SB:ตอนที่ 130 วิกฤตของราชสีห์ขนทองหกเนตร

ชายวัยกลางคนกัดฟันด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีความกล้าที่จะขัดคำสั่งของหยวนจิน เมื่อนึกถึงการลงโทษที่โหดร้ายในห้องลงโทษ หัวใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะหนาวเหน็บ และเขาทำได้เพียงก้มหัวลงและพูดว่า: “ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้ยินดีที่จะรับการลงโทษทัณฑ์! แต่… ข้าควรจะทำอย่างไรกับพี่น้องของข้าดี? “

คิ้วของหยวนจินกระตุกในขณะที่เขามองไปที่ทหารองครักษ์ทั้งสามสิบคนที่อยู่ด้านล่าง ใบหน้าของเขาไร้ซึ่งการแสดงออกใด ๆ เสียงเย็นชาของเขาดังขึ้น“ ตระกูลหยวนของข้ายืนหยัดมาได้หลายร้อยปีแล้ว และข้าก็ไม่เคยเลี้ยงพวกสวะให้เสียข้าวสุก!”

สิ้นเสียงของเขา ราวกับว่าสายฟ้าได้ผ่าฟาดลงมาที่ศีรษะของพวกเขา รวมไปถึงชายวัยกลางคนด้วย เหล่าองครักษ์ทุกคนยืนอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าซีดเผือดเหมือนสีขี้เถ้า

อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสสูงสุดก็คือผู้อาวุโสสูงสุด เขาพูดแค่คำเดียวก็สามารถที่จะชี้ชะตาชีวิตและความตายของพวกเขาได้

“ พวกเราพี่น้องทำงานกันอย่างขยันขันแข็งเพื่อประโยชน์ของตระกูลหยวนมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว แม้ว่าครั้งนี้ เราจะไม่ได้ทำผลงานอะไรเลย แต่เราทำงานหนักมาตลอด แต่สุดท้ายแล้วเราก็ได้ผลลัพธ์แบบนั้น … “

“หืมมม? หยวนจินยังคงเฉยเมย แต่ความโกรธของเขาได้ระเบิดออกมาจากรูจมูกของเขาแล้วและสายตาของเขาก็จ้องไปที่คนที่พูดขณะที่เขาพูดอย่างใจเย็น: “เจ้ากำลังตั้งคำถามกับการตัดสินใจของข้าใช่หรือไม่?”

“ ตระกูลหยวนของเราไม่เคยเลี้ยงดูคนเกียจคร้านแม้แต่คนเดียว แต่เราก็ไม่เคยปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างไม่ยุติธรรมเช่นกัน “ตามการช่วยเหลือตามปกติของเจ้า เจ้าสามารถได้รับค่าธรรมเนียมจากเงินสงเคราะห์ ถือว่าเป็นค่าเหนื่อยจากการทำงานของเจ้า จากนี้ไปเจ้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลหยวนอีก “

คนที่ไม่ได้เป็นคนของตระกูลหยวนในตอนแรกนั้นเป็นเพียงผู้ช่วยที่ได้รับการจ้างมาจากภายนอกเท่านั้น โดยธรรมชาติแล้ว เมื่อพวกเขามีประโยชน์ ตระกูลหยวนจะปฏิบัติต่อพวกเขาในฐานะองครักษ์ แต่ทันทีที่พวกเขาสูญเสียแล้ว ตระกูลหยวนก็จะไม่ลังเลที่จะไล่พวกเขาออกไป

แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีสัตว์เลี้ยงสงครามอีกต่อไป แต่พวกเขาก็ยังมีความสามารถ แทนที่จะจ่ายเงินจำนวนมหาศาลเพื่อช่วยให้พวกเขาฟื้นคืนความแข็งแกร่งในการต่อสู้ หยวนจินอาจสรรหาผู้คุ้มกันชุดใหม่เข้ามา

หยวนจินผู้ที่ได้ฉายาว่าหน้าเลือดจะทำตามที่เขาพูด ทันทีที่เขาพูดออกไป ก็ไม่มีทางถอนคืน

องครักษ์กว่าสามสิบคนออกจากห้องโถงด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด ทันเวลาที่จะพบกับหยวนตงห่าวพอดี เมื่อเห็นสีหน้าการแสดงออกของคนกลุ่มนี้แล้ว หยวนตงห่าว รู้ทันทีว่าสถานการณ์เลวร้าย เขาหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้าห้องโถง ขณะที่จิตใจของเขาเต้นแรง ในใจ เขานึกภาพสถานการณ์ที่เป็นไปได้ที่เขาจะต้องเผชิญและพยายามหาวิธีการต่างๆเพื่อจัดการกับพวกมัน

