SB:ตอนที่ 85 การคำนวณ

“เจ้ามองทะลุผ่านทั้งหมดนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่มีการกล่าวกันว่าราชสีห์ขนทองหกเนตรเกิดมาพร้อมกับดวงตาเทวะและสามารถมองทะลุทุกสิ่งได้! ” ชายอ้วนวัยกลางคนยิ้มบาง ๆแต่ไม่มีร่องรอยของความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเขา เขายังคงสงบเงียบเหมือนแต่ก่อน สงบสติอารมณ์ เหมือนควบคุมสถานการณ์ได้ทั้งหมด

“ถึงเวลาส่งพวกเจ้าทั้งหมดไปตามทางแล้ว!”

ด้วยการถอนหายใจเบาๆ ชายวัยกลางคนก็กระโดดขึ้นและลงสองสามก้าว เขาก็มาถึงข้างๆ หลอหยุนชานและผู้ครองเมืองหวาง ด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของเขา เขาคว้าตัวหลอหยุนชานและผู้ครองเมืองหวางไว้ในมือข้างละคน แล้วจู่จู่ปีกสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของชายวัยกลางคนก่อนที่เขาจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

แม้ว่าชายอ้วนจะมีน้ำหนักสามร้อยจิน บวกกับหลอหยุนชานและผู้ครองเมืองหวางแล้ว เขาต้องมีน้ำหนักอย่างน้อยแปดร้อยจิน อย่างไรก็ตาม ปีกดำสนิทคู่นั้นดูเหมือนจะเต็มไปด้วยพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด ด้วยการพาทั้งสามคนนี้ลอยล่องไป ปีกนี้เบาเหมือนขนนกและความเร็วของมันก็เร็วเท่ากับฟ้าผ่า

“เขากำลังจะทำอะไรน่ะ!?” ลู่หยางคว้าขนสีทองบนหน้าอกของราชสีห์ขนทองหกเนตรไว้แล้วถามเสียงดัง

“ข้าจะทำอะไรได้อีก? แน่นอนว่ามันคือการไปยังเมืองเซียงหยางและเอาหัวใจของเมืองมา! แม้ว่าผลกระทบจะเบาบางลงเล็กน้อย ตราบใดที่ยังเป็นหัวใจของเมือง แต่ก็ยังคงมีผลกระทบอยู่บ้าง “ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดอย่างสบาย ๆ

ใครบอกให้ลู่หยางช่างอำมหิตฆ่าลูกน้องที่มีค่าที่สุดของชายวัยกลางคนลงไปในคราวเดียว? ตอนนี้ เขามีแค่เครื่องรางมารร้ายธรรมดาๆและปีศาจปีศาจระดับต่ำเท่านั้นที่อยู่ภายใต้คำสั่งของเขา ถ้าราชสีห์ขนทองหกตาไม่ได้ถอนกำลังพวกมันทั้งหมดออก มันจะไม่มีปัญหาในการจัดการกับปีศาจระดับต่ำเหล่านั้น

ดังนั้น ตอนนี้ชายอ้วนวัยกลางคนจึงจำเป็นต้องทำมันด้วยตัวเอง และเอาหัวใจของเมืองเซียงหยางมาด้วยตัวเอง แม้ว่ามันจะไม่ได้มีประโยชน์มาก แต่หัวใจของเมืองระดับต่ำยังสามารถเปิดผนึกและปลดปล่อยกลุ่มปีศาจได้

ในสายตาของชายวัยกลางคน มันไม่สำคัญว่าความแข็งแกร่งของเขาจะลดลง ตราบใดที่เขาสามารถต้านทานหุบเขาเทวะร่วงหล่นได้ ในเวลานั้น เขาสามารถลงมือต่อราชสีห์ขนทองหกตาและนำมันกลับมา

“ดูสิ”; มีอะไรดำๆลอยอยู่บนท้องฟ้า! “

“ดูเหมือนว่าจะมีคนอื่นอยู่ในมือของเขา!”

