SB:ตอนที่ 143 การพัฒนาเหนือการควบคุม

จากนั้นสาวกที่ยืนเฝ้าก็เปิดประตูสมาคมกำเนิดกระบี่ กลุ่มคนจำนวนมากรุมเข้ามาจากด้านนอกทันทีทำให้เหล่าสาวกที่เฝ้าประตูอยู่ตกตะลึง

“ นี่คือสมาคมกำเนิดกระบี่! เจ้าเป็นใคร?! เจ้าต้องการอะไร ศิษย์เฝ้าประตูตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

อย่างไรก็ตามบุคคลนั้นไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ กับเขา ก่อนที่ยามจะปิดประตูเขาก็เตะมันเปิด คนที่นำกลุ่มคนเข้าสู่สมาคมต้นกำเนิดกระบี่คือซุนวูและเบื้องหลังเขาคือ เอ้อโกวจื่อ และ เว่ยเจียง

บุคลิกของ เอ้อโกวจื่อ นั้นระเบิดแล้ว หลังจากเตะเปิดประตูสาวกผู้ดูแลประตูคนนั้นต้องการปิดประตูจริงๆทำให้ เอ้อโกวจื่อ โกรธเขาเตะหน้าอกของศิษย์เฝ้าประตูและสาปแช่งเสียงดัง: “ไอ้ตัวเล็กเจ้าเบื่อกับการมีชีวิตอยู่หรือเปล่า? เจ้าไม่เห็นผู้นำซุนมาหรอกรึ? เจ้ากล้าปิดประตูใส่หน้ารึ! “

“ ใครบังอาจขวางทางข้าข้าจะฆ่าอย่างไร้ความปรานี!”

สีหน้าของซุนวูเย็นชาดวงตาของเขามีเจตนาฆ่าทำให้ผู้คุมเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดไม่กล้าทำผลีผลาม

เอ้อโกวจื่อ จ้องมองเขาอย่างดุร้ายและดุว่า“ เจ้าตาหมาดวงตาหามีแววไม่!  “

“ชูหยวนเอาตูดของเจ้ามานี่!”

ซุนวูยืนตรงและยืนตรงโดยมีคนกว่าร้อยคนยืนอยู่ข้างหลังเขา ครั้งนี้เขาได้พาสาวกของ สำนักหนึ่งสวรรค์ มาด้วยเพียงเพื่อข่มขู่สมาคมกำเนิดกระบี่

บังเอิญ ชูหยวน ได้รับบาดเจ็บสาหัสจาก ลู่หยาง เมื่อวานนี้และเขายังไม่หายจากอาการนี้จนถึงตอนนี้ สมาคมกำเนิดกระบี่ทั้งหมดมีรองผู้นำเพียงสองคนที่ดูแลมันและเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงวุ่นวายข้างนอกพวกเขาก็วิ่งออกไปทันที

เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงที่เอาแต่ใจของซุนวูร้องเรียกพวกเขาตอนแรกพวกเขาคิดว่าเป็นลู่หยางที่มา แต่เมื่อพวกเขาเห็นร่างของซุนวูพวกเขาก็ตื่นเต้น

“ฮึ!” ที่แท้ก็เป็น สำนักหนึ่งสวรรค์ เจ้ามาที่นี่ แต่เช้าเพื่อสร้างปัญหาหรือไม่? “รองผู้นำคนแรกกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

รองผู้นำหมายเลขสองติดตามทันที“ เราส่งอาณาเขตของสมาคมลมและเมฆาทั้งหมดให้เจ้าตามที่ตกลงไว้แล้วนี่? แล้วท่านยังจะต้องการอะไรอีก “

ฮ่าๆ “แล้วเจ้ายังจะต้องการอะไรอีก? ซุนวูโกรธมากจนเริ่มหัวเราะเสียงหัวเราะของเขาดังไปทั่วทั้งสมาคมกำเนิดกระบี่: “พวกเจ้ายังมีหน้ามาถามข้าว่าข้าต้องการอะไร? เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้เกี่ยวกับเล่ห์กลเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้าหรือ? “สิ่งที่ข้าต้องการคือธุรกิจที่สมบูรณ์ไม่ใช่กองขี้!”

