SB:ตอนที่ 188 อ้ายเสี่ยวเหม่ย

“ประการแรก ระบบได้รับการยกระดับขึ้นเป็นปัญญาประดิษฐ์ มันสามารถสื่อสารกับเจ้านาย และสามารถให้ความช่วยเหลือเจ้านายได้ตลอดเวลา “

“ประการที่สอง ค่าบำรุงรักษาของระบบสามารถจัดให้มีประสิทธิภาพการรักษาให้เจ้านาย และ สัตว์เลี้ยงสงครามของเจ้านายได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย และยังให้คำแนะนำการเลื่อนระดับที่เหมาะสมแก่สัตว์เลี้ยงสงครามด้วย ข้าสงสัยว่าเจ้านายพอใจกับสิ่งนี้หรือไม่? ” ตามที่คาดไว้ นอกจากเสียงแจ้งเตือนของระบบจะสดใสขึ้นแล้ว แม้แต่ระบบฝึกอสูรเองก็มีลักษณะเหมือนมนุษย์มากขึ้น

“ดี ดี!” ข้าพอใจมาก! “ เขาไม่เคยคิดเลยว่าระบบจะมีประโยชน์มหาศาลขนาดนี้ ศิลาผลึกระดับกลางหนึ่งหมื่นก้อนไม่สูญเปล่าเลย

“ว่าแต่ เจ้าชื่ออะไร?” ลู่หยางได้ยินว่าเสียงแจ้งเตือนของระบบเปลี่ยนจากเสียงกลไกที่เย็นชามาเป็นเสียงหวานๆของหญิงสาว

“นายท่าน ข้าชื่อหลินเหม่ย” หลินเหม่ยตอบอย่างเครื่องจักรกล และไม่พูดอะไรอีก

“ดูเหมือนว่าระบบยังมีช่องว่างให้พัฒนาอีกมากหลังจากยกระดับแล้ว!” ลู่หยางพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่เล็กน้อย ขณะที่เขายังคงมองไปที่การเปลี่ยนแปลงใหม่ของระบบ

“นอกเหนือจากการเป็นผู้ที่สามารถควบคุมสัตว์เลี้ยงสงครามระดับสูงได้แล้ว หน้าที่ของเตาหลอมหมื่นสมบัติยังเพิ่มขึ้นอีกนับตั้งแต่การเลื่อนระดับของผู้คุมอสูรเป็นผู้คุมอสูรระดับเหลือง ตัวอย่างเช่น ก่อนหน้านี้ พื้นที่สัตว์เลี้ยงมีขนาดเพียงยี่สิบเมตร แต่ตอนนี้เพิ่มขึ้นเป็นยี่สิบสามเมตร ซึ่งสามเมตรเป็นพื้นที่สำหรับสัตว์เลี้ยงสงครามโดยเฉพาะ “

“ภายในพื้นที่นี้ ไม่เพียงแต่สัตว์เลี้ยงสงครามระดับสูงเท่านั้นที่สามารถปรับปรุงประสิทธิภาพ และเพิ่มพลังอำนาจของความสามารถเทวะโดยกำเนิดของพวกมัน พวกมันยังสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งทางกายภาพ และรักษาอาการบาดเจ็บ รวมถึงหน้าที่อื่น ๆ อีกด้วย”

“ผลของเตาหลอมหมื่นสมบัติคือการสุ่มหลอมรวมสัตว์เลี้ยงสงครามที่ไม่มีศักยภาพ หรือมีความหวังน้อยที่สุดในการก้าวเข้าสู่ระดับจักรพรรดิ์ แล้วหลอมรวมพวกมันเข้าด้วยกันเพื่อเพิ่มความเป็นไปได้ในการพัฒนาอายุการใช้งาน เจ้านายจะมีเครื่องหมายพิเศษเพียงสามเครื่องหมายเท่านั้น ” เสียงของเหม่ยน้อยกลายเป็นเรื่องจริงจังอีกครั้ง

