SB:ตอนที่ 175 ประโยชน์ของแก่นน้ำแข็ง

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าข้าจะได้รับวิชาฝึกอสูรระดับเหลืองมาจริงๆ ช่างโชคดีเหลือเกิน” ออกจากปราสาทของวิญญาณสุสานโบราณแล้ว ลู่หยางยังคงรู้สึกตื่นเต้นอย่างสุดจะพรรณนาได้

แม้ว่าในใจเขาจะรู้สึกตื่นเต้นมาก แต่เขาก็ไม่ได้งี่เง่าแน่นอน เขารู้ชัดเจนดีว่าความแตกต่างระหว่างเขากับผู้คุมอสูรระดับเหลืองนั้นมีไม่น้อย แม้จะได้รับความช่วยเหลือจากระบบควบคุมอสูร หากเขาต้องการที่จะก้าวไปสู่ระดับผู้คุมอสูรระดับเหลือง เขาจะต้องจ่ายราคามหาศาล.

ด้วยเหตุนี้ ลู่หยางจึงยังไม่รีบเร่งที่จะเรียนรู้วิชาฝึกอสูรระดับเหลือง เขาขี่ราชสีห์ขนทองหกเนตรออกจากปราสาทน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว และมาถึงสถานที่ที่เสี่ยวหลิงและปู่ของเธอซ่อนตัวอยู่

“ พี่ใหญ่ ท่านออกมาแล้ว!” เมื่อเห็นลู่หยางปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา เสี่ยวหลิงก็ตะโกนทันที ปู่ของเสี่ยวหลิงเพิ่งได้รับการรักษาโดยลู่หยาง หลังจากถูกพันแผลและให้ยารักษาแล้ว อาการบาดเจ็บของเขาก็ได้รับการควบคุมอยู่อย่างมีประสิทธิภาพ แม้ว่าเขาจะยังคงต้องพักฟื้นอีกสักพัก แต่อย่างน้อยเขาก็ได้ผ่านพ้นยมฑูตไปแล้ว

เมื่อเห็นลู่หยางผู้ช่วยชีวิตเขาไว้ ปู่ของหลิงก็พยายามที่จะลุกขึ้นยืน ลู่หยางรีบห้ามเขา“ ท่านปู่ ท่านเป็นผู้อาวุโส ไม่จำเป็นต้องก้มหัวคำนับให้ข้า กลับไปนั่งที่พื้นแล้วค่อยคุยกันเถอะ”

ลู่หยางมองไปที่สภาพแวดล้อมที่เลวร้ายอย่างยิ่งในสุสานโบราณ ประการแรก ที่นี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับสนทนา และเนื่องจากท่านปู่ของหลิงได้รับบาดเจ็บหนัก และต้องการการรักษา พวกเขาจึงต้องหาที่ปักหลักและหารือเรื่องอื่น ๆ

“เอาล่ะ หลิงน้อย ช่วยนำทางให้พี่ใหญ่คนนี้ที!” ท่านปู่ของหลิงพยายามอย่างเต็มที่เพิ่อที่จะลุกขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะยืนขึ้นได้นั้น ราชสีห์ขนทองหกเนตรได้กระแทกศีรษะของมันเข้ากับร่างของเขา

ตอนแรก ลู่หยางคิดว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรจะเล่นกลอุบายใหญ่ และไม่เต็มใจที่จะทำงานหนัก อย่างไรก็ตาม เมื่อได้เห็นราชสีห์ขนทองหกเนตรสงบและเรียบร้อยแล้ว ลู่หยางจึงรู้ว่าเขาอารมณ์อ่อนไหวเกินไป

“ผู้เฒ่า แม้ว่าสุสานโบราณของท่านจะสืบทอดกันมานาน แต่ก็ไม่เท่ากับว่าท่านและหลานสาวของท่านเป็นเพียงสองคนที่อยู่ด้วยกัน แล้วคนอื่นๆที่เหลืออยู่ที่ไหน?” ราชสีห์ขนทองหกเนตรคู่ควรแล้วกับการถูกเรียกว่าปีศาจเฒ่าที่มีชีวิตมากว่าร้อยปี

