SB:ตอนที่ 105 สถานการณ์ในเมืองตะวันออก

“ผู้พิทักษ์ลั่วถ้าต้องการเป็นแขก ข้าจะไปกับท่านตลอดเวลา!” ลู่หยางยังพูดเสียงดังด้วย และในเวลาเดียวกันเขาก็เก็บสัตว์เลี้ยงสงครามทั้งหมด

เมื่อเห็นผู้พิทักษ์ลั่วหนีไปพร้อมกับหัวโล้นๆ ลู่หยางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เมื่อเขาหันไปมองซุนวู เขาก็รู้ว่าซุนวูกลับไปที่ห้องของเขาแล้ว

“ ข้ารู้สึกประทับใจกับศึกครั้งนี้มาก ข้าต้องกลับไปนั่งสมาธิสักพัก” สั้นที่สุดคือสามถึงห้าวัน และนานที่สุดคือสิบวันถึงครึ่งเดือน “

ซุนวูบอกว่าเขาต้องการเข้าสู่การฝึกฝนแบบปิดประตู แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบลู่หยางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เขาประทับใจกับภาวะที่ยากลำบากและเข้าสู่ความสันโดษเพื่อที่จะเข้าถึงเหรอ?” กล่าวคือเมื่อพี่ใหญ่ซุนวูออกมาจากการฝึกฝนแบบปิดประตู เป็นไปได้ว่าเขาจะเลื่อนขั้นเป็นผู้ควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงได้หรือไม่? “ลู่หยางถอนหายใจและส่ายหัว

ซุนวูกำลังจะเข้าถึง แต่ใครจะรู้ว่าลู่หยางจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน

การฝึกฝนของพวกเขาแตกต่างจากของลู่หยาง ทุกครั้งที่พวกเขาเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง การสัมผัสขีดจำกัดนั้นสำคัญมากต่อการฝึกฝนของพวกเขา พวกเขาไม่ได้มีระบบเดียวกับลู่หยาง ตราบใดที่พวกเขามีทรัพยากรเพียงพอพวกเขาก็สามารถก้าวข้ามไปยังเขตแดนถัดไปได้

เช่นเดียวกับการต่อสู้ครั้งใหญ่ก่อนหน้านี้ ลู่หยางได้เรียนรู้มากมายจากการต่อสู้กับลั่วศรีษะโล้น หลังจากได้สัมผัสโดยตรงแล้ว เขาก็ได้รับความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นของฝ่ายหลัง

อย่างไรก็ตาม ลู่หยางไม่ได้อยู่ในภาวะที่ลำบาก แม้ว่าเขาจะเข้าใจแล้ว มันก็จะไม่มีประโยชน์ใด ๆ สำหรับอาณาจักรของลู่หยาง อย่างมากที่สุด เขาจะได้เรียนรู้เทคนิคการต่อสู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ด้วยการเคลื่อนไหวแบบเดียวกัน บางทีในครั้งต่อไปเขาจะสามารถปลดปล่อยความสามารถในการต่อสู้ที่แข็งแกร่งขึ้นได้

“ โอ้ ดูเหมือนว่าข้าจะต้องเริ่มเตรียมตัวเหมือนกัน มิฉะนั้น พละกำลังของข้าจะไม่สูงขึ้น และแม้แต่พวกอันธพาลเหล่านี้ก็ยังจะกล้ามาวุ่นวายต่อหน้าข้า” ลู่หยางคิด เขาวางแผนที่จะไปตำหนักหมื่นสมบัติ และหาโอกาสที่เหมาะสมที่จะได้รับวิชาควบคุมสัตว์ร้ายระดับสูง ด้วยวิธีนี้ความแข็งแกร่งของเขาจะสามารถเพิ่มขึ้นได้อย่างก้าวกระโดด

นอกจากนี้ ในการต่อสู้ครั้งก่อน ลู่หยางเคยได้ยินชายหัวล้านลั่วพูดถึงสำนักกระบี่ฟั่นเฟือนหลายๆครั้ง และเขาก็อยากรู้เกี่ยวกับสำนักและกองกำลังที่คล้ายคลึงกันนี้ เพียงแค่ว่าเขาไม่ใช่คนจากเมืองตงไหลดังนั้นเขาจึงไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

เขามาพบเว่ยเจียงโดยตรงและใบหน้าของเขาเข้มขึ้นมา จากนั้นเว่ยเจียงก็พูดทุกอย่างออกมาว่า “สำนักกระบี่ฟั่นเฟือนนั้นได้รับการสนับสนุนจากตระกูลชั้นสูงซึ่งเป็นสำนักที่ออกแบบมาโดยเฉพาะเพื่อปราบปรามพวกไพร่

“โอ้?”

