SB:ตอนที่ 66 ความลับของผืนดิน

ลู่หยางพักที่ตระกูลซุนคืนนั้น และเมื่อเขาตื่นขึ้นมามันก็เป็นตอนเที่ยงแล้ว เมื่อมองไปที่ลานว่างเปล่าลู่หยางก็ตระหนักว่าผู้คนจากตระกูลซุนได้จากไปนานแล้ว พวกเขาไปต่อสู้กับสัตว์ดุร้ายโดยไม่จำเป็นต้องคาดเดาแม้แต่น้อย

ซุนวูคนนี้จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้เรียกข้าเลยเมื่อเขาไปที่นั่น ตอนนี้ลู่หยางเท่านั้นที่รู้ว่าก่อนที่ซุนวูจะจากไปเขาก็ทิ้งโน้ตไว้ มันถูกเขียนลงบนกระดาษ:

น้องชายเจ้ามีคะแนนมากมายเจ้าพักไปเถอะ ข้าจะไปเก็บคะแนนเพิ่มก่อน ข้าไม่รอเจ้าละนะ! “

เมื่อมองดูข้อความที่ซุนวูทิ้งไว้ให้เขาลู่หยางก็รู้สึกหดหู่ นี่คือเหตุผลที่ซุนวูทิ้งเขาไป

“เขาอิจฉาข้าที่ข้ามีคะแนนมากกว่าเขา!” ข้าสงสัยนักว่า ข้าจะได้อะไรจากคะแนนนี่บ้าง? “ลู่หยางคิดในใจ

ไม่ต้องสงสัยเลย คะแนนลู่หยางนั้นนำพวกเขาไปอย่างมาก แม้เขาจะถูกไล่ตามอยู่ แต่เขาก็ไม่ต้องกังวล

ด้วยต้าเฮยของเขา ตราบเท่าที่เขาใช้ประตูอเวจี มันราวกับเขาขี้โกง ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องลงมือเอง ความเร็วที่เขาฆ่าสัตว์ร้ายนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเปรียบเทียบได้ ดังนั้นในแง่ของคะแนนลู่หยางจึงไม่กังวล

ในครัวของครอบครัวซุน ลู่หยางทำอาหารแห้งและปรุงโจ๊กข้าว เขากินอาหารเช้าอย่างสบาย ๆ แล้วรีบออกไปดูสถานการณ์ข้างนอก

ในใจกลางเมืองเซียงหยาง ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงยกเว้นว่ามีคนเดินถนนไม่มากนักตามปกติ เมื่อลู่หยางเดินออกจากใจกลางเมืองเขาก็ตกตะลึงทันที

เงยหน้าขึ้นมองเขาจะเห็นสัตว์ร้ายหลายชนิดปรากฏขึ้นในทิศทางของหอคอยประตูเมือง แม้ว่าจะยังมีระยะห่างระหว่างพวกมัน แต่ร่างของสัตว์ร้ายที่สูงนั้นยังสามารถมองเห็นได้

“บ้าเอ๊ย อสูรอีกแล้ว สัตว์อสูรอีกฝูงบุกมาใช่มั้ยเนี่ย” นอกจากนี้จากรัศมีของสัตว์ร้ายนั้นลู่หยางยังรู้สึกว่าแม้ว่าสัตว์ดุร้ายนี้จะอยู่ในระดับต้นแต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาแข็งแกร่งกว่าฝูงทั้งสามที่เขาเคยพบมาก่อน

ในฝูงของสัตว์ร้ายนี้ไม่เพียง แต่จะมีสัตว์ดุร้ายปรากฏขึ้นมากกว่าปกติ แต่ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันการโจมตีของสัตว์ร้ายในเมืองเซียงหยางไม่เคยหยุดนิ่ง

ศิษย์ของตระกูลใหญ่ต่าง ๆ และผู้ควบคุมอสูรแห่งเมืองเซียงหยางต่างก็ต่อต้านการโจมตีของสัตว์ร้ายด้วยความยากลำบาก ตอนนี้มีอาการบาดเจ็บเล็กน้อย ลู่หยางขมวดคิ้วและรีบไปที่หอประตูเมืองทันที

“ค้นพบอสูรระดับกลาง ราชาสุนัขป่าเพลิง สายเลือดชั้นยอด สิบตัว! “ห่างออกไปแปดร้อยเมตร!”