แต่ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นแบบไหน หยวนตงห่าวก็รู้ชัดเจนในใจว่ามันคงไม่ง่ายอย่างนั้นที่จะผ่านไปในครั้งนี้

“ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเจ้าอสูรหกตานั่น!” ถ้าไม่ใช่เพราะการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน ชายชราคนนี้จะเอาชนะเด็กน้อยคนนึงไม่ได้ได้ยังไง! “

ในขณะที่หยวนตงห่าวกำลังสาปส่งราชสีห์ขนทองหกเนตรอยู่นั้น ความคิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในใจของเขาทำให้ดวงตาของหยวนตงห่าวเป็นประกายขึ้น!

“ใช่แล้ว!” เอาเลย! “ ท่านผู้อาวุโสสูงสุดไม่ใช่อยากได้สัตว์เลี้ยงสงครามที่แข็งแกร่งหรอกหรือ? บางที ข่าวนี้อาจทำให้ผู้อาวุโสสูงสุดรู้สึกดีขึ้น…”

“ ในเมื่อมาถึงแล้ว ทำไมไม่เข้ามาหาข้าล่ะ?”

ขณะที่หยวนตงห่าวยังคงคิดถึงมาตรการรับมืออยู่ เสียงก้องกังวานราวกับฟ้าร้องก็ดังออกมาจากห้องโถงใหญ่ หยวนจินอยู่กลางห้องโถง แต่เขารู้มานานแล้วว่าหยวนตงห่าวมาถึงแล้ว

“ข้าขอคาราวะท่านผู้อาวุโสสูงสุด!”

“ ไม่เลวนี่ เจ้าเกือบถูกกำจัดไปแล้ว ผู้อาวุโสตงห่าวสามารถหลบหนีมาได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บเลยหรือ?” “มันทำให้ข้าประหลาดใจเล็กน้อย”

หยวนตงห่าวอยู่ที่นี่มานานกว่าสิบปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงรับรู้ได้ถึงความหมายอื่นที่แฝงอยู่เบื้องหลังคำพูดที่ดูเหมือนห่วงใยเหล่านี้ เขาทำได้เพียงตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นและพูดอย่างช่วยไม่ได้: “ท่านผู้อาวุโสสูงสุด ท่านอาจไม่รู้ แต่มีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกินขึ้นระหว่างภารกิจนี้ … “

“โอ้?” ท่านคงไม่คิดที่จะบอกข้าว่า นอกเหนือจากที่เรียกว่า หัวหน้ากลุ่มแล้วยังมียอดฝีมืออีกคนหนึ่งในสำนักหนึ่งสวรรค์ ใช่ไหม? “หยวนจินพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม แต่กลิ่นอายของความโกรธเริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ ตราบใดที่คำตอบของหยวนตงห่าวทำให้เขาไม่พอใจแม้เพียงเล็กน้อย คนที่เลือดเย็นและไร้หัวใจผู้นี้ก็จะระเบิดขึ้นทันที

“ หัวหน้าลั่วเคยบอกข้าแบบเดียวกันมาแล้วครั้งหนึ่ง นอกจากนี้ หัวหน้าลั่วยังบอกข้าด้วยว่า ในช่วงเวลาที่วิกฤตที่สุด เขาไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้า ผู้อาวุโสตงห่าว มันเป็นยังไงล่ะ? ท่านคิดว่าคำอธิบายแบบไหนที่ท่านจะมีให้กับข้า? “

หัวใจของหยวนตงห่าวขมขื่น ตามที่คาดไว้ ผู้อาวุโสสูงสุดไม่ใช่จะจัดการได้ง่ายๆ ดังนั้นเขาจึงได้แต่หาข้ออ้างล่วงหน้าไว้ก่อนเท่านั้น เขากล่าวกับหยวนจินว่า: “รายงานท่านผู้อาวุโสสูงสุด มันเป็นเพราะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับข้าในตอนนั้นที่ข้าไม่อาจช่วยเขาได้ทันเวลา อย่างไรก็ตาม… “ แม้ว่าจะมีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้ก็ได้ค้นพบโดยบังเอิญ…”

“การค้นพบโดยบังเอิญงั้นรึ?”

