SB:ตอนที่ 84 ปีศาจสังหารเมือง

“ไอ้หนู ตอนนี้พวกมันถูกจัดการไปแล้ว ถึงเวลาที่จะส่งเจ้าไปตามทางของเจ้าแล้ว!”

ใบหน้าของชายวัยกลางคนดูน่ากลัว มันตะโกนใส่ลู่หยางว่า: “ฆ่าลูกน้องสองคนที่ข้าภูมิใจที่สุด ถ้าข้าไม่ฆ่าเจ้า ข้าจะยอมรับมันได้ยังไง”

ลู่หยางเม้มริมฝีปากของเขาแล้วพูดว่า: “มันก็แค่ขยะสองชิ้น ต้องแปลกใจอะไรล่ะ”

ลู่หยางหันมามองหลอหยุนชาน เพียงเพื่อตระหนักว่าพวกเขาสองคนนอนอยู่บนพื้นแล้วได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถลุกขึ้นได้

“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่น่าเชื่อถือและความแข็งแกร่งของท่านก็แข็งแกร่งเกินไป แม้แต่ข้าก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่าน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าควรจะเลิกแล้วต่อท่านแล้วให้ท่านฆ่าตายอย่างสบายๆ! “

“โอ้?” ชายวัยกลางคนมองลู่หยางด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เชื่อว่าลู่หยางจะยอมแพ้จริง ๆ และพูดว่า: “ไอ้หนู ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนที่เฉลียวฉลาดที่สุดในบรรดาคนเหล่านี้ แต่จากความจริงที่ว่าเจ้าฆ่าลูกน้องของข้ามากมายนัก ข้าจะให้เจ้าตายอย่างรวดเร็ว! “

เสียงของเขาดูเหมือนจะก้องอยู่ในหูขณะที่ชายวัยกลางคนร่างอ้วนแสดงความเร็วที่แตกต่างจากร่างกายของเขาอย่างสิ้นเชิง

เพียงไม่กี่วินาทีที่แล้วเขายังคงยิ้มกรุ้มกริ่มกับลู่หยาง แต่ในวินาทีต่อมาเขามาปรากฏตัวต่อหน้าลูู่หยาง แขนอ้วนๆของเขากลายเป็นกรงเล็บคว้าหมับไปที่หน้าอกของลู่หยางด้วยแรงที่ไม่หยุดยั้ง

ความเร็วของเขาเร็วมากจนเห็นเป็นแค่ภาพติดตา เกือบจะโดยสัญชาตญาณ ทันทีที่กรงเล็บแหลมคมจิกลงมา ระฆังขนาดใหญ่ทำจากทองคำก็ปรากฏขึ้นนอกร่างของลู่หยาง

“หืมมม?

ชายวัยกลางคนร่างอ้วนอุทานอย่างสงสัย เขาไม่เคยคิดเลยว่าการตอบโต้ของลู่หยางจะเป็นไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเขาเรียกใช้ระฆังทองคำอมตะก่อนที่จะลงมือ

“ทักษะที่ไม่มีนัยสำคัญ!”

“.ฮึ่ม!” ด้วยความเย็นชา ชายร่างอ้วนก็ออกแรงเล็กน้อยในกรงเล็บของเขา ด้วยเสียงดัง “แคร๊กก!” ระฆังทองคำอมตะแตกแล้ว มันไม่สามารถหยุดกรงเล็บสีดำของชายอ้วนได้ ลู่หยางสามารถทนได้เพียงเสี้ยววินาที ร่างกายของเขามาอยู่ต่อหน้าชายวัยกลางคนร่างอ้วนอีกครั้งหนึ่ง

“ราชสีห์ขนทองหกเนตร เร็วเข้า รีบมาช่วยข้า! ท่านอยากเห็นเจ้านายในอนาคตของท่านตายยังงั้นรึ! “

ในเวลาเดียวกันกับที่ระฆังทองคำอมตะแตกเป็นชิ้นๆ ร่างของลู่หยางก็ถอยกลับด้วยความเร็วสูงในขณะที่ตะโกน

จากการเผชิญหน้าสั้น ๆ ของพวกเขาในตอนนี้ ลู่หยางได้พิจารณาแล้วว่าด้วยความแข็งแกร่งของเขาเอง เขาจะไม่สามารถยืนหยัดได้นานกว่าหนึ่งนาที ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ ลู่หยางได้แต่ลองเสี่ยงพนันดูเป็นครั้งสุดท้ายว่าราชสีห์ขนทองหกตาจะลงมือให้เขาหรือเปล่า!