“พบสัตว์ร้ายระดับกลาง ราชาพยัคฆ์ศรคม สายเลือดชั้นยอด ห้าตัว “ห่างออกไปแปดร้อยเมตร!”

“สัตว์ดุร้ายระดับกลาง, ราชาอสรพิษเพลิงเขียว, สายเลือดชั้นยอดสองตัว! “ห่างออกไปแปดร้อยเมตร!”

“ราชาสุนัขป่าจันทราเงิน สายเลือดชั้นยอด แปดตัว! “ห่างออกไปแปดร้อยเมตร!”

“พบสัตว์ร้ายระดับกลาง… “

“พบสัตว์ร้ายระดับกลาง… “

ขณะที่ลู่หยางเข้าใกล้หอประตูเมืองระบบส่งสัญญาณเตือนภัยหลายชุดและเมื่อได้ยินเนื้อหาลู่หยางก็ตกตะลึงในทันที

มารดามันเถอะ! อสูรร้ายพวกนี้มาจากไหน! และพวกมันก็อยู่ในระดับกลางทั้งหมด! ลู่หยางเริ่มสาปแช่งเสียงดัง

ระยะห่างระหว่างพวกเขาเพียงแปดร้อยเมตรดังนั้นลู่หยางจึงรีบจ้องมองไปที่ระยะไกล ในที่สุดเขาก็เห็นสัตว์ร้ายขนาดมหึมาโจมตีเขาจากทุกทิศทุกทาง ไม่น่าแปลกใจที่ระบบไม่หยุดดังขึ้น มันเกิดจากฝูงสัตว์ประหลาด เมื่อดูตัวเลขรวมกับการแจ้งเตือนของระบบลู่หยางจะคำนวณอย่างเงียบ ๆ ในใจของเขา เขากลัวว่ามีอสูรชั้นยอดอย่างน้อยห้าร้อยตัวที่นี่ …

นอกจากนี้นี่เป็นเพียงสัตว์ร้ายระดับกลางที่ถูกกล่าวถึงโดยระบบยังไม่ได้กล่าวถึงสัตว์อสูรธรรมดา หากนับพวกมันด้วย อาจจะมีมากกว่านั้น

ลู่หยางตื่นเต้น เขาคิดกับตัวเองว่า “พระเจ้าข้าไม่เคยเห็นฉากอันยิ่งใหญ่เช่นนี้มานานแล้ว!”

นอกจากการรวมตัวของลานหมื่นอสูร ลู่หยางยังไม่เคยเห็นสัตว์ร้ายระดับสูงจำนวนมากปรากฏในเวลาเดียวกัน ในใจของเขานอกเหนือจากความตกใจแล้วยังมีความสุขแน่นอน

อย่าลืมความแข็งแกร่งในปัจจุบันของลู่หยางไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปและเขายังมีระบบควบคุมอสูรอีกด้วย พรสวรรค์ในปัจจุบันของเขาสามารถนับได้ด้วยมือเดียวภายในเมืองเซียงหยาง

โดยไม่คำนึงถึงเรื่องนี้ลู่หยางหยิบถุงผลึกออกมา จากนั้นเขาก็เรียกระบบและกล่าวว่า: “ระบบ! ข้าต้องการยกระดับเทคนิคการควบคุมสัตว์ร้ายของข้า! “

“ติ๊ง…”

“ติ๊ง…”

“ติ๊ง…”

“Ding …” ขอแสดงความยินดีวิชาการควบคุมสัตว์ร้ายของท่านได้รับการยกระดับเป็นสิบดาว! “

