SB:ตอนที่ 106 ชื่อเสียง

การมีเหรียญทองในตำหนักหมื่นสมบัติอาจถือได้ว่าเป็นเอกลักษณ์ที่สูงส่ง จากคำพูดของเว่ยเจียง ลู่หยางเข้าใจด้วยว่าในการต่อสู้ระหว่างชนชั้นต่ำต้อย และ ชนชั้นมั่งคั่งนั้น ตำหนักหมื่นสมบัติดูเหมือนจะอยู่เหนือโลก และจะไม่เข้าร่วมในการต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่าย

ในความเป็นจริง ตำหนักหมื่นสมบัติ ไม่เคยเป็นกองกำลังของเมืองตงไหลมาก่อนและ ตำหนักหมื่นสมบัติที่นี่เป็นเพียงตำหนักสาขาเท่านั้น สำหรับสำนักงานใหญ่ของตำหนักหมื่นสมบัตินั้น มีการกล่าวกันว่าสร้างขึ้นในเมืองหลักที่ใหญ่กว่าพร้อมด้วยสาขาและตำหนักที่ครอบคลุมเกือบทั้งทวีป ความแข็งแกร่งของอำนาจสามารถจินตนาการได้ มันไม่ใช่บางสิ่งที่เฉพาะเมืองตงไหลสามารถเปรียบเทียบได้

“ พี่ชายหยางสุดยอด! ไม่นานนักท่านก็ได้เหรียญทองจากตำหนักหมื่นสมบัติแล้ว! ทำไมท่านไม่แสดงเหรียญนี้ก่อนหน้านี้? ถ้า ไอ้โล้นลั่วเห็นสิ่งนี้ เขาคงจะวิ่งหนีหางจุกตูดไปทันทีโดยไม่พูดอะไรเลย” เว่ยเจียงโค้งคำนับและพูดอยู่ด้านหลังลู่หยาง

มุมปากของลู่หยางยกขึ้นในขณะที่เขาพูดอย่างอิ่มเอมใจ: “เหรียญทองนี้มันเจ๋งขนาดนี้เลยหรือ? แต่ ก็ดีเหมือนกัน ถ้าเขาไม่ต้องการต่อสู้กับข้า ทำไมสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนที่อยู่ข้างหลังเขาถึงถูกชักจูง? “รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาค่อยๆเข้มขึ้น และความรู้สึกของการวางแผนก็แทรกซึมอยู่ในอากาศ

เมื่อเห็นรอยยิ้มแปลก ๆ บนริมฝีปากของลู่หยางแล้ว เว่ยเจียงก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว และเขาปิดปากทันที

ลู่หยางจินตนาการว่าเขาควรจะพัฒนาเมืองตงไหลของเขาอย่างไร เขาลืมทั้งสองคนไปแล้ว และเอ้อโกวจื่อทำได้เพียงออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้ลู่หยางได้พักผ่อนให้เต็มที่

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่หยางค้นพบว่าเหรียญทองในตำหนักหมื่นสมบัตินั้นใช้งานง่ายจริงๆ ผู้อาวุโสที่ได้ตกลงที่จะช่วยเหลือเกี่ยวกับตำหนักหมื่นสมบัติจะเริ่มให้ทำงานในวันนี้ ดังนั้นแน่นอนว่าลู่หยางต้องตรงเวลา นอกจากนี้ การซ่อมแซมสวนต้องใช้กำลังคนจำนวนมาก ลู่หยางยังวางแผนที่จะยืมคนจากตำหนักหมื่นสมบัติเพื่อให้ทำงานได้ดี

“ นี่คือวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางระดับแปดดาว ภารกิจของท่านในเดือนนี้คือจารึกสิ่งเหล่านี้ อัตราความสำเร็จไม่สูงเกินไป มันเพียงพอที่จะผลิตสำเนาเจ็ดชุด “สำหรับภารกิจที่เหลือ รอจนกว่าท่านจะทำภารกิจในมือเสร็จแล้วค่อยไปหาข้า”

“ข้าจะไปที่ระดับสิบดาวโดยตรงเลย” ลู่หยางพูดตรงๆโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง

“ สิบดาว?” ผู้อาวุโสถามด้วยความไม่เชื่อเพราะคิดว่าเขาได้ยินผิด

แม้ว่าเขาจะได้ยินมานานแล้วจากคนรับใช้ หลี่ว่า ลู่หยางดูหนุ่มอยู่เลย แต่เขาก็สามารถสร้างวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลาง สิบ ดาวได้แล้ว เมื่อเขาได้เข้ามาสัมผัสกับลู่หยางแล้ว เขาก็ตระหนักว่าไม่เพียงแต่ลู่หยางแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิด เขายังหยิ่งผยองกว่าที่เขาคิดไว้อีก

“พ่อหนุ่ม ค่อยๆเดินไปมันจะดีกว่านะ อย่าทะเยอทะยานเกินไป…”

“ ไม่ ไม่เป็นอะไรเลย”

“โอ้!”