“อะไรนะ?” “มีหน้าที่อย่างนั้นด้วยเหรอ?” เมื่อได้ยินคำพูดของเหม่ยน้อย สีหน้าของลู่หยางก็ดูสนใจขึ้นมาอีกครั้ง

นี่เป็นเพราะอสูรบ้าดีเดือดทุกตัวที่เขาปราบมาล้วนเกี่ยวข้องกับเขา เขาไม่ยินยอมที่จะให้ตัวใดตัวหนึ่งหายไป ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ตัดสินใจในทันที

เพียงเพราะเขาไม่มีทางเลือกไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มี แต่แค่เขายังไม่ได้ตัดสินใจ

“ได้เวลาไปที่ตำหนักหมื่นสมบัติเพื่อรับเงินเดือนของเจ้าแล้ว” ในพริบตาเดียว ศิลาผลึกระดับกลางนับล้านก็หายไป และ ลู่หยางซินก็กลายเป็นคนช่างพูดขึ้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขาคิดถึงว่า หลอหยุนชานน่าจะใช้ศิลาผลึกมากขึ้นยังไงตอนที่เขาฟื้นฟูการฝึกฝนระดับผู้คุมอสูรระดับเหลือง เขารู้สึกว่าไม่ว่าเขาจะมีผลึกมากแค่ไหนก็ตาม พวกมันก็แค่น้ำหนึ่งหยดในถังเท่านั้นเอง

“เห้อ ดูเหมือนว่าข้าจะได้เงินน้อยเกินไป” ลู่หยางถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาหันกลับ และเดินออกมาจากสำนักหนึ่งสวรรค์ เขารีบมาที่ตำหนักหมื่นสมบัติพื่อตามหาผู้อาวุโสเฉิน

“หืมมม? ลู่หยาง ข้าขอบอกว่า รัศมีที่ท่านเปล่งออกมาในครั้งนี้แตกต่างจากคนอื่น ๆ จริงๆหรือ? ข่าวลือเป็นจริงหรือไม่? “แม้ว่าผู้อาวุโสเฉินจะรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าความแข็งแกร่งของลู่หยางได้พัฒนาดีขึ้นแม้จะไม่ถึงระดับผู้คุมอสูรระดับเหลือง แต่ก็ไม่ไกลเกินเอื้อม

“นี่ นี่ เจ้าเด็กคนนี้ก็แค่โชคดี” ลู่หยางพยักหน้า เขาไม่ได้ปฏิเสธ และก็ไม่ได้ยืนยัน

“ เอาล่ะ เราอย่าพูดถึงเรื่องนี้กันเถอะ ข้าคิดว่า คราวนี้ท่านต้องมีธุระกับตำหนักหมื่นสมบัติใช่ไหม? “ ผู้อาวุโสเฉินเป็นคนที่ฉลาดมาก เนื่องจากลู่หยางไม่สะดวกที่จะพูด เขาจึงไม่จำเป็นต้องไปให้สุด

“ ฮ่า ๆ ผู้อาวุโสเฉินเข้าใจข้าจัง ข้าต้องการเรียกร้องเงินเดือนของผู้จารึกระดับสูงล่วงหน้า! ” ลู่หยางเกาหัวด้วยความขวยเขิน

“อย่างนั้นหรือ?” มันง่ายมาก ข้ามีศิลาผลึกระดับกลางหนึ่งแสน ท่านเอาไปก่อน ถือว่าข้าให้เงินเดือนท่านก่อน “ ผู้อาวุโสเฉินรู้ว่าลู่หยางต้องมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับตระกูลคุนแน่นอน และด้วยบุคลิกของลู่หยาง เขามีบางสิ่งที่ต้องพึ่งพาเพื่อจัดการกับตระกูลคุน ดังนั้นเขาอาจจะช่วยลู่หยางเช่นกัน เพราะมันจะเป็นการลงทุนที่ดีในอนาคต ถึงแม้ว่าเขาจะรับมือไม่ดี แต่เรื่องนี้ก็จะไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย อย่างมาก เขาก็อาจจะเสียเงินบางส่วน