นับตั้งแต่เขาเริ่มฝึกฝนด้วยเทคนิคการควบคุมสัตว์ระดับกลางลู่หยางได้ยกระดับอสูรทั้งหมดในมือของเขาให้อยู่ในระดับกลาง และตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับฝูงอสูรขนาดใหญ่ โดยไม่จำเป็นต้องเพิ่มระดับตัวเขาเองเขาก็มาถึงขั้นกลางแล้ว ลู่หยางทนไม่ได้อีกต่อไปและกำลังจะโจมตี

เมื่อก่อนหน้านี้เมื่อเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายความคิดเพียงอย่างเดียวของลู่หยางก็คือการฆ่า แต่เขาไม่เคยมีความคิดที่จะกำราบอสูรเหล่านี้มาเป็นสัตว์เลี้ยง ไม่ใช่เขาไม่ต้องการ แต่สัตว์ดุร้ายที่พวกเขาพบมาก่อนหน้านี้เป็นขยะเกินไปและไม่สามารถทำให้เขาอยากฝึกมัน และตอนนี้อสูรชั้นกลางจำนวนมากก็ปรากฏตัวขึ้น

พวกมันไม่มีเจ้าของและสามารถปราบได้โดยง่าย ยิ่งกว่านั้นเขาไม่ต้องเสียทรัพยากรในการยกระดับพวกมัน แม้ในลานหมื่นอสูร เขาก็ไม่อาจได้โอกาสเช่นนี้ ลู่หยางลงมือทันที หลังจากวิชาคุมอสูรเขาถึงสิบดาว สำหรับอสูรพวกนี้เขามีอัตราสำเร็จที่ร้อยเปอร์เซ็น

“เข้ามาเลย!” มาดูกันว่าพวกเจ้ามีทั้งหมดกี่ตัว! “ลู่หยางร้องขึ้น โดยไม่รีรอ ลู่หยางพุ่งไปหาพวกกลุ่มอสูร

“ไม่ดีฝูงของอสูรอีกระลอกกำลังจะมา!” ในท่ามกลางการต่อสู้ที่วุ่นวายผู้อื่นได้ค้นพบกลุ่มสัตว์ป่าชั้นยอดและร้องออกมา

“ ดูสิมีคนวิ่งเข้าไปหาสัตว์ร้ายกลุ่มนั้นอยู่แล้ว!”

นั่นคือ น้องลู่หยาง? ซุนวูมองไปที่ลู่หยาง ความวิตกกังวลปรากฏบนใบหน้าของเขา

เขารีบเร่งฝีเท้าขึ้น พวกเขาสลัดหลุดจากกลุ่มอสูรธรรมดาเพื่อเข้าไปในฝูงอสูรชั้นยอด

“น้องบ้าเอ๊ย เขาไม่บอกพวกเราเลยตอนที่เขาพบกลุ่มอสูรชั้นยอด เขายังคงคิดที่จะใช้กำลังของตัวเองเพื่อชะลอสัตว์ร้าย จริงหรือเนี่ย

ซุนวูคิดเรื่องที่หอคอยประตูเมืองที่พังทลายและลู่หยางต่อสู้กับฝูงอสูรด้วยตัวคนเดียว เขาคิดว่าลู่หยางกำลังจะทำสิ่งที่โง่แบบครั้งก่อนอีกครั้ง ในหัวใจของเขาเขาเริ่มชื่นชมลู่หยาง เขาค่อย ๆ เริ่มรู้สึกโล่งใจที่ลู่หยางได้รับคะแนนมากมายด้วยตัวเอง หากลู่หยางไม่นำ แม้ซุนวูจะมั่นใจ แต่เขาก็คงไม่ลุยเข้าไปในใจกลางฝูงอสูรคนเดียวแน่นอน ในสถานการณ์เช่นนี้หากการเสริมกำลังที่มาจากด้านหลังสามารถมาได้ทันเวลามันก็ยังคงไม่เป็นไร อย่างไรก็ตามหากพวกเขามาไม่ทันเวลาพวกเขาก็จะตายอย่างน่าสังเวช

