SB:ตอนที่ 88 เงื่อนไขของคุนเผิง

ป้าบบบ!

เสียงดังก้องกังวานดังขี้นในลานบ้านสกุลหลอ และในใจกลางห้องโถงใหญ่โต๊ะไม้คุณภาพชั้นดีกลายเป็นผุยผงไปทันที ทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยผู้คน แต่ไม่มีใครกล้าส่งเสียง พวกเขาทั้งหมดก้มหัวลง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองดูหลอหยุนซานอยู่

“ช่างไร้สาระที่สุด!  หลอหยุนซานตวาด

แต่ในพริบตาเดียว ความโกรธนั้นก็หายไปอีกครั้ง หลอหยุนซานก็ดูเหมือนจะมีอายุสิบปี

หลอหยุนชานถอนหายใจอย่างอ่อนแรง “ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่า … สกุลหลอของข้าจะตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าได้แต่ปล่อยให้เมืองเซียงหยางลากลมหายใจห้วงสุดท้าย … “

เมื่อเห็นสภาพที่ทรุดโทรมของหลอหยุนชานแล้ว เขาส่ายหัวแล้วถอนหายใจ “หยุนชาน ไม่จำเป็นต้องพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในปีนั้นอีกแล้ว เหนือสิ่งอื่นใด มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว และมันไม่ใช่ความผิดของท่าน ดังนั้นทำไมต้องโทษตัวเองมาตลอดหลายปีนี้? “

เห็นได้ชัดว่ามีประวัติอันรุ่งโรจน์อยู่เบื้องหลังตระกูลหลอ แต่เมื่อพันปีก่อน เมื่อตระกูลหลอถูกคัดเลือกให้ได้รับตราประทับในฐานะที่เป็นตระกูลผู้พิทักษ์ ชะตากรรมก็เริ่มเปลี่ยนไป

หนึ่งพันปีที่แล้ว เผ่าพันธุ์ใหญ่กลุ่มหนึ่งถูกลดลงเป็นเผ่าพันธุ์ระดับสามนับตั้งแต่วันที่เข้าสู่เมืองเซียงหยาง

“ผู้ก่อตั้ง!” ถ้าการสนับสนุนเมืองเซียงหยางไม่ล้มเหลวในตอนนั้น มันก็คงจะเหมือนกับเมืองตงหลาย เป็นเมืองระดับที่สอง! และอย่างน้อยที่สุด ตระกูลหลอของเราก็สามารถเป็นเช่นเดียวกันกับของเขาได้! “

ผู้คนที่อยู่เบื้องล่างเขานั้นล้วนเป็นบุคคลที่อยู่ในระดับผู้อาวุโสของสกุลหลอ และพวกเขาทุกคนเข้าใจกระจ่างชัดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ย้อนกลับไปตอนนั้น ตระกูลหลอได้รับมอบหมายให้มาสถานที่เล็ก ๆ เช่นเมืองเซียงหยางเพื่อปกป้องตราประทับที่นี่

เนื่องจากเมืองเซียงหยางเป็นเมืองระดับที่สามจึงไม่สามารถให้กำเนิดยอดฝีมือได้ และนี่ก็เป็นเหตุผลด้วยว่าทำไมตระกูลหลอจึงตกต่ำเรื่อยมาและไม่ก้าวขึ้นสู่ความสำคัญเด่นชัด

เมื่อยี่สิบปีที่แล้วเมื่อหลอหยุนชานถึงจุดที่สูงที่สุดของเขา เขาได้เดินทางตลอดสิบปีไปทุกๆที่เพื่อค้นหาความก้าวหน้าและในที่สุดก็มาถึงขอบเขตของผู้ควบคุมอสูรระดับเหลืองแล้วกลับไปที่เมืองเซียงหยาง

ในเวลานั้น ไม่เพียงแต่ชื่อของหลอหยุนชานจะสั่นคลอนทุกเมืองในบริเวณนั้นเท่านั้น แต่ยังนำความหวังมาสู่เมืองเซียงหยางด้วย ผู้ครองเมืองหวางได้ขอร้องหลอหยุนชานในเวลานั้นให้ใช้พลังทั้งหมดของเขา เพื่อหวังว่าจะยกระดับเมืองเซียงหยางเป็นเมืองระดับสอง

