SB:ตอนที่ 150 สงคราม

วันรุ่งขึ้น ที่หน้าประตูตระกูลหยวน

พ่อครัวยุ่งอยู่ตั้งแต่รุ่งสาง และเกือบจะเสร็จสิ้นการเตรียมงานเลี้ยง เสียงกระแทกจากห้องครัวทำให้ทุกคนตื่นขึ้น โดยเฉพาะคนจากตระกูลหยวนที่รวมตัวกันที่ด้านข้าง

ก่อนที่ทหารยามจะตื่นจากการหลับใหล พวกเขาได้ยินเสียงหั่นผักและทุบหม้อ หลังจากตื่นขึ้นมาแล้ว พวกเขาก็หลับไม่ลงอีก

ใบหน้าของยามเข้มขึ้น ขณะที่เขาพูดด้วยเสียงอู้อี้ “นี่มันใครกัน? ทำไมเขามาอยู่ที่หน้าประตูบ้านเราตั้งแต่เช้า?” ไม่ปล่อยให้ข้าได้หลับนอน! “

“มาเถอะ ออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น!” ยามคนที่สองสวมเกราะคุ้มกันแล้วออกจากห้องไป

เมื่อพวกเขาสองคนมาถึงประตูใหญ่ พวกเขาก็พบว่ามีคนจำนวนไม่น้อยมารวมตัวกันที่ประตูหลัก และพวกเขาทั้งหมดเป็นยามของตระกูลหยวน ในขณะนี้ ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่เพื่อชมการแสดง แต่ไม่มีใครกล้าออกไปดูข้างนอก

“ เกิดอะไรขึ้นกับทุกๆคน? ข้างนอกเสียงดังมาก ทำไมไม่มีใครออกไปดูล่ะ? “ยามคนที่สองถาม

ใครบางคนในฝูงชนตอบทันทีว่า “ท่านรู้อะไร!? ตอนนี้เรายังกล้าออกไปอีกเหรอ? ผู้คนจากชนชั้นต่ำต้อยมาแล้ว! “

“นี่มันอะไรกันเนี่ย? ใบหน้าของยามเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ยามคนหนึ่งเอาบันไดให้ยามอีกคนปีนกำแพง ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ ดังนั้นยามคนที่หนึ่งและยามคนที่สองต้องลงมือเอง

“ไม่ไปมองพวกเขาจะดีกว่า” เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เป็นไปตามที่พวกเขาพูด การแสดงออกของยามทั้งสองก็กลายเป็นเหมือนกับของยามคนอื่น ๆ ทันที

ในเวลานี้ นอกตระกูลหยวนไม่เพียงแต่มีพ่อครัวจำนวนมาก แต่ทั้งถนนก็เต็มไปด้วยโต๊ะ

แต่ นี่ไม่ใช่การกระทำของตระกูลหยวนของพวกเขา แต่เป็นการกระทำของชนชั้นต่ำต้อยที่เข้ากันไม่ได้เหมือนไฟกับน้ำ นอกจากพ่อครัวแล้ว ยามของตระกูลหยวนยังได้พบสาวกจำนวนมากจากชนชั้นต่ำต้อยที่กำลังเดินไปรอบ ๆ ประตูตระกูลหยวน

ขณะที่พวกเขาต้องการออกไปตรวจสอบสถานการณ์ พวกเขาเกือบจะถูกห้อมล้อมไปด้วยเหล่าสาวกของชนชั้นต่ำต้อยทำให้พวกเขาหวาดกลัวมากจนไม่กล้าออกมา

“ไม่ เราต้องแจ้งให้หัวหน้ายามและคนอื่น ๆ รู้เรื่องนี้!” ยามคนที่สองร้องขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของหัวหน้ายาม

ร่างของลู่หยางปรากฏตัวในสถานที่ที่ไม่ไกลจากตระกูลหยวนมากนัก และเหล่าสาวกของชนชั้นต่ำต้อยได้รับคำสั่งจากลู่หยางให้ไปรวมตัวกันที่ทางเข้าตระกูลหยวนก่อนเวลา มันเป็นการสร้างความหวาดกลัวให้กับคนในตระกูลหยวน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้ารบกวนความคืบหน้าของงานเลี้ยง