“มันคืออสูรร้ายที่ไม่ทราบสายเลือด!” แต่ ความแข็งแกร่งของมันนั้นยิ่งใหญ่กว่าสัตว์เลี้ยงสงครามสี่ตัวของข้ารวมกัน! “

“โอ้?”

หยวนตงห่าวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและพบกับดวงตาของหยวนจินซึ่งเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า ความลับเล็ก ๆ ที่เขาอยากจะซ่อนไว้ในใจดูเหมือนว่าหยวนจินจะมองเห็นได้หมด เขาจึงได้แต่ก้มหน้าลงและพูดเสียงแผ่วเบา“ ยังมีหัวหน้าวังที่อยู่กับข้าด้วย พวกเราสองคน ร่วมกับสัตว์เลี้ยงสงครามทั้งเจ็ดไม่สามารถทำอะไรอสูรร้ายตัวนั้นได้…”

ด้วยความแข็งแกร่งของเขาเอง การต่อสู้ระหว่างผู้คุมอสูรระดับสูงทั้งสองและการรวมพลังของสัตว์เลี้ยงสงครามทั้งเจ็ดตัว ในที่สุดก็กระตุ้นความสนใจของหยวนจินขึ้นมาได้

“ ข้าจะเล่าเรื่องหัวหน้าลั่วให้ฟังทีหลัง ท่านแค่ต้องบอกข้าว่ามันเป็นอสูรร้ายชนิดไหน”

“ขอรับ ท่าน!”

ตั้งแต่รูปลักษณ์ของราชสีห์ขนทองหกเนตรไปจนถึงลักษณะบนตัวของมัน โดยเฉพาะดวงตาทั้งหกของมัน หยวนตงห่าวอธิบายทุกอย่างให้หยวนจินฟังอย่างละเอียด และเพิ่มประโยคสุดท้ายหนึ่งประโยค: “อสูรร้ายลึกลับตัวนั้นเข้ามาพร้อมกับไอ้หมอนั่นจากสำนักหนึ่งสวรรค์ แต่ดูจากการปรากฏตัวของพวกเขาแล้ว เด็กคนนั้นไม่ใช่เจ้าของอสูรร้ายตัวนั้นแน่นอน!”

“ท่านพูดอะไรนะ” หยวนจินไม่สามารถอยู่นิ่งได้อีกต่อไป และร่องรอยของความตื่นเต้นที่ไม่อาจคาดเดาได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ดูเรียบเฉยของเขา

“ในกรณีนั้น… “ ตราบใดที่ข้าพบสัตว์ร้ายตัวนั้น ข้าก็ยังมีโอกาสที่จะปราบมันได้…” เสียงค่อยๆจางหายไปในห้องโถง ความสนใจของหยวนจินเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและเขาลืมไปแล้วว่าหยวนตงห่าวอยู่ตรงนั้น แม้ว่าหยวนจินต้องสูญเสียอย่างหนัก แต่เขาก็ยังไม่ได้ทำโทษเขาในรูปแบบใดๆ

ในเมืองระดับที่สอง ผู้คุมสัตว์อสูรระดับสูงเป็นยอดฝีมือระดับสูงในเมืองระดับที่สามอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ถือว่าเก่งกาจอะไรในเมืองระดับที่สอง แม้แต่หัวหน้าองครักษ์ก็ยังมีความแข็งแกร่งระดับผู้คุมอสูรระดับสูง

นี่เป็นผลของโชคชะตา ด้วยความช่วยเหลือจากโชคชะตาอันทรงอำนาจของเมืองระดับสอง ปัญหาที่ยากลำบากบนเส้นทางของผู้คุมอสูรจึงไม่ยากที่จะฝ่าไปได้ แม้แต่คนที่มีความสามารถธรรมดาๆก็มีโอกาสที่จะเป็นผู้คุมอสูรระดับสูง อย่างไรก็ตาม ยังคงมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างผู้คุมอสูรกับยอดฝีมือที่แท้จริง

เมื่อพิจารณาถึงชะตากรรมของเมืองระดับสอง มันเป็นไปได้แน่นอนที่จะดูแลเสริมสร้างผู้พิทักษ์ระดับสีเหลือง แต่ก็มีข้อจำกัดเช่นกัน ผู้คุมอสูรระดับเหลืองแห่งเมืองตงไหลนั้นหายากพอ ๆ กับผู้ควบคุมอสูรระดับสูงของเมืองเซียงหยาง มีเพียงไม่กี่ตระกูลอันดับต้นๆเท่านั้นที่มียอดฝีมือระดับเหลืองคอยดูแลพวกเขา