หลอหยุนชานก็เห็นด้วยอย่างมีความสุขและเตรียมการอย่างเพียงพอ อย่างไรก็ตาม ในนาทีสุดท้ายเขายังคงล้มเหลว และผลลัพธ์ของความล้มเหลวนั้น ไม่เพียงแต่จะเกิดความสูญเสียอย่างหนักในเมืองเซียงหยาง แต่ความแข็งแกร่งของหลอหยุนชานยังได้ลดระดับลงจากผู้คุมอสูรระดับเหลืองลงมาเป็นผู้คุมอสูรระดับสูง

ตั้งแต่นั้นมา ความแข็งแกร่งของเมืองเซียงหยางของเขาก็เสื่อมถอยลง ความแข็งแกร่งของหลอหยุนชานก็เสื่อมถอยลง และสกุลหลอของเขาก็พังทลายลงเช่นกัน โดยไม่สามารถฟื้นตัวจากความล้มเหลวได้ ความเสื่อมโทรมแบบนี้กินเวลานานถึงยี่สิบปี

โชคดีที่ถึงแม้ว่าอาณาจักรของหลอหยุนชานจะล้มลง แต่รากฐานของเขาก็ยังอยู่ที่นั่นและเขาก็ยังคงรักษาตำแหน่งยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเซียงหยางไว้ได้ นั่นเป็นสาเหตุที่ตระกูลหลอของเขายังคงเป็นใหญ่ในเมืองเซียงหยาง แต่ถ้าอยากจะยกระดับเมืองเซียงหยางของเขาอีกครั้งคงเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป

“เห้อออ” ถ้าเป็นเมื่อก่อน เมื่อผู้คนจากตระกูลคุนกล้ารังแกตระกูลหลอของข้าแบบนี้ พ่อคนนี้จะเป็นคนแรกที่จะไปลุยตระกูลคุน! ข้าต้องสั่งสอนไอ้เด็กเหลือขอนี้ที่ไม่รู้จักขีดจำกัดของฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ! “หลอหยุนชานพูดด้วยความโกรธ

เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เมื่ออารมณ์ของหลอหยุนชานเริ่มร้อนแรงขึ้น เขาได้รับฉายาราชสีห์คลุ้มคลั่ง

และตระกูลคุน เมื่อหลายปีก่อนยังคงให้เกียรติหลอยุนชานในฐานะผู้พิทักษ์ทางราชการ พวกเขาเคารพและนับถือต่อหน้าเขาจนถึงจุดที่พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะปฏิเสธ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว ยุคของหลอหยุนชานกลายเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว

“ท่านพ่อ ท่านอย่าโมโหเลย ท่านไม่ได้มีเวลาอีกหนึ่งเดือนเหรอ? อย่างมาก ข้าจะไปที่เมืองตงหลาย “

“เป็นไปไม่ได้!” หลอหยุนชานไม่แม้แต่จะคิดถึงมัน และปฏิเสธข้อเสนอแนะของหลออู๋ซวงทันที

อย่างไรก็ตาม เขารีบลดเสียงลงแล้วถอนหายใจ: “สาวน้อย นี่เป็นเหตุการณ์สำคัญในชีวิตของเจ้า! ทำไมเขาต้องรีบร้อนขนาดนั้น? นอกจากนี้ เราไม่ได้มีหัวใจของเมืองใหญ่ในตอนนี้ ใช่มั้ย? แม้ว่าเขาจะไม่สามารถยกระดับเมืองเซียงหยางได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็ไม่นานแน่นอน ข้าอยากจะเห็นนัก เมื่อเมืองเซียงหยางของข้าได้รับการเลื่อนระดับเป็นเมืองระดับที่สองแล้ว ใครยังจะกล้าพูดกับข้าแบบนั้น! “

แต่ทว่า ยิ่งหลอหยุนชานพูด เสียงของเขาก็ยิ่งเบาลง เขาไม่มีแม้แต่ความมั่นใจในการทำเช่นนั้น