หลังจากนั้นไม่นาน กองกำลังชนชั้นต่ำต้อยที่ได้รับเชิญจากซุนวูก็เข้ามาทีละคนๆ แต่ประตูใหญ่ของตระกูลหยวนไม่ได้ถูกเปิดมาเป็นเวลานาน

“ สำนักหนึ่งสวรรค์ คือ สำนักหนึ่งสวรรค์จริงๆ งานเลี้ยงวันเกิดของหัวหน้าพันธมิตรลู่อยู่ตรงหน้าตระกูลหยวน แล้วอย่างนี้ไม่ได้ยั่วยุตระกูลหยวนอย่างชัดเจนหรือ? นอกจากหัวหน้าของเราแล้ว ไม่มีใครทำเช่นนี้ได้! “สาวกของชนชั้นต่ำต้อยถอนหายใจ

จนกระทั่งพวกเขาตระหนักว่า แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ที่นี่มาตั้งนาน แต่ตระกูลหยวนก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดประตูและหลังจากนั้นพวกเขาก็สงบลงอย่างช้าๆ

“ดูเหมือนว่าการติดตามสำนักหนึ่งสวรรค์จะเป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้ว! ทำให้คนจากตระกูลหยวนตื่นกลัวได้ ถ้าเป็นในอดีต ข้าก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงเรื่องนี้! “

“ในที่สุด ฤดูใบไม้ผลิของชนชั้นต่ำต้อยของเราก็มาถึงแล้ว! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คนในตระกูลหยวนจะไม่กล้าทำอะไรพวกเรา! “

สมาชิกของกลุ่มชนชั้นต่ำต้อยตื่นเต้นมาก แต่พวกเขาไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันแห่งการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของพวกเขา

ลู่หยางรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมากที่อยู่นอกตระกูลหยวน เขาทักทายแขกทุกคนที่มาร่วมฉลองกับเขาอย่างเร่งรีบและแสดงความเป็นมิตรท่ามกลางฝูงชน

“ ไวน์เฉลิมฉลองของหัวหน้าพันธมิตรลู่ วันนี้เราต้องดื่มให้ถึงใจกันเลย!”

ลู่หยางดื่มไวน์ทั้งหมดในมือ ความมุ่งมั่นของเขาทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เขาพูดอย่างภาคภูมิใจ: “ไม่ สิ่งที่ข้าดื่มในวันนี้ไม่ใช่ไวน์เฉลิมฉลอง แต่เป็นไวน์แห่งความกล้าหาญ! หลังจากดื่มไวน์แล้ว ทุกคนจะตามข้าไปสู้รบกัน! “

ในพริบตาเดียว เที่ยงวันผ่านไปแล้ว และงานเลี้ยงก็สิ้นสุดลง ลู่หยางกินอาหารและเครื่องดื่มจนหมด แล้วเขาจึงแอบไปข้างหลังซุนวู และพูดว่า: “เกือบเสร็จแล้ว เรายังมีงานที่ต้องทำ!”

ซุนวูพยักหน้า ขณะที่เขาเห็นด้วยกับคำพูดของลู่หยาง เขาแจ้งกลุ่มอื่น ๆ แล้วโดยเฉพาะชูหยวน และซ่งชิง

หยวนตงเอ๋อเฝ้าดูแลตระกูลหยวน และเมื่อสถานการณ์ภายนอกดูแปลกไปเล็กน้อย เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและนิ่งเฉย

ทันใดนั้น หยวนตงเอ๋อก็พูดกับผู้บัญชาการองครักษ์ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: “อะไรนะ? ยังไม่มีข่าวจากหัวหน้าตระกูลอีกเหรอ? ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้อาวุโสสูงสุดเช่นกัน เขาถูกทำร้ายอย่างหนักในช่วงที่เขาเพิ่งออกมาจากความสันโดษ ดังนั้นให้ข้าดูแลตระกูลหยวนตอนนี้ ผู้คนจากชนชั้นต่ำต้อยกำลังเข้ามาใกล้อย่างน่ากลัว ข้าจะต้านทานพวกเขาได้อย่างไร … “

