SB:ตอนที่ 163 มาถึงแล้ว

“เอาล่ะ ข้าจะไม่เล่นกับพวกเจ้าอีกแล้ว!” ลู่หยางหัวเราะขณะหลบการโจมตีของหุ่นมัมมี่ จากนั้น เขารีบพุ่งเข้าไปในทางเดินหิน และสะบัดหุ่นมัมมี่ออก

หลังจากสลัดหุ่นมัมมี่ออกไปหมดแล้ว ลู่หยางก็เข้าสู่อีกทางเดินหนึ่งและก้าวไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก ขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในสุสานโบราณ

“ สุสานนี้แปลกจริงๆ แม้ว่าการออกแบบประตูของสุสานโบราณจะยิ่งใหญ่มาก แต่สิ่งต่างๆที่นี่ก็ดูซ้ำซากน่าเบื่อไปหน่อย ทุกเส้นทางหินมีสีเหมือนกัน และกับดักที่นี่ก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไร “

แม้ว่าเข็มเงินนั้นจะทรงพลังมาก แต่ก็สามารถใช้ได้กับผู้คุมอสูรระดับสูง และผู้คุมอสูรระดับกลางเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับมันนัก “เหมือนเคยเห็นในหนังสือหรือ ว่าสุสานที่น่ากลัวเหล่านั้นได้รับการปกป้องโดยอสูรวิเศษทุกชนิด? เหตุใดจึงมีเพียงกับดักธรรมดา ๆ และกลุ่มของหุ่นมัมมี่ที่โง่เขลาในสุสานอันงดงามเช่นนี้? ถือเป็นเรื่องแปลกอย่างแท้จริง”

“ข้ารู้สึกตลอดว่ามีบางอย่างที่นี่หายไป” ลู่หยางที่ล่วงหน้าไปอย่างรวดเร็วคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ในเวลาเดียวกัน

ตั้งแต่ตอนที่เขาเข้าไปในสุสานโบราณแล้ว ลู่หยางรู้สึกว่ามันแปลก ๆ เล็กน้อย แต่เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกอย่างไรและไม่สนใจสิ่งอื่นใด

ในที่สุดลู่หยางก็เข้าใจสภาพพื้นที่ของสุสานทั้งหมดเหมือนหน้ามือเป็นหลังมือ จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องโถงที่เสี่ยวหลิงอยู่และนั่งลงเพื่อพักผ่อน หลังจากคุยกับเสี่ยวหลิงได้สักพัก เขาก็เริ่มรอคอยอย่างเงียบๆให้เวลากลางคืนมาถึง

ลู่หยางและเสี่ยวหลิงซ่อนตัวอยู่ในห้องลับในห้องโถงใหญ่ เสี่ยวหลิงเคยบอกกับลู่หยางเกี่ยวกับห้องแห่งความลับ และนั่นคือสิ่งที่ปู่ของเสี่ยวหลิงบอกกับเธอตอนที่เธออยู่กับปู่ของเธอ

หลังจากดูแลเสี่ยวหลิงเรียบร้อยแล้ว ลู่หยางก็ออกจากห้องโถงใหญ่และไปที่ประตูใหญ่ทั้งเจ็ดที่ทางเข้าของสุสานโบราณ แล้วรอให้คนที่ลักพาตัวปู่ของหลิงมาถึง

จากปากของหลิงน้อย เธอรู้ว่ามีทางเดียวเท่านั้นที่จะเข้าไปในสุสานได้และนั่นคือการกดปุ่มที่ด้านล่างของหนึ่งในเจ็ดต้นไม้อมตะเพื่อเปิดประตู นี่เป็นวิธีเดียวที่จะเข้าไปในสุสานได้

หลังจากนั้น เขาจะเข้าไปในอุโมงค์สีแดงแรก และรอให้ศัตรูมาถึง หลังจากสังเกตสถานการณ์แล้ว เขาสามารถลอบสังหารศัตรูทีละคนๆเพื่อลดความแข็งแกร่งของศัตรู

หากเขาพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาสามารถใช้กับดักในทางเดินเพื่อหลบหนีและโต้กลับได้ ถ้าไม่เช่นนั้น เขาทำได้เพียงหลอกล่อหุ่นมัมมี่ออกมาเพื่อสร้างความโกลาหล ในขณะที่เขาจะใช้ประโยชน์จากความโกลาหลเพื่อโจมตีและสังหารศัตรูให้ได้มากที่สุดในเวลาที่สั้นที่สุด นี่เป็นแผนของลู่หยางในช่วงสองถึงสามชั่วโมงนี้