หัวใจของเมืองหลักที่ชำรุดได้รับการซ่อมแซมแล้ว และถูกวางไว้ในหลอดโลหิตปฐพีในเมืองเซียงหยาง แทนที่จะเปลี่ยนหัวใจดั้งเดิมของเมือง หัวใจของเมืองทั้งสองดวงจะร่วมกันปกป้องโชคชะตาของเมืองเซียงหยาง

หัวใจของเมืองระดับสาม และหัวใจของเมืองหลักระดับสาม การดูแลปฏิบัติเช่นนั้นเป็นอะไรที่แม้แต่เมืองตงหลายคงจะไม่ชอบนัก ด้วยหัวใจของเมืองทั้งสองดวงนี้ โชคชะตาของเซียงหยางก็แข็งแกร่งอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่วัน เมืองเซียงหยางของเขาก็ถูกสร้างขึ้นมาใหม่และกำลังจะกลับไปสู่ยุคที่ดำเนินอยู่ก่อนกระแสอสูรจะปะทุขึ้นมา

นอกจากนี้ ผู้ควบคุมอสูรแต่ละคนภายในเมืองเซียงหยางก็รู้สึกได้ชัดเจนว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างเกี่ยวกับเมืองเซียงหยาง ไม่เพียงแต่สัตว์อสูรดุร้ายเหล่านั้นตื่นเต้นเป็นพิเศษ แม้แต่อากาศในเมืองเซียงหยางก็แตกต่างจากเมื่อก่อน นี่เป็นสัญญาณก่อนที่เมืองจะได้รับการส่งเสริม มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่เมืองเซียงหยางจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง

เมืองต่างๆที่มีเผ่าพันธุ์มนุษย์อาศัยอยู่ถูกแบ่งออกเป็นสามระดับอย่างเคร่งครัด ระดับที่ต่ำที่สุดคือเมืองธรรมดาๆซึ่งแบ่งออกเป็นสามระดับ โดยระดับสูงสุดระดับบนเป็นเมืองหลักซึ่งแบ่งออกเป็นสามระดับ

หัวใจของเมืองหลักที่เมืองเซียงหยางครอบครองเป็นหัวใจของเมืองหลักระดับสามและได้รับการซ่อมแซมแล้ว ทันทีที่มันถูกหลอมรวมอย่างสมบูรณ์แล้วเมืองเซียงหยางจะถูกยกระดับเป็นเมืองหลักระดับสาม

เพียงแค่ก้าวไปสู่เมืองระดับที่สองจะต้องใช้เวลาหนึ่งปีหรือกว่านั้น

เมื่อถึงเวลานั้น หนึ่งเดือนที่หลออู๋ซวงได้กล่าวถึงก็จะผ่านไป ถึงตอนนั้น แม้ว่าตระกูลหลอจะฟื้นความรุ่งโรจน์ได้แล้ว ก็จะไม่มีประโยชน์

หลออู๋ซวงปลอบโยนหลอหยุนชาน “ท่านพ่อ ข้ารู้ถึงสถานการณ์ดี แต่ข้าได้สัญญากับเขาตอนนั้น นอกจากนี้ หากข้าสามารถแต่งเข้าตระกูลคุน … “บางที มันอาจเป็นทางเลือกที่ดีทีเดียว … “

“ทางเลือกที่ดีรึ? ไอ้หมอนั่นมันคนเลว! ไม่เคยมีเรื่องดีๆเกี่ยวกับตระกูลคุนหรอก! ยิ่งหลออู๋ซวงพูดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโมโหมากขึ้น

เดิมที หลอหยุนชาน เพียงต้องการให้หลออู๋ซวงนำจดหมายลับไปยังเมืองตงหลายเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเจ้านายของเมืองตงหลายจะไม่เต็มใจช่วยเหลือ เมื่อหลออู๋ซวงถูกปฏิเสธจากเจ้านายของเมืองตงหลาย คุนเผิงเห็นเธอเข้าโดยบังเอิญ และเพียงแวบแรกแวบเดียว เขาก็เห็นถึงรูปลักษณ์ที่งดงามของเธอได้อย่างรวดเร็ว

