SB:ตอนที่ 151 การต่อสู้ขั้นแตกหักกับตระกูลหยวน

 

ภาพของการต่อสู้ตรั้งก่อนหน้านี้เกือบจะเกิดขึ้นซ้ำอีก เพิ่งจะผ่านไปเพียงไม่กี่วัน และเขาทั้งสองคนก็เพิ่งจะหายจากอาการบาดเจ็บ แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

เพียงแค่ในระหว่างการสู้กันก่อนหน้านี้ ร่างกายของลู่หยางยังคงได้รับบาดเจ็บอยู่ แต่คราวนี้ ลู่หยางต้องเตรียมการให้เพียงพอก่อนที่จะกล้าบุกเข้ามาตระกูลหยวน สภาพความพร้อมในการต่อสู้ของเขาดีขึ้นกว่าครั้งก่อน ถ้าทั้งสองคนจะต้องต่อสู้กัน ก็ยากที่จะบอกได้ว่าใครจะชนะ

หยวนจินขี้เกียจเกินกว่าที่จะสิ้นเปลืองคำพูด เขาเผยไม้เด็ดที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาออกมาตรงๆ แล้วสมบัติวิญญาณทั้งสองชิ้นก็ปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขา รัศมีของหยวนจินพุ่งขึ้นถึงขีดสุดทันที

ลู่หยางได้สวมชุดเกราะวิญญาณหยวนตั้งแต่แรก แต่ยังคงมีช่องว่างระหว่างการโจมตีของเขากับของหยวนจิน เขาจึงค่อยๆมุ่งเน้นไปที่การป้องกัน ขณะเดียวกันความแข็งแกร่งในการโจมตีของเขาก็ค่อยๆลดลง

หยวนตงเอ๋อไม่ได้เห็นทั้งสองคนสู้กันในครั้งที่แล้ว เขารู้แค่ว่าหยวนจินได้รับบาดเจ็บสาหัสในที่สุด ดังนั้น ก่อนหน้านี้เขาจึงกังวลมาก แต่ตอนนี้ เมื่อเขาเห็นว่าหยวนจินเกือบจะกำราบลู่หยางได้อยู่หมัดแล้ว เขาก็ค่อยๆผ่อนคลายลง

“นี่เจ้ากล้าดียังไง เจ้ากล้าแส่เข้ามาหาเรื่องที่ตระกูลหยวนจริงๆ ดูเหมือนข้าจะไว้ชีวิตเจ้าไม่ได้ซะแล้ว!”

พื้นฐานของซุนวูนั้นแย่กว่าของหยวนตงเอ๋อมาก ดังนั้นเขาแทบจะไม่สามารถต่อสู้กับหยวนตงเอ๋อได้ ณ จุดนี้เขาแทบจะไม่สามารถต้านทานได้แล้ว และใบหน้าของเขาก็แดงระเรื่อ แต่ไม่ว่ามันจะหนักหนาแค่ไหน เขาก็จะไม่ถอย

“มีน้ำยาอะไร ก็ใช้ออกมา!” มาดูกันว่าใครจะเป็นคนหัวเราะทีหลัง! “

ซุนวูมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ซุนวูรู้ว่าลู่หยางได้ประมือกับหยวนจินมาหลายครั้งแล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้ดีกว่าใคร ๆ เกี่ยวกับความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหยวนจิน ยิ่งไปกว่านั้น ลู่หยางไม่เคยทำสิ่งที่เขาไม่มั่นใจ นี่เป็นสิ่งที่เขาเป็นแม้แต่ก่อนที่จะเข้ามาอยู่ในเมืองเซียงหยาง ซุนวูรู้ดีอยู่แล้วว่าหากลู่หยางไม่มีความมั่นใจอย่างเต็มที่ ลู่หยางจะไม่ประกาศสงครามกับตระกูลหยวนอย่างง่ายดาย

“แม้ว่าเราจะต้องสู้กันให้ถึงที่สุด ครั้งนี้เราจะสู้ตาย!”

