SB:ตอนที่ 189 รักษาภูเขาเมฆาร่วงหล่น

“ ผู้อาวุโสหลอ ท่านคงไม่ได้ใส่ใจร่างกายของตัวเองเลยในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้เพื่อเห็นแก่ประโยชน์ของเมืองเซียงหยางและตระกูลหลอของท่านเองใช่ไหม?” ลู่หยางพูดแบบปลงๆในขณะที่เขารู้สึกถึงอาการบาดเจ็บที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของหลอหยุนชาน

“ ลู่หยาง, ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับสมาชิกในครอบครัวของเจ้า หรือสำนักหนึ่งสวรรค์ของเจ้าตอนนี้ เจ้าจะนั่งอยู่เฉยๆได้หรือไม่?” เมื่อได้ยินคำพูดของลู่หยาง หลอหยุนชานไม่ได้แสดงความคิดเห็น

“ข้าหวังว่าข้าจะไม่ทำให้พวกเขาผิดหวัง” คำพูดของลู่หยางดูเหมือนจะพูดกับหลอหยุนชาน แต่ก็ดูเหมือนว่าจะคัดค้านในตัวมันเอง แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่มีแรงที่จะคุยกับหลอหยุนชานต่อไป

“ผู้อาวุโสหลอ เริ่มแล้ว!” โดยไม่มีอุปสรรคอีก ลู่หยางใช้พลังงานเย็นเพื่อปกคลุมร่างกายของเขาด้วยน้ำแข็ง หลังจากวิธีนี้ได้ผล เขาก็ใช้พลังงานเย็นมากขึ้นเพื่อให้ไหลผ่านเข้าไปในร่างกายของหลอหยุนชาน

เมื่อพลังงานเย็นเข้าสู่ร่างกายของเขา ลู่หยางดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงร่องรอยของพลังงานเย็นที่กลายเป็นกรวยน้ำแข็ง และเริ่มรุกรานลิ่มเลือดที่แข็งตัวแล้ว

หากเปรียบเส้นเลือดในร่างกายของหลอหยุนซานเป็นแม่น้ำที่สมบูรณ์ โดยที่หลอดเลือดแดงเป็นแม่น้ำสายหลัก และเส้นลมปราณเป็นกิ่งก้านที่ใหญ่กว่า และเส้นเลือดฝอยบางส่วนเป็นกิ่งก้านของแม่น้ำสายเล็ก หรือลำธารเล็ก ๆ ถ้าอย่างนั้น เลือดที่จับตัวเป็นลิ่มเป็นก้อนก็จะเป็นตะกอนที่ปิดกั้นแม่น้ำ

เนื่องจากการอุดตันจากดินโคลนเป็นเวลานาน หลอดเลือดบางส่วนจึงแสดงสัญญาณของการแข็งตัว แม้แต่เนื้อเน่าบางส่วนก็เริ่มเติบโตในบริเวณนี้ด้วย

ถ้าหลอหยุนชานไม่ได้พบกับลู่หยาง และดำเนินต่อไปด้วยสภาพปัจจุบันของเขา ร่างกายของเขาจะเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความเสื่อมโทรมอย่างสมบูรณ์ภายในเวลาสองสามปี

หลังจากเข้าสู่ช่วงเสื่อมโทรมแล้ว ปัญหาต่างๆก็จะปรากฏขึ้นในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว หากพวกมันไม่ได้รับการแก้ไขให้ทันเวลา การฝึกฝนของเขาจะตกไปอยู่ระดับผู้คุมอสูรระดับกลาง และเขาจะตายในที่สุด อาจกล่าวได้ว่า ตอนจบนี้น่าเศร้ายิ่งนัก

“ ลู่หยาง ช่วยทำอะไรให้ชายชราคนนี้หน่อยได้ไหม?” หลอหยุนชานอดที่จะพูดไม่ได้เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดเหมือนมีดกรีดอยู่ในร่างกาย เขาเหงื่อแตก พร้อมกับเลือดสดๆที่ไหลออกมา

