SB:ตอนที่ 71 สองจักรพรรดิ์

“ต่อไปให้คนของเรานำอสูรคลั่งสำหรับงานในปีนี้ออกมา!”

ทันทีที่เสียงของเขาสิ้นลง มีความวุ่นวายเกิดขึ้นหลังจากนั้น มีเสียงเครื่องจักรกลในพื้นที่ว่างใกล้กับแท่นสูง ทันใดนั้นพื้นดินโดยรอบก็เปลี่ยนไปเมื่อกรงสัตว์ดุร้ายปรากฏต่อหน้าทุกคน

เสียงเตือนของระบบดังขึ้นในหัวของเขาบ่อย ๆ ลู่หยางนับอย่างรอบคอบจำนวนสัตว์อสูรชั้นยอดครั้งนี้มีถึงสองพัน และมีเพียงประมาณหนึ่งพันคนที่ปรากฏขึ้น ดังนั้นในครั้งนี้ทุกคนสามารถได้อสูรชั้นยอดที่นี่ไปครอง

“เพียงแค่อสูรเหล่านี้เหรอ? มันยังน้อยไปนะ “ลู่หยางพูดขณะที่ปากของเขากระตุก

พูดถึงอสูรชั้นยอด เขาสามารถกำราบมันด้านนอกเช่นกันไม่ต้องมาถึงที่นี่ เนื่องจากอสูรจ่าฝูงในหุบเขาเทวะร่วงหล่นนั้นขั้นสูงเกินไป ลู่หยางจึงไม่อาจกำราบได้ เขาจึงมาเสี่ยงโชคที่ลานหมื่นอสูรแห่งนี้

ตามที่คาดไว้ในขณะที่ลู่หยางคิดเช่นนี้ บนเวทีก็พูดถึงสิ่งที่เขารอคอยมากที่สุด

ตอนนี้มีสัตว์อสูรชั้นยอดสองพันตัวให้ทุกคนเลือก ทุกครั้งที่เจ้าวางเดิมพันเจ้าจะใช้ร้อยคะแนน นอกจากนี้

ทันใดนั้นเสียงก็หยุดลง เขาพูดอย่างตั้งใจสักครู่แล้วค่อยพูดว่า: “วันนี้นอกเหนือจากอสูรชั้นยอดสองพันแล้วยังมีกิจกรรมหลักอีกเช่นกัน! ทุกคนเดาถูกแล้วนั่นคืออสูรระดับจักรพรรดิ์! “

“เพื่อประโยชน์ของวิกฤตครั้งนี้ในเมืองเซียงหยางแม้ว่าเขตลานหมื่นอสูรของเราไม่ได้ส่งคนไปยังสนามรบโดยตรงเราจะทำหน้าที่เป็นฝ่ายสนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุดสำหรับเมืองเซียงหยางและให้การสนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุดสำหรับพวกเจ้าจากด้านหลังของเจ้า!”

“วันนี้ลานหมื่นอสูรของเราได้นำอสูรชั้นจักรพรรดิ์ออกมาโดยเจตนาเพื่อให้รางวัลแก่ทุกคน! ไม่แค่นั้น มันมีมากกว่าหนึ่งตัวในครั้งนี้! มีถึงสอง! “

ทันทีที่มีข่าวเกี่ยวกับอสูรชั้นจักรพรรดิ์ออกมาผู้ชมทั้งหมดก็ส่งเสียงเชียร์ นับตั้งแต่การรวมตัวหมื่นอสูรครั้งสุดท้ายนายน้อยทั้งหลายเมืองเซียงหยางไม่ได้ตื่นเต้นขนาดนี้มานาน

“เป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นสัตว์จักรพรรดิ์และเราทุกคนมีโอกาส”

ทุกการเดิมพันจะเหมือนกับราคาของผลึกการเดิมพันแต่ละครั้งต้องใช้ 500 คะแนน นอกจากนี้จะไม่มีการถอย อย่างไรก็ตามมีหลายคนที่สามารถจ่ายได้

ลู่หยางเปิดป้ายประจำตัวของเขาอย่างเงียบ ๆ และตรวจสอบคะแนนปัจจุบันของเขา โดยไม่รู้ตัวเขามีถึงเจ็ดพันแล้ว ช่างเยอะอะไรเช่นนี้ ข้าเกรงว่าไม่มีใครมีคะแนนเท่าข้า

แม้แต่คะแนนปัจจุบันของซุนวูก็มีเพียงสามพันคะแนนและคะแนนของซุนวูก็เป็นหนึ่งในบรรดาคะแนนดีที่สุดของพวกนายน้อยทั้งหลาย อย่างไรก็ตามเขาไม่ถึงครึ่งหนึ่งของคะแนนของลู่หยาง