ยอดฝีมือทุกคนจากกลุ่มชนชั้นต่ำต้อยก็รู้ดีว่า ทันทีที่พวกเข้าก้าวเข้ามาแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะหันหลังกลับไป สงครามครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลหยวนหรือชนชั้นต่ำต้อยของพวกเขา กุญแจสู่ชัยชนะนั้นยังอยู่ที่ลู่หยาง พวกเขาอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยสร้าง

เหตุการณ์เท่านั้น และไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อใช้ความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง

แต่… ตระกูลหยวนยังไงก็เป็นตระกูลหยวน แม้ว่ากองกำลังชนชั้นต่ำต้อยทั้งหมดจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว แต่มันก็ยังคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำลายตระกูลหยวน

คืนนั้น ลู่หยางได้รับบาดเจ็บสาหัสจากหยวนจิน ดังนั้นมันก็ยากเหมือนกันที่เขาจะเอาชนะหยวนจินได้

ดาบสังหารมังกรระเบิดแสงรังสีที่แข็งแกร่งจากมือของหยวนจิน ส่งผลให้ลู่หยางลอยไป หยวนจินเผยใบหน้าที่น่ากลัวและพูดกับลู่หยางอย่างดุร้าย: “เจ้าคิดว่าเพียงเพราะเจ้ามีความแข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับตระกูลหยวนของข้าแล้วเจ้าจะสามารถเอาชนะตระกูลหยวนของข้าได้จริงๆงั้นหรือ? อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้กฎของเมืองตงไหล? “

“ต่อให้วันนี้ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้า แต่คนจากคฤหาสน์ของผู้ครองเมืองก็จะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปหรอก ลู่หยาง นี่คือโชคชะตา และไม่มีใครเปลี่ยนแปลงมันได้! “

ลู่หยางเช็ดเลือดออกจากมุมปาก และเผยรอยยิ้มที่ขมขื่น เขาคำรามใส่หยวนจิน: “ตระกูลหยวนชั่วร้าย วันนี้ข้ากำลังทำหน้าที่ในนามของสวรรค์”

สายตาของเขากวาดไปยังซุนวู แล้วตะโกน: “พี่ใหญ่! “เร็วเข้า ช่วยข้าหน่อย!”

ซุนวูเข้าใจทันทีว่าลู่หยางหมายถึงอะไร อสูรวิญญาณที่อยู่บนหมัดของเขาได้ปล่อยรังสีแสงที่รุนแรง และจู่ ๆ ก็ปลดปล่อยการโจมตีที่ทรงพลังออกมาทำให้หยวนตงเอ๋อกระเด็นออกไป

แต่ทว่า ซุนวูไม่ได้ไล่ล่าเขาต่อ ถุงมือบนฝ่ามือของซุนวูหลุดเป็นอิสระจากมือของเขา จากนั้นเขาก็โยนมันไปที่ลู่หยาง

“น้องชาย!” รับไว้! “

“เจ้าไม่มีอาวุธวิญญาณแล้ว เจ้าคิดว่าเจ้ายังเป็นคู่ต่อสู้ของข้าอยู่รึ? ” หยวนตงเอ๋อหัวเราะอย่างน่ากลัว แล้วพุ่งเข้าหาซุนวูเหมือนเสือที่ดุร้าย

หลังจากสูญเสียถุงมือสิ่งประดิษฐ์วิญญาณของเขาแล้ว ซุนวูก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยวนตงเอ๋อ แม้หยวนตงเอ๋อจะไม่สามารถต้านทานการชกของเขาได้ แต่เขาก็ได้ชกซุนวูครั้งหนึ่งซึ่งทำให้เขาลอยไปพร้อมกับบาดเจ็บสาหัส

“พี่ใหญ่…”

ลู่หยางส่งเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง และมือของเขาก็สั่นสะท้านขณะที่เขาสวมใส่สิ่งประดิษฐ์วิญญาณลงบนมือของเขาเอง

นี่เป็นยุทธวิธีที่พวกเขาคุยกันเมื่อวานนี้ ในการต่อสู้ระหว่างลู่หยางและหยวนจิน ซุนวูรู้ดีว่าไม่มีทางไหนที่เขาจะช่วยได้

ซุนวูให้สาบานว่าไม่ต้องห่วงเขา ลู่หยางไม่สามารถแย้งชนะเขาได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่เห็นด้วย แต่เขาไม่ได้คาดว่าจะทำให้ซุนวูได้รับบาดเจ็บสาหัส

ขณะที่ลู่หยางคำรามเบา ๆ กระบอกโลหะสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นในมือของลู่หยางและพลังของเขาก็ค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในกระบอกนั้น หลอมรวมความเศร้าโศกและความขุ่นเคืองทั้งหมดในอกของลู่หยางเข้าไปด้วย ทำให้ระเบิดเป็นพลุที่งดงามและเบ่งบานเต็มท้องฟ้าในที่สุด