ตระกูลขุนนางอะไร สามัญชนอะไร และนิกายอะไร ลู่หยางไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับแนวคิดเหล่านี้เลยเขาจะเข้าใจพวกเขาได้อย่างไร?

เว่ยเจียงทำได้เพียงอธิบายต่อไป

ในเมืองตงไหล นอกเหนือจากสามตระกูลใหญ่แล้ว ยังมีอีกสองกลุ่มซึ่งหนึ่งในนั้นประกอบด้วยตระกูลขุนนางที่แข็งแกร่ง

พวกเขาส่วนใหญ่เป็นครอบครัวท้องถิ่นของเมืองตงไหลและดูถูกครอบครัวเล็ก ๆ ที่ย้ายมาจากแคว้นเล็ก ๆ หรือเมืองเล็ก ๆ ผู้อาวุโสสูงสุดของตระกูลของพวกเขาฝังรากลึกในจิตใจของพวกเขา และหลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ได้จัดตั้งพันธมิตรและเรียกตัวเองว่าชนชั้นมั่งคั่ง

และครอบครัวหรือบุคคลเหล่านั้นที่ย้ายมาจากเมืองเล็ก ๆ เหล่านั้นคือสามัญชนที่ เว่ยเจียงกล่าวถึง พวกเขาส่วนใหญ่มาจากความยากจนและไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับพวกเขาที่จะอยู่รอดในเมืองเล็ก ๆ เนื่องจากพวกเขาสะสมผลึกของมูลค่าชีวิตส่วนใหญ่เพื่อย้ายไปที่เมืองตงไหล อย่างไรก็ตามขุนนางของชนชั้นผู้มั่งคั่งไม่เคยจริงจังกับพวกเขา พวกเขาไม่เพียงแต่ถูกขับออกไปจากสังคม แต่ยังถูกโจมตีบ่อยๆอีกด้วย

แต่มันเป็นแค่ว่าพวกราษฎรสามัญชนมาจากทั่วประเทศและมีความได้เปรียบในด้านจำนวน บางเผ่าสามารถอยู่ในเมืองตงไหลได้นานขึ้นและนานขึ้น และค่อยๆฝังแน่นในนั้นและได้รับความแข็งแกร่งจำนวนหนึ่ง เมื่อพวกเขาสามารถต่อกรกับขุนนางชนชั้นมั่งคั่งได้ พวกเขาก็ค่อยๆจัดตั้งค่ายขึ้นซึ่งเป็นสิ่งที่ขุนนางชนชั้นผู้มั่งคั่งเรียกว่าชนชั้นต่ำต้อย

“ พี่หยางแล้วพวกเราไม่ถือว่ายากจนเหรอ?”

ลู่หยางจ้องไปที่เอ้อโกวจื่อแล้วพูดเบา ๆ : “นี่เรียกว่าชนชั้นกระฎุมพี! เป็นที่รู้จักกันทั่วไปในนามผู้ประกอบการ! จะเรียกว่าชนชั้นต่ำต้อยได้ยังไง! “

เว่นเจียงมองหน้ากันแล้วกระซิบ: “พวกท่านยังคงร่ำรวย ในสายตาของชนชั้นร่ำรวยพวกท่านไม่ได้เป็นอะไรนอกจากพลเรือนของชนชั้นต่ำต้อย ถ้าไม่ใช่ พวกเราจะไม่กล้าทำอะไรพวกท่าน … “

เมื่อรู้สึกได้ถึงการจ้องมองมาที่ไม่เป็นมิตร  เสียงของเว่ยเจียงก็นุ่มนวลและนุ่มนวลขึ้นจนเป็นเพียงเสียงฟึดฟัด

ลู่หยางร้องเสียงหลง: “ไอ้สารเลว เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ?”