“…”

หลังจากผ่านไปอีกสองชั่วโมง ในที่สุดสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นก็มาถึง

“บูม! บูม! “บูม!” ลู่หยางปิดไฟส่องสว่างในมือ จากนั้นก็เก็บมันไว้ในกระเป๋าเก็บของ

เขาไม่ต้องการอุปกรณ์ส่องสว่างนี้อีกต่อไปแล้ว ถ้าเขาทำเช่นนั้นก็เท่ากับเป็นการบอกคนอื่นให้รู้ว่ามีคนอยู่ที่นี่ สิ่งนี้จะแจ้งเตือนศัตรูอย่างไม่ต้องสงสัยและจะไม่เป็นประโยชน์ต่อแผนของเขาแม้แต่น้อย

หลังจากที่ลู่หยางเก็บเครื่องมือส่องสว่างไป ทั่วทั้งหลุมฝังศพโบราณก็กลับสู่ความมืดมิดอีกครั้งหนึ่ง ไม่มีลำแสงแม้เส้นเดียว ซึ่งมืดสนิท

ในตอนนี้ ลู่หยางหลับตาแน่น พลังวิญญาณถูกปลดปล่อยออกมาอย่างสมบูรณ์และเขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวในพื้นที่ห่างออกไปหลายสิบเมตร นอกจากนี้ เขายังสัมผัสได้ถึงทรายที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องเหนือทางเข้าของสุสานโบราณ เพียงแค่เสียงมันดังขึ้นเรื่อย ๆ ลู่หยางไม่จำเป็นต้องรับรู้ด้วยซ้ำ เขาสามารถได้ยินด้วยหูของเขาเอง

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูสุสานโบราณก็ดังขึ้นและเปิดออก ทรายสีเหลืองลอยมาจากท้องฟ้าและตกลงมา

กองทรายตกลงมาตรงหน้าประตูหลักทั้งเจ็ดของสุสานโบราณ แต่น่าแปลกที่ลู่หยางรู้สึกได้ว่าหลังจากที่ทรายตกลงบนพื้นของสุสานโบราณแล้ว มันก็หายไปอย่างช้าๆ

” เกิดอะไรขึ้นนี่!?” ยิ่งข้ามองไปที่สุสานนี้ ข้าก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ข้ารู้สึกอยู่เสมอว่าที่นี่น่ากลัวมาก “

พลังทางจิตวิญญาณของลู่หยางรู้สึกได้ถึงภาพเหตุการณ์ของทรายที่ตกลงมาจากท้องฟ้าแล้วถูกสุสานโบราณค่อยๆกลืนกินอย่างช้าๆแล้วอดไม่ได้ที่จะตกใจ มันเริ่มน่าสงสัยมากขึ้นเรื่อย ๆ เกี่ยวกับสุสานโบราณนี้ และการคาดเดาที่น่ากลัวก็เกิดขึ้นในใจ

“ เป็นไปได้ไหมว่าสาเหตุที่ผู้คนจากเผ่าพันธุ์สุสานโบราณเสื่อมโทรมลงในแต่ละวันที่ผ่านไปนั้นเป็นเพราะ…”

ลู่หยางไม่กล้าเชื่อความคิดของตัวเอง แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถสนใจเรื่องนี้ได้มากนัก การจัดการกับคนเหล่านี้เป็นงานหลักมากกว่า

“บูม! บูม! “บูม!” กองทรายสีเหลืองตั้งอยู่กลางสุสาน ก่อรูปเป็นเนินเขาเล็ก ๆลูกหนึ่ง ลู่หยางซ่อนตัวอยู่ในความมืดของทางเดินสีแดง เขารู้สึกได้ว่ามีคนเกือบยี่สิบคนตกลงมาจากด้านบน และตกลงไปบนกองทราย

ในหมู่พวกเขา มีผู้คุมอสูรระดับสูงอยู่สองถึงสามคน ดูเหมือนว่าการต่อสู้ที่จะถึงนี้จะไม่ง่ายเสียแล้ว ลู่หยางคิด

“ พัฟ พัฟ พัฟ…” ผู้คนทั้งหมดที่ตกลงบนผืนทรายต่างกระโดดออกมาจากกองทราย และลู่หยางก็สัมผัสได้ชัดเจนว่ามีชายชราร่างผอมบางอยู่ท่ามกลางพวกเขา