“ไม่น่าแปลกใจที่สัตว์ร้ายระดับจักรพรรดิ์จะปรากฏตัวในครั้งนี้”

งานรวมตัวหมื่นอสูรในปีนี้แบ่งออกเป็นสองขั้นตอนหนึ่งในตอนเช้าและหนึ่งในช่วงบ่าย หากลู่หยางไม่ได้เข้าใจผิดจะไม่มีใครสามารถปราบสัตว์ร้ายระดับจักรพรรดิ์ได้สำเร็จในตอนเช้าซึ่งเป็นสาเหตุว่าทำไมพวกเขาจึงเก็บรักษามันไว้จนถึงบ่าย

“เจ้าคิดว่าโอกาสของพวกเราในครั้งนี้คือเท่าไหร่?”

“นั่นพวกเราจะต้องดูว่าเจ้ามีคะแนนกี่คะแนน หากเจ้ามีคะแนนไม่มาก ข้าไม่คิดว่าเจ้าควรลองนะ”

หากนายน้อยหนุ่มผู้สูงศักดิ์เหล่านั้นมีความสามารถในการควบคุมสัตว์ร้ายระดับ จักรพรรดิ์พวกเขาสามารถกำราบมันได้อย่างง่ายดายด้วยผลึกที่พวกเขามี อย่างไรก็ตามคะแนนเป็นสิ่งที่ไม่สามารถแลกเปลี่ยนหรือโอนได้ ทุกคนต้องพึ่งพาความสามารถของตนเองในการรับคะแนน ดังนั้นความได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเหล่านายน้อยผู้สูงศักดิ์เหล่านั้นก็หายไป ความยากในการปราบอสูรชั้นจักรพรรดิ์นั้นสูงมากไม่ต้องสงสัยเลย

คนเดียวที่มีโอกาสคือนายน้อยของตระกูลใหญ่

ซุนวูถูมือของเขาเข้าด้วยกันแล้วมองดูสัตว์ร้ายสองตัวบนเวทีซึ่งดวงตาของเขาปล่อยแสงสีแดง เขากระซิบ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้าจะลองดูในครั้งนี้!”

ครั้งสุดท้ายที่เขาพลาดโอกาสนั่นเป็นเพราะพรสวรรค์ของซุนวูยังไม่ดีพอ อย่างไรก็ตามประสบการณ์ของคนอ้วนคนนั้นจากครั้งที่แล้วก็บอกซุนวูว่าหากทักษะเขาดีพอ เขาจะมีโอกาส ถ้าเป็นในแง่ของรากฐานและวิธีการซุนวูจะไม่พ่ายแพ้ต่อเจ้าอ้วนนั่นเลย

“ทำตามที่เจ้าต้องการข้าไม่สนใจพวกนี้” แต่ข้าได้ยินว่าน้องชายเจ้ามีอสูรที่ใช้ได้อยู่นี่ และมันแกร่งยิ่งกว่าอสูรชั้นยอดพวกนี้ “

“ข้าสงสัยเหลือเกิน นั่นใช่อสูรชั้นจักรพรรดิ์หรือไม่นะ” ถังปิน(ตังปิน)ลดศีรษะลงแล้วกระซิบใส่หูของซุนวู

ซุนวูยังคงความสงบและพยักหน้า: “ข้าก็มีความสงสัยเหมือนกันเพียงว่าน้องชายของข้าดูเหมือนจะมีความลับมากมาย … “

ไม่ว่าจะเป็นต้าเฮยหรือความสามารถของลู่หยางในการควบคุมสัตว์ดุร้ายมากมาย ซุนวูไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านี้มาก่อน ถ้าใครจะบอกว่าลูยางไม่มีความลับกับเขาแม้ว่าเขาจะถูกตีจนตายซุนวูก็จะไม่เชื่อ

อย่างไรก็ตามไม่ว่าลู่หยางจะแข็งแกร่งแค่ไหนเขายังเป็นน้องชายของเขาดังนั้นซุนวูจึงไม่สนใจ

“ข้ามีความรู้สึกว่าจุดประสงค์ของการมาเยี่ยมน้องชายของข้าในวันนี้ก็คือสัตว์อสูรระดับจักพรรดิ์”

“ งั้นเราจะไม่กลายเป็นศัตรูเร็ว ๆ นี้เหรอ?” ถังปินถามด้วยความอยากรู้

ซุนวูหัวเราะออกมาดัง ๆ แล้วพูดว่า: “ไม่หรอก ข้าไม่มีโอกาสมากนักหรอก แม้ว่าข้าจะมีโอกาสข้าก็จะต้องจ่ายราคามหาศาล หากน้องชายของข้าสามารถควบคุมได้ ก็ให้เขา! “