ลู่หยางมองไปที่เวลา เขาเงยหน้าขึ้นและพูดว่า: “ถึงเวลาแล้ว เราลงมือได้เลย!” ผู้บัญชาการองครักษ์นั่งอยู่คนละข้างกับหยวนตงเอ๋อโดยมีประตูคั่นอยู่

รูปร่างของลู่หยางเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ เขาได้เสร็จสิ้นขั้นตอนการหลอมรวมแล้ว และยอดฝีมือที่ยู่เบื้องหลังเขาก็ติดตามลู่หยาง ในขณะที่พวกเขาก็ปลดปล่อยการผสานร่างออกมาหลอมรวมกับสัตว์เลี้ยงสงครามของพวกเขา

“เปิด!”

ด้วยเสียงคำราม เงาร่างสูงพุ่งออกมาจากด้านหลังของลู่หยางทันที โดยใช้ร่างที่เปลี่ยนรูปแล้วราวกับอาวุธพุ่งไปที่ประตูตระกูลหยวน

เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น แม้ว่าประตูตระกูลหยวนจะแข็งแรง แต่ก็ยังบิดเบี้ยวจากแรงกระแทกและเกือบจะพังทลายลง

สีหน้าของหยวนตงเอ๋อเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารู้ว่าผู้คนจากชนชั้นต่ำต้อยเริ่มโจมตีและตะโกนทันที: “เร็ว ไปเร็ว ไป และปิดกั้นมันให้ข้า!”

“ ไม่ว่ายังไงเราต้องไม่ปล่อยให้พวกเขาพังประตูเข้ามา เราต้องถ่วงเวลาไว้จนกว่าผู้อาวุโสสูงสุดจะออกมา!”

หยวนตงเอ๋อออกคำสั่ง และกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็รีบวิ่งไปข้างหน้าพวกเขาทั้งหมดเรียกสัตว์เลี้ยงสงครามของพวกเขาออกมา และปิดกั้นประตูอย่างแน่นหนาโดยใช้เนื้อหนังมังสาของพวกเขาเป็นกำแพงที่แข็งแรงปิดกั้นการโจมตีทั้งหมดอย่างแข็งแกร่ง

ในเมื่อลู่หยางได้ตัดสินใจที่จะดำเนินการ เขาจึงตัดสินใจที่จะโจมตีเหมือนพายุกระหน่ำ เขาจะไม่ปล่อยให้กลยุทธ์ของหยวนตงเอ๋อประสบความสำเร็จได้อย่างง่ายดาย

ยอดฝีมือภายใต้คำสั่งของเขาทำหน้าที่เป็นกองหน้า และการโจมตีติดต่อกันของพวกเขาถูกปิดกั้นโดยเหล่าองครักษ์ของตระกูลหยวน ลู่หยางไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป

หลังจากแปลงร่างเป็นสัตว์อสูรแล้ว ลู่หยางก็ยกหัวราชสีห์ขึ้น และคำรามขึ้นไปบนฟ้า: “พวกเจ้าทุกคนถอยไป! “ให้ข้าทำเอง!”

เท้าของลู่หยางเหยียบลงบนพื้นอย่างหนัก พลังหลายแสนจินสั่นสะท้านพื้นทำให้เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง รอยแตกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่องใต้ฝ่าเท้าของลู่หยาง และแผ่กระจายออกไปเหมือนใยแมงมุม

“กินกำปั้นของข้าซะ!”