“ เจ้ายังมีอารมณ์มาเล่นดอกไม้ไฟในเวลาแบบนี้อีกรึ?” หยวนจินเยาะเย้ย

ลู่หยางเงยหน้าขึ้นพร้อมดวงตาสีแดงกล่ำ สิ่งประดิษฐ์วิญญาณบนร่างกายและหมัดของเขาปล่อยรังสีแสงที่รุนแรงออกมา ในขณะที่เขาจ้องมองหยวนจินและคำรามด้วยความโกรธ “หยวนจิน! วันนี้ ข้าจะต้องฆ่าเจ้าแน่นอน! “

“ อย่าพึ่งพาสวรรค์ของเจ้านัก ข้าไม่จำเป็นต้องลงมือเอง ตราบใดที่ข้าสามารถหยุดเจ้าได้ ก็ถือว่าดีแล้ว อีกไม่นาน ยอดฝีมือจากคฤหาสน์ผู้ครองเมืองจะช่วยข้าจัดการกับเจ้าเอง “

“ ก่อนที่เรื่องนั้นจะเกิดขึ้น ข้าจะฆ่าเจ้าแน่นอน!” ล้างแค้นให้พี่ชายของข้า! “

หยวนตงเอ๋อมาถึงตรงหน้าเขาแล้ว หยวนตงเอ๋อมีรอยยิ้มชั่วร้ายอยู่บนใบหน้า และดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะพลีชีพ

กำปั้นของหยวนตงเอ๋อถูกยกขึ้นสูง ตราบใดที่มันตกลงมา เท่ากับว่าชีวิตของซุนวูจะสิ้นสุดลง

ในช่วงเวลาที่วิกฤตนี้ มีร่างๆหนึ่งปรากฏขึ้นอยู่ด้านหลังของหยวนตงเอ๋อและฝ่ามือที่เหี่ยวเฉาก็คว้าเข้าที่กำปั้นของหยวนตงเอ๋อ พั๊บบ!

หยวนตงเอ๋อพยายามดิ้นรน แต่พละกำลังของคู่ต่อสู้นั้นแข็งแกร่งกว่าของหยวนตงเอ๋อมาก ไม่ว่าหยวนตงเอ๋อจะดิ้นรนอย่างไรเขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากแขนที่แห้งกร้านได้

“ท่านเป็นใครน่ะ? ทำไมต้องช่วยคนเหล่านี้ที่ก่อความไม่สงบด้วย? “

ผู้อาวุโสชุดขาวโบกแขนเสื้อตัวใหญ่ของเขาซึ่งถึงกับทำให้หยวนตงเอ๋อคร่ำครวญออกมาเพราะเขาถูกซัดเข้าที่หน้าอกอย่างจัง เสียงฝีเท้าของเขาเริ่มวุ่นวาย และเขาก็ถอยกลับไปสองสามก้าวทันที สายตาของเขาจ้องมองไปที่ป้ายคำสั่งในมือของผู้อาวุโสชุดขาวแล้วกลายเป็นหมองคล้ำทันที

ผู้อาวุโสชุดขาวแสยะยิ้มและกล่าวอย่างมุ่งร้าย: “ข้าเป็นผู้อาวุโสของตำหนักหมื่นสมบัติ และเจ้าเรียกข้าว่ากบฏจริงๆงั้นหรือ? ดูเหมือนว่าความกล้าหาญของคนในตระกูลหยวนของเจ้าจะยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆสินะ ! “

จากนั้น เขาก็หันไปจ้องหยวนจินและตำหนิอย่างรุนแรง: “นายท่านแห่งตระกูลหยวน! ท่านไม่รู้เหรอว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของท่านคือปรมาจารย์ชั้นทองคำขาวของตำหนักหมื่นสมบัติของข้า! ถ้าข้ามาไม่ทัน ท่านอยากจะฆ่าคนของตำหนักหมื่นสมบัติของข้าจริงๆหรือ? “

หยวนจินเป็นบ้าไปนานแล้ว และในเวลานี้ เขาไม่สนใจแล้ว เขาหัวเราะอย่างดุร้าย: “ตำหนักหมื่นสมบัติรึ? แล้วยังไงเหรอถ้าเขาเป็นคนของตำหนักหมื่นสมบัติ? ต่อต้านขัดแย้งตระกูลหยวนของข้า เจ้าต้องตาย! พวกเจ้าบุกเข้ามาในตระกูลหยวนและเริ่มทำสงครามโดยไม่ได้รับอนุญาต อย่ามาที่นี่เพื่อมาขู่ขวัญข้า แค่รอการลงโทษจากคฤหาสน์ของผู้ครองเมืองซะเถอะ! “