น้องชาย ไม่ต้องกลัว พี่ใหญ่พาคนมาช่วยเจ้าแล้ว! ” ซุนวูส่งเสียงร้องและกระโจนไปในหมู่อสูรพร้อมกับสัตว์เลี้ยงอสูรของเขา

สำหรับลู่หยาง เขาได้เข้าไปถึงใจกลางแล้ว ทำให้ซุนวูไม่อาจเห็นเขา

“สัตว์ร้ายเหล่านี้จะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง!” แม้แต่อสรพิษผายักษ์ของข้าก็แทบไม่สามารถต้านทานได้! ซุนวูตะโกนอย่างกระวนกระวาย

อย่างไรก็ตามไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว อสรพิษหินยักษ์นั้นถือเป็นอสูรระดับกลาง แต่สิ่งที่ซุนวูไม่คาดหวังก็คือสัตว์ร้ายเหล่านี้ตรงหน้าเขาทั้งหมดอยู่ในระดับเดียวกัน

สัตว์เลี้ยงอสูรทั้งสามของเขาเข้าสนามรบ  ซุนวูถูกล้อมไปด้วยอสูรร้าย

พวกมันมีมากเกินไป มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพึ่งพาอสูรเลี้ยงสามตัวที่จะต้านทานการโจมตีของสัตว์อื่น ๆ มากมาย ความแข็งแกร่งของซุนวูก็ไม่ธรรมดาด้วยการรวมกันของทั้งสองเขารับมือกับสัตว์ร้ายได้อยู่บ้าง

หากแค่เวลาสั้นๆเขายังไหวแต่ถ้ามันยืดเยื้อกว่านี้เขาคงหมดแรง อย่างรวดเร็วภายใต้การต่อสู้ที่ดุเดือดหน้าผากของซุนวูได้ถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อและความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาก็ไม่สามารถรักษาได้

ซุนวูใช้ความสามารถทั้งหมดของเขาในการส่งสัตว์ร้ายที่บินอยู่ตรงหน้าเขา แต่ร่างของเขาถึงขีด จำกัด แล้ว มีหินก้อนหนึ่งปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้าของเขา แต่เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาสะดุดมัน

“บัดซบเอ้ยย!” ซุนวูสบถออกมา แต่ดวงตาของเขาปิดลงแล้วซุนวูก็รู้ว่าสัตว์ดุร้ายขนาดยักษ์ใช้โอกาสที่จะพุ่งเข้าหาเขาในเวลาเดียวกันก็อ้าปากกว้าง

“เป็นไปได้ยังไงกัน ข้าซุนวูจะถูกฝังอยู่ในท้องของสัตว์ร้ายอย่างนี้รึ? ซุนวูอดไม่ได้ที่จะบ่นเรื่องโชคชะตาของตัวเอง

เขาค่อยๆหลับตาลง แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าชะตากรรมของเขาไม่ยุติธรรม แต่เขาก็ยอมรับการลงโทษจากโชคชะตาเท่านั้น

“ มันน่าเสียดายที่ข้าไม่ได้แต่งงานกับบุปผาน้อยข้างบ้าน ข้าจะตายอย่างนี้รึ

ซุนวูคิดอย่างเศร้า ๆ และมีเสียงดังอยู่ข้างหูของเขา “ถ้าอย่างนั้นท่านเสียใจที่บุกเข้าไปในฝูงสัตว์หรือไม่?”

ข้าไม่เสียใจเลย ในเมื่อน้องชายข้ากล้าสู้กับฝูงอสูรนี้ได้ แล้วข้าจะทำบ้างไม่ได้หรอ? “น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถกลับมาได้ … “

ซุนวูก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติเขาเปิดตาของเขาทันทีและสิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่ปากของสัตว์ร้าย แต่เป็นแสงสีขาวที่พราว หลังจากที่แสงจางลงสัตว์ร้ายดุร้ายก็กำลังนั่งย่อลงด้านหน้าของซุนวู มันเชื่อฟังเกินไปเหมือนสุนัข!

