SB:ตอนที่ 168 เข้าสู่กับดัก

“ ไอ้ระยำ เป็นเจ้า ไอ้สารเลวอีกแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าต้องไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว! ” ผู้อาวุโสในชุดดำโบกมือทั้งสองข้างของเขา ปล่อยพลังอันแข็งแกร่งที่กวาดเข็มเงินจำนวนมากออกไป แต่ในขณะนั้น ลู่หยางก็มาถึงข้างๆปู่ของเสี่ยวหลิงแล้ว

เขาอุ้มปู่ของหลิงและวิ่งผ่านกลไกทั้งสองอย่างให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปยังที่ๆปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม ท่านปู่ของหลิงหมดแรงแล้วและใกล้จะล้มทรุดลง

เมื่อเห็นว่าลู่หยางเป็นคนที่ช่วยเขา เขาก็หัวเราะและพูดว่า: “พ่อหนุ่ม ขอบใจที่ช่วยชายชราอย่างข้า ข้าไม่น่าจะตายในเงื้อมมือของสัตว์นรกเหล่านั้นเลย แต่ข้าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ นี่เป็นกุญแจ อาจจะเป็นสมบัติในการเปิดห้องโถงใหญ่ของสุสานโบราณ รับไปสิ ถ้าท่านมีโอกาส ข้าหวังว่าท่านจะดูแลหลานสาวของข้าให้ดี”

หลังจากที่ท่านปู่ของหลิงส่งกุญแจสีดำให้กับลู่หยางแล้ว เขาก็ผลักเขาออกไปราวกับว่าเขาไม่กลัวตาย

ลู่หยางอยากจะพูดมากกว่านี้ แต่เมื่อเขาคิดถึงกลุ่มสัตว์นรกที่รอให้เขาจัดการอยู่ เขาก็หันหลังกลับแล้วเดินกลับไป ในขณะนั้น เทียนซิงเจี้ยนและคนอื่น ๆ ก็มาถึงที่ตั้งของกลไกทั้งสองแล้ว

“ พวกมันสมควรตายจริงๆ!” ลู่หยาง เอื้อมมือไปบิดปุ่ม แล้วกลไกทั้งสองก็เริ่มทำงานพร้อมๆกัน

“ (เสียงดังกึกก้อง)…”

ทันทีที่กลไกอันแรกติด พื้นดินก็เริ่มหมุน ในเวลาเดียวกัน ใบเลื่อยที่แหลมคมในหลุมขนาดใหญ่บนพื้นก็เริ่มหมุนอย่างรวดเร็ว

“อ้าก ผู้อาวุโสเจ็ด ช่วยข้าด้วย!” ก่อนที่ผู้คุมอสูรระดับสูงคนแรกจะสามารถโต้ตอบได้ทัน เขาก็ได้พลัดติดเข้าไปในกับดักแล้ว ขณะที่ผู้คุมอสูรระดับสูงอีกคนก็คว้าพื้นดินที่พลิกไปมาอย่างเจ็บปวด และกำลังจะตกเข้าไปในกับดักเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือผู้อาวุโสเจ็ดและ เทียนซิงเจี้ยนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าได้พบกับกับดักที่อันตรายยิ่งกว่าของพวกเขา

“สวบ สวบ สวบ … *

ในพริบตาเดียว ผู้คุมอสูรระดับสูงสองคนก็เสียชีวิต จำนวนคนของพวกเขาลดลงจากสิบกว่าคนเหลือสี่คน และดูเหมือนว่าผู้คุมอสูรระดับสูงคนที่สี่กำลังจะตายเช่นกัน

และขณะที่ผู้อาวุโสในชุดดำของตระกูลต้องการช่วยเทียนซิงเจี้ยนกลับมา ลูกธนูแหลมคมนับร้อยก็พุ่งออกมาจากทุกทิศทาง ไม่เพียงแค่นั้น ลูกธนูที่แหลมคมเหล่านั้นยังฉายแสงสีเขียวมรกตซึ่งบ่งบอกว่าพวกมันอาบยาพิษ

แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้อาวุโสในชุดดำตกใจ

เขาออกมาครั้งนี้ ประการแรกเพื่อพานายน้อยที่สองไปเรียนรู้ประสบการณ์เพื่อขยายขอบเขตอันไกลโพ้นของเขา และประการที่สองเพื่อค้นหาสมบัติบางอย่างในสุสานโบราณเพื่อที่เขาจะได้โอ้อวดต่อหน้าเจ้านายและได้รับความชื่นชมจากเจ้านาย

แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่เขาสูญเสียคนส่วนใหญ่ไปแล้ว แต่แม้แต่นายน้อยคนที่สองก็กำลังตกอยู่ในอันตราย ตอนนี้ผู้อาวุโสในชุดดำรู้สึกกลัวอย่างแท้จริง

“ ปกป้องนายน้อยที่สอง และพาเขาออกไปจากที่นี่!” สถานการณ์เป็นเรื่องเร่งด่วนทำให้ผู้อาวุโสในชุดดำไม่สนใจตัวตนของเขาเองอีกต่อไป เขาหยิบสมบัติชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเก็บของ และปกป้องร่างกายของเทียนซิงเจี้ยนไว้ เขาไม่สนใจชีวิตของคนอื่นๆ

สมบัติชิ้นนั้นมีรูปร่างของกระดองเต่า และในขณะที่ผู้อาวุโสในชุดดำถือมันอยู่ มันก็ปล่อยแสงรัศมีสีเขียวอ่อนออกมา ทันใดนั้น กำแพงที่เหมือนเต่าก็ห่อหุ้มพวกเขาทั้งสองไว้ และไม่ว่าห่าฝนธนูจะโจมตีพวกเขาอย่างไร ก็ไม่สามารถทะลุผ่านมันไปได้

อย่างไรก็ตาม ผู้คุมอสูรระดับสูงอีกสองคนอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชยิ่งนัก เมื่อคนหนึ่งต้องการร้องขอความช่วยเหลือ เขาตกลงไปในกับดัก และถูกหั่นเนื้อเป็นชิ้นๆเหมือนลูกเต๋า ในขณะที่อีกคนถูกลูกศรยิงจนตาย อีกทั้งเขายังถูกพิษลูกศรด้วย หลังจากนั้นร่างของเขาก็ละลายกลายเป็นแอ่งน้ำสีดำเล็กๆไป

“ ดิ๊ง ดิ๊ง ดิ๊ง แด็ง แด็ง!” หลังห่าฝนลูกศรอาบยาพิษ การเคลื่อนไหวของเทียนซิงเจี้ยนก็ช้าลงเรื่อย ๆ และในที่สุดห่าฝนลูกธนูก็หายไป ผู้อาวุโสในชุดดำหมดแรงและล้มลงบนพื้นไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป

“ดี ตอนนี้เป็นเวลาที่ข้าจะลงมือแล้ว มาดูกันว่าข้าจะใช้ประโยชน์จากความเจ็บป่วยของท่าน และเอาชีวิตท่านได้ไหม! ” เมื่อเห็นผู้อาวุโสในชุดดำล้มลงกับพื้นเนื่องจากความเหนื่อยล้า ลู่หยางก็ยิ้มเยาะแล้วก็กระโดดขึ้น

“ ซูว์ ซูว์ ซูว์ ซูว์ ซูว์…”

หลังจากการแกว่งมืออย่างรุนแรงของลู่หยางเข็มเงินอีกยี่สิบเล่มก็พุ่งเข้าหาผู้อาวุโสในชุดดำพร้อมๆกัน

เนื่องจากผู้อาวุโสในชุดดำและเทียนซิงเจี้ยนเพิ่งรอดพ้นจากอันตราย และโดยไม่ทันรู้ตัว เข็มเงินทั้งยี่สิบเล่มจึงแทงเข้าไปในส่วนสำคัญของผู้อาวุโสในชุดดำ

