SB:ตอนที่ 169 ราชาพยัคฆ์ขาว

“ไม่เลวนี่ ไอ้หนู คิดว่าตัวเองวิ่งเร็วนักนะ!” ขณะที่ลู่หยางกำลังคิดที่จะกลับไปหาเทียนซิงเจี้ยน เขาไม่คิดว่ามันจะไล่ตามเขามาจากด้านหลัง

หลังจากรู้ว่าเทียนซิงเจี้ยนไม่ได้หลงทางแล้ว ลู่หยางก็หยุดอยู่ข้างๆ แล้วนำเทียนซิงเจี้ยนไปยังห้องโถงหลักของสุสานโบราณ

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเทียนซิงเจี้ยนตามหลังเขามาตลอด แต่การแสดงออกของเขาก็ดูเคร่งขรึมมากขึ้นเมื่อลู่หยางเดินต่อไป

เพราะยิ่งเดินไปตามอุโมงค์ เขาก็รู้สึกได้ถึงลมหนาวที่พัดมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเขามาถึงปลายอุโมงค์ เขาก็พบว่ามีปราสาทน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ปลายอุโมงค์

หากกล่าวว่าอากาศเย็นจัดทำร้ายผู้คนภายนอกปราสาทน้ำแข็ง ถ้าเช่นนั้น ภายในปราสาทน้ำแข็งนี้ น้ำแทบจะกลายเป็นน้ำแข็งไป

ไม่เพียงแค่นั้น ปราสาททั้งหลังยังทำจากน้ำแข็ง และรูปปั้นสูงประมาณสิบกว่าเมตรหรือมากกว่านั้นก็มีลักษณะเหมือนจริงราวกับว่าเป็นเทพเจ้าได้เสด็จลงมาจากสรวงสวรรค์

ลู่หยางยืนอยู่ที่ทางเข้าปราสาท และมองออกไป เขามองเห็นรูปปั้นหลายสิบตัวที่ยืนเรียงกัน และหมอกสีขาวที่กว้างใหญ่ทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นจุดสิ้นสุดของปราสาทได้

” เกิดอะไรขึ้นนี่!?” อุณหภูมิที่นี่ต่ำมาก แต่ก็ยังอยู่ในช่วงที่ลู่หยางสามารถทนได้ อย่างไรก็ตาม หมอกสีขาวที่แผ่กว้างออกไปในระยะไกลนั้นแน่ชัดว่ามีโลกอีกใบอยู่ในนั้นซึ่งทำให้เขาไม่แน่ใจ

“ ฮ่า ๆ ๆ ไอ้สารเลว ข้ารู้ เจ้าอยู่ที่นี่ มาดูกันว่าวันนี้ข้าจะหั่นเจ้าเป็นหมื่นๆชิ้นไหม!” ลู่หยางยังคงลังเล แต่ผู้ไล่ล่าตามเขาทันแล้ว

“ มันไม่ใช่หายนะ มันเป็นเป็นหายนะที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้!” ลู่หยางลังเลเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเข้าไปในปราสาทน้ำแข็ง

จากนั้น เทียนซิงเจี้ยนก็ตามเขามาทันจากด้านหลัง

ต้องบอกว่าใบมีดสีม่วงดำในมือของเขาเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างแท้จริง ด้วยใบมีดนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งได้อย่างรวดเร็ว เขายังสามารถป้องกันความหนาวเย็นได้ในระดับหนึ่ง มิฉะนั้น เขาจะไม่สามารถตามทันลู่หยางได้เร็วขนาดนี้

“ ไอ้สารเลว ทันทีที่ข้าตามเจ้าทัน ข้าจะฆ่าเจ้าแน่!” เทียนซิงเจี้ยนแทบจะไม่ได้ออกมาหาประสบการณ์เลย เขาตกอยู่ในมือของ ลู่หยางในครั้งแรกที่เขาออกมา และยังทำให้ผู้อาวุโสที่เจ็ดที่ติดตามเขามาตั้งแต่ยังเด็กถูกฆ่าตาย

ที่สำคัญ เขาไม่ได้ตระหนักว่ามีดล้ำค่าที่พ่อของเขามอบให้เขานั้นทรงพลังเพียงใด เมื่อเขารู้แล้ว ความมั่นใจในการฆ่าลูหยางก็ระเบิดขึ้น มิฉะนั้นเขาจะไม่มาที่นี่เพื่อแสวงหาความตายอย่างโง่เขลา

“ หึ หึ หึ!”