ร่างกายของผู้อาวุโสชุดขาวค่อยๆเปลี่ยนเป็นสัตว์อสูรร้าย รัศมีที่เปล่งออกมาจากร่างกายของเขาไม่ได้อ่อนแอไปกว่าของหยวนจินแม้แต่น้อย นอกจากนี้ลู่หยางยังเห็นกับตาของเขาเองว่าผู้อาวุโสไป๋มีสิ่งประดิษฐ์วิญญาณสองชิ้นอยู่ในมือ

“ ผู้อาวุโสไป๋…” และผู้อาวุโสแต่ละคนในตำหนักหมื่นสมบัตินั้นล้วนร่ำรวยจนล้นฟ้า “ลู่หยางถอนหายใจในใจ ผู้อาวุโสไป๋ได้คำรามและพุ่งไปหาหยวนจิน แล้วทั้งสองก็ตะลุมบอนกลายเป็นหนึ่งเดียวกันทันที

ด้วยผู้ช่วยที่มีความสามารถเช่นนี้ ลู่หยางรู้สึกได้ทันทีว่าราคาที่เขาจ่ายไปนั้นคุ้มค่าแล้ว เขามองไปที่ผู้อาวุโสหยวนตงเอ๋อทันทีซึ่งกำลังตัวสั่นอยู่ด้วยความกลัว

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของลู่หยาง เขามองไปที่ด้านหลังของหยวนตงเอ๋ออย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า: “เจ้าอยากวิ่งหนีหลังจากทำตัวนักเลงโตงั้นหรือ? มันจะง่ายอย่างนั้นได้ยังไง! สังเวยเลือดของเจ้ามาเริ่มการต่อสู้ครั้งแรกของวันนี้ซะ! “

ร่างของลู่หยางพุ่งข้ามท้องฟ้าและในที่สุดก็ปรากฏขึ้นอยู่เหนือศีรษะของหยวนตงเอ๋อ ประตูอเวจีสีดำ ใบมีดสายลมที่บ้าคลั่ง และหมัดราชสีห์ ทั้งหมดพุ่งเข้าใส่ร่างของหยวนตงเอ๋อ กระดูกชราๆของหยวนตงเอ๋อแทบจะแตกหักเป็นชิ้น ๆแล้ว หลังจากการโจมตีหนึ่งรอบ พลังชีวิตของหยวนตงเอ๋อหายไปหมดสิ้นแล้ว เขาทรุดตัวลงกับพื้นเหมือนกองดินโคลน เส้นเอ็นและกระดูกทั้งหมดในร่างกายของเขาถูกลู่หยางทำลายไปหมดสิ้น เขาตายแล้ว

“ ผู้อาวุโสตงเอ๋อ!” หยวนจินพูดอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาก็ยังไม่สามารถหลบหนีจากการโจมตีของผู้อาวุโสไป๋ได้

คราวนี้ เป็นลู่หยางที่เผยให้เห็นรอยยิ้มที่น่ากลัว เขาค่อยๆเดินไปหาหยวนจินพร้อมกับคำรามเบา ๆ “ตายไปแล้วหนึ่ง ตอนนี้ถึงเวลาส่งเจ้าไปตามทางของเจ้าแล้ว!”

เมื่อยอดฝีมือที่ทรงพลังที่สุดสองคนโจมตีด้วยกัน หยวนจินก็เสียเปรียบทันที

ไม่ว่าจะเป็นลู่หยาง หรือ ผู้อาวุโสไป๋ แต่ละคนก็แข็งแกร่งพอ ๆ กับหยวนจิน และข้อได้เปรียบเพียงอย่างเดียวของหยวนจินก็คือเขามีสมบัติวิญญาณอยู่สองชิ้น

แต่ในเวลานี้ ลู่หยางมีถุงมือสิ่งประดิษฐ์วิญญาณของซุนวูควบคู่ไปกับข้อได้เปรียบที่เขาได้รับจากการผสานรวมสัตว์เลี้ยงสงครามเข้ากับร่างกายของเขา มันก็เพียงพอแล้วที่จะชดเชยสิ่งที่ขาดในสิ่งประดิษฐ์วิญญาณ สำหรับผู้อาวุโสไป๋ ในฐานะผู้ที่มาจากตำหนักหมื่นสมบัติ สิ่งประดิษฐ์วิญญาณบนร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งกว่าของหยวนจิน