ดังนั้น คุนเผิงจึงอาสาไปที่ผู้ครองเมืองตงหลายเพื่อต่อสู้ให้เซียงหยางทำให้พวกปีศาจสงบลง อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่คุนเผิงจะไม่ได้อะไรจากงานนี้ สิ่งเดียวที่เขาขอคือให้หลออู๋ซวงเข้าร่วมกับเมืองตงหลาย และเข้าร่วมกับพวกเขา

พูดตรงๆก็คือ เขาแค่หาข้อแก้ตัวสำหรับความมักมากของเขา รอจนกระทั่งหลออู๋ซวงเข้าร่วมกับเมืองตงหลาย ในฐานะที่เป็นนายน้อยของตระกูลคุน สิ่งที่เขาต้องการทำเพื่อหลออู๋ซวงนั้นขี้นอยู่กับเขาเท่านั้น

หลออู๋ซวงไม่ได้โง่ เธอรู้ดีว่าคุนเผิงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าเธอไม่ตกลง อีกฝ่ายก็จะไม่ยอมช่วย ถึงตอนนั้น พวกเขาได้แต่มองดูเมืองเซียงหยางถูกทำลายลงไป

หลออู๋ซวงไม่อาจทนดูบ้านเกิดของเธอถูกทำลายโดยพวกปีศาจได้ ดังนั้นเธอทำได้เพียงแค่กัดฟันและตกลงกับคำขอของคุนเผิง

“หลังจากวิกฤตในเซียงหยางได้รับการแก้ไขเสร็จสิ้นแล้ว ข้าอยากจะอยู่กับพ่อของข้าในเซียงหยางก่อน ให้เวลาข้าหนึ่งเดือน แล้วข้าจะไปที่เมืองตงหลายแน่ๆเพื่อทำให้เงื่อนไขของท่านบรรลุผล!” หลออู๋ซวงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

คุนเผิงเป็นคนวิปริต เขาตบโต๊ะทันทีและตะโกนออกมา : “ดี! ทุกอย่างแล้วแต่ท่าน! แต่ ท่านควรจะรู้ถึงผลที่ตามมาหากหลอกลวงข้า ใช่มั้ย? “

ใบหน้าของหลออู๋ซวงนั้นซีดเผือดขณะที่นางตามหลังคุนเผิงมาติดๆ และภายใต้การนำของคุนเผิง พวกเขาก็กลับไปที่เมืองเซียงหยาง ในเวลานั้น หลอหยุนชานกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับปี่อาน แต่คุนเผิงยังไม่ลงมือ เขารอจนกระทั่งหลอหยุนชานหายไปและถูกนำกลับมายังคฤหาสน์ผู้ครองเมือง เพิ่งจะตอนนั้นเองที่เขาเลือกที่จะเคลื่อนไหวในนาทีสุดท้าย

จากนั้นเป็นต้นมา หลออู๋ซวงก็มองเห็นไส้เห็นพุงของคุนเผิงทั้งหมด แม้ว่าจะมีความไม่เต็มใจอยู่มากในใจของเธอ แต่มันก็ไม่ง่ายที่จะแสดงความรู้สึกออกมาดัง ๆ เมื่อเธอปลอบใจหลอหยุนชานว่า “ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องห่วงข้า แม้ว่าคุนเผิงจะไม่ใช่คนดี แต่เขาสัญญากับข้าว่าเมื่อข้าเข้าร่วมตระกูลคุน เขาจะให้สำเนาของวิชาฝึกอสูรระดับสูงกับข้า และขอให้ผู้อาวุโสตระกูลคุนแนะนำการเป็นผู้คุมอสูรชั้นสูงให้กับข้าเป็นการส่วนตัว “

ถึงตอนนั้น หลออู๋ซวงจะเป็นยอดฝีมือเช่นหลอหยุนชาน

แต่ ถ้าเป็นกรณีนั้นจริง มันก็แค่ผิวเผินเท่านั้น หลออู๋ซวงไม่เต็มใจหลายร้อยหลายพันเท่า