พลังแห่งคุณสมบัติทองมาบรรจบกับหมัดของลู่หยางทำให้มันกลายเป็นสีทองในพริบตาเดียว กรงเล็บของสิงโตกลายมาเป็นหมัดของลู่หยางที่ตะลุยทุบประตูตระกูลหยวนในที่สุด

“ยื้อเอาไว้!” หยวนตงเอ๋อคำรามอย่างบ้าคลั่งใส่ยามตระกูลหยวน

และยามของตระกูลหยวนทุกคนก็ตอบกลับว่า “ผู้อาวุโส! เรายื้อไม่ไหวแล้ว! “

ผู้คุมกว่าสิบคนกำลังเกาะกันอยู่ที่ด้านหลังของประตู โดยใช้ร่างกายของตัวเองต้านทานการโจมตีจากภายนอก น่าเสียดายที่ไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของพวกเขาอ่อนแอเกินไป แต่เป็นเพราะความแข็งแกร่งของลู่หยางนั้นแข็งแกร่งเกินไป หมัดราชสีห์ฟาดลงมาทำให้ผู้คุมนับสิบคนต้องถอยหลังออกไป และประตูตระกูลหยวนก็ไม่สามารถรับแรงกระแทกเช่นนี้ได้ เนื่องจากมันหลุดออกจากกรอบประตูอย่างสมบูรณ์

ทหารยามทั้งหมดกว่าสิบคนล้มลงกับพื้นหลังจากถูกหมัดราชสีห์ต่อย พวกเขาล้มลงอย่างไม่เป็นท่าต่อหน้าหยวนตงเอ๋อ และใบหน้าของหยวนตงเอ๋อซึ่งน่าเกลียดมากก็อยู่ตรงหน้าพวกเขา

หลังจากแปลงร่างเป็นสัตว์อสูรแล้ว ลู่หยางยิ้มให้หยวนตงเอ๋อและพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ : “ผู้อาวุโสตระกูลตงเอ๋อ พวกเราพบกันอีกแล้ว!”

“ เป็นเจ้าอีกแล้วเหรอ?”

“ผิดแล้ว!” คราวนี้ ข้าไม่ได้มาคนเดียว! ท่านต้องการรวมกลุ่มกับข้ามั้ย “

ภายในพริบตา มีร่างจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นด้านหลังลู่หยาง เหตุการณ์นั้นงดงามมาก ความได้เปรียบในด้านจำนวนในแง่ของตระกูลหยวนหายไปทันที

“เป็นยังไงล่ะ? ท่านยังต้องการแข่งขันกับข้าในเรื่องจำนวนมั้ย? คราวนี้ ข้าไม่กลัวท่านหรอก! “

“น้องชาย ปล่อยพวกขยะเล็ก ๆ ทั้งหมดนี้ให้ข้าเอง!” ซุนวูคำรามขึ้น และเป็นผู้นำพุ่งเข้าหาหยวนตงเอ๋อ โดยปฏิบัติกับหยวนตงเอ๋อเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

โดยคาดไม่ถึง มันคือถุงมือสีน้ำเงินเข้มคู่หนึ่ง มันเป็นสิ่งประดิษฐ์วิญญาณระดับต่ำที่ซุนวูได้รับมาก่อนหน้านี้และในที่สุดวันนี้ก็ถึงคราวที่สิ่งประดิษฐ์วิญญาณนี้จะแสดงพลังศักดิ์สิทธิ์ของมัน

หยวนตงเอ๋อไม่มีเวลาที่จะตกใจ เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่บ้าดีเดือดของซุนวู เขาทำได้เพียงเผชิญหน้ากับมัน

แสงบนหมัดของซุนวูยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง และการโจมตีด้วยหมัดแต่ละครั้งของเขาก็ถึงขั้นรุนแรงมาก

ตามความแตกต่างระหว่างอาวุธวิญญาณ อาวุธวิญญาณระดับกลางสามารถออกแรงได้ถึง 100,000 จินในขณะที่อาวุธวิญญาณระดับต่ำกว่านั้นสามารถออกแรงได้50,000 จิน ด้วยพลังเทวะที่เพิ่มขึ้นอีกห้าหมื่นจิน เขาก็สามารถต่อสู้กับหยวนตงเอ๋อได้อย่างเท่าเทียมกัน