คนบางคนที่มีสายตาแหลมคมสังเกตเห็นร่างของชายวัยกลางคนแล้ว และสามารถบอกได้ว่าคนที่ถูกคว้าไว้คือหลอหยุนชานและผู้ครองเมืองหวาง

“บ้าเอ๊ย!” นี่ต้องเป็นปีศาจที่ทรงพลังที่สุดแน่นอน! มันเอาผู้อาวุโสหลอ และผู้ครองเมืองหวางไป! “

“ไม่ ข้าต้องแจ้งผู้อาวุโสคนอื่น ๆ เพื่อช่วยข้า!”

ผู้ควบคุมอสูรสองสามคนวิ่งไปคนละทิศคนละทางไปยังทิศทางของตระกูลใหญ่ๆ ในเวลานี้ ผู้ที่สามารถต่อสู้กับปีศาจได้มีเพียงผู้อาวุโสสูงสุดแห่งตระกูลต่างๆ

แต่ทว่า แม้แต่หลอหยุนชานยังพ่ายแพ้ แล้วมันจะมีประโยชน์มั้ยสำหรับผู้อาวุโสสูงสุดอื่นๆที่จะมา?

“ช่างเป็นความพยายามที่เสียเปล่าอย่างมาก! วันนี้ เมืองเซียงหยางจะถูกรื้อลงไปกองกับพื้น! ทุกๆคนที่นี่จะกลายเป็นผู้เสียสละให้กับหัวหน้าปีศาจ “

ชายวัยกลางคนมองดูฝูงชนเบื้องล่างอย่างสนุกสนาน และด้วยความวุ่นวายเขาก็บินข้ามท้องฟ้าไปลงที่คฤหาสน์ของผู้ครองเมือง จิตใจชองชายวัยกลางคนกำลังถูกบดบังด้วยความสุขแห่งชัยชนะ เขาไม่ทันได้สังเกตเห็นสภาพแวดล้อมรอบๆตัวเขาด้วยซ้ำ

ในเวลานี้ ที่มุมหนึ่งของเมืองเซียงหยาง ร่างสามร่างกำลังมองชายวัยกลางคนในท้องฟ้าอยู่อย่างเงียบ ๆ

เด็กสาวคนหนึ่งพูดว่า “ท่านพ่อ รออีกหน่อยนะ อู๋ซวงจะมาช่วยท่านทันที!”

ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเหมือนดอกบัวบานสะพรั่งในตอนกลางคืน แน่ล่ะ นางคือหลออู๋ซวงที่ถูกหลอหยุนชานบังคับให้หลบหนีไปเมื่อไม่นานมานี้ ข้างๆนางเป็นชายชราที่มีเคราสีขาวและชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าสีขาว

เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของหลออู๋ซวงแล้ว  สุภาพบุรุษในชุดขาวก็ลูบหลังของนางแล้วปลอบโยนนางว่า “อู๋ซวง ไม่ต้องกังวล พ่อของเจ้าจะไม่ตกอยู่ในอันตรายใด ๆ จนกว่าเราจะได้หัวใจของเมืองพร้อมกับเมืองเซียงหยาง “

แต่เหนือสิ่งอื่นใด การจะเอาหัวใจของเมืองออกมาได้นั้นทำได้โดยท่านผู้ครองเมืองเท่านั้น หากใครต้องการใช้กำลังเพื่อเอามันออกไป ต้องมีปัญหาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และนี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ชายวัยกลางคนนำท่านผู้ครองเมืองหวางมาที่นี่

นอกจากนั้น ความเกลียดชังของปีศาจอเวจีที่มีต่อหลอหยุนชานและผู้ครองเมืองหวางจะไม่ยอมให้พวกเขาตายง่ายๆ

วิธีการทำให้ตายที่เจ็บปวดที่สุดไม่มีอะไรมากไปกว่าการทำให้คน ๆ นั้นทนทุกข์ทรมานที่สุด การเห็นชีวิตที่ควรค่าแก่การคุ้มครองของคนที่เป็นที่รักต้องมาถูกทำลายลงต่อหน้าต่อต่อตาเขาเป็นวิธีที่เจ็บปวดที่สุดที่จะทนทุกข์ทรมานมากที่สุดและเป็นวิธีการตายที่เจ็บปวดที่สุดด้วย