อาจกล่าวได้ว่าด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียว มันได้แทงทะลุร่างของผู้อาวุโสในชุดดำทำให้เสื้อคลุมสีดำของเขาชุ่มไปด้วยเลือดทันที

“ ผู้อาวุโสเจ็ด!” เมื่อเทียนซิงเจี้ยนตอบสนอง ผู้อาวุโสในชุดดำก็ตายไปแล้ว และ ลู่หยางได้ฉวยโอกาสนี้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

“ ไอ้ระยำ ไอ้สารเลว อย่าให้ข้าจับเจ้าได้ ไม่งั้นข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกดีแน่ ๆ ” เมื่อลูกน้องของเขาเสียชีวิตลง ในที่สุด เทียนซิงเจี้ยนก็ทนแรงกดดันไม่ไหวและบ้าคลั่งไป

“ แด๊ง แด๊ง แด๊ง แด๊ง แด๊ง…”

ทันทีที่ผู้อาวุโสชุดดำตาย เขาเหวี่ยงกระบี่ของเขาไปรอบ ๆ ทำให้ประกายไฟปลิวไปทุกทิศทาง ถ้าเทียนซิงเจี้ยนโดนลูกธนูเข้าซักดอก เขาจะต้องตายแน่นอน

“ ฮึ่ม ท่านมันไม่เป็นอะไรเลย นอกจากเศษสวะ มาดูว่า ข้าจะจัดการท่านยังไงในภายหลัง! ” เมื่อเห็นผู้อาวุโสในชุดดำหยิบสมบัติออกมา ลู่หยางรู้ดีว่าเทียนซิงเจี้ยนจะไม่ตายง่ายๆ

แต่เขาไม่สนใจ อย่างไรก็ตาม เขาได้ซ่อนท่านปู่ของหลิงไว้ในที่ปลอดภัยแล้ว แม้ว่าสภาพของชายชราจะแย่มาก แต่เขาก็จะไม่ตายเร็วขนาดนี้

เขาสามารถใช้โอกาสนี้ในการเข้าไปในส่วนลึกของสุสานโบราณเพื่อค้นหาสมบัติบางอย่าง และจะดีมากถ้าเขาสามารถหายาหรือส่วนผสมที่น่าอัศจรรย์เพื่อชุบชีวิตท่านปู่ของหลิงได้

ด้วยความคิดนั้น ลู่หยางจึงไม่สนใจนายน้อยที่ไร้ประโยชน์คนนี้อีกต่อไป และกลับไปยังสถานที่ที่ปู่ของหลิงซ่อนตัวอยู่

หลังจากพันแผลให้เขา และหลังจากอาการบาดเจ็บของเขาคงที่แล้ว ในที่สุดลู่หยางก็สบายใจและเข้าไปในส่วนลึกของสุสานโบราณ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการจัดการกับเทียนซิงเจี้ยน แต่เขากังวลว่า เทียนซิงเจี้ยนจะมีสมบัติอันทรงพลังที่เขายังไม่ได้นำออกมาใช้

“หืมมม? นี่น่าจะเป็นทางเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ของสุสานโบราณ “หลังจากไปถึงปลายอุโมงค์ เขาก็หันไปด้านข้างและกลับไปที่เขาวงกต

แต่ลู่หยางไม่ได้กังวล เขาเดินตามแผนที่ที่ปู่ของหลิงมอบให้เพื่อค้นหาตำแหน่ง และเขาก็พบทางเดินไปยังห้องโถงใหญ่ของสุสานโบราณได้อย่างรวดเร็ว

“แล้วนี่ก็คือกับดัก!” ลู่หยางคลำทางไปสักพักก่อนที่เขาจะพบกับช่องช่องหนึ่งในที่สุด เมื่อเปิดช่องนั้นออกดู เขาก็เห็นรูกุญแจที่ยื่นออกมา แล้วเขาก็สอดกุญแจเข้าไปในนั้นโดยไม่ลังเล

“ เอี๊ยด เอี๊ยด…”

