SB:ตอนที่ 79 คำเชิญของราชสีห์ขนทองหกเนตร

สัตว์เลี้ยงสงครามทั้งหมดของลู่หยางได้รับการเลื่อนระดับเป็นชั้นกลางแล้วและเมื่อปราบอสูรเหล่านั้นในสนามรบพวกมันก็เป็นระดับกลางแล้วทำให้เขาประหยัดผลึกได้มากขึ้น

ตอนนี้เหลือเพียงสัตว์เลี้ยงสงครามตัวนี้ เขาจะไม่ให้มันหลุดไป ในตอนนี้เขามีผลึกจำนวนมาก มันไม่ได้เยอะมากมายแต่มันเพียงพอสำหรับเขา

ลู่หยางคิดอยู่พักหนึ่งจากนั้นก็หยิบผลึกออกมากองหนึ่งและเพิ่มระดับอัตราเติบโตของราชาอสูรไม้จนสูงสุด

เสียงการแจ้งเตือนของระบบออกมาและเปล่งเสียงข้างหูของลู่หยาง: “ติ๊ง! อสูรจะเติบโตจนเลื่อนเป็นระดับกลาง ท่านต้องการเพิ่มระดับหรือไม่ “

“เพิ่มระดับ!”

แสงสีขาวส่องสว่างบนร่างของราชาอสูรไม้และลู่หยางก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาอบอุ่น

ที่จริงแล้วมันก็เป็นอย่างที่ลู่หยางคิด เมื่อขีดจำกัดของผู้ควบคุมสัตว์ระดับกลางถูกทำลายสถานการณ์ก่อนหน้านี้จะไม่เกิดขึ้นอีก

ความแข็งแกร่งของลู่หยางได้มาถึงระดับมากกว่าสี่หมื่นจินมานานแล้วแม้เขาจะกำราบอสูรเพียงแค่สิบกว่าตัวก็ตาม ไม่ใช่เพราะสัตว์อสูรนั้นไม่มีผลกับลู่หยางแต่เพราะเขาติดอยู่กับขีดจำกัดของผู้ฝึกอสูรชั้นกลาง

ด้วยสัตว์อสูรสงครามไม่กี่ตัว มันไม่ง่ายที่จะทะลวงขีดจำกัด

ตอนนี้ขีดจำกัดของเขาถูกทำลายแล้ว แม้มันจะยากที่จะพัฒนาต่อ แต่อย่างน้อยเขาก็ยังเพิ่มความแข็งแกร่งได้ หลังจากเพิ่มระดับราชันอสูรไม้ถึงระดับกลาง ลู่หยางได้รับพลังเพิ่มสองพันจินแม้ว่ามันจะไม่มากนัก แต่เขาก็ยังพอใจมาก

“ดูเหมือนว่าสัตว์อสูรชั้นยอดจะไม่ส่งผลใด ๆ ต่อข้าอีกต่อไป”

ลู่หยางตระหนักว่าแม้จะมีระบบสัตว์อสูรเขาก็ยังต้องเดินไปตามเส้นทางของตัวเองเพื่อให้ได้รับความแข็งแกร่งเพิ่ม

เมืองเซียงหยางนั้นเป็นเมืองระดับที่สาม มันจะทำให้ทั้งเมืองตกตะลึงหากว่าอสูรชั้นจักรพรรดิ์ปรากฏตัวในสถานที่แห่งนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาได้กำราบมันรวดเดียวถึงสองตน เขายังไม่รู้ว่าครั้งต่อไปจะเป็นเมื่อไหร่

“และจากสิ่งที่หลอหยุนชานพูดลานหมื่นอสูรจะออกไปจากที่นี่หลังจากกระแสของสัตว์ร้าย หากเป็นเช่นนั้นมันจะยากยิ่งขึ้นที่จะหาอสูรชั้นจักรพรรดิ์ที่นี่อีกในอนาคต “ลู่หยางคิดอย่างเศร้าโศก

 

เขาต้องการอสูรชั้นจักรพรรดิ์จำนวนมาก ไม่เพียงแต่เพิ่มความแข็งแกร่งให้ตนเอง แต่เขาต้องการเห็นว่าต้าเฮยจะเปลี่ยนแปลงอย่างไรเมื่อสายเลือดของมันแข็งแกร่งขึ้น

นั่นจะต้องการสัตว์อสูรพันธุ์เดียวกับต้าเฮยอย่างต่ำสิบตัว และหนึ่งในนั้นจะต้องเป็นชั้นจักรพรรดิ์ ดังนั้นหากลู่หยางต้องการเติบโตต่อไปเขาจะต้องมีสัตว์อสูรชั้นจักรพรรดิ์จำนวนมาก