“สนุกกับช่วงเวลาสุดท้ายของเจ้าซะ ตอนนี้ ช่วยข้านำหัวใจของเมืองออกมา แล้วข้าจะทำให้เจ้าไม่ต้องตายอย่างทรมาน “

“ถุย!” “ไอ้อสูรร้าย เลิกฝันซะเถอะ!” แม้ว่าเขาจะตกไปอยู่ในเงื้อมมือของศัตรู เขาก็จะไม่ยอมแพ้

อย่างไรก็ตาม ชายวัยกลางคนอ้วนได้คาดหวังผลดังกล่าวไว้แล้ว ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นสีหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัว เขาเย้ยหยันว่า

“ในเมื่อเจ้าไม่เต็มใจที่จะร่วมมือ ถ้างั้น มาดูการแสดงดีๆกันก่อนที่เจ้าจะตาย”

เขาปรบมือ และควันดำก็ลอยขึ้นมาจากร่างของชายวัยกลางคน ในที่สุด ควันทั้งหมดกลายเป็นปีศาจอเวจี และมีมนุษย์จำนวนมากอยู่ในมือของปีศาจเหล่านี้

ดูจากรูปลักษณ์ของพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาๆ แต่เป็นผู้ควบคุมอสูร

“เจ้าต้องการอะไร?” เร็วเข้า ปล่อยพวกเขาไป! “

ชายวัยกลางคนหัวเราะและกล่าวกับผู้ครองเมืองหวางด้วยรอยยิ้มว่า: “เจ้าครองเมืองสมเป็นเจ้าครองเมืองจริงๆ ช่างมีจิตใจที่งดงาม อะไรนะ? ไม่อยากให้พวกเขาตายรึ? “แน่นอน!”

“ตราบใดที่ท่านเห็นด้วยกับเงื่อนไขของข้า ข้าสามารถปล่อยพวกเขาทั้งหมดทันทีและถอนกองกำลังของเราทันที! เป็นยังไง? ข้าควรพิจารณาเรื่องนี้มั้ย? “

เห็นได้ชัดว่าเป็นภัยคุกคามเปล่า เป็นเรื่องยากสำหรับผู้ครองเมืองหวางที่จะทำการตัดสินใจในตอนนี้

ด้านหนึ่งคือหัวใจของเมืองและอีกด้านหนึ่งเป็นเพื่อนร่วมชาติจากเซียงหยาง ในฐานะที่เป็นผู้ครองเมือง ผลลัพธ์ทั้งสองอย่างนี้ต่างก็เป็นสิ่งที่ท่านผู้ครองเมืองหวางไม่อยากเห็น

“ท่านหวาง ท่านไม่ควรฟังเขา ท่านรู้ดีกว่าข้าว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไรถ้าหัวใจของเมืองหายไป! “

“เจ้าพูดมากไปแล้ว!”

ชายวัยกลางคนโพล่งตัดบทโดยไม่รอให้หลอหยุนชานพูดจบ ในเวลาเดียวกัน เขาโบกมือและตัดหัวคนคนนึงทันที เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาจากด้านข้างของเขาในขณะที่หัวของเขากลิ้งลงบนพื้นไปที่เท้าของผู้ครองเมืองหวาง

หัวใจของเขากระตุกอย่างรุนแรงราวกับว่ามีคนเอามีดคมกริบมาเฉือนเนื้อของผู้ครองเมืองหวางออกมา

“พอแล้ว!” ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องคนของข้าอีก! ข้ารับรองว่าข้าว่าจะไม่ปล่อยให้เจ้ามีโอกาสได้หัวใจของเมืองไป! “

ภายใต้เสียงคำรามต่ำๆของท่านผู้ครองเมืองหวาง ชายวัยกลางคนตัวอ้วนหยุดอยู่ตรงนั้น เขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ที่มุมปากและรอยยิ้มนั้นมีความพึงพอใจ

เขากำลังรอเวลานี้ ถึงแม้ว่าท่านหวางจะไม่เห็นด้วย แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาได้เริ่มผ่อนคลายน้ำเสียงของเขาแล้ว

ชายวัยกลางคนอ้วนหัวเราะ “ถ้าเราทำอย่างนี้ตั้งแต่แรก เราคงไม่ต้องเห็นเลือด”