“ ขอบคุณ ผู้อาวุโสเฉิน!” ด้วยเหตุนี้ ลู่หยางจึงเก็บกระเป๋าศิลาผลึกระดับกลางไป แล้วกลับไปที่สำนักหนึ่งสวรรค์หลังจากร่ำลาผู้อาวุโสเฉิน

หลังจากกลับไปที่สำนักหนึ่งสวรรค์ สิ่งแรกที่เขาทำคือมองหาหลอหยุนชาน

“ลู่หยาง ข้าพร้อมแล้ว!” ดูจากรูปลักษณ์แล้ว นี่ล่ะหลอหยุนชานตัวจริง หลอหยุนชานที่ครั้งหนึ่งคิดจะทำอะไรก็ทำ และดื้อด้าน ซึ่งยังเด็กและไม่เอาจริงเอาจังอะไร และไม่ใช่ยอดฝีมือคนแรกในเมืองเซียงหยางที่ประสบเหตุไม่คาดคิด

“เอาล่ะ ผู้อาวุโสหลอ มากับข้า” ลู่หยางแอบพยักหน้าในใจเมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของหลอหยุนซาน

ไม่ต้องสงสัยเลยที่ข่าวลือกล่าวว่าหลอหยุนชานเป็นยอดฝีมือสุดๆ ตอนนี้ถ้าหลอหยุนชานไม่ได้ถูกลดระดับเป็นผู้คุมอสูรระดับสูงโดยมีตัวตนของเขาในฐานะผู้คุมอสูรระดับเหลือง เขาจะได้รับการพิจารณาว่าเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าอย่างแน่นอนแม้แต่ในเมืองตงไหลทั้งเมืองนี้ เมื่อคิดเช่นนี้ เขาจึงเข้าใจถึงความเจ็บปวดที่หลอหยุนชานประสบมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

หลังจากที่ทั้งสองมาที่ลานบ้านแล้ว ลู่หยางได้ส่งมอบศิลาผลึกระดับกลางแปดหมื่นให้หลอหยุนซาน

เมื่อเห็นศิลาผลึกระดับกลางจำนวนมาก หลอหยุนชานลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังคงวางไว้ในกระเป๋าของตัวเอง

“ผู้อาวุโสหลอ ครั้งนี้ ข้าจะช่วยล้างส่วนสำคัญที่สุดของท่าน และสิ่งเดียวที่ข้าทำได้คือไปกับการไหลเวียนนั่น ส่วนที่เหลือจะขึ้นอยู่กับท่าน” ลู่หยางวางยารักษา และสิ่งที่เขาต้องเตรียมไว้บนโต๊ะหิน รอให้หลอหยุนซานตัดสินใจเอง

หลอหยุนชานถอดเสื้อผ้าออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงบนร่างกายของเขารวมถึงรอยแผลเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนที่ดูเหมือนว่ามาจากโรคจิต รอยแผลเป็นเหล่านี้บดบังร่างกายของเขาไว้ มันไม่ต่างจากการทำให้คนอื่นเสียโฉม แต่สำหรับวีรบุรุษ นี่เป็นความสำเร็จที่น่ายกย่อง

อย่างไรก็ตาม หลอหยุนชานอายุเกินกว่าที่จะมาอวดแล้ว ตอนนี้ เขาเห็นรอยแผลเป็นทั่วร่างกายของเขา

“ เอาล่ะ ต่อไปเลย ข้ารับไหว” หลังของหลอหยุนชานถูกกระทุ้งตรงๆ ราวกับว่าดาบมีค่าอันแหลมคมถูกแทงลงไปที่พื้นต่อหน้าลู่หยาง รอให้เขาใช้หินลับมีดที่แหลมคมที่สุดเพื่อลับมัน

เมื่อเห็นความเด็ดเดี่ยวของหลอหยุนซาน ลู่หยางจึงไม่รีรอ เขาวางแก่นน้ำแข็งอายุพันปีไว้ในมือและเริ่มฉีดพลังชีวิตของตัวเองเข้าไป