“ท่านต้องไม่คิดถึง หลออู๋ฮวง ได้ไหม?” ลู่หยางรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในร่างกายของเขา เห็นได้ชัดว่าเขากำลังจะทำพินัยกรรมเพื่อสิ่งสุดท้ายที่ต้องทำ

“นี่ นี่ กระดูกเก่าๆของข้านี้มีลูกสาวเพียงคนเดียวนะ ถ้าข้าตาย และไม่สามารถช่วยนางได้ในวันพรุ่งนี้ ให้ท่านนำจดหมายฉบับนี้ไปที่ตระกูลหลอ และท่านจะต้องดูแลตระกูลหลอทั้งหมด จดหมายฉบับนี้ยังมีข้อความลับๆบางอย่างอยู่ และสถานที่ที่ข้าทิ้งไว้ และแม้ว่าท่านจะไม่สามารถช่วยนางได้ แต่ท่านก็ต้องไม่ปล่อยให้นางถูกรังแกในตระกูลคุนได้ … “หลอหยุนชานรู้สึกถึงความเจ็บปวดในร่างกายของเขาที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ขาเกือบจะข้างหนึ่งได้เข้าไปอยู่ในประตูแห่งอเวจีแล้ว

“ไร้สาระ! ท่านสหายเฒ่า อย่าคิดว่าข้าจะสงสารท่านเพียงเพราะท่านพูดถ้อยคำพวกนั้น” อดทนได้ดีๆเถอะ ตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่ ท่านจะไม่ตาย! “ลู่หยางไม่เคยคิดว่าหลอหยุนชานจะไม่เชื่อใจเขาขนาดนั้น

หลังจากการเข้ามาของอากาศเย็นจำนวนมากในร่างกายของเขา ลิ่มเลือดบางส่วนในเส้นเลือดของเขาก็ค่อยๆถูกทำความสะอาดด้วยอากาศเย็น ตามคำแนะนำของลู่หยาง อากาศเย็นเริ่มไหลจากหลอดอาหารเข้าสู่กระเพาะอาหารของหลอหยุนซาน

หลังจากนั้น หลอหยุนซานก็รู้สึกจุกที่หน้าอก แล้วเลือดสีดำๆก็พุ่งออกมาจากปากของเขา

สิ่งเหล่านี้ได้เน่าเสียภายใต้การหล่อเลี้ยงของความมีชีวิตชีวา อย่างไรก็ตาม หากปราศจากการหล่อเลี้ยงของความมีชีวิตชีวานี้ เพียงแค่ชิ้นเนื้อเน่าๆเหล่านี้ก็เพียงพอแล้วที่หลอหยุนชานจะดื่มมันซักหนึ่งไห

“ฮ่า ๆ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าการบาดเจ็บที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของข้าจะสามารถรักษาให้หายได้ มันทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก!” แม้ว่าเลือดสดๆที่พุ่งออกมาเต็มปากทำให้หลอหยุนซานรู้สึกสบายขึ้นมาก เพราะเส้นเลือดของเขาถูกเปิดออกแล้ว มีเลือดบางส่วนเริ่มไหลเวียนได้แล้ว แต่ยังมีเลือดสดๆบางส่วนที่ยังคงไหลออกมาจากส่วนที่บาดเจ็บของร่างกายของเขา

ลู่หยางทำอะไรไม่ถูก เขาทำได้เพียงใช้พลังงานที่เหลืออยู่ในระบบควบคุมอสูรเพื่อรักษาบาดแผลของหลอหยุนซาน เดิมที หน้าที่นี้ใช้เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของสัตว์เลี้ยงสงคราม แต่ตอนนี้มันถูกใช้กับร่างกายของหลอหยุนชาน ถ้าฝ่ายหลังเขารู้เข้า เขาจะรู้สึกยังไง?