สิ่งที่ประหลาดใจซุนวูไม่เพียงแค่นั้น แต่ยังรวมถึงด้านหน้าของสัตว์ร้ายที่ดุร้ายนั้นมีร่างมนุษย์นั่งลงและจ้องมองใบหน้าของซุนวูด้วยความสนใจ

“น้องชายเจ้า … “

“ข้าแค่ต้องการถาม ข้าบุกฝ่าเข้าไปในดงอสูรมิใช่รึ? แล้วทำไมข้ามาอยู่นี่? ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าสงสัยของซุนวูท้ายที่สุดก็ลู่หยางก็เปิดเผยเรื่องราวทั้งหมด

ปรากฎว่าตั้งแต่ต้นลู่หยางได้ค้นพบแล้วว่ามีสัตว์ร้ายที่ทรงพลังที่สุดในใจกลางฝูงและพวกมันแข็งแกร่งกว่าแนวหน้าเหล่านี้มาก นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเลือกที่จะฝ่าเข้าไปในส่วนลึกและกำราบสัตว์ดุร้ายที่นั่น

เมื่อลู่หยางได้ยินความโกลาหลด้านหลังเขาทันใดนั้นเขาก็หันกลับมาและเห็นร่างของซุนวู โดยบังเอิญเขาได้เห็นฉากของซุนวูที่รายล้อมไปด้วยสัตว์ร้าย ลู่หยางเลิกสนใจอสูรที่แข็งแกร่งตรงหน้าทันทีและรีบกลับมาช่วยซุนวู

แต่สัตว์ดุร้ายเหล่านี้แข็งแกร่งเกินไปถึงแม้ว่าลูหยางจะรีบล่าถอย แต่เขาก็เสียเวลาไปมาก โชคดีที่เขาสามารถเร่งรีบได้ทันเวลาและใช้วิชาควบคุมสัตว์ร้ายในทันทีก่อนที่ซุนวูจะถูกสัตว์ร้ายกิน

เมื่อลู่หยางเข้าไปด้านในฝูงอสูร เขาได้ปราบสัตว์ดุร้ายที่ทรงพลังที่สุดสามตัวมาแล้วพร้อมกับสัตว์ที่อยู่ข้างหน้าเขา ในเวลานี้มีสัตว์ร้ายที่ทรงพลังหกตัวที่ล้อมรอบลู่หยาง

ลู่หยางโบกมือขึ้น ต้าเฮยกระโจนนำไปในหมู่อสูร จากนั้นสัตว์เลี้ยงห้าตัวตามรอยเท้าของมันและกำจัดสัตว์ร้ายที่อยู่รอบ ๆ ออกไปสร้างพื้นที่โล่งกว้างสำหรับพี่น้องสองคน

“น้องชายเจ้า … ” ซุนวูตกตะลึง ไม่อยากจะเชื่อภาพตรงหน้า

ลู่หยางหัวเราะและพูดว่า: “พี่ใหญ่ซุนวูจริง ๆ แล้วข้าไม่เคยบอกคุณมาก่อนวิชาการควบคุมสัตว์ร้ายที่ข้าฝึกฝนมานั้นเป็นเทคนิคการควบคุมสัตว์ร้ายระดับสิบดาว “นอกจากนี้ข้ามีทักษะพิเศษอีกอย่างและนั่นคือ … “

เสียงของเขาหยุดชั่วครู่หนึ่งจากนั้นแสงระเบิดออกมาจากดวงตาของลู่หยางในขณะที่เขาพูดช้าๆว่า “ข้าสามารถควบคุมสัตว์ร้ายได้มากกว่าคนธรรมดา!”