“เจ้าเด็กเหลือขอ ข้ารู้ว่าเจ้ามีเล่ห์เหลี่ยม แต่สิ่งเหล่านี้ไร้ประโยชน์ ไม่ว่าเจ้าจะดิ้นรนแค่ไหน เจ้าก็ไม่อาจหนีข้าไปได้! “

ชายวัยกลางคนร่างอ้วนส่งเสียงร้องแปลก ๆ  ร่างของเขาเหลือเป็นเพียงภาพติดตาอยู่ในอากาศ ลู่หยางตกตะลึง เขารู้ว่าเขาไม่สามารถวิ่งได้อีกต่อไป เขาทำได้แค่หลับตาและหวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น

ดังที่คาดไว้ กรงเล็บปีศาจดำมาถึง ทันทีที่มันคว้าที่หน้าอกของลู่หยาง สิ่งที่ตามมาคือเสียงที่ดัง แต่ไม่ใช่เสียงของหน้าอกของเขาที่ถูกฉีกขาดออกจากกัน

ร่างกายของลู่หยางถูกส่งลอยไปด้วยคลื่นอากาศขนาดใหญ่และชนกับพื้นอย่างจัง ลู่หยางบังคับตัวเองให้ลืมตาขึ้น ที่ซึ่งมีเพียงแสงสีทอง

หลังจากที่ร่างกายของเขาได้รับการปรับเปลี่ยนแก้ไขโดยราชสีห์ขนทองหกเนตร การมองเห็นของลู่หยางก็ดีขึ้นกว่าเดิมมาก แม้ว่าตอนนี้เขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อสายตาของลู่หยางแม้แต่น้อย ในไม่ช้าลู่หยางค้นพบว่ามีแสงสีทองเพียงหกเส้นบนท้องฟ้า

“ หรือว่าในที่สุด ราชสีห์ขนทองหกเนตรได้ลงมือให้ข้าแล้ว?” ลู่หยางเช็ดเลือดออกจากมุมปากของเขาแล้วพึมพำ

จากภายในแสงสีทองที่เต็มท้องฟ้า จู่จู่แสงสีดำก็ปรากฏขึ้น จากภายในแสงนั้น เสียงโกรธของชายวัยกลางคนร่างอ้วนก็แว่วเข้ามา เขาคำรามออกมา: “ราชสีห์ขนทองหกตา! ท่านกล้าโจมตีข้าจริงๆ! “

ร่างของราชสีห์ขนทองหกเนตรเปิดเผยตัวเองอย่างช้าๆและหัวเราะเยาะชายวัยกลางคนร่างอ้วน: “ข้าได้ทำสิ่งที่ข้าสัญญากับท่านไปแล้ว สิ่งที่ท่านสัญญากับข้า ไม่ควรทำตอนนี้? “

“มันจะสำเร็จในไม่ช้า! ท่านต้องการเจรจากับข้าตอนนี้หรือไม่ หากท่านยังคงดื้อรั้นต่อไป ท่านเชื่อไหมว่าข้าจะไม่ยอมให้ท่านได้รับผลประโยชน์แม้แต่น้อยที่สุดและท่านจะยังคงอยู่ที่นี่กับพวกเขาด้วยความตาย! “

ในการที่จะให้ราชสีห์ขนทองหกเนตรช่วยเขา ชายอ้วนวัยกลางคนจะต้องให้สัญญากับเขาว่าจะได้รับประโยชน์มากมาย มิฉะนั้นด้วยสัตว์ดุร้ายที่ชาญฉลาดอย่างเช่นราชสีห์ขนทองหกเนตร มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้พลังทั้งหมดของมันเพื่อประกาศสงครามกับเมืองเซียงหยาง

แต่ตอนนี้ เป้าหมายโดยพื้นฐานของชายอ้วนวัยกลางคนได้สำเร็จไปแล้ว ด้วยสภาพปัจจุบันของเมืองเซียงหยาง ด้วยยอดฝีมือทั้งสองที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาไม่สามารถสร้างคลื่นลูกใหญ่ใดๆได้

ลู่หยางเชื่อว่าก่อนที่เขาจะบรรลุเป้าหมาย ชายวัยกลางคนจะมีทัศนคติที่ดีต่อราชสีห์ขนทองหกตา แต่ตอนนี้ราชสีห์ขนทองหกตาได้บรรลุภารกิจแล้ว หากหัวใจของเมืองหลักยังไม่อยู่ในมือของราชสีห์ขนทองหกตา ชายวัยกลางคนคงจะพยายามฆ่าราชสีห์ขนทองหกตาแล้ว.