ขณะที่ลู่หยางหมุนกุญแจ เขาก็ได้ยินเสียงรูกุญแจบิดหมุนตาม กลไกขนาดใหญ่ดูเหมือนจะถูกเปิดใช้งาน และหลังจากนั้นกำแพงขนาดใหญ่ก็เคลื่อนออกไป

แม้ว่าทางเดินนี้จะมีความกว้างมากกว่าสองเท่าของทางเดินก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังคงมืดมิดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ในเวลาเดียวกัน มีร่องรอยของพลังงานเย็นที่ลอยออกมาจากภายในทางเดินทำให้มันดูน่าขนลุกและน่ากลัวยิ่งขึ้น

แต่นี่ก็หมายความว่านี่คือตำแหน่งหลักของสุสานโบราณ

“ห้องโถงใหญ่ของสุสานโบราณอยู่ตรงหน้าเราแล้ว!” แม้ว่าท่านปู่ของหลิงจะคุ้นเคยกับกลไกเป็นอย่างดี แต่เขาก็อธิบายแค่ที่ตั้งของห้องโถงใหญ่ของสุสานโบราณเท่านั้น ด้านหลังไม่มีเครื่องหมายใด ๆ แต่มีไม้กางเขนขนาดใหญ่แทน

“ ไอ้สารเลว เจ้าอยู่ที่ไหน ออกมาตายซะดีๆ! ไม่งั้น ถ้าข้าจับเจ้าได้ ข้าจะถลกหนังเจ้าทั้งเป็นๆนี่!” ขณะที่ลู่หยางกำลังจะเข้าไปในทางเดิน เขาก็ได้ยินเสียงของเทียนซิงเจี้ยนใกล้เข้ามา

“ฮ่า ๆ ๆ ข้ามาแล้ว ถ้าเจ้าต้องการฆ่าข้า ก็รีบตามข้ามา ไม่อย่างนั้น เมื่อข้าพบสมบัติบางอย่าง เจ้าก็จะได้แต่นั่งรอความตายอยู่เฉยๆ! ” เขารู้ว่า เทียนซิงเจี้ยนเป็นคนใจแคบ ดังนั้นเขาจึงจงใจยั่วยุเขา

“อ๊ ะอ๊ะ! ไอ้สารเลว รอข้าก่อน ข้าจะมาฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้! “ แน่นอนอยู่แล้ว เทียนซิงเจี้ยนเคยถูกใครคุกคามแบบนี้เสียเมื่อไหร่? ด้วยความเกลียดชังที่เขามี เทียนซิงเจี้ยนมุ่งหน้าไปยังทิศทางของเสียงของลู่หยางทันที ราวกับว่าเขาเป็นบ้าไปแล้วและไม่ได้สังเกตเห็นที่ซ่อนของปู่ของเสี่ยวหลิง นี่เป็นสิ่งที่ลู่หยางดีใจที่ได้เห็น

“ ฮึ่ม ไม่สำคัญว่าเจ้าจะเป็นคนของตระกูลใหญ่หรือไม่ ตราบใดที่เจ้าตามข้าเข้ามา เจ้าก็ลืมไปได้เลยว่าเจ้าจะออกไปได้! ” ลู่หยางไม่ใช่คนโง่งี่เง่า เขาสามารถบอกได้ว่ากลุ่มของเทียนซิงเจี้ยนมีพละกำลังที่แข็งแกร่งทุกประเภท และพวกเขาก็มีพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่อยู่กับพวกเขาแน่นอน วินาทีที่พวกเขาได้ออกไปจากสถานที่แห่งนี้ มันจะเป็นหายนะสำหรับเขาอย่างแน่นอน

โชคดีที่เศษสวะชิ้นนี้อยากจะฆ่าเขาสุดหัวใจ มิฉะนั้น เขาเองอาจจะต้องกลับไปฆ่านายน้อยที่ไร้ประโยชน์คนนี้จริงๆ

“มาสิ มาเลย มาดูกันว่าใครจะหัวเราะทีหลัง!” ลู่หยางซินหัวเราะเยาะ