อย่างไรก็ตาม ในอีกมุมหนึ่ง หลออู๋ซวงและชายในชุดขาวได้เฝ้าสังเกตการเคลื่อนไหวในคฤหาสน์ของผู้ครองเมือง

เช่นเดียวกับชายวัยกลางคน เขายังรอโอกาสที่จะโจมตี ดังนั้น แม้ว่าผู้คุมอสูรจะถูกพวกปีศาจฆ่าตายต่อหน้าพวกเขา ชายในชุดขาวก็ยังไม่เลือกที่จะช่วยพวกเขาเพราะพวกเขาไม่ต้องการเปิดเผยที่อยู่ของพวกเขา

ในขณะนี้ มุมปากของชายชุดสีขาวก็เชิดขึ้นเช่นกัน เขาพูดกับหลออู๋ซวงด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “อู๋ซวง เจ้าไม่ต้องกังวลไป”

ทันทีที่เขาพูดเช่นนั้น ร่างสีขาวสามร่างก็เดินไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ ในความมืด ชายวัยกลางคนที่จมอยู่ในชัยชนะและความสุขไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลยขณะที่เขาเดินตามหลังท่านผู้ครองเมืองหวางมุ่งหน้าไปยังห้องใต้ดินลับ

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่คฤหาสน์ของผู้ครองเมืองหวางได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาอยู่เสมอ อย่างไรก็ตาม เมื่อปีศาจโจมตีคฤหาสน์ของผู้ครองเมือง พวกเขาไม่ได้เผชิญกับการต่อต้านมากนักและสามารถยึดมาได้ง่ายๆ ในเวลานี้ คฤหาสน์ของผู้ครองเมืองไม่มีร่องรอยของผู้คุมอสูรอยู่เลย

“เจ้าเห็นมั้ย?” สถานที่นี้เป็นอาณาเขตของข้าแล้วและอีกไม่นานสถานที่นี้จะกลายเป็นเมืองปีศาจแห่งแรก จ้าวแห่งปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะปกครองสถานที่นี้เป็นการส่วนตัว! ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ” ชายวัยกลางคนหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ

ทันใดนั้น รัศมีของแสงก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ซีดเซียวของผู้ครองเมืองหวาง และในขณะที่ชายวัยกลางคนหัวเราะอย่างเมามัน เขาและหลอหยุนชานมองหน้ากัน ทั้งสองเร่งความเร็วพร้อมกัน

แม้ว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาก็ยังพอเหลือพลังอยู่บ้าง เพื่อให้ความเร็วของพวกเขาถึงขีดจำกัด ทั้งสองคนก็เรียกสัตว์เลี้ยงสงครามที่ได้รับบาดเจ็บออกมาด้วยขณะที่พวกเขากำลังวิ่ง

“หืมมม?”

ชายวัยกลางคนรู้สึกประหลาดใจเมื่อเหตุการณ์เปลี่ยนอย่างกะทันหัน แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาตื่นตระหนก

ชายวัยกลางคนหัวเราะเยาะพวกเขาสองคน“ เจ้าทั้งสองรู้วิธีเล่นจริงๆ ถึงแม้ตอนนี้พวกเจ้าก็ยังล้อเล่นกับข้าอยู่! เจ้าเชื่อมั้ยว่าข้าจะสั่งการสังหารหมู่ในเมืองเดี๋ยวนี้ก็ได้! “

หลอหยุนชานเปลี่ยนจากสภาพอ่อนแอก่อนหน้านี้ ใบหน้าเขากลับมีสีหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เขาหัวเราะด้วย: “ถ้าเป็นเมื่อก่อน เจ้าจะยังคงมีโอกาสอยู่ แต่ตอนนี้ … ข้าเกรงว่าเจ้าทำไม่ได้แล้ว! “

“ฉิบหาย…

ลางร้ายเกิดขึ้นในใจเขา ชายร่างอ้วนต้องการลงมือ แต่ก็สายเกินไปแล้ว ทันใดนั้น สิ่งกีดขวางโปร่งใสก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา ล้อมเขาไว้ในที่แคบๆ หลอหยุนชานและ ผู้ครองเมืองหวาง อยู่นอกกำแพง