ผู้อาวุโสคนนี้เป็นคนที่คอยชี้แนะผู้จารึกทั้งหลายในตำหนักหมื่นสมบัติ หลายสิบปีผ่านไปนับแต่นั้นมา จำนวนของผู้จารึกที่เขาเอาชนะได้มีอย่างน้อยแปดร้อย แต่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบกับคนเช่นลู่หยาง

นอกจากตกใจแล้ว ผู้อาวุโสยังรู้สึกถึงความดูหมิ่นเล็กน้อยในใจ เขาคิดว่าลู่หยางเป็นคนปกติน้อยไปหน่อยและใจร้อน ในเมื่อท่านต้องการอวด ข้าจะปล่อยให้ท่านทรมานไปนิดหน่อย

เมื่อคิดเช่นนี้ ผู้อาวุโสได้เก็บวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับแปดดาวไว้และนำไปแลกเปลี่ยนเป็นวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางระดับสิบดาว ขณะเดียวกัน เขากล่าวว่า: “ข้าไม่ได้บังคับให้ท่านเลือกวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางสิบดาวเป็นภารกิจของท่าน และแม้ว่าท่านจะแลกเปลี่ยนมันเป็นวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางระดับสิบดาวแล้วก็ตาม จำนวนภารกิจจะไม่ลดลง

ทิ้งหนังสือสีม่วงที่ระดัยสิบดาวเอาไว้แล้ว ผู้อาวุโสฝ่ายต้อนรับก็จากไป ทิ้งลู่หยางไว้คนเดียวที่นั่น เขามองไปที่หนังสือวิชาควบคุมอสูรร้ายในมือ แล้วจมอยู่ในความคิด

“ชายชราคนนี้ดูถูกข้าหรือเปล่านะ?” “ ถ้าอย่างนั้น เรามารอดูว่าเขาจะเข็ดกับข้าแค่ไหน” มุมปากของลู่หยางยกขึ้น เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ จากความยากลำบากที่เพิ่มขึ้น เขาหันกลับไปที่ห้องของตัวเอง

ตามที่คาดไว้กับตำหนักหมื่นสมบัติ แม้แต่ห้องที่จัดสรรให้กับผู้จารึกก็ยิ่งใหญ่กว่าห้องที่จัดสรรให้ของที่ตำหนักเมฆาม่วง

ลู่หยางไม่รีบร้อนที่จะเริ่มต้น ไม่ว่าในกรณีใด หนังสือเจ็ดเล่มจะใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงเล็กน้อย ลู่หยางนอนลงบนโซฟาทันทีและวางท่าที่สบาย จากนั้น เขาก็หยิบวิชาควบคุมสัตว์ร้ายออกมาและเริ่มสแกนมัน

หลังจากที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรได้ปรับวิสัยทัศน์การมองเห็นของลู่หยางแล้ว เขาก็สแกนหนังสือได้เร็วขึ้นมาก แม้ว่าระบบจะใช้เวลาสิบนาที แต่เวลาในการสแกนของลู่หยางก็เร็วขึ้นและใช้เวลาไม่นานนัก

กว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมา หนังสือสีม่วงสิบเล่มก็ปรากฏขึ้นในมือของลู่หยาง แต่ละเล่มเป็นวิชาควบคุมอสูรที่ผู้คุมอสูรปรารถนามาทั้งกลางวันและกลางคืน

อันดับแรก เขาจะมอบหนังสือเล่มนี้ให้กับเอ้อโกวจื่อเพื่อให้เขาใช้ในอนาคต สำหรับหนังสือที่เหลือ เขาวางแผนที่จะมอบหนังสือที่เหลือทั้งหมดให้กับตำหนักหมื่นสมบัติ สำหรับสิ่งที่ชายชราคนนั้นจะคิดเมื่อเขาเห็นวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางระดับสิบดาวนั่นไม่เกี่ยวอะไรกับลู่หยาง

“อะไรนะ? นานแค่ไหนแล้ว? ท่านทำภารกิจสำเร็จแล้วจริงๆ! “ผู้อาวุโสมองไปที่หนังสือวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางระดับสิบดาวแล้วตกตะลึง