ราชสีห์ขนทองหกตามองไปที่ชายวัยกลางคนและเย้ยหยัน: “ถ้าท่านมีความสามารถจริงๆ งั้นมาฆ่าข้า! อย่างมากที่สุดเราก็แค่ตาย “

แสงสีดำพุ่งขึ้น และแสงสีทองแตกสลาย ในฐานะผู้นำของปีศาจอเวจี ชายวัยกลางคนนั้นแข็งแกร่งมากจริงๆ แม้แต่ราชสีห์ขนทองหกเนตรที่มีสายเลือดอสูรของปราชญ์นั้นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

ชายวัยกลางคนจ้องมองราขสีห์ขนทองหกตาด้วยความโกรธ สายตาของเขาจ้องมองไปทั่วร่างของลู่หยางเป็นครั้งคราว

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาอันตรายของชายวัยกลางคน ราชสีห์ขนทองหกเนตรพูดอย่างไม่เกรงกลัว: “ถ้าท่านกล้าโจมตีข้าจริงๆ ข้าเกรงว่าท่านจะไม่รอจนถึงตอนนี้ ท่านคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรานั้นแย่มากปานนั้นเพราะเราทั้งคู่มีสายเลือดเหมือนกันหรือ? “

ในขณะที่เขาพูด ไข่มุกสีทองลูกเล็กๆปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัวในอุ้งมือของราชสีห์ขนทองหกเนตร และมันจ้องไปที่ชายร่างอ้วนราวกับว่าจะยั่วเขา

เขาพูดว่า “ข้าไม่สนใจว่าท่านจะปฏิบัติต่อผู้คนเมืองเซียงหยางอย่างไร อย่างไรก็ตาม ท่านควรรู้อัตลักษณ์ของเจ้าเด็กคนนี้ หากท่านกล้าที่จะจู่โจมเขา โปรดก้าวข้ามศพข้าไปก่อน “

“แต่อย่าลืม แม้ว่าท่านจะได้รับหัวใจของเมือง แต่สถานที่ที่ท่านถูกผนึกอยู่ที่เทือกเขาเทวะร่วงหล่น! ตราบใดที่ข้าบดขยี้ไข่มุกม็ดนี้  วานรดุเดือดเกราะทองคำจะเข้าใจว่าจะทำอย่างไร “

“โอ้?”

ชายวัยกลางคนร่างอ้วนส่ายตาจ้องตรงไปที่ราชสีห็ขนทองหกเนตร หลังจากผ่านไปสิบวินาที เจตนาสังหารในสายตาของเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ชายวัยกลางคนอ้วนคำรามขึ้นสู่ท้องฟ้า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ตามราคา ให้ทั้งเมืองเซียงหยางแลกเปลี่ยนกันกับชีวิตของเด็กคนนี้!”

เสียงของเขามีคลื่นเสียงที่ไม่เหมือนใครซึ่งแผ่กระจายไปทั่วทั้งหุบเขาเทวะร่วงหล่น ควันดำพุ่งขึ้นจากหุบเขาเทวะร่วงหล่นราวกับตอบสนองต่อชายวัยกลางคน

ผ่านควันสีดำของเสื้อผ้าชั้นนอก ลู่หยางสามารถเห็นเงาที่นับไม่ถ้วนเคลื่อนไปเคลื่อนมาในควันดำ พวกเขาทั้งหมดเป็นพลังปีศาจฉี และมีเพียงปีศาจอเวจีเท่านั้นที่สามารถเคลื่อนไหวได้

“ชายผู้นี้ …” “เมื่อไหร่ที่เจ้าปล่อยปีศาจมากมาย … ” หลอหยุนชานมองควันสีดำพุ่งขึ้นและคร่ำครวญอย่างอ่อนแรง

“เมืองเซียงหยาง … มันจบแล้วจริงๆเหรอ? “ ผู้ครองเมืองหวางก็สิ้นหวังแล้ว

“ราชสีห์ขนทองหกเนตร ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจ้า!”