หลอหยุนชานจะไม่รู้ได้ยังไงว่าหลออู๋ซวงกำลังคิดอะไรอยู่? อย่างไรก็ตาม ในเรื่องนี้ เขาทำได้เพียงปลดปล่อยอารมณ์ของราชสีห์คลุ้มคลั่ง และรู้สึกถึงความไร้พลังในหัวใจของเขา

เมื่อมองไปที่หลออู๋ซวงแล้ว หลอหยุนชาน ไม่รู้ว่าทำไม แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ตอนนี้ เขาคิดถึงลู่หยางจริงๆ

“ทำไมข้าถึงคิดถึงเด็กคนนั้นในเวลาเช่นนี้? เจ้าเด็กเหลือขอคนนั้นช่างอ่อนแอ เขาจะมีประโยชน์อะไร! “

“ฮ่าฮ่า ผู้เฒ่าหลอ ข้าสงสัยว่าท่านคิดถึงข้ามั้ย?”

เสียงที่ชัดเจนและดังสนั่นดังก้องออกมา มันสะเทือนไปทั้งโลกเลยเชียว แต่ ไม่เห็นมีใคร ผู้อาวุโสในห้องโถงใหญ่ต่างจ้องมองกันด้วยความสับสน

มีเพียงหลอหยุนชานเท่านั้นที่จำเสียงนี้ได้ หลังจากความโกรธ ความประหลาดใจที่น่ายินดีปรากฏบนใบหน้าของเขา แต่ร่องรอยนั้นไม่ได้อยู่นานและจางหายไปอย่างรวดเร็ว

แล้วก็ตามมาด้วยเสียงที่ว่า : “ตาเฒ่า! แม้ว่าท่านจะไม่คิดถึงสหายเก่าคนนี้ ท่านไม่ควรจะคิดถึงสหายน้อยของท่านคนนี้หรอกหรือ? “

เมื่อเสียงดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง รูปร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในห้องโถง อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่สอดคล้องเลยกับเสียงกังวานในขณะนี้ คนที่ปรากฏต่อหน้าทุกคนจริงๆแล้วเป็นเด็กหนุ่มที่อ่อนปวกเปียกคนนึง สิ่งนี้ทำให้ชายชราเหล่านี้เกือบจะหงุดหงิด

“ทำไมเป็นท่าน!” หลออู๋ซวงตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าที่สวยงามของเธอเผยให้เห็นร่องรอยของความประหลาดใจ

ในห้องโถง มีเพียงหลอหยุนชาน เท่านั้นที่กำลังหัวเราะเสียงดัง “สหายเก่า ท่านรู้ได้ยังไงว่าข้ากำลังคิดถึงสหายน้อยลู่หยางคนนี้อยู่ และทำไมพาเขาไปนานเช่นนั้น”

“ ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากส่งเขากลับมา แต่เจ้าเด็กคนนี้มันไม่เต็มใจจะกลับมา”

ร่างของเด็กหนุ่มปรากฏขึ้นในห้องโถงใหญ่ ลอยตรงเข้ามา แน่ล่ะ ความสามารถในการบินไม่ใช่ของตัวลู่หยางเอง และไม่ได้เป็นผลงานของราชสีห์ขนทองหกเนตร ภายใต้หว่างขาของลู่หยาง สัตว์ที่เขาขี่อยู่ไม่ใช่สัตว์ดุร้ายจากแต่ก่อน แต่เป็นนกประหลาดที่อยู่ในระดับจักรพรรดิ์

หลังจากเข้าสู่ห้องโถงสกุลหลอแล้ว ลู่หยางนำนกประหลาดเก็บใส่กระเป๋าสัตว์เลี้ยงของเขาแล้วค่อยๆร่อนลงมาช้าๆ บนไหล่ของเขามีสัตว์เลี้ยงขนาดเท่าสุนัข สิ่งเดียวที่สมควรได้รับความสนใจก็คือ แม้ว่าสัตว์เลี้ยงจะตัวเล็ก แต่มันมีดวงตาสีทองหกดวง

ลู่หยางประสานมือกันคาราวะหลอหยุนชานพร้อมกับพูดว่า: “ผู้น้อยคาราวะท่านผู้อาวุโสหลอ!”