เดิมที ลู่หยางอยากจะหัวเราะ แต่เมื่อเขาเห็นว่าหลอหยุนซานดึงเอาขวดเหล้าแรง ๆ ออกมาจากไหนไม่รู้ และดื่มมันจนหมดโดยไม่ต้องคิด เขาดูท้อแท้มาก แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ตั้งใจที่จะฆ่าตัวตาย . ความเห็นพ้องของเขาต่อหลอหยุนชาน ผู้ชายบึกบึนคนนี้ เพิ่มขึ้นหลายเท่า

“ไอ้หนู เจ้าใช้วิธีอะไรที่รักษาอาการบาดเจ็บที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของข้าได้เร็วขนาดนี้? ดูเหมือนว่าในตัวเจ้าจะมีความลับอยู่ไม่น้อยทีเดียว!” แม้ว่าเขาจะดูเจ็บปวด แต่หลอหยุนชานก็ดูเหมือนจะย้อนกลับไปในสมัยที่เขายังเด็กและไร้สาระ เป็นเด็กเรื่อยเปื่อยและไม่ถูกควบคุม

“ผู้อาวุโสหลอ อย่าเพิ่งรีบอิ่มอกอิ่มใจไป ท่านจะรู้สึกดีขึ้นในไม่ช้า!” เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว ลู่หยางจึงหยิบแก่นน้ำแข็งพันปีที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอีกครั้ง และฉีกกลีบดอกบัวหิมะพันปีออกเป็นชิ้น ๆ จากนั้นก็ยัดเข้าไปในปากของหลอหยุนซาน

ขณะที่ หลอหยุนชานเคี้ยวและกลืนกลีบดอกบัวหิมะพันปีเข้าไป เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาผ่อนคลายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสภาพจิตใจที่อ่อนล้าในตอนแรกได้ฟื้นคืนตัวขึ้นมาถึงครึ่งหนึ่ง

เขาตระหนักได้ทันทีว่า ลู่หยาง ให้สิ่งดีๆอะไรให้เขากิน

“ ดูเหมือนว่าเจ้าจะได้พบกับวิญญาณสุสานโบราณจริงๆ มันอาจเป็นที่เดียวที่มีบัวหิมะอายุนับพันปี ข้ารู้สึกเหมือนร่างกายของข้ากลับคืนสู่วัยยี่สิบ!” แม้ว่าหลอหยุนชานจะมีเลือดเต็มตัวไปหมด แต่เขาก็ยังเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

ลู่หยางพยักหน้า และเริ่มถ่ายเทพลังงานเย็นเข้าไปในร่างกายของเขาอีกครั้ง

“ เอี๊ยด เอี๊ยด…”

ด้วยการให้อากาศเย็นที่มากขึ้นเรื่อยๆเข้าไปในเส้นเลือด มากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของลิ่มเลือดที่เกาะอยู่ในร่างกายของหลอหยุนชานถูกขับออกมาเช่นนี้

แม้ว่ามันจะช่วยหลอหยุนชานให้กำจัดอาการบาดเจ็บเรื้อรังนี้ แต่ หลอหยุนชานก็ได้กระตุ้นอาการบาดเจ็บเก่า ๆ ที่ซ่อนอยู่ภายในร่างกายของเขาขึ้นมา

สรุปคือ แม้ว่า ลู่หยาง จะไม่สามารถฆ่าศัตรูนับพันได้ด้วยการทำเช่นนี้ หรือเขาไม่สามารถตัดตัวเองได้ 800 ครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ดีไปกว่านี้ อย่างมากที่สุด เขาสามารถฆ่าศัตรูได้หนึ่งพันหรือตัดตัวเองได้ 400 ครั้งเท่านั้น

ดังนั้น เมื่อเลือดทั้งหมดในร่างกายของหลอหยุนชานถูกล้างออกแล้ว ความแข็งแกร่งทางกายภาพของเขาก็ลดลงถึงระดับที่ไม่เคยมีมาก่อน