“เปล่า…” “ไม่มีอะไร!”

เว่ยเจียงยังอยากจะพูดอะไรบางอย่างอีก แต่เขากลัวจนพูดอะไรไม่ออกขณะที่ลู่หยางจ้องมาที่เขา เขาทำได้เพียงแค่อ้าปากค้างและรอให้ลู่หยางพูด

“ พูดสิ แล้วทำไมไม่พูดล่ะ!?” เจ้าไม่ได้เพิ่งบอกว่าเราไม่ใช่คนธรรมดาๆของชนชั้นต่ำต้อย และเจ้าไม่อยากจะลงมือ? มีอะไรทะแม่งๆเกี่ยวกับเรื่องนี้? “

“ พวกเราทุกคนมาที่นี่เพื่อกลั่นแกล้งคนเหล่านั้นที่มาจากชนชั้นต่ำต้อย…”

“หืมมม?

ทันทีที่เขาพูดจบ ลู่หยางก็เริ่มตะคอก การแสดงออกของเว่ยเจียงเปลี่ยนไปและไม่กล้าที่จะพูดต่ออีกเพราะเขากลัวว่าถ้า ลู่หยางไม่ชอบใจ เขาจะเล่นงานเขาอีกครั้ง

“มันไม่มีอะไร!” คอของข้ารู้สึกไม่ค่อยดี แค่พูดคุยต่อ แค่พูดมาตรงๆว่า สำนักกระบี่ฟั่นเฟือนก็พอแล้ว”

“อั๊กกก อั๊กก!” เหตุผลนั้นเป็นเรื่องที่ไกลเกินจริง แม้แต่เว่ยเจียงก็ไม่ค่อยเชื่อ เขาทำได้เพียงแค่หัวเราะแล้วอธิบายต่อ

จริงๆแล้ว สำนักกระบี่ฟั่นเฟือนเป็นเพียงเครื่องมือที่ขุนนางชนชั้นมั่งคั่งใช้เพื่อปราบปรามพลเมืองใหม่ในเมืองตงไหล อย่างไรก็ตาม เพื่อหลีกเลี่ยงความคลางแคลงใจ ขุนนางชนชั้นผู้มั่งคั่งไม่สะดวกที่จะดำเนินการโดยตรง เพิ่อจะช่วยให้พวกเขารอดพ้นจากปัญหาในการทำเช่นนั้น พวกเขาจึงต้องฝากเรื่องทั้งหมดนี้ไว้ที่สำนัก

ทางด้านเหนือของเมืองมีสำนักกระบี่ฟั่นเฟือน ทางด้านตะวันออกมีสำนักเพลิงแรงกล้า ทางด้านใต้มีสำนักอสูรกายยักษ์และทางด้านตะวันตกมีสำนักร้อยหมัด สำนักเล็กๆเช่นนี้มีนับไม่ถ้วนในเมืองตงไหล เกือบทั้งหมดเป็นสำนักที่รับใช้กลุ่มผู้มั่งคั่ง สำนักเหล่านี้เป็นสำนักทั้งหมดที่กลุ่มผู้มั่งคั่งได้ก่อตั้งขึ้นเพื่อปราบปรามอำนาจของชนชั้นต่ำต้อย ขณะเดียวกันพวกเขายังจัดการกับเรื่องเล็กๆน้อยๆสำหรับผู้มีอำนาจระดับมั่งคั่ง

ในเมื่อพวกเขาเป็นคนที่ทำงานให้กับชนชั้นผู้มั่งคั่ง พวกเขาจึงมียอดฝีมือมาจากชนชั้นผู้มั่งคั่ง

“ฮึ่ม หลังจากพูดคุยกันมานานปรากฎว่าเจ้าเป็นแค่ตัวเล็ก ๆ ของกลุ่มผู้มั่งคั่ง! ข้าคิดว่ามันน่าทึ่งมาก! “เอ้อโกวจื่อหัวเราะเสียงดัง