เมื่อเห็นควันดำพุ่งเข้าหาทิศทางของเมืองเซียงหยาง ลู่หยางก็คำรามใส่ราชสีห์ขนทองหกตา

ในทางกลับกัน ราชสีห์ขนทองหกเนตรยังคงเฉยเมยและไม่ได้เอาคำพูดของลู่หยางมาใส่ใจ มันม้วนงอริมฝีปากแล้วพูดว่า: “การได้ช่วยชีวิตท่านไว้ก็ไม่เลวแล้วท่านต้องบ่นอะไรอีกล่ะ?”

เมื่อราชสีห์ขนทองหกตาพูดจบไม่มีใครได้ยิน แต่เสียงมันดังก้องอยู่ในใจของลู่หยาง

“เจ้าเด็กเหลือขอ ข้าได้ให้ดวงตาท่านไว้แล้วโดยไม่มีเหตุผล ท่านไม่เห็นอะไรอื่นอีกหรือ ” เมืองเซียงหยางจะไม่ถูกทำลายลงอย่างง่ายดาย มันก็ขึ้นอยู่กับว่าการเสริมกำลังของท่านสามารถช่วยหัวใจส่วนอื่นๆของเมืองได้ทันท่วงทีหรือไม่ “

“กำลังเสริมรึ? หัวใจส่วนอื่นๆ ของเมืองรึ? ” ลู่หยางตกตะลึง

“ฮ๊ะ?”

ในตอนนั้นเอง ลู่หยางเพิ่งจะนึกถึงเมฆมงคลในท้องฟ้าด้านตะวันออก เห็นได้ชัดว่ามันลอยไปหาเขาในเวลานั้น แต่เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่มันก็หายไป

“เขาได้เปิดดวงตาของเทพเจ้าเพื่ออะไร! ท่านไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะใช้มันยังไง! “ราชสีห์ขนทองหกเนตรใช้วิธีการบางอย่างและเสียงของมันถูกส่งตรงเข้าไปยังจิตใจของลู่หยางโดยไม่จำเป็นต้องอ้าปากพูด

ราวกับว่ามันสามารถมองเห็นทะลุผ่านความคิดของลู่หยาง ราชสีห์ขนทองหกตานั้นมีวิธีการลึกลับทุกประเภท

“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน?” ลู่หยางถามเบา ๆ

ราชสีห์ขนทองหกตากลอกตาแล้วพูดว่า “ท่านปล่อยให้มันรั่วไหลออกมาไม่ได้!”

ลู่หยางไม่ต้องการเสียเวลาพูดคุยกับราชสีห์ขนทองหกตา ตอนนี้เขาเห็นกองทหารกำลังเสริมชัดเจน แต่พวกเขาไม่รู้อยู่ที่ไหน เป็นเพราะราชสีห์ขนทองหกเนตร ชายวัยกลางคนทำเสียงฮึดฮัดใส่ลู่หยาง และหยุดจ้องมองเขาแล้วหันเดินไปทางหลอหยุนชานและคนอื่น

รอยเท้าของเขาเบาและช้า ในขณะที่เขาเดิน ชายวัยกลางคนกล่าวว่า “ในเมื่อเราใช้เจ้าเด็กเหลือนี่ไม่ได้ ถ้างั้นเราจะเริ่มจากร่างกายของเจ้า” ตราบใดที่พวกเจ้าทั้งหมดตาย เมืองเซียงหยางของเจ้าก็จะหายไป! “

“ข้าต้องการให้เจ้าเห็นด้วยตนเองว่าเมืองเซียงหยางถูกทำลายยังไง!”

“นักรบสามารถถูกฆ่าได้ แต่ถูกหยามไม่ได้! ถ้าเจ้าอยากฆ่าข้าหรือตัดข้าเป็นชิ้น ๆ ละก็ มาเลยมาที่ข้านี่! “

“มาดูกันว่าผู้ชายจากเมืองเซียงหยางของเราจะไม่ยอมแพ้!”