ตามที่คาดไว้ อุณหภูมิภายในปราสาทน้ำแข็งนั้นต่ำมาก ขณะที่ลู่หยางเข้ามา เขาพบว่าอากาศร้อนที่เขาไม่ได้หายใจออกนั้นดูเหมือนจะเป็นน้ำแข็งไปหมด

น้ำแข็งเริ่มจับตามเส้นผมและคิ้ว ทำให้เขาดูเหมือนปู่เคราขาวคนหนึ่ง

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ไม่มีประโยชน์ ข้อดีคือ หลังจากที่เขาเข้าไปในปราสาทน้ำแข็ง เขารู้สึกหนาวสั่นเข้ากระดูกสันหลังและไม่เพียงแต่ทำให้ความคิดฟุ้งซ่านหายไป แต่ยังทำให้เขามีสมาธิมากกว่าเดิม ด้วยวิธีนี้ ผลข้างเคียงของอากาศเย็นจะลดลงจนมองไม่เห็น

“ ดูเหมือนที่นี่จะเป็นสถานที่ที่ดีสำหรับการฝึกฝนจริงๆ!” ลู่หยางเห็นได้ชัดว่าการฝึกฝนนั้นเหมือนกับการเคลื่อนไหวเพื่อต่อต้านปัจจุบัน คนๆหนึ่งจะถดถอยหากเขาไม่ก้าวหน้า ถ้าเขาฝึกฝนที่นี่ สถานการณ์เช่นนี้จะไม่เกิดขึ้น แต่ในทางกลับกัน เขาจะฝึกฝนอย่างเต็มกำลังของเขาเพราะเขาต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา

แน่นอนว่า สิ่งนี้ยังมุ่งตรงไปที่ผู้คุุมอสูรผู้ซึ่งมีความอดทนค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่ผู้คุมอสูรที่มีความอดทนค่อนข้างอ่อนแอมีโอกาสมากที่พวกเขาจะกลายเป็นค้างคาวน้ำแข็งในไม่ช้า

“ เอี๊ยด เอี๊ยด…” วินาทีที่ลู่หยางเข้าสู่ปราสาทน้ำแข็งและหิมะ เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่เปราะบนหิมะ เขามองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง แต่ก็ไม่พบสิ่งใดที่จะคุกคามเขาได้

ทีแรก เขาน่าจะได้สังเกตการณ์นานกว่านี้ แต่เมื่อเขาคิดว่ายังมีหมูโง่ตัวหนึ่งติดตามเขาอยู่ อารมณ์ของลู่หยางก็เริ่มไม่ดี

“ ไอ้สารเลว หยุดอยู่ตรงนั้น! ถ้าเจ้าเก่งจริง ก็อย่าวิ่งหนีสิ! ” ไม่นานหลังจากที่ลู่หยางเข้าไปในปราสาทน้ำแข็งและหิมะ เขาก็เห็นเทียนซิงเจี้ยนที่ถือใบมีดโลหิตสีม่วงตามมาจากด้านหลัง

ในขณะที่เขาเข้าไปในปราสาทน้ำแข็ง เขาพบว่าใบมีดโลหิตสีม่วงกำลังปล่อยรังสีแสงสีม่วงดำกลุ่มหนึ่งเพื่อปกป้องเทียนซิงเจี้ยน แม้ว่าชั้นของแสงสีม่วงดำนี้จะไม่สามารถหยุดพลังงานเย็นทั้งหมดได้ แต่ก็ยังสามารถช่วยเทียนซิงเจี้ยนแบ่งเบาความกดอากาศบางส่วนออกไปได้