“ เอ่อ ข้ารู้สึกละอายใจที่จะพูดเช่นนั้น เราต้องเริ่มจากจุดเริ่มต้น “จินปิงเจิ้งถอนหายใจ แล้วให้ความคิดทั่วๆไปเกี่ยวกับเรื่องของเผ่าพันธุ์สุสานโบราณ

ขึ้นอยู่กับระยะเวลาที่ผ่านไป หลังจากที่วิญญาณสุสานโบราณหลับใหลไปแล้ว แม้ว่าจะมีสมาชิกเผ่าไม่กี่คนที่เข้าไปในสุสานโบราณ เนื่องจากพวกเขาขาดคำแนะนำจากวิญญาณสุสานโบราณ พวกเขาไม่มีแก่นน้ำแข็งและหิมะเพื่อชำระร่างกายของพวกเขา แม้ว่าเผ่าพันธุ์สุสานโบราณจะมีขนาดใหญ่มาก แต่หลังจากนั้นไม่กี่ร้อยปีศักยภาพของสมาชิกเผ่าก็ค่อยๆหมดลง

ด้วยเหตุนี้ จำนวนคนในเผ่าพันธุ์สุสานโบราณจึงน้อยลงเรื่อย ๆ พวกเขาทำได้เพียงออกจากสุสานโบราณเพื่อหาทางออก เหลือเพียงจินเสี่ยวหลิง และ จินปิงเจิ้งที่ต้องเฝ้าสุสานโบราณอยู่

พูดให้ดีคือการปกป้องมรดก แต่ถ้าพูดให้แย่คือการอยู่รอความตายนั่นแหละ” ถ้าไม่ใช่เพราะจินปิงเจิ้งมีความสามารถในการสร้างกับดัก คู่ปู่และหลานสาวคงอดตายไปนานแล้ว จินปิงเจิ้งเป็นชื่อของชายชรา

“ เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง นี่มันเป็นเรื่องง่ายที่จะทำ เราต้องการคนที่สำนักหนึ่งสวรรค์ของเรา เพื่อรอรับช่วงต่อชั่วคราว ข้าสงสัยว่าท่านจะยินดีหรือไม่? “ หลังจากพาจินปิงเจิ้งกลับไปที่พำนักแล้ว ลู่หยางกล่าวทั้งหมดด้วยความจริงจัง

เหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อช่วยเผ่าพันธุ์สุสานโบราณสร้างบ้านของพวกเขาขึ้นมาใหม่และในทางกลับกันเขาต้องการปกป้องสุสานโบราณจากการถูกทำลาย

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เนื่องจากวิญญาณสุสานโบราณกำลังใกล้จะตาย ลู่หยางจึงต้องปกป้องมันให้มากยิ่งขึ้น

มีเพียงผู้อาวุโสเฒ่าคนนี้ที่มองหาเผ่าพันธุ์ของเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจ ก็คุ้มค่าแล้วที่ลู่หยางจะตีสนิทเป็นมิตรด้วย นับประสาอะไรกับการที่ลู่หยางช่วยเหลือเขาและจะไม่ทำอันตรายอะไรเขาเลย

“ เอาล่ะ ในเมื่อเผ่าพันธุ์สุสานโบราณได้เสื่อมถอยลงแล้ว จึงไม่จำเป็นที่ข้าจะต้องปฏิบัติตามกฎ ความปรารถนาเดียวในชีวิตของข้าคือการได้เห็นหลิงน้อยกลายเป็นผู้คุมอสูรที่แท้จริงคนหนึ่ง “ บางทีมันอาจเป็นเพราะอาการบาดเจ็บของเขา จินปิงเจิ้งจึงอยู่ในอารมณ์หดหู่ เขายิ่งเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเกี่ยวกับอนาคตของเขาด้วย

“ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่มีปัญหาแน่นอน นอกจากนี้ ข้าเห็นวิญญาณสุสานโบราณในครั้งนี้ และด้วยการสนับสนุนของเขา ข้ายังสามารถช่วยพวกท่านฟื้นฟูเผ่าพันธุ์สุสานโบราณของท่านด้วย ดังนั้น ท่านปู่โปรดสบายใจได้ ข้าจะดูแลเรื่องนี้อย่างถูกต้องแน่นอน” หลังจากได้รับการปลอบประโลมแล้ว จิตใจของจินปิงเจิ้งก็คงที่ในที่สุด

“ อะไรนะ เจ้าเห็นวิญญาณสุสานโบราณจริงๆเหรอ? หลิงน้อย ปู่ไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม? วิญญาณสุสานโบราณมีอยู่ในสุสานโบราณของเผ่าพันธุ์สุสานโบราณของเรา “เมื่อได้ยินคำพูดของลู่หยางแล้ว จินปืงเจิ้งก็กอดจินเสี่ยวหลิงอย่างตื่นเต้นทันทีขณะที่เขาพูด

จะเห็นได้ว่าการที่จินปิงเจิ้งสามารถอยู่และปกป้องสถานที่แห่งนี้ได้นั้นเชื่อมโยงกับข่าวลือของเผ่าพันธุ์สุสานโบราณอย่างแยกไม่ออก

“ใช่แล้ว ท่านปู่ ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่หลิงเอ๋ออยู่ที่นี่ ตราบใดที่พี่ใหญ่ลู่หยางเต็มใจที่จะช่วยเหลือเรา เราจะสามารถฟื้นฟูผ่าพันธุ์สุสานโบราณได้อย่างแน่นอน” เมื่อเห็นปู่ของเธอมีความสุขมาก จินเสี่ยวหลิงก็พูดด้วยใบหน้าเศร้าปนรอยยิ้ม

จริงๆแล้ว จินเสี่ยวหลิงถือว่าวิญญาณสุสานโบราณเป็นตำนาน และไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับพวกเขา ในทางกลับกัน จินปิงเจิ้งนั้นตรงกันข้าม ยิ่งเขาสิ้นหวังมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งปักใจกับสิ่งลวงตาเหล่านั้นมากขึ้นเท่านั้น เมื่อทั้งหมดนี้กลายเป็นความจริง เขาก็มีความสุขมาก

“ ท่านปู่จิน อย่าเพิ่งดีใจเกินไป แม้ว่าวิญญาณสุสานโบราณจะมีอยู่จริง แต่ก็ไม่สามารถออกมาจากปราสาทหิมะน้ำแข็งเพื่อช่วยท่านได้ ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่สามารถเรียกสมาชิกเผ่าพันธุ์สุสานโบราณกลับมาได้เพราะจะทำให้สิ่งต่างๆแย่ลงเท่านั้น “

“ ในความคิดของข้า มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะรอให้เสี่ยวหลิงกลายเป็นผู้คุมอสูรโดยเร็วที่สุด และในทางกลับกันท่านควรรักษาอาการบาดเจ็บของท่านอย่างเหมาะสม หลังจากนั้น ท่านควรร่วมมือกับสาวกสำนักหนึ่งสวรรค์ของข้าเพื่อเพิ่มความปลอดภัยให้กับสุสานโบราณ “รอจนกว่าเงื่อนไขทั้งสองจะสำเร็จ เราจะตามหาสมาชิกเผ่าอีกครั้ง” ลู่หยางไม่ได้ชี้ให้เห็นความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างพวกเขา แต่กล่าวอย่างเฉยเมย

จินปิงเจิ้งไม่ใช่คนโง่ ในทางตรงกันข้าม เขาสามารถดูแลหลานสาว และรักษาสถานที่นี้ให้เป็นระเบียบ เขาไม่ใช่คนธรรมดาๆแน่นอน เขานึกถึงเรื่องสำคัญทันที

เขารู้ดีว่าถ้าสมาชิกเผ่าคนอื่นๆรู้เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของวิญญาณสุสานโบราณ พวกเขาจะกระจายข่าวนั้น และถึงเวลานั้น สุสานโบราณจะไม่เงียบสงบ

