SB:ตอนที่ 171 เทียนซิงเจี้ยนผู้หยิ่งผยอง

“โอ้?” ข้าทำงานที่ตำหนักหมื่นสมบัติ ข้าเป็นผู้จารึกระดับสูงที่นั่น! “ลู่หยาง เปิดเผยตัวตนอย่างหนึ่งของเขาโดยไม่ได้คิด

“อะไรน่ะ?” เจ้าทำงานในตำหนักหมื่นสมบัติอย่างนั้นรึ? “แม้ว่าเทียนซิงเจี้ยนจะรู้เรื่องตำหนักหมื่นสมบัติ แต่ก็ไม่มีปฏิสัมพันธ์ระหว่างเขากับตำหนักหมื่นสมบัติมากนัก และความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลของพวกเขากับตำหนักหมื่นสมบัติก็ไม่ค่อยเป็นมิตรกัน ดังนั้น หลังจากได้ยินเกี่ยวกับตำหนักหมื่นสมบัติ ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“มันคืออะไรน่ะเหรอ? เจ้าเคยได้ชื่อยินตำหนักหมื่นสมบัติหรือไม่? “เมื่อเห็นว่าเทียนซิงเจี้ยนไม่แปลกใจเลยและแทนที่จะมีความสงสัยบางอย่าง ลู่หยางรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจตำหนักหมื่นสมบัติมากนัก

มีความเป็นไปได้สองประการ ประการแรกคือ เขาไม่รู้เกี่ยวกับตำหนักหมื่นสมบัติ หรือไม่เข้าใจตำหนักหมื่นสมบัติเลย ความเป็นไปได้ประการที่สองคือ กลุ่มอำนาจ หรือตระกูลที่เขาอยู่นั้นยิ่งใหญ่กว่าตำหนักหมื่นสมบัติ

สรุปคือ ความเป็นไปได้ทั้งสองนี้จะไม่ส่งผลดีต่อลู่หยางแต่อย่างใด

แต่ลู่หยางไม่สนใจเพราะวันนี้เขาและนายน้อยที่ไม่มีอะไรดีคนนี้ตกอยู่ในสภาพจนตรอกแล้ว และอีกฝ่ายยังคิดที่จะรับเขาเป็นลูกน้องอีกด้วย นี่เป็นพฤติกรรมที่ปัญญาอ่อนอยู่แล้ว ดังนั้นลู่หยางจะไม่แปลกใจถ้าอีกฝ่ายทำอะไรๆที่โง่เขลา

“ แน่นอน ข้าเคยได้ยิน ตำหนักหมื่นสมบัติถือเป็นขุมพลังที่ค่อนข้างใหญ่ แต่เมื่อเทียบกับหอการค้าเทียนเฟิงของเรา มันก็แค่เล็กๆ! ” ใบหน้าของเทียนซิงเจี้ยนเผยให้เห็นรอยยิ้มที่พึงพอใจทันที เห็นได้ว่า หอการค้าเทียนเฟิงมีความสำคัญเพียงใดในใจของเขา

“ หอการค้าเทียนเฟิง ดูเหมือนข้าจะมีความประทับใจอยู่บ้าง” ตอนแรก ลู่หยางต้องการสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของ หอการค้าเทียนเฟิงต่อ แต่ทันใดนั้นเขาก็คิดได้ว่าศัตรูของตำหนักหมื่นสมบัติคือ หอการค้าเทียนเฟิง และความแข็งแกร่งของหอการค้าเทียนเฟิงนั้นยิ่งใหญ่กว่าของเขาเองเสียอีก มิฉะนั้น ด้วยเครือข่ายของตำหนักหมื่นสมบัติ มันจะไม่จำกัดอยู่เพียงแค่ไม่กี่เมืองเท่านั้น และสาเหตุที่ตำหนักหมื่นสมบัติไม่เติบโตในระดับที่ใหญ่ขึ้นก็เนื่องจากถูกหอการค้าเทียนเฟิงข่มอยู่เป็นเวลาหลายปี