หยวนจินกระอักเลือดออกมา ความบ้าคลั่งในดวงตาของเขาถดถอยกลับ เขาไม่สามารถยอมรับผลลัพธ์แบบนี้ได้ เขาพึมพำอย่างไม่เต็มใจ:“ นี่มันไร้เหตุผลสิ้นดี พวกเจ้าเป็นฝ่ายเริ่มโจมตีตระกูลหยวนก่อน ยอดฝีมือจากคฤหาสน์ของผู้ครองเมืองจะลงโทษพวกเจ้าแน่นอน และคนสุดท้ายที่จะมีชีวิตอยู่จะต้องเป็นข้าแน่นอน! “

เสื้อผ้าที่งดงามของหยวนจินขาดออกจากกันและความบ้าคลั่งในดวงตาของเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์

“ ทำไมคนของคฤหาสน์ผู้ครองมืองยังมาไม่ถึงอีก? ทำไมพวกเขาถึงยังไม่มาฆ่าเจ้า? “

“ ตระกูลหยวนของข้ายืนหยัดอยู่ทางเหนือของเมืองมาเกือบพันปีแล้ว ข้าจะยอมให้ถูกทำลายโดยพวกเจ้าได้ยังไง? ผู้คนจากคฤหาสน์ผู้ครองเมืองจะเรียกคืนความยุติธรรมให้กับตระกูลหยวนของข้า และข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด! เจ้ารอให้ดีเถอะ ตระกูลหยวนของข้าจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งแน่นอน! “

เพียงแค่ว่าพวกเขาพ่ายแพ้ ตระกูลหยวนก็เหมือนกับหยวนจิน ณ ปัจจุบันนี้ ความรุ่งเรืองจากก่อนหน้านี้ได้กลายเป็นควันและสลายหายไปในสายลม สิ่งที่เหลืออยู่เป็นเพียงชิ้นส่วนของกระดูกที่แตกหักซึ่งโดยพื้นฐานแล้วกลายเป็นซากปรักหักพังในระหว่างการต่อสู้ครั้งก่อน

ลู่หยางเดินไปข้างหน้าหยวนจินและค่อยๆกดฝ่ามือลงบนหัวของหยวนจิน เขาโยนเหรียญตราคำสั่งทองคำต่อหน้าหยวนจิน “พวกเราต่อสู้กันมานานแล้ว เจ้าไปพักผ่อนอย่างสงบได้แล้ว! “

หยวนจินใช้พละกำลังเล็กน้อย เขาเบิกตากว้างและก้มมองไปที่คำสั่งการต่อสู้ที่อยู่ใต้เท้าของเขา แล้วหัวของเขาถูกกรงเล็บราชสีห์ของลู่หยางบดขยี้ทันที

ทุกอย่างเป็นเพียงจินตนาการของหยวนจิน ถ้ามีคนจากคฤหาสน์ของผู้ครองเมืองมา พวกเขาคงจะมานานแล้วและคงจะไม่รอจนถึงตอนนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยตำแหน่งพิเศษของเขาในตำหนักหมื่นสมบัติ คำสั่งสงครามเพียงอย่างเดียวไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเขา แต่แค่ว่าหยวนจินจริงจังกับตัวเองมากเกินไป

ลู่หยางได้กำจัดศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของเขาแล้ว ทหารยาม และสมาชิกตระกูลหยวนที่เหลือก็เป็นแค่ฝูงแมลงวันที่ไร้หัว

ลู่หยางโบกแขนและยืนอยู่ ณ ที่สูงที่สุดในตระกูลหยวน เสียงของเขาแพร่กระจายไปทั่วทุกซอกทุกมุมของตระกูลหยวน: “ทุกๆคนในตระกูลหยวน จงติดตามการเป็นผู้นำของข้า! คนที่ต่อต้านข้าจะต้องตาย! “

ทุกๆคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ แต่พวกเขาก็ยังเลือกที่จะยอมจำนนเมื่อเผชิญกับภัยคุกคามแห่งความตาย แล้วทันใดนั้นเอง คนในตระกูลหยวนทุกๆคนก็ลดศีรษะที่หยิ่งผยองลง และคุกเข่าลงไปทางลู่หยาง