ชายวัยกลางคนอ้วนนั้นรีบส่งสัญญาณทันที อยากจะออกคำสั่งให้ปีศาจอเวจีที่อยูข้างนอก แต่อุปสรรคที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด ไม่เพียงแต่ร่างกายของเขาติดอยู่ที่นี่ มันไม่สามารถส่งสัญญาณพิเศษออกไปได้

ผู้ครองเมืองหวางก็เริ่มหัวเราะ เขาถือเครื่องยิงดอกไม้ไฟในมือ เขาดึงฟิวส์ออกมาและพูดกับชายวัยกลางคนว่า “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะสังหารหมู่เซียงหยางของข้า ในไม่ช้าเจ้าหน้าที่ของข้าจะมากันและกวาดล้างปีศาจทั้งหมดในเมือง! “

“บ้าเอ๊ย!” ข้าติดกับเจ้าแล้วจริงๆ! “

ไม่น่าแปลกใจที่เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมาก่อน พวกเขาสองคนนี้ได้ซ่อนกำลังไว้ภายในเมืองแล้ว และรอให้เขาติดกับดัก จากนั้นจึงจับกลุ่มปีศาจอเวจีข้างนอกทั้งหมดไว้ในคราวเดียว!

ถึงตอนนี้ ชายอ้วนวัยกลางคนจะทนสงบนิ่งอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว เขากลายร่างเป็นปีศาจโดยแท้ ร่างกายของเขาเผยให้เห็นเกราะสีดำและกรงเล็บที่น่ากลัว กำแพงด้านหน้าเขาถูกกระแทกอย่างแรงทำให้เกิดระลอกคลื่นบนพื้นผิวของสิ่งกีดขวาง

น่าเสียดายที่กำแพงไม่ได้บอบบางอย่างที่เขาคิดไว้ หมัดเดียวก็เพียงพอที่จะทำลายมัน

“นี่มันอะไรกันแน่?” มันสามารถดูดซับการโจมตีของข้าได้จริงๆ! ชายวัยกลางคนพูดด้วยความโกรธ

“นี่เตรียมเป็นพิเศษสำหรับเจ้า แม้ว่าเจ้าจะใช้กำลังทั้งหมดของเจ้า เจ้าก็ไม่ควรคิดถึงการทำลายกำแพงนี้เพราะมันเป็นสิ่งกีดขวางที่เกิดขึ้นโดยตรงจากพลังของหัวใจของเมือง ไม่ควรมีปัญหาในการดักจับเจ้าซักสักสองสามชั่วโมง! “หลอหยุนชานกล่าว

“ฮ่าฮ่า น่าสนใจ! อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงไม่กี่ชั่วโมงใช่มั้ย? ถ้าอย่างนั้น ข้าจะปล่อยให้พวกเจ้าโอหังไปก่อน! “อีกไม่กี่ชั่วโมง ข้าจะบดกระดูกของพวกเจ้าให้กลายเป็นเถ้าถ่าน!”

หลอหยุนชานหัวเราะ ไม่มีความกลัวในรอยยิ้มเลย ในทางกลับกัน เขาดูราวกับว่าเขามีความมั่นใจเต็มที่

“สองสามชั่วโมงควรจะเพียงพอ ตอนนี้ เจ้าก็ควรคิดให้รอบคอบแล้วกัน ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่สนใจความขุ่นเคืองระหว่างเราได้ “

อะไรนะ? เจ้ากำลังล้อเล่นรึเปล่านี่? ชายวัยกลางคนไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่ หลอหยุนชานพูด แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของหลอหยุนชานทำให้เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“เวลาต่อจากนี้ไป คู่ต่อสู้ของเจ้าจะไม่ใช่ข้า จะมีใครบางคนที่จะจัดการกับเจ้า! “

ชายอ้วนหันหัวของเขามา ข้างหลังเขา เงาสีขาวสามเงาปรากฏขึ้นอย่างช้าๆในสายตาของเขา ถึงแม้จะมีความอดทนในจิตใจ ชายวัยกลางคนก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนสีหน้าของเขาในตอนนี้