ในขณะนี้ แม้แต่ผู้คุมอสูรระดับกลางก็สามารถฆ่าเขาได้สบายๆ

“ ผู้อาวุโสหลอ ท่านยังไปต่อไหม?” ลู่หยางมองไปที่หลอหยุนชานที่หน้าซีด ร่างกายของเขาอ่อนแออย่างหาที่เปรียบไม่ได้ โดยสัญชาตญาณ เขาอยากแนะนำให้เขายอมแพ้ แต่สิ่งที่เขาต้องการทำอย่างแท้จริงคือช่วยหลอหยุนชานทำความสะอาดสิ่งสกปรกในร่างกายของเขาในรวดเดียว

แต่ทว่า นี่เป็นเรื่องชีวิตและความตาย ลู่หยางจะไม่ตัดสินใจแทนหลอหยุนชาน

“ นี่มันยังไม่ใช่ตายอีกเหรอ? ข้าต้องกลัวอีกเหรอ? ไอ้หนู เข้ามาเลย! “หลอหยุนชานหัวเราะ เขายืดหลังตรงแล้วพูดโดยไม่กลัว

“ เอาล่ะ ผู้อาวุโสหลอ อีกสักครู่ ข้าจะใช้แก่นน้ำแข็งพันปีเพื่อช่วยขจัดสิ่งสกปรกทั้งหมดออกจากร่างกายของท่าน ในตอนนั้น ท่านสามารถใช้ศิลาผลึกระดับกลางเพื่อฝึกฝนได้ หากท่านสามารถเลื่อนระดับเป็นผู้คุมอสูรระดับเหลืองได้สำเร็จ ท่านจะได้เกิดใหม่ ถ้าไม่ ผลที่ตามมา ข้าก็ไม่อาจจินตนาการได้ ” ลู่หยางอยากจะบอกว่า ถ้าเขาล้มเหลวในการก้าวไปข้างหน้า เขาก็จะตาย แต่เขายังไม่ได้พูดคำเหล่านั้นออกมาจากปากของเขา

“ถ้าอยากเข้ามา ก็เข้ามาเลย! ทำไมเจ้าช่างพูดยืดยาวจนน่าเบื่อ!” หลังจากที่เขาพูดจบ หลอหยุนซานก็ดื่มไวน์ในมือของเขาที่เขาเก็บไว้เป็นเวลาหลายปี และยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับยกศีรษะขึ้น และผายหน้าอกออกเหมือนวีรบุรุษบนลานประหาร

ขณะนี้ ลู่หยางยังถือแก่นน้ำแข็งพันปีไว้ในมือ และถ่ายเทเทอากาศเย็นจำนวนมากเข้าไปในร่างกายของหลอหยุนซาน

หลังจากการชำระล้างด้วยพลังงานเย็นจำนวนมาก ไม่เพียงแต่ร่างกายของหลอหยุนชานถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งเท่านั้น แม้แต่เส้นเลือดของเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำค้างแข็งบาง ๆ

ในทันใดนั้น ทั้งร่างของหลอหยุนชานก็ถูกห่อหุ้มไว้อย่างแน่นหนาด้วยพลังเย็นฉีเหมือนกับตัวดักแด้ที่ถูกห่อหุ้มไว้

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเวลาผ่านไป การบาดเจ็บบนร่างกายของหลอหยุนชานกลับหนักขึ้นและเลือดสดๆไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

หากเรื่องราวนี้ไม่ใกล้เข้ามา แม้ว่าหลอหยุนชานจะสมัครใจทำ ลู่หยางก็คงไม่มีใจที่จะปล่อยให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้น หลอหยุนซานยังคงกัดฟันและไม่ส่งเสียงเลย

ในที่สุด พลังเย็นฉีก็เข้ามารอบๆตัวของหลอหยุนชาน และพ่นออกมาจากรูขุมขนพร้อมกับสิ่งสกปรกจำนวนมาก

ด้วยวิธีนี้ รัศมีที่เย็นยะเยือกจะถูกบีบให้ออกจากร่างกายของหลอหยุนชานภายใต้คำแนะนำของลู่หยาง …