“ถ้าวันนี้พวกเจ้าไม่นำทุกอย่างที่ขโมยไปกลับมา ข้าจะพาคนของข้าไปล้างสมาคมกำเนิดกระบี่ของเจ้าด้วยเลือด!”

“ ผู้นำซุนช่างกล้า! แล้วให้ข้าได้สัมผัสกับความแข็งแกร่งของเจ้า! “

พวกมันบางคนไม่เคยเห็นพลังของซุนวู ลู่หยางก็ตระหนักดีถึงประเด็นนี้เช่นกันดังนั้นหลังจากรู้แผนของซุนวูเขาจึงไม่ได้เข้าร่วมและต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อให้ซุนวูฝึกฝนแทน

แทนที่จะปล่อยให้ ลู่หยาง ปราบปรามคนเหล่านี้มันจะเป็นการดีกว่าที่ ซุนวู จะทำเอง สิ่งนี้ไม่เพียง แต่จะกลายเป็นการทดสอบซุนวูเท่านั้น แต่ยังเพิ่มพูนบารมีที่ซุนวูมีอยู่ในใจของคนเหล่านี้ด้วย

ซุนวูมองไปที่รองผู้นำที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขาและส่งเสียงกรนด่าเขาปล่อยพลังจากขาของเขาและเหยียบลงบนพื้นอย่างแรงร่างของเขาทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

พวกเขาสองคนยังคงอยู่ในการแลกเปลี่ยนพลังกลางอากาศและซุนวูหลังจากช่วงเวลาแห่งการฝึกฝนแบบปิดประตูได้รักษาความมั่นคงของอาณาจักรของเขาไว้ที่ปรมาจารย์สัตว์อสูรระดับสูงมานานและได้เริ่มเข้าใจถึงความสามารถโดยกำเนิดประเภทที่สอง .

ทั้งสองคนเต้นรำไปในอากาศขณะที่ร่างของพวกเขาปะทะกันอย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามเนื่องจากจุดแข็งของพวกเขาใกล้เคียงกันแม้หลังจากแลกเปลี่ยนการโจมตีหลายสิบครั้งในอากาศพวกเขาก็ยังไม่สามารถระบุผู้ชนะได้

 

ในที่สุดรองผู้นำคนแรกก็ร้องว่า “หมีเถื่อนคำราม!”

นี่เป็นความสามารถระดับเทพโดยกำเนิดของอสูรและมันก็เป็นความสามารถระดับเทพเพียงอย่างเดียวที่รองผู้นำคนแรกสามารถเข้าใจได้ แม้ว่าหมีเถื่อนจะสั่นสะท้านบนท้องฟ้า แต่มันก็เป็นเพียงความสามารถโดยกำเนิดของ อสูรชั้นยอดและถูกทำลายโดยตรงด้วยความสามารถโดยกำเนิดของ ซุนวู ของราชาอสูรคลื่นคลั่ง

 

ไม่เพียงแค่นั้นแม้แต่รองหัวหน้าคนแรกก็ถูกส่งลอยไปไกล

มุมปากของซุนวูยกขึ้นเป็นรอยยิ้มพอใจเขาฝึกฝนอย่างสันโดษมาหลายวันแล้ว แต่เขาไม่เพียงเชี่ยวชาญวิธีการของปรมาจารย์ที่ควบคุมสัตว์อสูรระดับสูงทั้งหมดเขายังหลอมรวมความสามารถที่มีมาอย่างแข็งแกร่ง. โดยธรรมชาติแล้วความแข็งแกร่งของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมากเช่นกัน แม้ว่าเขาจะต้องต่อสู้กับยอดฝีมืออย่างรองหัวหน้าสำนัก ก็คงไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ

นอกจากนี้ สัตว์เลี้ยงสงคราม ของ ซุนวู ยังสูงกว่าพวกมันมาก ราชาอสูรคลื่นคลั่งเป็นสัตว์ร้ายระดับจักรพรรดิ์ที่แท้จริงซึ่งสัตว์ระดับยอดไม่สามารถเทียบได้

ซุนวูจับมือของเขาและพูดอย่างเหยียดหยาม: “พวกเจ้าสองคนดูถูกผู้นำอย่างข้าไม่ใช่รึ? “ งั้นมาถล่มมันเถอะ!”