แต่ถึงอย่างนั้น เทียนซิงเจี้ยนก็ยังรู้สึกหนาวสั่นเข้าสันหลังอยู่ดี ถ้าไม่ใช่เพราะแรงกระตุ้นที่เขาต้องการฆ่าลู่หยาง ตอนนี้ เขาคงจะหันหลังกลับและวิ่งกลับออกไปแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขานึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เขาถูกพี่น้องคนอื่น ๆ ของเขาล้อเลียนหลังจากที่เขากลับมาที่ตระกูลอย่างหดหู่ เขาก็ยิ่งตั้งใจที่จะฆ่าลู่หยางให้ได้ มิฉะนั้น เขาจะไม่สามารถหนีความอัปยศอดสูนี้ได้

“ไม่วิ่งหนีเหรอ?” นึกว่าข้าโง่เหรอ? ไอ้หนู เจ้าไม่ดีเลยใช่ไหม? ” แม้ว่าลู่หยางจะรู้สึกว่าทั้งร่างกายของเขาเย็นเฉียบ แต่เขาก็ไม่ได้มีความกลัวใด ๆ ต่อหน้าเทียนซิงเจี้ยน และยังเดินไปที่ส่วนลึกของปราสาทน้ำแข็งด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น

“ ไอ้สารเลว รอเดี๋ยวเถอะ!” ยิ่งเทียนซิงเจี้ยน คิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น สำหรับเขา การฆ่าลู่หยางในตอนนี้ไม่เพียงเพื่อการแก้แค้น ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ เป็นการฆ่าลู่หยางเพื่อล้างความอัปยศของเขาเอง

“ เอี๊ยด เอี๊ยด…”

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ปราสาทน้ำแข็งลั่นขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงที่เปราะๆอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ราวกับเหยียบบนน้ำแข็งและหิมะ เมื่อฟังจากเสียงแล้วน่าจะเกิดจากการสั่นของน้ำแข็งและหิมะที่เกิดจากวัตถุขนาดมหึมาที่มีน้ำหนักหลายพันจิน

“(โฮก)!”

ขณะที่ลู่หยาง และ เทียนซิงเจี้ยน หยุดและมองไปรอบ ๆนั้น เสือขาวหิมะที่สูงสี่ถึงห้าเมตร และลำตัวยาวเจ็ดถึงแปดเมตรตัวหนึ่งก็เดินออกมาจากช่องว่างระหว่างรูปปั้น

ในขณะที่เสือขาวหิมะปรากฏตัวขึ้นนั้น มันขวางเส้นทางของลู่หยาง และในเวลาเดียวกันเสือขาวหิมะก็จ้องไปที่เทียนซิงเจี้ยนที่อยู่ใกล้ ๆ

“ เจ้านี่มันอะไรกันแน่? มันตัวโตขนาดนี้ได้ยังไง” เมื่อเห็นพยัคฆ์หิมะตัวนี้ ดวงตาของลู่หยางก็เบิกกว้างขึ้น

ถ้าลู่หยางเดาไม่ผิด เสือตัวนี้เป็นอสูรร้ายที่สามารถเทียบเท่ากับราชสีห์ขนทองหกเนตรได้ ภายใต้สถานะเหล่านี้ มันอาจแข็งแกร่งกว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรสองถึงสามเท่า และมีพื้นที่กว้างใหญ่สำหรับการเติบโตแน่ๆ

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เสือธรรมดาๆ แต่เป็นราชาแห่งภูเขาหิมะ ราชาแห่งภูเขาหิมะหรือที่รู้จักกันในนามราชาพยัคฆ์ขาว ว่ากันว่าบนภูเขาหิมะสูงทุกๆแห่งมีราชาปกครองภูเขาหิมะอยู่