และสำหรับตระกูลที่ไม่มียอดฝีมือระดับเหลืองคอยดูแล พวกเขาได้แต่เพิ่มจำนวนยอดฝีมืออย่างต่อเนื่องตลอดเวลาเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งโดยรวมของพวกเขา อย่างไรก็ตาม สิ่งที่แข่งขันกันอย่างแท้จริงคือความแข็งแกร่งของยอดฝีมือ

ไม่ได้มีหลายสิ่งที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับผู้ควบคุมอสูรระดับสูงได้ แต่มีเพียงสัตว์เลี้ยงสงครามที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะมีผล ตัวหยวนจินเองเป็นยอดฝีมือระดับสวรรค์ภูมิใจ บวกกับภูมิหลังของตระกูลหยวนของเขา เขามีอสูรชั้นจักรพรรดิ์ห้าตัวเช่นกัน แต่ถ้าหากเขาต้องการเสริมความแข็งแกร่งให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น เขาทำได้เพียงหาอสูรร้ายที่แข็งแกร่งกว่าอสูรระดับจักรพรรดิ์เท่านั้น

อสูรร้ายระดับจักรพรรดินั้นหายากพอสมควรแล้ว ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาได้ซักตัวในเมืองตงไหล การได้เป็นเจ้าของอสูรร้ายห้าตัวนั้นถึงขีดจำกัดแล้ว มันจะยากยิ่งกว่าที่จะหาอสูรที่แข็งแกร่งกว่าระดับจักรพรรดิ์

“ ข้าได้ยินมาว่าอสูรบ้าดีเดือดบางตัวเกิดมาพร้อมกับสายเลือดที่แข็งแกร่ง เมื่ออสูรร้ายบ้าดีเดือดชนิดนี้เติบโตเต็มที่ ความแข็งแกร่งของมันจะเหนือกว่าจ้าวอสูรระดับธรรมดาๆ!” “ เป็นเวลาหลายปีมาแล้ว มันคงถึงเวลาแล้วที่ข้าจะได้พบซักตัวนึง ” ดวงตาของหยวนจินเผยให้เห็นความโลภ เขาโบกมือและมีร่างสีดำสองสามตัวปรากฏอยู่ข้างหลังเขา

หยวนจินพูดด้วยเสียงต่ำ“ พวกเจ้าทุกคนควรเตรียมตัวให้ดี เป็นเวลาหลายปีมาแล้ว แต่ครั้งนี้ พวกเจ้าจะต้องไม่ทำให้ข้าผิดหวัง “

ตามคำสั่งของหยวนจิน ภาพเงาสีดำหายไปจากห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็วราวกับภูตผี หายไปอย่างไร้ร่องรอย อย่างไร้ร่องรอย และการเคลื่อนไหวของมันก็ยิ่งหาไม่ได้

“…”

หลังจากความสนุกสนานมาทั้งคืน ยากที่ลู่หยางจะเมา เขานอนหลับไปจนถึงเช้าของวันรุ่งขึ้น ในที่สุด เขาก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับสะบัดหัว

“ ในเมื่อมันสายมากแล้ว วันนี้ไม่ต้องไปที่ ตำหนักหมื่นสมบัติซักวันดีกว่า”

ในขณะที่เขาเพิ่งยืดเส้นยืดสายเสร็จ เสียงของเอ้อโกวจื่อก็ดังมาจากด้านนอกประตู: “พี่ชายหยาง ทำไมท่านยังไม่ลุกขึ้นอีก! เร็วเข้า ออกมาดูนี่! “

ระยำเอ้ย เจ้าเด็กคนนี้ใช้เวลาทั้งวันอย่างไร้กังวล และไร้กังวล วันเวลาของเขาค่อนข้างดีทีเดียว แต่ เขาไม่รู้หรอกว่าหลายวันมานี้ ลู่หยางยุ่งมาก ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะนอนหลับอย่างสงบ แต่เขาก็ถูกเอ้อโกวจื่อรบกวนจนได้

ลู่หยางเปิดประตูห้องออกดู และตกใจทันที มันเพิ่งจะเช้าตรู่ แต่ก็มีคนกลุ่มใหญ่มารวมตัวกันที่ทางเข้าสำนักหนึ่งสวรรค์แล้ว