มีผู้คุมอสูรระดับสูงสองถึงสามคนอยู่รอบ ๆ ชายชราคนนั้น ราวกับว่าพวกเขามีหน้าที่คุมตัวปู่ของหลิงไว้ ในกรณีที่เขาคิดหลบหนี ลู่หยางรับรู้อย่างรอบคอบ และเข้าใจความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้อย่างคร่าวๆ

“ผู้คุมอสูรระดับสูงหกคน และผู้คุมอสูรระดับกลางสิบคน ปู่ของเสี่ยวหลิงดูเหมือนจะมีความแข็งแกร่งเพียงแค่ผู้คุมอสูรระดับกลาง ซึ่งหมายความว่าอีกฝ่ายมีทั้งหมดสิบเจ็ดคน และผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดคือผู้คุมอสูรระดับสูงที่สวมชุดสีเหลือง ข้าชักสงสัยว่าพวกเขามาจากสำนักไหนกัน ถึงมีผู้คุมอสูรระดับสูงมากมายนัก “

หลังจากตรวจจับความแข็งแกร่งโดยประมาณของศัตรูแล้ว ลู่หยางก็คิดคำนวณ

“ปู่ของเสี่ยวหลิงไม่ควรพาพวกเขาไปที่ห้องโถงใหญ่โดยตรง ใช่ไหมนะ? เขาควรจงใจนำพวกเขาไปทางอ้อม แล้วดักฆ่าซักสองถึงสามคน ไม่ว่ายังไง เราจะลอบสังหารพวกเขาเมื่อพวกเขาเข้าไปในทางเดิน”

ในตอนนี้ ลู่หยางยังคงสงสัยว่าปู่ของหลิงน้อยจะพาคนเหล่านี้ไปยังทางที่ถูกต้องหรือไม่ แล้วจากนั้นก็รีบตรงไปที่ห้องโถงใหญ่

“ฮ่าฮ่า หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนักในที่สุดข้า เทียนซิงเจี้ยน ก็ได้พบสุสานโบราณนี้แล้ว เมื่อข้าพบทรัพย์สมบัติแล้วเมื่อข้ากลับไป พ่อจะชื่นชมข้าแน่นอน!”

หลังจากที่ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำมาถึงสุสานโบราณ ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ตัวเขาต่างก็เอาเครื่องมือส่องไฟออกมาส่องทางเข้าสุสานโบราณทั้งหมด เมื่อเห็นประตูสุสานโบราณทั้งเจ็ดที่งดงาม ชายหนุ่มคนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ

“ นายน้อยคนที่สองพูดถูกแล้ว ถึงตอนนั้น นายผู้เฒ่าจะให้รางวัลนายน้อยคนที่สองอย่างแน่นอน ตราบเท่าที่นายน้อยที่สองสามารถค้นหาสมบัติลับในสุสานโบราณนี่ได้” ชายสูงวัยถัดจากเด็กหนุ่มที่หัวเราะออกมาเริ่มสอพลอ

“”ดูเหมือนชายหนุ่มคนนั้นจะเป็นนายน้อยคนที่สอง ด้วยความแข็งแกร่งในระยะเริ่มต้นของผู้คุมอสูรระดับสูง ฮิฮิ มันก็ไม่เลวนะ” พลังทางจิตวิญญาณของลู่หยางสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของชายหนุ่มที่เป็นผู้นำซึ่งกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และหัวเราะอย่างเย็นชาในใจของเขา

“เอาล่ะ ผู้เฒ่า นำทางสิ!” เทียนซิงเจี้ยนตะโกนบอกชายชราที่ยืนงุนงงอยู่

“ ยี่ เดี๋ยวก่อน” ปู่ของหลิงดูเหมือนจะอยู่ในสภาพแปลก ๆ เป็นไปได้ยังไงที่ดูเหมือนคนกำลังดื่มยาหลอนประสาท และสูญเสียเหตุผลทั้งหมดและทำได้เพียงฟังคำสั่งของพวกเขา ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าเดรัจฉานกลุ่มนี้จะใช้ยาหลอนประสาทกับปู่ของหลิง ฮึ่ม ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ารอดไปได้แน่นอน “

หลังจากที่ลู่หยางรู้สึกว่าปู่ของหลิงอยู่ในสภาพแปลก ๆ เขาก็คาดเดาเช่นนั้น

“ เอาล่ะ ทุกคนระวังตัวด้วย อาจมีกับดักในสุสานโบราณนี้ ถ้าเจ้าตาย เจ้าก็จะไม่มีโอกาสกลับไปรับรางวัลของเจ้า ไปกันเถอะ!”