ถ้าเป็นในอดีต เมื่อมีคนกล้าพูดแบบนี้กับเว่ยเจียง และบอกว่าเขาเป็นขี้ข้าของชนชั้นผู้มั่งคั่ง เว่ยเจียงก็คงจะทุบตีเขาไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เขาก็ถูกทอดทิ้งโดยผู้ที่เรียกว่าชนชั้นผู้มั่งคั่ง และไม่กล้าที่จะหยิ่งผยองอีก

“ใช่ จริงๆแล้วตอนนั้นข้าก็เกิดในครอบครัวชนชั้นต่ำต้อยด้วยและสุดท้ายข้าก็เคยชินกับการถูกรังแก จู่จู่ข้าก็มีโอกาสที่จะกลั่นแกล้งผู้อื่น และโดยไม่ต้องคิดมาก ข้าตกลงให้ สำนักกระบี่ฟั่นเฟือนเป็นผู้ดูแลที่นี่ “ ข้าแค่ไม่คาดคิดว่า หลังจากทำสิ่งต่างๆให้พวกเขามาหลายปีแล้วพวกเขาจะเลิกสนใจชีวิตของข้าในที่สุด” เว่ยเจียงถอนหายใจและพูด

“แล้วเจ้ายังจะต้องการอะไรอีก? เจ้าคิดว่าครอบครัวที่ร่ำรวยเหล่านั้นจะยอมเสี่ยงชีวิตพวกเขาเพื่อผู้ชายที่น่าสงสารอย่างเจ้าหรือเปล่า? เจ้าไม่ไร้เดียงสาเกินไปหรือ! “

ลู่หยางหัวเราะออกมาดัง ๆ อย่างไรก็ตามเอ้อโกวจื่อจับไหล่ของเว่ยเจียงและพูดว่า: “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าจะทำงานให้ดีร่วมกับพวกเราพี่น้อง อย่าคิดเลวร้ายกับตัวเองเกินไป!”

“ ไม่ว่าจะเป็นชนชั้นต่ำต้อยหรือชนชั้นมั่งคั่ง ทั้งหมดนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเรา สิ่งที่เราต้องทำคืออย่าให้ใครมารังแก! แล้วถ้าท่านมาจากชนชั้นมั่งคั่งล่ะ? “ลู่หยางหัวเราะขณะที่เขาไขว้ขา

จากนั้นเขากล่าวต่อว่า “เนื่องจากสถานการณ์ที่นี่ซับซ้อนมาก เรามาใช้โอกาสนี้ในการรับสมัครพี่น้องของเราบางคน และอาจก่อตั้งอำนาจของเราเอง “ ถึงเวลานั้น ถ้าใครยังต้องการกลั่นแกล้งเรา จะต้องคิดให้ดี”

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่มีสำนักที่น่าสงสารเหมือนพวกที่มีความแข็งแกร่งเช่นนั้นภายในเมืองตงไหล สามัญชนที่มีอำนาจอย่างแท้จริงบางคนของชนชั้นต่ำต้อยแม้ว่าพวกเขาเพิ่งมาถึงเมืองตงไหล แต่ก็จะไม่ถูกคนอื่นควบคุมและปล่อยให้ตัวเองถูกรังแก ผลที่ตามมาคือเมื่อผู้ติดตามชนชั้นต่ำต้อยที่ทรงพลังกว่าบางคนเข้ามาในเมืองตงไหลเป็นครั้งแรก พวกเขาก็เริ่มก่อตั้งสำนักและเผ่าขึ้นมา และกลุ่มที่พวกเขาพยายามผูกมัดนั้นเป็นลูกหลานของชนชั้นต่ำต้อยที่เพิ่งมาถึงซึ่งถูกสำนักรังแก

ผู้คนจำนวนมากแห่กันเข้ามาในเมือง ตงไหลทุกวันและจำนวนผู้ติดตามของชนชั้นต่ำต้อยที่ไม่มีความแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องตัวเองก็มีมากขึ้น ตราบใดที่ท่านมีกำลัง ท่านสามารถผูกมัดพี่น้องที่นี่ได้มากมาย แน่นอนว่าสิ่งที่จำเป็นต้องมีก็คือพวกเขาต้องมีความแข็งแกร่งในการป้องกันตัวเอง มิฉะนั้นหากพวกเขาไม่สามารถรอดพ้นจากชะตากรรมของการถูกรังแกได้พวกเขาจะเอาชนะใจผู้อื่นได้อย่างไร?