ตอนแรก ลู่หยางไม่เชื่อในตำนานนี้มากนัก แต่เมื่อเขาได้เห็นราชาพยัคฆ์ขาวกับตา เขาก็แล้วรู้ว่าทำไมจึงมีชื่อเป็นราชาแห่งภูเขาหิมะ

เหตุผลก็คือ ไม่เพียงแต่มันจะสามารถทนต่อความหนาวเย็นที่รุนแรงได้ แต่มันยังสามารถทำให้ความเย็นกลายเป็นอาหารของมันได้และให้พลังงานอยู่ตลอดเวลา ซึ่งสามารถทำให้มันอยู่ยงคงกระพันบนภูเขาหิมะได้

“(โฮก)!”

การคำรามครั้งแรกของราชาพยัคฆ์ขาวคือการข่มขู่ศัตรู แต่หลังจากคำรามครั้งที่สอง มันเริ่มเพิ่มความเร็วและพุ่งเข้าหาลู่หยางและเทียนซิงเจี้ยน

“ ไอ้โง่ วิ่งสิ!” เมื่อเห็นว่าราชันย์พยัคฆ์ขาวกำลังไล่ตามเขา ลู่หยางก็หันศีรษะกลับและวิ่งไปในทิศทางของเทียนซิงเจี้ยน

“ ไอ้สารเลว เจ้าไม่อยากอยู่แล้วเหรอ? “ เมื่อเห็นลู่หยางวิ่งมาหาเขาด้วยกำลังทั้งหมด แม้แต่คนโง่อย่างเทียนซิงเจี้ยนก็รู้เจตนาของเขา

อย่างไรก็ตาม มันไม่มีประโยชน์เพียงเพราะเขารู้ ปัญหาคือ เขาไม่สามารถต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมานี้ได้ ดังนั้นเมื่อเขาเห็นลู่หยางวิ่งหนี เขาก็วิ่งตรงไปที่ทางเข้าของปราสาทน้ำแข็งด้วย

“(โฮก)!”

แต่น่าเสียดายที่ก่อนที่เทียนซิงเจี้ยนจะไปถึงทางเข้าปราสาทน้ำแข็ง เขาก็เห็นดาบน้ำแข็งอันแหลมคมลอยอยู่เหนือศีรษะของเขาแล้วพุ่งตรงไปที่ทางเข้าของปราสาทน้ำแข็ง แผ่นดินสั่นสะเทือนและภูเขาก็สั่นสะเทือน น้ำแข็งและหิมะที่แขวนอยู่เหนือประตูทางเข้าปราสาทเริ่มตกลงมาจากด้านบนหลังจากได้รับแรงสั่นสะเทือนอย่างมาก

ในเวลาน้อยกว่าสองอึดใจ ทางเข้าของปราสาทน้ำแข็งที่สามารถรองรับคนสองคนที่เดินเคียงข้างกันได้ก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะมากกว่าหนึ่งหมื่นปอนด์ทันที ยิ่งไปกว่านั้น ปริมาณหิมะที่ตกลงมาจากท้องฟ้าก็เพิ่มมากขึ้น ถ้าเทียนซิงเจี้ยนไม่ได้มีความเฉลียวฉลาด เขาอาจจะถูกฝังทั้งเป็นด้วยน้ำแข็งและหิมะที่ตกลงมาจากท้องฟ้าก่อนที่เขาจะออกจากปราสาทน้ำแข็งได้

แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อรู้สึกถึงคลื่นของอากาศเย็นที่อยู่ตรงหน้าเขา เทียนซิงเจี้ยนก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นสะท้าน

“ ข้าว่า ไอ้สารเลว ที่เรากำลังพยายามหนีผ่านทางเข้าของปราสาทน้ำแข็งและหิมะนี่ไม่ได้ผลแน่นอน มาลองภาวนาให้ตัวเองดีที่สุด” ลู่หยางตัดสินใจดึงดูดความสนใจของราชาพยัคฆ์ขาว เขาหันกลับไปและวิ่งไปในทิศทางอื่น