“ ดีมาก พ่อหนุ่ม ก็แล้วแต่ท่านละกัน ส่วนเรื่องหลานสาวของข้า ข้าสงสัยว่าท่านจะจัดการอย่างไร? “แม้ว่าจินปิงเจิ้งตั้งตาคอยที่จะกลายเป็นมังกร แต่ร่างกายของหลานสาวของเขาก็ยังไม่เป็นที่น่าพอใจนัก ไม่ต้องพูดถึงการเป็นผู้คุมอสูรอย่างเป็นทางการ แม้ว่าเขาจะมีเม็ดยาชักนำจิตวิญญาณ แต่พวกเขาก็อาจไม่สามารถทำให้ จินเสี่ยวหลิงเป็นผู้คุมอสูรได้

นอกจากนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาได้เลี้ยงหลานสาวของเขาด้วยยาบำรุงมากมาย แต่สุดท้ายแล้ว มันก็ไร้ประโยชน์ มิฉะนั้น ด้วยอารมณ์ของจินปิงเจิ้ง เขาคงจะซื้อสิ่งจำเป็นทั้งหมดสำหรับผู้คุมอสูรให้หลานสาวของเขาแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องรอความช่วยเหลือจาก ลู่หยาง

“ ท่านปู่จิน ข้าจะไม่ปิดบังท่าน ทั้งหมดนี้ได้รับความช่วยเหลือจากวิญญาณสุสานโบราณ ท่านสบายใจได้ และแค่เฝ้าดู ” ลู่หยางไม่ได้พูดอะไรอีก ปล่อยให้จินเสี่ยวหลิงหาเก้าอี้ตรงหน้าเขา เขาค่อยๆหยิบแก่นน้ำแข็งอายุพันปีออกมาจากกระเป๋าสวรรค์และปฐพี

“อะไรนะ? นี่คือแก่นน้ำแข็งและหิมะเหรอ?” เมื่อลู่หยางหยิบสิ่งนี้ออกมา เขาก็จำได้ทันที

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาได้เห็นพวกมันเพียงไม่กี่ชิ้น เขาจึงไม่สามารถระบุอายุของแก่นน้ำแข็งและหิมะนี้ได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ว่าความเย็นที่ปล่อยออกมานั้นช่างน่าประทับใจทีเดียว

“ แท้จริงแล้ว นี่คือแก่นน้ำแข็งพันปีชิ้นหนึ่ง ด้วยสิ่งนี้ ข้าสามารถช่วยหลานสาวของท่านปรับปรุงร่างกายของนางได้ ” ในขณะที่เขาพูด ลู่หยางควบคุมพลังงานเย็นภายในแก่นน้ำแข็งพันปีไม่ให้รั่วไหลออกมา และทำร้ายจินปิงเจิ้ง เขาใช้วิธีพิเศษในการส่งพลังงานเย็นเข้าไปในร่างกายของจินเสี่ยวหลิง

ทั้งหมดนี้ วิญญาณสุสานโบราณเป็นผู้สอนให้ลู่หยาง แม้ว่าเขาจะไม่ได้เรียนรู้อย่างสมบูรณ์ แต่การเปิดเส้นลมปราณสำหรับคนธรรมดาๆก็ยังไม่เป็นปัญหา

“ หลิงน้อย โปรดอดทนกับมันหน่อยนะ ตราบใดที่ร่างกายของเจ้าเคยชินกับกระบวนการนี้ ก็จะไม่เจ็บอีกต่อไป ” ลู่หยางไม่แน่ใจว่าเขาจะทำได้สำเร็จหรือไม่ เหนืออื่นใดแล้ว แก่นน้ำแข็งและหิมะไม่ใช่สิ่งที่ทุกๆคนยอมรับได้

แน่นอนว่าถ้าแก่นน้ำแข็งและหิมะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงร่างกายของจินเสี่ยวหลิงได้ เขาจะคิดหาวิธีอื่นเพื่อช่วยพวกเขา