“ เดิมที ข้าเคยคิดว่าสำนักหนึ่งสวรรค์นั้นจำกัดอยู่ที่ลู่หยางเพียงคนเดียว แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าแม้แต่ซุนวูที่ไม่มีใครรู้จักจะมีพลังมากขนาดนี้ ด้วยสองคนนี้ ทำไม สำนักหนึ่งสวรรค์ของเขาถึงจะไม่เติบโตได้ล่ะ?” ซ่งชิงพูดอย่างสบาย ๆ เขาเข้าร่วมการต่อสู้ทันทีและริเริ่มที่จะหาผู้บัญชาการองครักษ์เป็นคู่ต่อสู้ของเขา

สำหรับชูหยวนนั้น การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ แต่เมื่อเห็นว่าความแข็งแกร่งของซุนวูไม่ได้ด้อยไปกว่าเขา เขาจึงโยนความคิดทั้งหมดไปด้านข้าง ส่งเสียงคำรามดังและพุ่งไปข้างหน้าเช่นกัน

ยอดฝีมือของตระกูลหยวนถูกแบ่งออกโดยคนเหล่านี้ แต่จริงๆแล้วลู่หยางก็ยังอยู่เฉยๆ เขามองไปที่ทั้งสองฝ่ายที่ฝีมือสูสีกัน จากนั้นก็ก้าวไปยังห้องโถงที่ตระกูลหยวนสร้างขึ้นใหม่ เพราะเขารู้ว่า วัน นี้คู่ต่อสู้ของเขาอยู่ในห้องโถง

“ หยวนจิน ความขุ่นเคืองใจระหว่างเราจะสิ้นสุดลงในวันนี้ และตระกูลหยวนของเจ้าจะไม่มีอยู่อีกต่อไปและเจ้า … มันอยู่ที่ไหนแล้ว? “

เขามองเข้าไปในระยะไกลและพูดเบา ๆ ว่า“ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา วิกฤตเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในตระกูลหยวนของเรา อย่างไรก็ตาม แม้ว่าชนชั้นต่ำต้อยของเจ้าจะเติบโตขึ้นอย่างมาก ตราบเท่าที่เจ้าตาย ทุกอย่างก็จะกลับสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง ทางเหนือของเมืองยังคงเป็นโลกของตระกูลหยวนของข้า! “

หยวนจินเดินออกจากห้องแห่งความลับเหมือนราชสีห์ที่เพิ่งตื่นขึ้นมา ในเวลาเดียวกัน ลู่หยางก็พบทิศทางของห้องและเดินออกไปอย่างหนักหน่วง

ระยะห่างระหว่างทั้งสองใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ และรัศมีที่เปล่งออกมาก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ มีแม้กระทั่งพายุหมุนเล็ก ๆ ที่ก่อตัวขึ้นระหว่างทั้งสอง

“เข้ามา! ให้มันจบๆไป! “

“เข้ามา! ถึงเวลาที่พายุจะพัดกระหน่ำทางด้านทิศเหนือของเมืองที่สงบสุขมาหลายร้อยปี

ในที่สุด พวกเขาสองคนก็พบกันที่ปลายห้องโถง สายตาของพวกเขาประสานกัน และเจตนาฆ่าก็พุ่งสูงขึ้น

ลู่หยางยกมือขึ้น และประตูสีดำมืดหกบานก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา หยวนจินคำราม และเสร็จสิ้นการหลอมรวม เขาโบกมือของเขาและในเวลาเดียวกันเขาก็รีบวิ่งเข้าหาลู่หยาง

ห้องโถงที่สร้างขึ้นใหม่พังทลายลงอีกครั้งภายใต้การระดมยิงของพลังอันรุนแรงของทั้งสอง กลายเป็นซากปรักหักพังในพริบตา

“ ครั้งที่แล้วข้าฆ่าเจ้าไม่ได้ แต่คราวนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าหนีไป!” หยวนจินกล่าวอย่างเย็นชาพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา

ในทางกลับกัน ลู่หยางก็ยิ้ม: “ครั้งที่แล้ว มันเป็นความผิดพลาดของข้า คราวนี้ ข้าก็จะไม่ให้โอกาสเจ้าเช่นกัน!”