“ เดี๋ยวก่อน ให้ข้าดูว่าท่านทำได้กี่เล่ม ถ้าท่านไม่มีเจ็ด … ” ก่อนที่เขาจะพูดจบลู่หยาง ได้กระจายวิชาควบคุมสัตว์ร้ายทั้งเก้าชุดต่อหน้าผู้อาวุโส จัดเรียงให้เป็นระเบียบและวางเต็มโต๊ะ

หลังจากนับอย่างรอบคอบแล้ว มีหนังสือเก้าเล่มจริงๆ ครั้งนี้ ผู้อาวุโสรู้สึกมึนงงอย่างสมบูรณ์และมือของเขาที่รับวิชาควบคุมอสูรมานั้นสั่นไม่หยุด และเขาพูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว

“ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผู้อาวุโส ข้ากลับก่อนนะ” หลังจากที่หาวไปด้วย ลู่หยางเผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนที่เขาจะจากไป เขายังหาคนรับใช้ธรรมดาสิบคนจาก ตำหนักหมื่นสมบัติไปทำงานด้วย

“ เคยได้ยินมั้ย? ผู้ทรงพลังอีกคนได้ปรากฏตัวที่ตำหนักหมื่นสมบัติของเราแล้ว! “

“เป็นใครกัน!” ทำไมข้าถึงไม่เคยได้ยิน “

หลังจาก ที่ลู่หยางออกไปแล้ว ความโกลาหลครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นที่ด้านบนสุดของ ตำหนักหมื่นสมบัติ ผู้จารึกที่อยู่ชั้นบนสุดเมื่อได้ยินเกี่ยวกับการกระทำของลู่หยาง ทุกคนต่างก็คิดว่าเขาเป็นปีศาจและทุกคนก็เริ่มพูดคุยกัน

“ การที่จะทำหนังสือวิชาควบคุมอสูรทั้งเก้าเล่มให้เสร็จภายในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง ใครในพวกท่านจะทำได้? ผู้จารึกอาวุโสที่มีคุณสมบัติเหมาะสมเริ่มสนทนากันอย่างสบาย ๆ กับกลุ่มผู้จารึกรุ่นเยาว์ โดยคุยโวเกี่ยวกับความสำเร็จของลู่หยาง

บางคนในนั้นพูดอย่างไม่พอใจทันที: “แล้วถ้าข้าใช้ทักษะการเจารึกจารึกวิชาคุมอสูรชั้นต้น ข้าก็จะทำได้เช่นกัน!”

“ แล้วถ้าเป็นวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางล่ะ?”

“…” ทุกคนพูดไม่ออก

“ อีกทั้งยังเป็นวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางระดับสิบดาวด้วย! “ขอถามหน่อยซิว่าใครทำได้” จู่จู่ เสียงของผู้จารึกชราก็ดังขึ้น เสียงของเขาเหมือนค้อนขนาดหนักทุบลงตรงหัวใจของผู้จารึกทุกคน

“…”

ทุกๆคนที่นั้นตกตะลึงเมื่อได้ยินว่ามันเป็นวิชาควบคุมสัตว์อสูรระดับกลางสิบดาว ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมา

ผู้จารึกเฒ่าถอนหายใจหนัก ๆ และกล่าวว่า: “ชายชราคนนี้อยู่ในตำหนักหมื่นสมบัติมาหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยเห็นอัจฉริยะเช่นนี้มาก่อน วันนี้ ข้าได้ยินมา ข้าก็ไม่เชื่อเหมือนกัน แต่ … ผู้อาวุโสฮวงเป็นคนที่พูดถึงเรื่องนี้ และพวกท่านไม่เห็นการแสดงออกของเขาในตอนนั้น … “

“ มันน่าทึ่งมาก!”

ผู้จารึกเฒ่ายังคงพูดต่อไปไม่รู้จบ การได้ทราบข่าวดังกล่าวซึ่งใกล้เคียงกับจะเป็นตำนานทำให้ผู้จารึกเฒ่ารู้สึกภาคภูมิใจมาก บนหน้าอกของเขามีเหรียญทองส่องประกายกับคำโตโตสองคำเขียนอยู่นั่นคือ สิบแปด!

เหรียญทองแสดงถึงเอกลักษณ์ของผู้จารึกระดับกลาง และตัวเลขสองตัวคือ สิบแปด แสดงว่าผู้เฒ่านั้นอยู่ในลำดับที่สิบแปดของผู้จารึกระดับกลาง

ตำหนักหมื่นสมบัติส่วนใหญ่สร้างขึ้นมาจากตัวเขาเอง และจำนวนผู้จารึกที่อยู่ในมือของเขาก็มากเกินกว่าจะนับได้ มีผู้จารึกระดับกลางมากกว่าร้อยคน และความสามารถในการอยู่ในอันดับที่สิบแปดยังแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของผู้เฒ่าจากอีกมุมหนึ่ง ถ้าเขารู้สึกว่าลู่หยางเป็นอัจฉริยะที่น่ากลัว คนอื่น ๆ ก็ได้แต่เคารพชื่นชมเขาเท่านั้น

“ ผู้อาวุโสเฉิน ในเมื่อท่านรู้มาก แล้วท่านรู้มั้ยว่าตอนนี้อัจฉริยะที่น่ากลัวนี้อยู่ที่ไหน?”