ถังปินไม่สนใจเรื่องทั้งหมดนี้ในขณะที่เขาพูดถากถางว่า “ข้าแค่อยากจะร่วมสนุก นายน้อยกวงจากทางใต้ของเมืองและนายน้อยหลิวจากทางตะวันออกของเมืองล้วนมา ครั้งที่แล้วพวกเขาไม่ได้กำราบราชสีห์คลั่งขนทองดังนั้นพวกเขาจึงมักจะคร่ำครวญอยู่เสมอ ตอนนี้โอกาสได้มาแล้วพวกเขาจะไม่พลาดมันง่ายๆ “

ปากของซุนวูโค้งเป็นเส้นโค้งตามที่เขาพูดด้วยการดูถูกเหยียดหยาม “ถังปินไม่ใช่ว่าเจ้าไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร พวกเขาพึ่งเม็ดยานำจิตเพื่อเป็นยอดฝีมือ พวกมันไม่มีความมั่นใจในตนเอง “

“ใช่การพึ่งพายาเพื่อเพิ่มความสามารถโดยธรรมชาติของคน ๆ นั้นไม่ดีเท่าการมีพรสวรรค์โดยกำเนิด แม้ว่าคน ๆ หนึ่งจะกลายเป็นยอดฝีมือโดยใช้เม็ดยา โอกาสในการปราบอสูรชั้นจักรพรรดิ์ของพวกเขามีเพียงครึ่งนึงของยอดฝีมือที่แท้จริง ดังนั้นพี่ชายสองท่านนี้ ท่านยังคงมีโอกาส! “

ถังปินดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างเขาถูคางที่ไม่มีขนของเขาและถามอย่างสงสัย: “มันแค่แปลกนิดหน่อยข้าไม่คิดว่าข้าเห็นหลออู๋ฮวงเมื่อเร็ว ๆ นี้เธอกลับมาแล้วเหรอ? ทำไมพวกเขาถึงไม่เข้าสู่สนามรบ? “

เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญในระดับที่สวรรค์ยังภูมิใจที่แท้จริงของเมืองเซียงหยางเช่นเดียวกับพ่อของเธอ เมื่อเธอก้าวไปสู่การเป็นผู้ควบคุมสัตว์ร้ายระดับสูงในอนาคตยอดฝีมือเหล่านี้ที่ใช้เม็ดยาช่วย จะเป็นเพียงขยะต่อหน้าเธอ

ถังปินจำได้ว่าเขาไม่ได้ต่อสู้กับหลออู๋ฮวงในช่วงเวลาหนึ่งและเขาก็คิดถึงนางเล็กน้อย

เมื่อเห็นถังปินเช่นนี้ ซุนวูอดตบบ่าเขาไม่ได้และกล่าว “น่าเสียดายที่เจ้าไม่รู้ พี่ชาย เจ้าไม่ต้องกังวลอีกต่อไป “

“ใครบอกว่าข้ากังวล!” “ความโกรธของถังบินไปที่หัวของเขาและใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง  ข้าแค่คิดถึงตอนที่ประมือกับอู๋ฮวงเท่านั้น “

บางสิ่งที่ดูเหมือนสัตว์เลี้ยงปรากฎขึ้นในมือถังปิน มันดูราวกับลูกแมว

ถังปินยิ้มแล้วพูดว่า “โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเจ้าตามข้ามาเจ้าไม่เคยต่อสู้กับผู้หญิงคนนั้นอีกเลย ที่จริงแล้วข้าอยากรู้จริงๆระหว่างสัตว์เลี้ยงข้าหรือเหยี่ยวของเธอจะแข็งแกร่งกว่ากัน “

มือใหญ่ตบลงบนบ่าของถังปินและซุนวูกล่าวว่า: “ในแง่ของการต่อสู้ที่แข็งแกร่งความแมวของเจ้าไม่ใช่คู่มือของนาง แต่ทักษะติดตัวของแมวเจ้าใช้ได้ดีกับเหยี่ยวนางเลยล่ะ ดังนั้นหากเป็นการประลองก็ยากที่จะบอกว่าใครจะเป็นผู้ชนะระหว่างเจ้าสองคน “

เจ้าจะไปหรือไม่ เจ้ามีเวลาว่างเพื่อคุยเล่นที่นี่จริงเหรอ? “

ลู่หยางบอกพวกเขาและเขากำลังจะขึ้นไปบนเวทีด้วยตัวเอง ถ้าพวกท่านไม่สนใจจริง ๆข้าจะขึ้นไปก่อน เป้าหมายของข้าคืออสูรชั้นจักรพรรดิ์ ถ้ามีคนอื่นมาก่อนนั่นจะไม่ดี “

“นี่เจ้า!” น้องข้า! เจ้ารอข้าได้มั้ยเนี่ย! มาลุยด้วยกัน! ซุนวูตะโกนจากด้านหลังและรีบตามไป