“นี่มันอะไรกันเนี่ย? พวกท่านมาที่นี่เพื่อจับผิดเหรอ? “

“อะไรนะ? “พี่ชายหยาง! เป็นเพราะเรามีชื่อเสียงหลังจากการต่อสู้เพียงครั้งเดียวเมื่อวานนี้ คนเหล่านี้มาเข้าร่วมกับเราเนื่องจากเคารพในชื่อของเรา “เอ้อโกวจื่อกล่าวอย่างตื่นเต้น

ทางตอนเหนือของเมืองเป็นสถานที่ขนาดใหญ่ ดังนั้นผู้คนจะให้ความสนใจกับการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นระหว่างสำนักหนึ่งสวรรค์ และหยวนตงห่าวเมื่อวานนี้ นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างตระกูลที่ใหญ่ที่สุดและกองกำลังใหม่ ข่าวแพร่กระจายไปทั่วราวกับไฟป่า และเหล่าสาวกของชนชั้นต่ำต้อยก็อดไม่ได้ที่จะปรบมือและให้กำลังใจ

เป็นผลให้ในตอนเช้ามีคนจำนวนมากที่มาเยี่ยมเยียน และหลายคนต้องการเข้าร่วมสำนักหนึ่งสวรรค์เพื่อต่อต้านมัน

“ ท่านหัวหน้าสำนัก พวกเราพี่น้องได้เข้าร่วม สำนักหนึ่งสวรรค์ อย่างจริงใจแล้วก็จริงใจ”

“ พวกเราได้รับการกดขี่จากตระกูลหยวนมามากพอแล้ว แต่ไม่มีใครยอมยืนหยัดเพื่อพวกเรา!”

แม้ว่าสำนักหนึ่งสวรรค์จะพัฒนาขึ้นมาเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ในสายตาของเด็กๆชนชั้นต่ำต้อยเหล่านี้ สำนักหนึ่งสวรรค์คือความหวังของพวกเขา

ขณะที่เอ้อโกวจื่อกำลังลังเลว่าจะทำอย่างไร ลู่หยางก็โบกมือและพูดอย่างกล้าหาญว่า: “ไม่ว่าพวกเขาจะมากันกี่คนก็ตาม สำนักหนึ่งสวรรค์ของเราจะรับไว้ทั้งหมด!”

เมื่อข่าวการต่อสู้ครั้งใหญ่เมื่อวานแพร่กระจายออกไป คนจำนวนมากขึ้นมากขึ้นก็รู้จักชื่อเสียงของสำนักหนึ่งสวรรค์ และผู้คนก็มาเข้าร่วมมากขึ้นเช่นกัน

ลู่หยางไม่ได้ปฏิเสธสาวกเหล่านี้ที่มาหาเขา อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกับสำนักหนึ่งสวรรค์นั้น ลู่หยางจะไม่มีวันลืมเพราะมันสามารถติดสินบนตระกูลชนชั้นต่ำต้อยที่มีเพียงหนึ่งพันผลึกได้ ลู่หยางไม่กล้าลดการป้องกันลง

“ ในขณะที่อำนาจกำลังพัฒนา ข้าควรฝึกผู้ช่วยบางคนที่ไว้ใจได้มากที่สุดขึ้นมา มิฉะนั้น สำนักหนึ่งสวรรค์ของข้าจะเป็นเพียงกองทรายหลวม ๆกองหนึ่งเท่านั้น ! “

หลังจากทิ้งผู้คนที่เต็มลานบ้านไว้แล้ว ลู่หยางก็กลับไปที่ห้องของเขาคนเดียว และคลี่แผนที่ของเมืองตงไหลที่หน้าโต๊ะทำงาน เขาถือปากกาไว้ในมือและเริ่มขีดเขียนบนแผนที่

ซุนวูมาผลักประตูให้เปิดออก เขาปวดหัวเพราะคนข้างนอก เขาไม่สามารถทนต่อการถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้คนมากมายได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเข้าไปในห้องของลู่หยางเพื่อหลบภัย เมื่อเขาเห็นลู่หยางกำลังดูแผนที่อยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามเบา ๆ : “น้องชาย เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

ลู่หยางจับพู่กันของเขาและขีดเส้นหนาบนแผนที่ ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยขณะที่เขายิ้มอย่างลึกลับและพูดว่า: “ข้ากำลังวางแผนสำหรับอนาคตของเรา!”