“ถ้าเทียนซิงเจี้ยนคนนี้เป็นนายน้อยของหอการค้าเทียนเฟิง ข้าจะไม่ได้รับความสนใจอย่างมากจากตำหนักหมื่นสมบัติเหรอถ้าข้านำตัวเขากลับไปทั้งเป็นๆ?” หลังจากรู้จักตัวตนของอีกฝ่ายแล้ว ลู่หยางซินก็มีแผนคร่าวๆในใจ

“อะไรนะ ? เจ้าเป็นนายน้อยของหอการค้าเทียนเฟิงเหรอ?” “ข้าได้ยินเกี่ยวกับเจ้ามามากจริงๆ” ลู่หยางจะไปรู้จักคนจากหอการค้าเทียนเฟิงได้อย่างไร? เขาแค่ทำเป็นสุภาพเท่านั้น ที่สำคัญกว่านั้น เขากำลังพูดในสิ่งที่เขาต้องการจะพูดเพื่อให้อีกฝ่ายระวังตัวน้อยลง

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า พ่อหนุ่ม เจ้านี่ฉลาดนัก ในเมื่อเจ้ารู้จักชื่อหอการค้าเทียนเฟิงของเรา ข้าเชื่อว่าเจ้าก็รู้เช่นกันว่าเมื่อเทียบกับ ตำหนักหมื่นสมบัติแล้ว หอการค้าเทียนเฟิงของเราเป็นยักษ์ใหญ่ ตอนนี้ ข้าให้โอกาสเจ้าในการฝึกราชาพยัคฆ์ขาว อีกทั้งยกสมบัติทั้งหมดที่เจ้ามีให้ข้า แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า” แม้ว่า ลู่หยางจะฉลาด แต่เทียนซิงเจี้ยนก็ไม่ได้โง่ อย่างมากที่สุดคือ เขาคิดว่าตัวเองสูงส่งยิ่งนัก

“ เอาล่ะ แต่จะฝึกราชาพยัคฆ์ขาวนี่ยากลำบากมาก เอาอย่างนี้ ข้าจะยกสมบัติของข้าให้กับนายน้อย แล้วท่านก็ไปฝึกราชาพยัคฆ์ขาวเอาเอง เป็นยังไง?” ขณะที่ลู่หยางพูด เขาจดจ่ออยู่กับการต่อสู้ระหว่างราชสีห์ขนทองหกเนตรกับราชาพยัคฆ์ขาว

แม้ว่าความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของราชาพยัคฆ์ขาวไม่ได้อ่อนแอ แต่ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็ยังคงเป็นสัตว์ประหลาดเก่าแก่ที่มีชีวิตมานานกว่าสองถึงสามร้อยปี เมื่อลู่หยาง และเทียนซิงเจี้ยนกำลังเจรจากัน สัตว์อสูรทั้งสองก็กำลังต่อสู้กันจนถึงจุดที่ยากที่จะแยกความแตกต่างได้

เมื่อเห็นเช่นนั้น ลู่หยางซินก็มีแผนร้ายกาจ

“ดี ดี เจ้านี่ฉลาดทีเดียว มานี่สิ ข้าอยากจะเห็นว่าเจ้ามีสมบัติมากมายแค่ไหนกันแน่ “เทียนซิงเจี้ยนได้รับการปรนเปรอภายในตระกูลมาโดยตลอด และได้รับแต่การยกยอปอปั้นจากผู้อื่นเท่านั้น เขาจะมองเห็นท่าทีของผู้อื่นได้อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้พลังอำนาจของเขา เมื่อไม่มีใครที่ไม่ยอมต่อเขา ในความคิดของเขา การแสดงออกของลู่หยางตอนนี้เป็นปกติโดยธรรมชาติ

“แล้วแต่ท่านเลย ข้าจะยกสมบัติให้ท่านทันทีเลย” ขณะที่ลู่หยางส่งสัญญาณไปยังราชสีห์ขนทองหกเนตร เขาแสร้งทำเป็นมอบดาบสังหารมังกรของตัวเอง พร้อมกับถุงเก็บของที่เขาพกติดตัวไปด้วย

ในกระเป๋ามีผลึกจำนวนมากที่ลู่หยาง และคนอื่น ๆ ได้รับเป็นเครื่องบรรณาการ และเขาเตรียมที่จะมอบมันให้กับเทียนซิงเจี้ยน

แต่ก่อนที่ลู่หยางจะมอบของเหล่านั้นให้กับเทียนซิงเจี้ยน ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันขึ้น

“โฮก!!” “โฮก!!”