ดูเหมือนว่าเมืองเซียงหยางไม่ใช่สถานที่ที่จะอยู่ได้นาน บางทีอีกไม่นานข้าจะต้องมุ่งหน้าไปยังเมืองระดับสูงขึ้นไปอีก “

ท้ายที่สุดแล้วเมืองเซียงหยางเป็นเพียงเมืองระดับที่สามและได้รับการพิจารณาว่าเป็นระดับที่ต่ำที่สุดในเมือง การจัดอันดับเมืองมีความแตกต่างที่สำคัญอีกประการหนึ่งคือ เมืองที่มีอันดับสูงกว่ามียอดฝีมือมากขึ้นรวมถึงสัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งกว่า

เมืองระดับที่สามอย่างเมืองเซียงหยางสามารถให้กำเนิดผู้ฝึกอสูรอย่างมากก็ชั้นสูง เช่น หลอหยุนชานปัจจุบันเขาถึงจุดสูงสุดของตัวเขาเองแล้ว หากเขาต้องการทะลวงผ่านขีดจำกัด เขาต้องไปฝึกในเมืองระดับสูงกว่านี้

ในเมืองชั้นที่สองนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดสามารถไปถึงผู้ฝึกอสูรระดับเหลืองได้

ตราบใดที่ไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับยอดฝีมือธรรมดา มันขึ้นอยู่กับเวลาก่อนที่พวกเขาจะกลายเป็นผู้ควบคุมสัตว์ร้ายระดับสูง ถ้าเขาต้องการที่จะเป็นผู้ควบคุมสัตว์ร้ายระดับเหลืองเขาไม่เพียงต้องการโชค แต่เขาก็ต้องมีความสามารถ ผู้ควบคุมสัตว์ระดับสีเหลืองส่วนใหญ่มีความสามารถในการเป็นยอดฝีมือที่สรวงสวรรค์ประทาน

แม้ว่าลู่หยางได้เติบโตขึ้นในระหว่างการเดินทางจากเมืองฉิงเหอเขาก็ยังถือว่ามีชื่อเสียงในเมืองเซียงหยางอยู่บ้าง อย่างไรก็ตามนี่เป็นเพียงช่วงเปลี่ยนผ่าน เขามีคุณสมบัติในการเป็นยอดฝีมือแล้ว เพียงเขาต้องอยู่ในสถานที่ที่ดีกว่านี้

หลังจากที่ลู่หยางเปลี่ยนราชาอสูรไม้ ให้เป็นสัตว์เลี้ยงระดับกลาง คุณสมบัติของมันก็เปลี่ยนไป

“สัตว์อสูรเลี้ยง ราชาอสูรไม้”

“คุณสมบัติ: ไม้”

“ระดับ: สัตว์อสูรระดับกลาง”

“สายเลือดระดับจักรพรรดิ์”

“ความสามารถโดยธรรมชาติ: หนึ่งไม้สร้างป่า (ใช้พลังงานธาตุไม้จำนวนมากเพื่อสร้างป่าสูง มันสามารถใช้สำหรับการป้องกันและการโจมตี) “

“มูลค่าการเติบโต: 1/10000”

มูลค่าการเติบโตเริ่มต้นของสัตว์ร้ายแต่ละตัวคือ 10 คะแนน หลังจากเปลี่ยนจากสายเลือดธรรมดาไปสู่สายเลือดชั้นยอดอัตราการเติบโตของพวกมันจะเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่าและหลังจากเปลี่ยนเป็นสายเลือดระดับจักรพรรดิ์ระดับนั้นจะเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า หลังจากเปลี่ยนจากอสูรชั้นต้นไปอสูรชั้นกลาง มูลค่าการเติบโตจะเป็น 10,000คะแนน

“บ้าเอ๊ย แค่เปลี่ยนจากอสูรชั้นกลางไปเป็นอสูรชั้นสูงต้องการผลึกหมื่นก้อน ระบบบ้านี่ผลาญเงินจริงๆ!” เขารู้สึกมันน่ากลัว นี่เพียงแค่เขาคำนวณคร่าวๆ

แม้ว่าตอนนี้ลู่หยางจะกลายเป็นผู้จารึก ถ้าเขาเป็นเพียงแค่ระดับต้น มันคงยากที่จะหาเงินให้พอใช้สำหรับเขาตอนนี้ ในการที่จะไปสู่ผู้ฝึกอสูรระดับสูงนั้น รายได้เพียงแค่นี้ยังห่างไกล

เส้นทางของเขาจำเป็นต้องใช้ก้อนผลึกจำนวนมาก เขาเชื่อแบบนั้น สุดท้ายระบบควบคุมอสูรนี่เป็นเพียงแค่ผีดูดเลือดและความต้องการของมันยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ลู่หยางต้องหาวิธีในการหาเงินเพิ่มขึ้น

“เมื่อวิกฤตินี้คลี่คลาย ข้าต้องหาทางได้มาซึ่งวิชาจารึกชั้นกลางให้ได้”

