั่นหมายความว่าสัตว์เลี้ยงสงครามจะถูกเรียกออกมา

แสงสีขาวยังคงกะพริบอย่างต่อเนื่องและ สัตว์เลี้ยงสงครามอีกสองสามตัวก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังลู่หยาง

“ห้า หก เจ็ด แปด”

จนกระทั่งจำนวนของสัตว์เลี้ยงสงครามทั้งสองข้างของเวทีถึงระดับเดียวกันแสงสีขาวบนมือของลู่หยางก็หายไปในที่สุด อย่างไรก็ตามผู้คนโดยรอบต่างตกตะลึงกับการแสดงของลู่หยางมาตั้งนานแล้ว

“ท่านต้องการที่จะสยบข้าด้วยจำนวนเหรอ?” ข้าแค่กลัวว่าท่านจะไม่มีความสามารถน่ะสิ”! ลู่หยางกล่าวโดยไม่มีร่องรอยของความสุภาพเลย

“แล้วยังไงเหรอ?” แม้ว่าจำนวนของเราจะเท่ากัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะเอาชนะเราได้! “

รองประธานสมาคมทั้งสองถือได้ว่าผ่านอะไรมามากมาย แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ตื่นกลัว

“ อสูรร้ายแปดตัว เจ้านี่น่าเกรงขามทีเดียว!” แต่ เจ้าสามารถหลอมรวมทั้งหมดได้หรือไม่!? “

ภายใต้เสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง ร่างของรองประธานทั้งสองเริ่มเปลี่ยนไป สัตว์เลี้ยงสงครามที่อยู่ข้างหลังพวกเขาหายไปทีละตัวๆ และร่างกายของพวกเขาก็เริ่มแสดงลักษณะของอสูรที่ดุร้าย

การหลอมรวมของสัตว์เลี้ยงสงครามหมายความว่าสัตว์เลี้ยงสงครามจะถูกหลอมรวมเข้ากับร่างกายของพวกเขาเอง รองประธานทั้งสองอยู่ในสภาพการต่อสู้แล้ว และเมื่อสัตว์เลี้ยงสงครามทั้งสี่ถูกหลอมรวมกันอย่างสมบูรณ์ รองประธานทั้งสองก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง หากไม่ใช่เพราะร่างกายของพวกเขากลายเป็นเสือ พวกเขาคงจะมีเพียงหางที่เหมือนเหล็กติดอยู่ที่บั้นท้ายเท่านั้น

ทั้งตัวของมันถูกปกคลุมไปด้วยขนของสัตว์อสูรทำให้มันดูดุร้ายมาก

“อะไรที่ท่านทำได้ ข้าจะทำได้ดีกว่าท่านด้วย!”

รอยยิ้มเหยียดหยามยังคงอยู่บนใบหน้าของเขา และสัตว์เลี้ยงสงครามที่อยู่เบื้องหลังลู่หยางก็เริ่มผสานเข้ากับร่างกายของเขา

อันดับแรกคือการหลอมรวมของราชาราชสีห์คลั่งขนทองทำให้ลู่หยางมีแขนทองคำหนึ่งคู่ จากนั้นราชาวิหคขนสีฟ้าก็มอบปีกสีเขียวให้กับเขาคู่หนึ่ง สำหรับหัวของลู่หยางนั้นมีลักษณะของต้าเฮ่ย มันชั่วร้าย และน่ากลัวด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง ราวกับว่ามันเป็นยมทูตจากขุมนรก สำหรับร่างกายของเขา มันถูกหลอมรวมโดยราชาอสูรไม้ที่ยิ่งใหญ่และชิ้นส่วนของชุดเกราะคิรินสีฟ้าปกคลุมทั้งตัวของเขา

สำหรับอสูรดุร้ายตัวอื่น ๆ แม้ว่าจะมีลักษณะบางอย่างที่ปรากฏบนตัวลู่หยาง แต่อสูรชั้นยอดเหล่านั้นมีผลกระทบต่อลู่หยาง น้อยเกินไป และไม่สามารถเปรียบเทียบกับอสูรชั้นจักรพรรดิ์ทั้งสี่ได้ มันปรับเปลี่ยนร่างกายของลู่หยางเพียงเล็กน้อยและเพิ่มคุณสมบัติพิเศษบางอย่างเข้าไป

“ว้าว!” สัตว์เลี้ยงสงครามมากมายหลอมรวมเข้าด้วยกันจริงๆ! “

“ข้าคิดว่านี่จะเป็นการต่อสู้ฝ่ายเดียว แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดระหว่างคู่ต่อสู้ที่ก้ำกึ่งทั้งสอง!”