 

ทั้งสองมองหน้ากันมีแสงที่น่ากลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของพวกเขา ด้วยเสียงคำรามพวกเขารวมเป็นหนึ่งและพุ่งเข้าหาซุนวู

ซุนวูเรียกสัตว์เลี้ยงสงครามของตัวเองและทำการหลอมรวมทันที ด้วยการกระทืบเท้าร่างของเขาก็พุ่งออกไปเหมือนลูกศร

 

“เข้ามา! ข้าจะเอาชนะเจ้าก่อน! มาดูกันว่าเจ้าจะกล้าเล่นกลเม็ดต่อหน้าข้าในอนาคตไหม! “

ในระหว่างการต่อสู้ครั้งใหญ่ภายในสมาคมต้นกำเนิดกระบี่ลู่หยางได้อยู่อย่างเงียบ ๆ ภายในกองสมบัติมากมาย เขาใช้เวลาพอสมควรในการรวบรวมวิธีการฝึกที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรสอนเขาและยังทำภารกิจจารึกวิชาให้เสร็จ ในที่สุดลู่หยางก็ไปหาหลี่

“ ถึงเวลานำท่านชมพลังของพวกเรา ในเวลาเพียงครึ่งเดือน สำนักหนึ่งสวรรค์ ของเราได้พัฒนาเป็นสมาคมของชนชั้นต่ำต้อยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดทางตอนเหนือของเมือง! “

 

“ พี่หยางทรงพลังเหลือเกิน! “

ลู่หยาง แนะนำสถานการณ์กับ สำนักหนึ่งสวรรค์ และวิเคราะห์สถานการณ์ของเมืองทางเหนือทั้งหมดให้กับหลี่ จริงๆแล้วเป้าหมายของ ลู่หยาง นั้นง่ายมาก เขาต้องการให้หลี่อยู่ในสาขาในภูมิภาคที่สองและช่วย เอ้อโกวจื่อ ในการจัดการสาขาด้วยกัน

ประการแรกแม้ว่าพื้นที่นี้จะพัฒนาได้ยากมาก แต่ก็อยู่ใกล้กับภูมิภาคแรกและเป็นพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองที่สุด ประการที่สองไม่มีใครมีอำนาจที่จะแทรกซึมเข้าไปในภูมิภาคที่สองในกลุ่มชนชั้นต่ำต้อย ไม่มีใครรวมถึง สำนักหนึ่งสวรรค์ ได้พัฒนาธุรกิจใด ๆ ในภูมิภาคที่สอง

 

ดังนั้นสำหรับ ลู่หยาง สถานที่นี้จึงเป็นเพียงขนมปังที่เขาจ้องจะแทะ ถ้าของดีแบบนี้วางอยู่ตรงหน้าเขาจะไม่ปล่อยมันไปแน่นอน

หลังจากติดต่อกับเขาเป็นเวลานานลู่หยางก็ได้รับความเข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับหลี่ แม้ว่าศักยภาพในการฝึกฝนของเขาจะอยู่ในระดับปานกลาง แต่เมื่อพูดถึงธุรกิจชายคนนี้ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างแท้จริง จุดประสงค์ของ ลู่หยาง ที่ให้เขาและ เอ้อโกวจื่อ รับหน้าที่ก็เพื่อฝึกฝนพวกเขาและยังช่วย สำนักหนึ่งสวรรค์ พัฒนาตลาดในภูมิภาคที่สอง

 