ตามวิธีการพิเศษของพลังงานที่ถูกส่งเข้ามาในตัวเขา คลื่นพลังงานเย็นฉีคลื่นแล้วคลื่นเล่าหลั่งไหลเข้าไปเป็นเส้นๆนับพันเส้นที่บางเบาราวกับเส้นผมผ่านรูขุมขนของหลอหยุนชาน และเข้าไปในช่องเนื้อและเลือดของเขา

“ เอี๊ยด เอี๊ยด…”

สิ่งที่ลู่หยางไม่คาดคิดก็คือหลอหยุนซานที่ปกติเป็นคนอารมณ์ร้อนจะปฏิเสธพลังงานเย็นมากจนพลังงานเย็นเกือบทั้งหมดที่เข้าสู่ร่างกายของเขาจะทำให้เกิดการสะท้อนกลับอย่างรุนแรงจากพลังชีวิตภายในร่างกายของหลอหยุนซาน ในทันใดนั้น พลังงานเย็นจำนวนมากก็ถูกบีบออกจนกลายเป็นชั้นน้ำแข็งบาง ๆ บนร่างกายของหลอหยุนชาน

“ ไม่ดีเลย ร่างกายของหลอหยุนชานน่าจะใกล้เคียงกับไฟ ทำให้มีความสามารถในการต้านทานความหนาวเย็นได้ เมื่อพลังเย็นฉีจำนวนมากเข้ามา มันจะก่อให้เกิดความเสียหายกับเขาได้ ข้าไม่สามารถเร่งมันได้ มิฉะนั้นแล้วจะเป็นการแพ้ภัยตัวเอง ” ลู่หยางซินคิดอยู่สักพักหนึ่ง แล้วตัดสินใจที่จะเหยุดการโจมตีของพลังงานเย็นในร่างกายของหลอหยุนชาน

แผนของเขาคือการใช้พลังงานเย็นจำนวนมากเพื่อสร้างชั้นน้ำแข็งรอบๆตัวของหลอหยุนชานเพื่อให้ร่างกายของเขาสามารถปรับตัวเข้ากับการเปลี่ยนแปลง จากนั้นค่อยใช้พลังงานเย็นเข้าสู่ร่างกายของเขา สิ่งนี้จะช่วยลดการสะท้อนกลับของพลังในร่างกายของหลอหยุนชานได้อย่างมาก

ตามที่คาดไว้ หลังจากที่ชั้นน้ำแข็งก่อตัวขึ้นรอบ ๆ หลอหยุนซาน เขาก็เริ่มดึงพลังงานเย็นเข้าสู่ร่างกายของเขา แม้ว่าแก่นในร่างกายของเขายังคงผลักออกอยู่ แต่ก็อ่อนลงมากเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้

แต่ถึงอย่างนั้น หลอหยุนซานยังคงยืนอยู่ตรงหน้าลู่หยางโดยไม่ขยับ ร่างกายของเขาตรงอย่างสมบูรณ์แบบ

“ได้เวลาเริ่มทำความสะอาดแล้ว” แม้ว่า ลู่หยางซินจะกังวลมาก แต่ก็มีบางสิ่งที่เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำ สิ่งแรกที่เขาต้องทำคือการเอาลิ่มเลือดออก

ยิ่งไปกว่านั้น ลิ่มเลือดนี้อยู่ในร่างกายของหลอหยุนชานมานานกว่าสิบปีแล้ว และมันได้รวมตัวกันเป็นก้อนแล้ว ถ้ารากฐานของหลอหยุนชานไม่ดีมาก เขาคงจะเสียชีวิตจากการอุดตันของเส้นเลือดไปแล้ว

อาจกล่าวได้ว่าด้วยร่างกายของหลอหยุนชาน การสามารถอยู่รอดได้หลังจากสู้รบมาเป็นเวลาหลายปีนั้นเป็นเรื่องมหัศจรรย์ยิ่ง