หลอหยุนชาน และ ผู้ครองเมืองหวาง ตะโกนขึ้นเกือบจะพร้อมกัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยสีหน้าของคนที่พร้อมยอมตายอย่างสงบ ราวกับตอบสนองต่อความตั้งใจหมายเอาชีวิตของชายวัยกลางคนด้วยสายตาที่ไม่แยแส

“ดี!” ข้าจะไม่ฆ่าท่านในตอนนี้ แต่ข้าอยากให้พวกท่านทุกคนเป็นพยานว่าเมืองเซียงหยางถูกทำลายได้ยังไง! “

ชายวัยกลางคนร้องออกมาพร้อมกับตะโกน ปีศาจในควันดำล้อมรอบเมืองเซียงหยางไว้ทันที ทั้งเมืองเซียงหยางเกือบจะเหมือนเมืองผี เมื่อปีศาจลงมาจากท้องฟ้าและกระจายไปทั่วทุกมุม ร้องไห้คร่ำครวญและร้องไห้เหมือนผีและหมาป่าขณะเมื่อพวกมันกระจายกันออกมาจากเมืองเซียงหยาง

ไม่ใช่ทุกๆคนที่แข็งแกร่งเท่ากับหลอหยุนชานและผู้ครองเมืองหวาง แม้ว่าอันตรายจะเกิดขึ้นกับพวกเขา แม้ว่าร่างกายของพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสพวกเขาก็ยังสามารถสงบสติอารมณ์ได้

มีมากมายที่เป็นแค่คนธรรมดา แม้กระทั่งในบรรดาผู้คุมอสูร พวกเขาก็เป็นแค่คนที่มีพละกำลังต่ำ มีคนไม่มากนักที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของปีศาจได้ และพวกเขาก็ไม่สามารถป้องกันการโจมตีของพวกมันได้

“เร็วเข้า มาช่วยกันคิดหาทางหน่อย!” ตอนนี้ ข้าพึ่งพาท่านได้เท่านั้น! “ได้ยินเสียงกรีดร้อง ลู่หยางตะโกนใส่ราชสีห์ขนทองหกเนตร

หลอหยุนชานล้มลงเช่นเดียวกับผู้ครองเมืองหวาง ตอนนี้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือราชสีห์ขนทองหกเนตร

ราชสีห์ขนทองหกเนตรหันกลับมาและหัวเราะแล้วพูดกับลู่หยางว่า: “ไม่ต้องกังวล ถ้ามันไม่เป็นไปตามข้อกำหนดของข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้มันประสบความสำเร็จได้ง่ายๆหรอก”

มันส่งเสียงโหยหวนขึ้นไปยังท้องฟ้า มันเป็นสัญญาณพิเศษของราชสีห์ขนทองหกเนตร เสียงที่ไม่มีรูปร่างแพร่กระจายไปทุกหนทุกแห่ง มีเพียงสัตว์อสูรของหุบเขาเทวะร่วงหล่นเท่านั้นที่เข้าใจได้

ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้น สัตว์ดุร้ายที่ซุ่มดักอยู่ในมุมต่าง ๆ ของเมืองเซียงหยางตื่นขึ้นในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตามเป้าหมายในครั้งนี้ไม่ใช่ผู้ควบคุมอสูรแห่งเมืองเซียงหยาง แต่เป็นปีศาจที่ลงมาจากท้องฟ้า

ชายอ้วนวัยกลางคนมองสถานการณ์ในเมืองเซียงหยาง ยังมีปีศาจอยู่ไม่มาก และตอนนี้เขาต้องต่อสู้กับอสูรร้ายและผู้ควบคุมอสูร สถานการณ์ไม่ได้ดีอย่างที่เขาจินตนาการไว้

สีหน้าของชายอ้วนวัยกลางคนเข้มขึ้นและพูดว่า: “ราชสีห์ขนทองหกเนตร ท่านทำอย่างนี้หมายความว่าอะไร?”

ราชสีห์ขนทองหกเนตรหัวเราะแปลก ๆ : “ถ้าท่านไม่ให้สิ่งที่ท่านสัญญาไว้ ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านทำลายเมืองเซียงหยาง อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะว่าท่านยังนึกถึงหัวใจอื่นของเมืองอยู่ “