เมื่อรับรู้ได้ว่าลู่หยางสั่งมัน ราชสีห์ขนทองหกเนตรเป็นตัวแรกที่พุ่งเข้าหาเทียนซิงเจี้ยน ในขณะที่ราชาพยัคฆ์ขาวตามมาอย่างกระชั้นชิด

แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างราชสีห์ขนทองหกเนตรกับราชาพยัคฆ์ขาวจะเป็นศัตรูกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าราชาพยัคฆ์ขาวจะมีความประทับใจที่ดีต่อเทียนซิงเจี้ยน ดังนั้น เมื่อราชสีห์ขนทองหกเนตรล่อมันไปที่เทียนซิงเจี้ยน มันก็เท่ากับดึงดูดศัตรูที่แข็งแกร่งอีกตัวมาที่เทียนซิงเจี้ยน

“ไอ้อสูรระยำ มาทำลายความโชคดีของข้าจริงๆ!” เนื่องจากความเร็วของราชสีห์ขนทองหกเนตรนั้นเร็วมาก แม้ว่าเทียนซิงเจี้ยน จะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาก็ยังไม่สามารถเชื่อมโยงมันเข้ากับการกระทำของลู่หยางได้

ในขณะนี้ สิ่งสำคัญสำหรับเทียนซิงเจี้ยนคือการหลีกเลี่ยงการโจมตีของอสูรร้ายทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าเขา

“ตายซะ!” เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของราชสีห์ขนทองหกเนตร เทียนซิงเจี้ยนโบกดาบโลหิตสีม่วงอย่างดุร้าย จากนั้นก็ปล่อยแสงรูปจันทร์เสี้ยวสีม่วงออกมา

บูม!

ราชสีห์ขนทองหกเนตรพุ่งเข้าชนลำแสงกระเจิงไป แล้วมันก็พุ่งเข้าหาเทียนซิงเจี้ยนอีกครั้งหนึ่ง

เพียงแค่ว่าในขณะนี้ เทียนซิงเจี้ยนมีพลังรวมกับอสรพิษบินห้าหัว และการสนับสนุนจากสิ่งประดิษฐ์วิญญาณทั้งสาม แม้แต่ราชสีห์ขนทองหกเนตรก็ยังไม่กล้าที่จะต่อสู้กับเทียนซิงเจี้ยน

ถึงอย่างนั้น กรงเล็บของมันก็ยังคงกระแทกเข้ากับร่างกายของเทียนซิงเจี้ยน และใบมีดโลหิตสีม่วงในมือของเทียนซิงเจี้ยนก็ได้ทิ้งรอยแผลบาดลึกไว้บนร่างกายของราชสีห์ขนทองหกเนตร

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” ขณะที่ราชสีห์ขนทองหกเนตรได้รับบาดเจ็บ มันก็ไม่ดีสำหรับเทียนซิงเจี้ยนเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อราชาพยัคฆ์ขาวพยายามตะครุบเทียนซิงเจี้ยนอีกครั้ง

“ตู้ม”

เมื่อเทียบกับราชสีห์ขนทองหกเนตรที่ติดอยู่ในความหนาวเย็น ราชาพยัคฆ์ขาวไม่มีความกังวลอื่นใด ในพริบตาเดียว อากาศเย็นระเบิดออกมา แล้วร่างกายของเทียนซิงเจี้ยนก็ถูกแช่แข็งเป็นก้อนน้ำแข็งไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ ลู่หยางรีบเดินไปพันแผลให้กับราชสีห์ขนทองหกเนตร เพราะหากราชาพยัคฆ์ขาวลอบโจมตี  เขาและราชสีห์ขนทองหกเนตรจะตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง .

แม้ว่าเทียนซิงเจี้ยนจะถูกแช่แข็ง แต่ดวงตาบนหมวกเหล็กของเขาก็ส่งผลทันที ลำแสงสีดำพุ่งออกมาจากภายในทำให้ก้อนน้ำแข็งละลายทันที

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พิษสีดำถูกปล่อยออกมา หมวกเหล็กสีดำสนิทก็เริ่มหม่นๆไปอย่างไม่คาดคิดจนเทียบไม่ได้แม้กับสมบัติวิญญาณระดับกลางธรรมดาๆชิ้นหนึ่ง

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีอาวุธวิญญาณระดับสูงจริงๆ แต่อาวุธวิญญาณระดับสูงนี้กลายเป็นเพียงสมบัติธรรมดาๆไปแล้ว ช่างน่าเสียดายจัง!” ลู่หยางถอนหายใจ แล้วลอบโจมตีจากด้านหลัง

“เสียงดังกราว!”

แม้ว่าดาบของลู่หยาง จะไม่สามารถทำร้ายเทียนซิงเจี้ยนได้รุนแรง แต่ก็สามารถส่งเขาลอยไปได้ทันที

“ ไอ้เด็กสารเลว เจ้ากล้าทำร้ายข้าจริงๆ ข้าคิดว่าเจ้าต้องไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว! ” เดิมที เทียนซิงเจี้ยนไม่เชื่อว่าลู่หยาง จะยังกล้าจัดการกับเขาหลังจากการกระทำที่คุกคามและล่อลวงของเขา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ทำให้เขาต้องยอมรับความจริง

“ ฮ่า ฮ่าไม่เพียงแต่ข้าจะทำร้ายเจ้า ข้ายังอยากจะฆ่าเจ้าด้วย “ตายซะ!” การลอบโจมตีของลู่หยางประสบความสำเร็จ จากนั้นเขาก็พุ่งไปข้างหน้าอีกครั้งด้วยดาบที่สอง ดาบที่สาม โจมตีแขนของเทียนซิงเจี้ยนซึ่งถือดาบโลหิตสีม่วงอยู่

แม้ว่าเทียนซิงเจี้ยนจะมีอาวุธวิญญาณระดับกลางปกป้องเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแขนของเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ

“เสียงดังกราว!”

หลังจากการโจมตีสามครั้ง เทียนซิงเจี้ยนก็โยนดาบโลหิตสีม่วงลง ลู่หยางใช้โอกาสนี้รีบพุ่งไปข้างหน้าคว้าดาบโลหิตสีม่วงไว้

ลู่หยางจับใบมีดโลหิตสีม่วงไว้ แล้วใช้ระบบเพื่อยึดครองมันอย่างจริงจัง ขณะเดียวกัน เขาก็หยดเลือดของเขาหนึ่งหยดลงบนใบมีดโลหิตสีม่วงเพื่อทำให้มันจำเขาเป็นเจ้านายของมัน

แน่นอน ใบมีดโลหิตสีม่วงยังคงเป็นหนึ่งในสิ่งประดิษฐ์วิญญาณระดับกลางชั้นยอด ถ้าเป็นสถานที่อื่น ๆ มันจะไม่ถูกยึดครองโดยผู้คุมอสูรคนอื่นได้ง่ายๆ แต่นี่เป็นสถานที่ที่หนาวเหน็บมาก และมันง่ายมากที่จะตัดการเชื่อมต่อระหว่างอาวุธวิญญาณกับเจ้าของของมัน นอกเหนือจากความจริงที่ว่า เทียนซิงเจี้ยนถูกทุบตีจนเละเทะ เขาสูญเสียการควบคุมใบมีดโลหิตสีม่วงไปแล้ว