ทุกคนกำลังคุยกัน คนที่ดูถูกดูลู่หยางก่อนหน้านี้ เมื่อเห็นลู่หยางเรียกรวมร่างของสัตว์เลี้ยงสงครามแปดตัว ต่างก็ตกใจและตกตะลึงไปหมด

หลังจากเปลี่ยนร่างแล้ว ลู่หยางคำราม ร่างกายที่แข็งแรงของเขาพุ่งออกมาเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่จากจุดที่เขายืน เขาใช้ประโยชน์จากร่างกายของเขาโดยตรงเพื่อพุ่งเข้าใส่รองประธานทั้งสอง

ด้วยการเสริมความแข็งแกร่งของสัตว์เลี้ยงสงครามทั้งแปด ร่างกายของเขาแข็งราวกับเหล็กมานานแล้ว และร่างกายของเขาสามารถใช้เป็นอาวุธในการโจมตีได้โดยไม่ต้องมีอุปกรณ์อื่นใดอีก

แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีสองคน แต่ลู่หยางก็เปลี่ยนจากการตั้งรับมาเป็นการเริ่มรุก รองประธานทั้งสองไม่มีเวลาตอบโต้ หน้าอกของพวกเขาถูกกระแทกไปแล้ว

แรงที่ไม่อาจต้านทานได้ทำให้ใบหน้าของพวกเขาซีด และร่างของพวกเขาถูกกระแทกลอยไปทันที

“เก่งมาก!” อีกทีซิ! “

อสูรร้ายกำลังคำราม หลังจากที่ร่างกายของพวกเขาถูกเปลี่ยนเป็นสัตว์อสูรร้ายแล้ว เสียงคำรามของพวกเขาก็กลายเป็นเหมือนกับสัตว์ป่า

ลู่หยางกวาดสายตาไปทั่วพวกเขา ราชาราชสีห์คลั่งขนทองจิกกรงเล็บของมันไว้แน่นแล้วโจมตีทันที ลู่หยางดูเหมือนจะกลายร่างเป็นสัตว์ร้ายที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ ด้วยร่างกายที่ปลดปล่อยพละกำลังออกมาหลายแสนจิน ทุกหมัดที่พุ่งไปในอากาศก่อให้เกิดเสียงระเบิดตามมาซึ่งบ่งบอกว่าพละกำลังของเขาอยู่ในจุดสุดยอด

พยัคฆ์ดำ เป็นอสูรชั้นจักรพรรดิ์ของรองประธานคนแรก หลังจากหลอมรวมเข้าด้วยกันแล้ว มันจะอยู่ในรูปของพยัคฆ์ดำเป็นส่วนใหญ่ และมันก็มีความเชี่ยวชาญที่สุดในเรื่องความเร็ว

เมื่อหมัดของลู่หยางซัดเข้าไป มันก็กลายเป็นเงาดำและทะลุทะลวงเข้าไปในอากาศ ไม่ว่าหมัดของลู่หยางจะรุนแรงแค่ไหน มันก็ไม่สามารถโจมตีร่างกายของเขาได้

“ฮิฮิ แล้วยังไงเหรอ ถ้าเจ้าแข็งแกร่งนักล่ะ? ก็ยังซัดข้าไม่ได้! “

มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย และลู่หยางก็หัวเราะอย่างเย็นชา: “จริงเหรอ? แข่งความเร็วกับข้างั้นรึ? “หลังจากนั้นไม่นาน ปีกบนหลังของลู่หยางก็สั่นอย่างรุนแรง ปีกสีเขียวตีกระพือลมกรรโชกแรงพัดพาร่างของลู่หยางลอยไปในอากาศ

พยัคฆ์ดำนั้นเร็วมากจริงๆ แต่ต่อหน้าราชาวิหคนกขนสีฟ้า ความเร็วแบบนี้ยังช้าเกินไป ปีกของลู่หยางสั่นเพียงครั้งเดียว แล้วร่างของเขาก็ปรากฏขึ้นด้านหลังรองประธานทันที ด้วยการสั่นสะเทือนอีกครั้ง เขาก็ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของเขา ทำให้เขากลัวจนเหงื่อแตก

“พี่สาม ช่วยข้าด้วย!”

รองประธานอีกคนกลายเป็นหมีดำ เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเพื่อน เขาก็รีบวิ่งไปพร้อมกับก้าวหนัก ๆ และเสียงคำราม: “ไอ้หนู มาหาข้านี่ ถ้าเจ้ากล้า!”

โดยพื้นฐานแล้วหมีดำเป็นอวตารของความแข็งแกร่ง แต่ความเร็วไม่ใช่จุดแข็งของมัน เมื่อหมีดำมาถึง ก็สายเกินไปแล้ว

“ ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายเขา ข้าจะตบเจ้าด้วยกำปั้นนี่!”