ชายวัยกลางคนที่อยู่ด้านหลังเทียนซิงเจี้ยนตะโกนบอกคนที่เหลือ จากรูปลักษณ์ของมัน ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหนึ่งในผู้นำเหล่านั้นตามหลัง เทียนซิงเจี้ยนและตามหลังปู่ของเสี่ยวหลิง ขณะที่พวกเขาเดินไปที่ประตูใหญ่ทั้งเจ็ดของสุสานโบราณ

“ผู้เฒ่า มีประตูเจ็ดสีเจ็ดบานอยู่ที่นี่ อันไหนคือประตูสู่ขุมทรัพย์ล่ะ? รีบนำทางไป และอย่าพาข้าไปผิดทางล่ะ ไม่งั้น ฮิฮิ…”

ชายวัยกลางคนผลักชายชราออกไปข้างๆ และบอกให้เขานำทางไป เมื่อพวกเขามาถึงประตูใหญ่ทั้งเจ็ด เขาพูดกับชายชราว่า “เห็นได้ชัดว่าตาเฒ่านี้เป็นคนเดียวที่รู้ทาง ถ้าพวกเราจะต้องค้นหาเอง ก็คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งวัน “

กับเมื่อมีใครบางคนนำทาง พวกเขาไม่ต้องการที่จะค่อยๆงมหาทางกันเอง ไม่ว่าในกรณีใด สหายเฒ่าคนนี้ถูกมอมยา จึงเชื่อฟังพวกเขา

แน่นอนว่าปู่ของเสี่ยวหลิงดูเหมือนจะได้รับคำสั่ง เขาทำตามคำสั่งของชายวัยกลางคน และเริ่มเดินไปข้างหน้า และในทิศทางนั้น เป็นทิศทางที่เสี่ยวหลิงพาเขาไปยังห้องโถงใหญ่ซึ่งเป็นทางเดินสีส้ม

“ ให้ตายเถอะ ปู่ของหลิงน้อยอยู่ภายใต้การควบคุมจริงๆแล้ว หากเป็นเช่นนั้น พวกเขาก็จะมุ่งตรงไปที่ห้องโถงใหญ่ของสุสานโบราณ ” เมื่อเห็นเช่นนั้น ลู่หยางก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งในใจ

“เอาล่ะ ทุกคน ตามข้ามา!” ชายวัยกลางคนตะโกนเรียกกลุ่มผู้คุมอสูรระดับกลางที่อยู่ข้างหลังเขา จากนั้นทั้งกลุ่มก็เดินไปที่ประตูสีส้มของสุสานโบราณ

“ เฮ้อ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าปู่ของหลิงจะอยู่ภายใต้การควบคุมของมัน นี่เป็นเรื่องลำบากมาก ถ้าข้าไม่สามารถฆ่าทุกคนในอีกด้านหนึ่งได้ ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะเอาปู่ของหลิงน้อยไป “

“ช่างเถอะ จัดการผู้คุมอสูรระดับกลางสิบคนนั้นก่อนดีกว่า” ลู่หยางรู้สึกได้ถึงกลุ่มคนที่กำลังเข้ามาใกล้ที่ประตูสีส้ม และคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป

“ ฮ่า ๆ ข้ารอวันนี้มานานแล้ว หลังจากที่ข้าได้รับสมบัติที่นี่ จะไม่มีใครในตระกูลที่กล้าตั้งคำถามกับตำแหน่งของข้า แม้แต่พี่ใหญ่ก็เถียงข้าไม่ได้หรอก ฮึ่ม” เทียนซิงเจี้ยนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น ในขณะที่เขาคิดว่าตำแหน่งของเขาในตระกูลนั้นจะพุ่งสูงขึ้นแค่ไหนหลังจากที่เขากลับไปพร้อมกับทรัพย์สมบัติ

กลุ่มนั้นเข้าสู่ทางสีส้มอย่างรวดเร็ว ขณะที่ลู่หยางแอบออกมาจากทางเดินสีแดงและค่อยๆหาทางดักจับอีกฝ่ายจากด้านหลัง ระยะห่างนี้เป็นขีดจำกัดของการรับรู้ของลู่หยาง และอีกฝ่ายจะไม่สามารถรับรู้ถึงเขาได้เนื่องจากอีกฝ่ายไม่มีพลังทางจิตวิญญาณใด ๆ ที่ทรงพลังเท่าผู้จารึกระดับสูง