เพียงแต่ข้าได้มีเรื่องกับเจ้าเฉินเฟิงคนนี้แล้ว ถ้าลู่หยางต้องการวิชาจารึกชั้นกลางนั้น มันจะไม่ง่ายอีกต่อไป

บางทีเฉินเฟิงก็เหมือนกับลู่หยางในตอนนี้ เพราะพวกเขาไม่เคยพบกันมาก่อนพวกเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ลู่หยางรู้เพียงว่า เจ้าตำหนักเป็นคนที่ใหญ่สุดในตำหนักเมฆาม่วง

เขาแค่ไม่คาดว่าเจ้าตำหนักจะเป็นพ่อของเฉินฉิงกวง ก่อนที่ลู่หยางจะพบเฉินเฟิง เขาจินตนาการถึงเจ้าตำหนักไว้ต่างๆนาๆ การสร้างตำหนักเมฆาม่วงด้วยตนเองนั้นต้องใช้ความสามารถมากมาย ความจริงนั้นทำให้เขาผิดหวัง เจ้าตำหนักผู้นี้แท้จริงเป็นชนชั้นสูงที่ไร้เหตุผล

ลู่หยางคิดเกี่ยวกับเส้นทางในอนาคตของเขาและโดยไม่รู้ตัวท้องฟ้าก็เริ่มสว่างขึ้น

“ในเมื่อข้านอนไม่หลับ ก็ออกไปข้างนอกละกัน” ด้วยความคิดนั้นลู่หยางก็ก้าวออกมาจากแสงแห่งรุ่งอรุณและมุ่งหน้าไปยังเมืองเซียงหยาง

“เด็กน้อย เจ้ากับข้าถูกลิขิตให้พบกัน มีบางอย่าง ข้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องการรู้ไหม?”

เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ แต่เสียงที่ลอยอยู่ในใจของลู่หยางราวกับว่ามันมาถึงเขาโดยตรงและไม่ต้องการสื่อใด ๆ

ลู่หยางตอบทันทีในใจของเขา: “ท่านเป็นใคร ทำไมข้าถึงรู้สึกคุ้นเคย “

“แน่นอนข้ารู้สึกคุ้นเคย ข้าได้ฝังเมล็ดพันธุ์ในร่างกายของเจ้าแล้วและต้องการทราบความจริง ดังนั้นมาหาข้าที่นอกเมือง! “

เสียงค่อย ๆ จางหายไป แต่มันก็ยังพันอยู่รอบหัวของลู่หยาง ความอยากรู้ของลู่หยางนั้นถูกกระตุ้นและเขาก็เร่งฝีเท้าของเขาโดยไม่รู้ตัว

ด้านนอกของเมืองใหญ่มาก แต่ลู่หยางดูเหมือนจะรู้แล้วว่าเขาอยู่ที่ไหนเขาไม่ได้เปลี่ยนทิศทางของเขาและยังคงเดินหน้าต่อไป

บางทีลู่หยางยังไม่ทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ในความเป็นจริงเมื่อเขาได้ยินเสียงการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับร่างกายของเขา บางทีมันอาจเป็นเมล็ดพันธุ์ที่เสียงลึกลับดังกล่าว

มันเป็นเมล็ดและต้องงอกในที่สุด เพียงเวลาที่เหมาะสมยังไม่มา

เมื่อเขาเดินออกไปจากใจกลางเมืองเซียงหยางส่วนหนึ่งของร่างกายของลู่หยางเริ่มตอบสนอง

ดวงตาของลู่หยางมีความรู้สึกแปลก ๆ ในขณะที่เขาลูบพวกเขาจากนั้นก็เปิดมันอีกครั้ง โลกต่อหน้าเขาชัดเจนขึ้นอีกครั้ง

นับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ลู่หยางกำลังจะตาบอด,ลู่หยางมักจะรู้สึกว่ามันแปลก นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาลู่หยางรู้สึกว่าสายตาของเขาไกลเกินกว่าที่เคยมีมาก่อนและชัดเจนและห่างไกลกว่าที่คนทั่วไปมองเห็น

ตอนนี้วิสัยทัศน์ของเขาดีขึ้นอย่างรวดเร็วลู่หยางก็ไม่เข้าใจจริงๆ

“ทำไมรึ? เจ้ารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ไหม? ทำไมวิสัยทัศน์ของเจ้าจึงดีขึ้นอย่างต่อเนื่องในช่วงเวลานี้ “

ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้น แต่มันก็แตกต่างออกไป มันไม่ได้ปรากฏในใจของลู่หยางโดยตรง แต่เป็นข้างหูเขา

“เป็นอย่างนี้จริงเหรอ?”