“ เยี่ยมไปเลยท่านหยาง! “ข้าสนใจธุรกิจมากและอยากลองดูสักตั้งมานานแล้ว แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่เคยมีเงินทุนในการทำเช่นนั้นข้าจึงไม่มีที่ที่จะแสดงความสามารถทั้งหมดของข้า!” หลี่กล่าวอย่างตื่นเต้น

แม้ว่าลู่หยางจะพูดถึงแค่นี้ แต่หลี่ก็หมดความอดทนแล้ว ความเร็วของพวกเขาเร็วกว่าเดิมมาก

 

หลี่มีความทะเยอทะยานทางธุรกิจทั้งชุด แต่เขาไม่เคยมีโอกาสแสดงให้เห็นเลย ในท้ายที่สุดเขาถูกบังคับให้จนมุมและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าร่วมตำหนักหมื่นสมบัติในฐานะผู้พิทักษ์ ในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่ปีแม้ว่าหลี่จะไม่มีพรสวรรค์ในการฝึกฝน แต่ก็ยังไม่ง่ายที่จะไต่เต้าไปสู่ตำแหน่งผู้รับใช้ระดับสูง

อย่างไรก็ตามการสะสมความมั่งคั่งไม่ใช่เรื่องง่าย แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีหลี่ก็ยังสะสมทรัพย์สมบัติไม่เพียงพอที่จะเติมเต็มความฝันของเขา

 

“ นั่นมันไม่มีอะไร! ตราบเท่าที่เจ้ามีความฝันและความทะเยอทะยานข้าสามารถช่วยให้เจ้าบรรลุได้! “ลู่หยาง กล่าวอย่างภาคภูมิใจ

หลี่ตื่นเต้นจนพูดไม่ออก เขาเกือบจะคุกเข่าลงไปหาลู่หยางและขอบคุณเขาทันที

 

ลู่หยางชี้ไปข้างหน้าเพื่อขัดจังหวะอารมณ์ที่ร้อนรนของหลี่ เขาพูดกับหลี่ว่า “ถ้าข้าซื้อร้านค้าให้เจ้าสิบแห่งที่นี่จัดกำลังคนให้เพียงพอและมีเงินทุนเพียงพอเจ้าจะพัฒนาไปถึงระดับใด“

 

ทางตอนเหนือทั้งหมดของเมืองนอกเหนือจากภูมิภาคแรกที่ตระกูลหยวนตั้งอยู่ภูมิภาคที่สองอาจกล่าวได้ว่าเป็นภูมิภาคที่เจริญรุ่งเรืองที่สุด และทิศทางที่ลู่หยางชี้ไปคือไปยังเขตที่พลุกพล่านที่สุดของภูมิภาคที่สอง การไหลเวียนของผู้คนในแต่ละวันมีมากที่นี่ อย่างไรก็ตามธุรกิจส่วนใหญ่ถูกควบคุมโดยกลุ่มคนร่ำรวยและคนชั้นต่ำไม่สามารถแตะต้องพวกเขาได้

ดังนั้นเด็ก ๆ ของชนชั้นต่ำต้อยที่อาศัยอยู่ที่นี่จึงต้องจ่ายราคามหาศาลหากต้องการซื้อสมุนไพรที่ง่ายที่สุด นอกจากนี้ยังทำให้เด็ก ๆ ของชนชั้นต่ำต้อยใช้ชีวิตราวกับว่าพวกเขาอยู่ในนรก

หากพวกเขาสามารถเป็นเจ้าของธุรกิจของตัวเองได้ที่นี่แม้ว่าพวกเขาต้องการขายวัสดุสิ้นเปลืองประจำวันของผู้ฝึกอสูร ตราบใดที่ราคานั้นถูกกว่าของพวกชนชั้นมั่งคั่ง พวกเขาก็ยังคงดึงดูดสาวกชั้นต่ำต้อยได้มากมาย

 

เกี่ยวกับประเด็นนี้หลี่ได้ยินมานานแล้ว เมื่อเกิดความคิดนี้ขึ้นดวงตาของหลี่ก็ปล่อยความแวววาวที่แตกต่างออกไปทันทีเขาตบหน้าอกของเขาแล้วพูดกับลู่หยางว่า: “เจ้านายลู่หยาง! ถ้าข้าสามารถเป็นเจ้าของร้านค้า 10 แห่งที่นี่ข้าสัญญาได้ว่าภายในสามเดือนข้าจะสามารถสร้างหนึ่งล้านผลึกให้ท่านได้! “

 

รับ 1 ล้านผลึกใน 3 เดือน!