ผู้อาวุโสเฉินส่ายหัวและพูดเบา ๆ : “สมมติว่าหลังจากที่คน ๆ นั้นทำสำเร็จแล้ว พลังจิตวิญญาณก็ได้ใช้พลังงานไปมากแล้ว เขาก็หมดแรงและกลับไปแล้ว ก่อนที่เขาจะจากไป…. “ เขายังได้พาผู้รับใช้สิบคนออกไปจากตำหนัก…”

เห็นได้ชัดว่าคนรับใช้ถูกลู่หยางขอร้องให้กลับไปช่วยทำงานหนัก เขาหาวออกมาต่อหน้าผู้อาวุโสฮวงขณะที่พูดคำเหล่านั้นออกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย ทักษะจารึกทำได้เสร็จสมบูรณ์โดยระบบควบคุมอสูร

ผู้อาวุโสเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดกับผู้จารึกกลุ่มนี้ว่า “แม้ว่าเขาจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว แต่ชายชราคนนี้ก็รู้ว่าห้องของเขาอยู่ที่ไหน! มาลองคิดดูแล้ว ข้าก็รู้สึกละอายใจ แต่ในวันที่เขาเพิ่งเข้าร่วมตำหนักหมื่นสมบัติ เขาอยู่ในอันดับที่สิบสี่แล้ว และสูงกว่าชายชราคนนี้มาก “

“สิบสี่!”

เสียงกรีดร้องดังมาจากผู้จารึกทั้งกลุ่ม และทุกคนก็พากันไปยังพื้นที่ระดับกลางทันที ห้องสิบสี่ยุ่งไปหมด มีเพียงผู้เฒ่าเฉินยืนอยู่กับที่ จ้องมองความรกรุงรัง …

“นี่… นี่..”. ข้ายังมีเรื่องราวอีกมากมายที่นี่! ทำไมพวกท่านทุกคนถึงวิ่งหนีไปล่ะ! “ น่าเสียดายที่ไม่ว่าผู้อาวุโสเฉินจะตะโกนอย่างไร คนเหล่านั้นก็ไม่หันกลับมา

ลู่หยางซึ่งกำลังสั่งคนรับใช้ว่าจะแก้ไขสวนอย่างไรจู่จู่ก็จาม เขาถูจมูก เขาไม่รู้ว่าเขาได้กลายเป็นคนดังในตำหนักหมื่นสมบัติไปแล้ว

“ ใครรู้บ้างว่ามันเป็นไอ้เลวไหน ถ้ามีอะไรจะพูด ก็พูดต่อหน้าทุกคนได้เลย มักชอบพูดลับหลัง ทำให้ข้าจามนี่.. “

เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นว่ากระถางดอกไม้ที่ตั้งไว้แล้วถูกคนรับใช้คนหนึ่งเตะไปในพริบตา ดวงตาของลู่หยางเบิกกว้างและตะโกนเสียงดัง: “เฮ้ เฮ้ เฮ้! เจ้าไม่ได้มองรึไงขณะที่ทำงานน่ะ! ดอกไม้เหล่านี้แพงมากนะ! เตะได้ยังไง?! “

เมื่อได้ยินคำต่อว่าอย่างโกรธของลู่หยางแล้ว คนรับใช้ก็โกรธ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร พวกเขาได้แต่คิดกับตัวเองอย่างหดหู่ว่า“ พวกเรามีหน้าที่แค่รับแขก ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เราถูกลดฐานะเป็นลูกหาบ…”

ลู่หยางเม้มริมฝีปาก นั่งไขว่ห้าง และดื่มชาของเขา เมื่อมองไปที่ท่าทางเงอะๆงะๆของพวกเขา เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: “เฮ้อไม่แปลกใจเลยที่พวกเจ้าเป็นได้แค่พนักงานต้อนรับธรรมดาๆ และไม่สามารถแม้แต่จะทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เสร็จได้ แถมยังก่อเรื่องไร้สาระให้ข้าโดยไม่ดูให้ดี แล้วอย่างนี้เจ้าจะยกระดับและขึ้นเงินเดือนในภายหน้าในลักษณะนี้…”