ลู่หยางอ้าปากที่เปื้อนเลือดและกลิ่นคาวเลือดก็โชยออกมา:” ทำไมข้าจะไม่กล้า!”

หมัดสีทองซัดเข้าไปภายใต้เสียงคำรามของลู่หยาง แต่ความเร็วของลู่หยางนั้นเร็วเกินไป พยัคฆ์ดำสามารถถ่วงเวลาได้นานเท่าที่จะทำได้ แต่เขาไม่สามารถสลัดหมัดของลู่หยางได้ แรงที่มีน้ำหนักเกินกว่า 1 แสนจินพุ่งเข้าใส่หน้าอกของพยัคฆ์ดำ มันเกือบจะทะลุหน้าอกของพยัคฆ์ดำ และทั้งร่างของเขาก็ลอยไปไกลมากด้วยพลังมหาศาล

“ไอ้หนู!” “เจ้ากล้าดียังไง!”

หมีดำคำราม และตามหลังเขามาติดๆ มันยกอุ้งเท้าขนาดใหญ่และตบไปที่ใบหน้าของลู่หยาง

พยัคฆ์ดำได้วางแผนนี้มานานแล้ว แม้ว่ามันจะไม่สามารถหลบได้ แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้ลู่หยางผ่อนคลายได้ มันถือโอกาสล่อลู่หยางไปข้างหน้าหมีดำ

เมื่อลู่หยางชกออกไป การโจมตีของหมีดำก็แทบจะระเบิดออกมา แล้วร่างของลู่หยางก็ยังคงลอยอยู่กลางอากาศ มันเป็นช่วงเวลาที่พลังเก่าไม่ถอยกลับเมื่อพลังใหม่อยู่ในความยากลำบากที่ลู่หยางไม่มีทางหลบได้

“ ข้าเคยพูดไปแล้ว ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายเขา ข้าจะซัดเจ้าด้วยหมัดเดียว!”

มุมปากของลู่หยางยกขึ้น และไม่ได้มองเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาเฝ้ามองอุ้งเท้าของหมีดำอย่างไม่แยแส

ขณะที่อุ้งเท้าของหมีดำกำลังจะบดขยี้หน้าอกของลู่หยาง กระแสน้ำวนสีดำขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นที่หน้าอกของเขา

ลู่หยางเดินเข้าไปหาหมีดำพร้อมก้าวใหญ่ๆ ด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา เขากล่าวว่า: “ข้าไม่ชอบให้คนอื่นมาข่มขู่ข้าเข้าใจมั้ย”

“ ท่านอยากฆ่าข้าเหรอ? บังเอิญ ข้าก็อยากฆ่าท่านด้วย!”

กำปั้นทองคำซัดเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง ดวงตาของหมีดำเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและความกลัว เมื่อเขามองไปที่ลู่หยาง มันเหมือนกับว่าเขาเห็นยมทูตเดินออกมาจากขุมนรก แม้เมื่อร่างกายของเขาจะลอยไปด้วยการโจมตีของลู่หยาง  ใบหน้าของเขาก็ยังคงปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบ

หลังจากได้รับหมัดจากลู่หยาง  ทั้งสองคนก็ถอนจากสภาพเดิม และตอนนี้นอนหมดสติอยู่บนพื้น ลู่หยางเดินไปช้าๆพร้อมกับทั้งสองคนในมือแต่ละข้างของเขา เขายกพวกมันขึ้นต่อหน้าลั่วปิงเหมือนกับยกสุนัขที่ตายแล้ว

“เป็นยังไงบ้าง?” ท่านประธานลั่ว! ข้าเอาชนะรองประธานทั้งสองของท่านแล้ว! ตอนนี้ ท่านควรจะสละตำแหน่งของท่านในฐานะหัวหน้าพันธมิตรได้แล้ว ใช่มั้ย? “

ทั้งตัวของเขายังลอยอยู่ในอากาศ เขาได้รวมร่างเข้ากับสัตว์เลี้ยงสงครามแล้ว เมื่อลั่วปิงมาถึงบนศีรษะของลู่หยาง ทั้งตัวของเขาก็ได้กลายเป็นพยัคฆ์ร้าย

ตอนที่ลู่หยางต่อสู้กับรองประธานทั้งสอง ลั่วปิงก็รู้ผลลัพธ์แล้ว ด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้เตรียมการเบื้องหลังไว้แล้ว รอเวลาที่ลู่หยางถอยออกไป