โดยปกติเมื่อเปิดร้านในเดือนแรกจะสามารถตั้งหลักได้เท่านั้น หากต้องการหาเงินก็ต้องรอจนกว่าจะตั้งหลักได้ก่อนจึงจะเริ่มทำเงินได้

กล่าวอีกนัยหนึ่งหลี่มีเวลาเพียงสองเดือนในการหาเงินให้มากที่สุด แต่เจ้าสารเลวคนนี้กล้าที่จะโอ้อวดเกี่ยวกับมูลค่าหนึ่งล้าน ในสามเดือนของเขา

 

ลู่หยางปรบมือพร้อมกันปรบมือให้กับความมั่นใจของหลี่ในอัจฉริยะคนนี้และกล่าวว่า: “เอาล่ะ! เมื่อเจ้ามีความคิดข้าจะช่วยให้เจ้าทำมันได้! “

 

ทันทีที่เขาพูดจบลู่หยางก็หยิบกระเป๋าผลึกขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยผลึกหนึ่งแสนเม็ดออกมาทันทีและโยนทั้งหมดให้หลี่

“ เจ้านายลู่หยาง … ท่านจะทำอะไรน่ะ? “

 

ลู่หยางเผยรอยยิ้มเล็กน้อย: “นี่คือหนึ่งแสนผลึกข้าคิดว่ามันเพียงพอแล้วที่จะปล่อยให้เจ้าเป็นกองทุนเริ่มต้น! ส่วนบุคลากรและเรื่องของร้าน ให้เป็นหน้าที่ข้า! “

 

หลังจากนั้น ลู่หยาง ก็นำหลี่กลับไปที่สาขาของสำนักหนึ่งสวรรค์ เนื่องจากสำนักงานใหญ่ของ สำนักหนึ่งสวรรค์ ได้ถูกย้ายไปยังภูมิภาคที่สี่แล้วสถานที่แห่งนี้จึงค่อยๆถูกทิ้งร้างและมีผู้คนเพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้นที่จะปกป้องมัน แม้แต่ เอ้อโกวจื่อที่ต่อสู้กับ ซุนวูก็ยังไม่กลับมา

 

ลู่หยาง โบกมือและพูดว่า: “ข้าจะปล่อยที่นี่ให้เจ้าดูแล จากนี้ไปคนเหล่านี้ล้วนเป็นสาวกของ สำนักหนึ่งสวรรค์ ของเรา!”

จากนั้นเขาก็เอาโฉนดที่ดินสิบผืนออกจากอกของเขา หลี่เปิดดูทันทีและเห็นว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นของพ่อค้าในพื้นที่นั้น

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ความฝันของเขาอยู่ใกล้มากจนเขาแทบจะเอื้อมมือไปสัมผัสมัน

 

หลี่ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป เขาคุกเข่าต่อหน้าลู่หยางและพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น“ เจ้านายลู่หยางตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่ไปตำหนักหมื่นสมบัติอีกต่อไป ข้าจะติดตามท่านและทำทุกอย่างที่ท่านต้องการแม้ต้องบุกน้ำลุยไฟ! “

ลู่หยางพยุงหลี่ขึ้นมาจากพื้นและพูดเบา ๆ : “จากนี้ไปเราทุกคนเป็นพี่น้องกันดังนั้นไม่จำเป็นต้องมีของขวัญชิ้นใหญ่เช่นนี้!”