ลู่หยางหันหัวของเขาไปรอบ ๆ และแน่นอนว่าเขาเห็นสัตว์ร้ายตัวเล็กตัวหนึ่งหมอบอยู่ข้างหลังเขา มันเป็นราชสีห์ขนทองหกเนตร!

เขาไม่รู้ว่ามันมาถึงเมื่อไร เขาไม่แม้แต่ได้ยินเสียงใดๆ

“โชคดีที่เจ้านี่ไม่ได้ทำร้ายข้า … ” ลู่หยางชื่นชมยินดีในหัวใจของเขา

หากเจ้าสหายนี่มีเจตนาร้ายต่อเขา ลู่หยางคงไม่อาจต่อต้านมันได้ และคงถูกสังหารในพริบตาไม่มีแม้แต่เวลาในการใช้ระฆังทองคำอมตะ

“สหายนี่ดูเหมือนจะไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อข้า แต่ทำไมตอนนั้นถึงทำร้ายดวงตาข้า … ” ลู่หยางสับสนเล็กน้อย

“เพราะนั่นคือเมล็ดพันธุ์ที่ข้าพูดถึงมาก่อน” ทันใดนั้นราชสีห์หกเนตรก็พูดราวกับว่ามันได้มองทะลุความคิดลู่หยาง

โดยไม่ต้องรอให้ลู่หยางพูด มันกล่าว “จำสิ่งที่ข้าบอกไว้ก่อนหน้า เจ้าคือชายที่ถูกลิขิตของข้า แม้ว่าเจ้าจะอ่อนแอเหลือเกิน แต่จงอย่ากลัว ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า”

“ทำไมเจ้าถึงเรียกหาข้าที่นี่”

ราชสีห์หกเนตรส่ายหัวแล้วพูดว่า: “ข้าไม่อาจบอกแน่ชัด แต่มันมีตำนานเกี่ยวกับเจ้าที่ไม่ได้ถูกเขียนไว้เช่นนี้ เบื้องบนไม่ได้บอกว่าเจ้าอ่อนแอขนาดนี้ “

“ตำนาน?”

 

“เจ้าเอาแต่พูดว่าข้าถูกลิขิต เจ้าบอกข้าได้ไหมว่ามันเป็นตำนานอะไรกัน? “

ราชสีห์หกเนตรหัวเราะและพูดว่า: “นั่นเป็นตำนานของเทือกเขาเทวะร่วงหล่นของเราแน่นอนเจ้าจะไม่เคยได้ยินมาก่อน”

ในตำนานเล่าว่าเมื่อนานมาแล้วเทือกเขาเทวะร่วงหล่นนั้นเป็นเพียงภูเขาธรรมดา มันเป็นเพียงเพราะมนุษย์ได้ปิดผนึกปีศาจอเวจีที่นี่ทำให้ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป

หลังจากยอดฝีมือผนึกอสูรนั้นไม่เพียงแต่เขาจะทิ้งผนึกอันแข็งแกร่งไว้ แต่เขายังทิ้งสัตว์อสูรสุดล้ำค่าของเขาสองตนคอยดูแลหุบเขาเทวะร่วงหล่นไว้

เวลาผ่านไปและในพริบตาหนึ่งพันปีผ่านไป ในเวลานั้นสัตว์อสูรสองตนนั้นแก่ลงและไม่อยู่อีกต่อไป มีเพียงสายเลือดของพวกเขาเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ขณะที่พวกเขายังคงปกป้องปีศาจอยู่ในหุบเขาเทวะร่วงหล่น

ยิ่งไปกว่านั้นตามตำนานเมื่อปีศาจปรากฏขึ้นในโลกมนุษย์คนที่มีโชคจะปรากฏขึ้นและพบกับอสูรที่ทิ้งไว้โดยบรรพบุรุษของพวกเขา ร่วมกับสหายที่ทรงพลังที่สุดของพวกเขาพวกเขาจะปราบปีศาจอีกครั้ง

ตอนนี้มีการเปิดเผยส่วนหนึ่งของตำนานมารปรากฏขึ้นอีกครั้งและโชคชะตาจะปรากฏขึ้นในเวลานี้

“ข้ามองไปทั่วเมืองเซียงหยางและในที่สุดก็รู้สึกถึงบางสิ่งผิดปกติจากร่างกายของเจ้า เจ้าเป็นคนที่ถูกลิขิตที่ข้ากำลังมองหา! ดวงตาทั้งหกของราชสีห์หกเนตรจ้องไปที่ลูหยาง

ลู่หยางตัวสั่น เขากล่าว “ฟังดูราวกับว่ามันเป็นความจริง”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ทำไมเจ้านำสัตว์ร้ายเข้ามาในเมืองเซียงหยาง นี่เท่ากับว่าเจ้าไม่เห็นข้าผู้ที่ถูกลิขิต อยู่ในสายตาเลย “ลู่หยางพูดด้วยความโกรธ