“ไอ้หนู!” ข้าจะต้องเป็นผู้นำแน่นอน! เจ้าเด็กสารเลวต้องการชิงตำแหน่งหัวหน้าพันธมิตรไปจากมือข้าจริงๆ! นั่นขึ้นอยู่กับว่าเจ้ามีสิทธิ์จะมีชีวิตอยู่มั้ย! “ลั่วปิงอสูรจำแลงส่งเสียงแหลม

“ลู่หยาง ระวัง!” เมื่อซุนวูเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เขาก็เหงื่อแตกเปียกชุ่มไปหมด เขาตะโกนขึ้นทันที

ตอนที่ลั่วปิงโจมตี เขาไม่ได้สังเกตว่าลู่หยางยังคงมีรอยยิ้มที่น่ากลัวอยู่ที่มุมปากของเขา

ใครเป็นนักล่า และใครเป็นเหยื่อ? ในเวลาเดียวกันกับที่ลั่วปิงกำลังคิดแผนการที่จะซุ่มโจมตีลู่หยาง เขาจะรู้ได้อย่างไรว่านี่เป็นโอกาสที่ลู่หยางรอคอยมาตลอด

“ ท่านอยากให้ข้าตาย แต่ข้าไม่คิดอย่างนั้น?”

เสียงของเขาค่อยมากจนมีเพียงลู่หยางและลั่วปิงเท่านั้นที่ได้ยิน เมื่อหมัดพยัคฆ์ของลั่วปิงซัดลงมา เขาก็ตระหนักว่าลู่หยางกำลังยิ้มอย่างเย็นชาและก็เริ่มเคลื่อนไหวเช่นกัน

แสงสีทองที่แข็งแกร่งปรากฏขึ้นรอบ ๆ ลู่หยางและกลายเป็นระฆังทองคำอมตะ จากภายในระฆังทองคำ กรงเล็บสีทองยื่นออกมาและคว้าหมัดพยัคฆ์ของลั่วปิงไว้ จากนั้นดึงที่หลังของเขาอย่างแรง

ทันใดนั้น ร่างกายที่อยู่เบื้องหลังลั่วปิงก็เสียสูญ และชนเข้ากับระฆังทองคำอมตะอย่างจัง ภายใต้แรงปะทะที่มหาศาล ทั้งร่างของลั่วปิงก็หมดความรู้สึกไป หมัดพยัคฆ์ซัดเข้ากับระฆังทองคำอมตะทำให้มันแตกเป็นเสี่ยง ๆ แต่หมัดพยัคฆ์ก็ฉีกกระจุยเป็นชิ้นเนื้อและเลือดก็กระจายไปทั่ว

ขณะเดียวกัน ร่างของลู่หยางก็ปรากฏตัวต่อหน้าลั่วปิง แต่มันแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ในตอนนี้ลู่หยางได้ปลดปล่อยการผสานร่างของเขาออกมาเต็มที่แล้ว สัตว์เลี้ยงสงครามทั้งสิบตัวรวมเข้ากับร่างกายของลู่หยางทำให้ร่างของเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง

ร่างกายที่เหมือนราชสีห์คลั่งขนทองสูงยิ่งขึ้นและความแข็งแกร่งของมันก็น่ากลัวยิ่งขึ้น ด้วยการสนับสนุนของสัตว์เลี้ยงสงคราม ทั้งสิบตัว ความแข็งแกร่งของลู่หยางก็มาถึงจุดสูงสุดแล้ว

ลั่วปิงก้มหัวลงเพื่อมองไปที่รูเลือดที่หน้าอกของเขา ขณะที่ลู่หยางโจมตี เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงรังสีแห่งอเวจีและลมที่พัดกรรโชกแรงจนหายใจไม่ออก อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที เวลาที่ลั่วปิงเตรียมการจะโต้ตอบ ลู่หยางก็กลับมาอยู่ในร่างมนุษย์แล้ว

“เมื่อกี้นี้…. นั่นเป็นพลังชนิดไหนกัน? “

ลู่หยางยิ้ม เผยรอยยิ้มไร้เดียงสา “อันที่จริง ข้าไม่ได้บอกท่านมาก่อน ข้าแข็งแกร่งที่สุดในสำนักหนึ่งสวรรค์ รองประธานทั้งสองของท่านไม่คุ้มค่าที่ข้าจะใช้ความแข็งแกร่งอย่างเต็มที่!”

เสียงที่อ่อนโยนของเขาเหมือนกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิเมื่อมันพัดผ่านหูของลั่วปิง แต่มันพรากพลังชีวิตทั้งหมดของเขาไป ดวงตาของลั่วปิงเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ขณะที่พลังในร่างกายของเขาไหลออกไปทีละนิดๆ ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป และโลกเบื้องหน้าเขาก็ค่อยๆพร่ามัวไปขณะเมื่อศรีษะของเขาล้มลงกับพื้น