มีสัตว์ดุร้ายมากกว่ามนุษย์ แต่สัตว์ดุร้ายเหล่านั้นก็ถูกล้อมรอบไปด้วยฝูงชนอย่างรวดเร็วและลดความเร็วลง มีเพียงอสูรชั้นจักรพรรดิ์สองตนเท่านั้นที่ไม่มีใครมายุ่ง มีผู้เข้ามาไม่มากนัก

เนื่องจากพวกเขาต่อสู้มานานและคะแนนเหลือน้อย หากเขาจะใช้คะแนนในการเสี่ยง พวกเขาคงเสี่ยงกับพวกอสูรชั้นยอดแทน

หน้ากรงอสูรชั้นจักรพรรดิ์มีไม่กี่คน ลู่หยางระบุตัวตนของพวกเขาอย่างรวดเร็ว เขาเคยพบพวกเขามาก่อนในที่งานรวมตัวหมื่นอสูร

มันคือนายน้อยจากทางใต้ของเมืองและนายน้อยหลิวจากทางตะวันออกของเมือง

“ครั้งที่แล้วพวกเจ้าไม่อาจต่อกรกับข้าได้ ครานี้ก็เช่นกัน พวกเจ้าไม่มีโอกาสอย่างแน่นอน”

เมื่อมองดูสัตว์ร้ายสองตัวที่อยู่ข้างหน้าเขาลู่หยางก็เปิดระบบทันทีและเริ่มวิเคราะห์คุณสมบัติของพวกมัน

“อสูรสงคราม: ราชาอสูรคลื่นคลั่ง”

“คุณสมบัติ: น้ำ”

“ระดับ: อสูรระดับต้น”

“สายเลือด ชั้นจักรพรรดิ์”

“ความสามารถโดยกำเนิด: คลื่นในท้องทะเลพิโรธ(ใช้พลังงานธาตุน้ำเพื่อก่อให้เกิดคลื่นมหึมาในการจมทุกอย่าง)”

แม้ว่ามันจะเป็นคุณสมบัติของน้ำ แต่ก็มีความแข็งแกร่งและความทนทานมาก นอกจากนี้ร่างกายของมันถูกปกคลุมด้วยเกล็ดสีฟ้า ดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและการป้องกันก็ไม่เลว นอกจากนี้สัตว์น้ำประเภทต่างก็ดูศักดิ์สิทธิ์มากขึ้น ลู่หยางรู้สึกทึ่งกับสัตว์ร้ายตัวนี้ในแวบแรก

โดยไม่คาดคิดซุนวูออกมาจากด้านหลังลู่หยางและกล่าวว่า “น้องชายสัตว์น้ำที่ดุร้ายนั้นค่อนข้างอ่อนโยน ให้ข้าลองหน่อย “

ซุนวูเริ่มเดินไปที่ราชาอสูรคลื่นคลั่ง

ลู่หยางทำได้แค่มองไปที่อสูรตัวอื่น และข้อมูลก็ปรากฎขึ้นมา

“อสูรสงคราม ราชาอสูรไม้”

“คุณสมบัติ: ไม้”

“ระดับ: อสูรระดับต้น”

“สายเลือด ชั้นจักรพรรดิ์”

“ความสามารถทางธรรมชาติ: หนึ่งต้นไม้สร้างป่า (ใช้พลังจากไม้ชนิดหนึ่งเพื่อสร้างต้นไม้สูงตระหง่าน มันสามารถใช้สำหรับการป้องกันและการโจมตี) “

“เจ้านี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน ทั้งโจมตีและการป้องกัน ” หลังจากที่ลู่หยางอ่านข้อมูลเสร็จแล้วเขาก็พูดด้วยความพึงพอใจ

เนื่องจากเขาไม่มีทางเลือกอีกต่อไปลู่หยางจึงต้องเลือกสัตว์อสูรชนิดนี้ได้เป็นเป้าหมายของเขาเท่านั้น อย่างไรก็ตามก่อนที่ลู่หยางจะสามารถเดินไปที่ด้านข้างของกรงสัตว์ร้ายได้

ด้วยการแสดงออกที่ชั่วร้ายเขากล่าวว่า “เด็กเหลือขอเจ้านายของเราได้จับตาดูสัตว์ร้ายนี้แล้ว เจ้าอยู่ข้างๆไปเถอะ! “

โอ้ ลู่หยางมองดูและค้นพบว่านายน้อยนั้นอยู่ต่อหน้าราชาสัตว์ป่าอันยิ่งใหญ่

ดูเหมือนเขาจะใช้วิชาควบคุมอสูร มุมปากลู่หยางยิ้มขึ้น เขาไม่รีบ