เว่ยเจียงอยู่ในเมืองตงไหลมาหลายปีแล้ว และเขาก็จำสถานการณ์ที่นี่ได้ตั้งนานแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดของเว่ยเจียงแล้ว ลู่หยางก็ได้รับความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับโครงสร้างของเมืองตงไหล  และความคิดของเขาเองก็ค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจ

ถ้าเขาต้องการที่จะมีชื่อเสียงในเมืองตงไหล  สถานการณ์แบบนี้อาจเป็นประโยชน์ต่อ ลู่หยาง นอกจากนี้  เว่ยเจียงก็ตั้งใจที่จะติดตาม ลู่หยาง และทำสิ่งต่างๆเพื่อเขา

อย่างน้อยที่สุด ด้วยความแข็งแกร่งของลู่หยางที่แสดงออกมา แม้แต่ผู้พิทักษ์ลั่วก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ มันเพียงพอแล้วที่จะทำให้ลูกหลานของ ชนชั้นต่่ำต้อยหลายๆคนที่ไม่มีความแข็งแกร่งมาเชื่อใจเขา

“ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าสองคนจะออกไปข้างนอกและรับสมัครผู้คน! ยิ่งมากยิ่งดี ตราบใดที่พี่น้องของเรายังคงดิ้นรนในทะเลแห่งความขมขื่น พวกเขาสามารถเข้าร่วมกับเราได้! เมื่อพี่ใหญ่ซุนวู่ออกจากปิดด่านฝึกตนพวกเราจะก่อตั้งสำนักอย่างเป็นทางการ! เมื่อถึงเวลา เราจะต่อสู้กับสำนักกระบี่ฟั่นเฟือน! “

“ดี! ดี!” “ถ้าเป็นเช่นนั้น สิ่งที่ข้าต้องทำก็คือโบกมือ แล้วพี่ๆน้องๆที่ติดตามข้าในอดีตจะรีบมาที่นี่ทันทีเพื่อขอความช่วยเหลือ!” เว่ยเจียงกล่าวอย่างตื่นเต้น

เดิมทีเขาคิดว่า ในชีวิตนี้ เขาคงจะไม่มีโอกาสที่จะเปล่งประกายใด้อีกแล้ว แต่เขาไม่เคยคิดว่าลู่หยางก็มีความคิดที่จะก่อตั้งสำนัก ตราบใดที่เว่ยเจียงเรียกคนที่อยู่ภายใต้คำสั่งของเขากลับมา เขาก็สามารถสัมผัสกับความรู้สึกของการเป็นเจ้านายได้อีกครั้งทันที เขาไม่จำเป็นต้องทำงานหนักเหมือนที่เคยทำในสองวันที่ผ่านมา

เมื่อคิดถึงการกำจัดทะเลแห่งความขมขื่น เว่ยเจียงก็ตอบตกลงทันที

“พี่ชายหยาง! เรื่องนี้ให้เป็นความรับผิดชอบของข้า! อย่างไรก็ตาม ลานบ้านนี้ … ข้าจะเรียกพี่ๆน้องๆเหล่านั้นกลับมาเพื่อซ่อมแซมได้หรือไม่?” เว่ยเจียงเกาหัวของเขาและพูดในสิ่งที่เขารอคอยมากที่สุด

ลู่หยางหัวเราะและพูดว่า: “ตราบใดที่เจ้าสามารถจัดการเรื่องนั้นได้ดี เจ้าก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องของสวนดอกไม้ พรุ่งนี้ ข้าจะเรียกให้บางคนจากตำหนักหมื่นสมบัติกลับมาด้วย แล้วเราจะปล่อยเรื่องสวนให้พวกเขาดูแล “

“พี่ชาย!” การจ้างคนจาก ตำหนักหมื่นสมบัตินั้นมีราคาแพงมาก! “เว่ยเจียงรีบเตือน

ลู่หยางยิ้มขณะโบกมือ เขาหยิบป้ายคำสั่งสีทองออกมาและหัวเราะอย่างเย็นชา: “ไม่ต้องห่วง พี่ใหญ่มีสิ่งนี้! “ไม่ต้องใช้เงิน!”