SB:ตอนที่ 117 การแสดง

เมื่อเห็นว่าครึ่งหนึ่งจากสามสิบจุดเข้าชมได้รับการตัดสินแล้ว ยังมีอีกหลายสิบคนคอยจับตาดูที่เหลืออีกสิบจุดหรือกว่านั้น ราคาสี่พันผลึกเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นอยู่แล้วไม่ช้าก็เร็ว ทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่าใครเร็วกว่า

คนแรกที่ตะโกนออกมาว่าสี่พันผลึกถูกหลี่เลือกทันที ขณะที่จำนวนจุดลดลง ผู้จารึกที่ยังไม่ได้จุดเริ่มตระหนก เสียงตะโกนดังขึ้น และการแข่งขันก็เข้มข้นขึ้น

ราคาของสิบจุดสุดท้ายหรือกว่านั้นได้ถูกเพิ่มขึ้นถึงสามครั้ง แต่ก็ยังไม่จบ ราคาสูงสุดได้เพิ่มขึ้นถึงหกพันผลึก

“ ความกระตือรือร้นของพวกท่านสูงมากจริงๆ ทั้งหมดสามสิบจุดถูกฉกไปเกือบหมดแล้วเหลือเพียงแค่สองจุด แต่ยังเหลืออีกตั้งหลายคน…” หลี่กล่าวด้วยความลำบากใจ

“ข้าเสนอเจ็ดพัน!” ไม่มีใครจะสู้กับข้าได้! “

มีเพียงสองจุดที่เหลืออยู่และผู้ที่ยังไม่ได้ซักจุดก็กังวลมากจนตาของพวกเขากลายเป็นสีแดง แม้ว่าจะเป็นเจ็ดพันผลึก พวกเขาก็สามารถนำออกมาได้โดยไม่ต้องละสายตา

เป็นที่ทราบกันดีว่าความสามารถของผู้จารึกรุ่นเยาว์เหล่านี้ไม่สามารถเทียบได้กับผู้จารึกระดับกลาง เงินเดือนที่พวกเขาได้รับจากตำหนักหมื่นสมบัติเป็นเพียงหนึ่งในสิบของผู้จารึกระดับกลาง จำนวนเจ็ดพันผลึกเป็นรายได้ต่อเดือนของพวกเขา แต่เพื่อที่ได้จะเรียนรู้วิชาจารึกที่ดีขึ้น พวกเขาจึงเต็มใจที่จะมอบมันทั้งหมดให้

“ในเมื่อท่านจริงใจเช่นนี้ ข้าจะให้ท่านหนึ่งจุด” หลี่ถอนหายใจและกล่าว

ทันใดนั้นเอง มีคนตะโกนว่า “ข้าให้แปดพัน!”

“ ถ้าอย่างนั้น จุดสุดท้ายเป็นของท่าน!”

หลี่รับกระเป๋าผลึกจากคนที่ได้จุดชมพิธีอย่างมีความสุข กระเป๋าแต่ละใบเต็มปริ่มไปด้วยผลึก และมือของเขาเกือบจะอ่อนแรงจากการรับกระเป๋าเหล่านี้ กระเป๋าบางใบมีสองพัน ขณะที่ใบอื่นมีสามพัน กระเป๋าที่มีสี่พันและห้าพันค่อนข้างหนัก กระเป๋าที่หนักที่สุดคือกระเป๋าที่มีเจ็ดพันและแปดพัน

หลี่เก็บกระเป๋าผลึกทั้งหมดเข้าที่ด้วยใบหน้าที่แดงจัด เขาประสานมือต่อผู้จารึกแล้วกล่าวว่า: “พรุ่งนี้ตอนบ่าย อาจารย์ลู่หยางจะเปิดบันทึกให้พวกท่านทันทีที่ห้องหมายเลข สิบสี่ และในเวลานั้น พวกท่านทุกๆคนที่ได้รับจุดชมพิธีจะมีบันทึกไว้ และสามารถเข้าไปได้ด้วยตั๋วใบเล็ก ๆ นี้ ส่วนสหายที่ไม่ได้รับ … ข้าได้แค่ขอโทษ ครั้งหน้าหากเรามีโอกาส ค่อยมาชมกันอีก!”

หลี่กลับไปพร้อมกับกระเป๋าที่เต็มไปด้วยผลึก ในขณะที่ไม่มีใครมองอยู่ หลี่ก็แอบเข้าไปในห้องของลู่หยาง เปิดกระเป๋าที่มีผลึก และเริ่มนับรางวัล

ทั้งหมดเพียงสามสิบจุดเท่านั้น และแม้ว่าเขาไม่คิดว่ามันจะได้ผลตอบแทนมาก แต่ความจริงก็ทำให้หลี่ประหลาดใจมาก โดยเฉลี่ยแล้ว แต่ละคนมีส่วนร่วมประมาณสี่พันผลึก ซึ่งเกินความคาดหมายของหลี่

แน่นอนว่ายังมีค่าธรรมเนียมสำหรับภารกิจทั้งสามอย่าง ในท้ายที่สุด มีอย่างน้อยสองแสนถึงสามแสนผลึก อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะมีผลึกจำนวนเท่าใหร่ พวกนั้นก็ไม่ใช่ของหลี่ เขาทำงานให้กับลู่หยางเท่านั้น

เขาวางกองผลึกไว้ข้างๆ แล้วแตะกระเป๋าของตัวเอง หลี่ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา “คนเหล่านั้นที่มีความสามารถในการทำเช่นนั้นหาเงินได้เร็วจริงๆ รายได้ของพวกเขาอย่างเดียวก็เท่ากับของข้าตั้งหลายปี!”

แม้ว่าเขาจะถูกเรียกว่าคนรับใช้ระดับสูง แต่เขาก็ยังเป็นแค่บริกรคนหนึ่ง สถานะของเขาไม่เพียงด้อยกว่าผู้จารึก แต่ยังแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงด้วย

นอกเหนือจากความสามารถในการอยู่ในเมืองตงไหลแล้ว มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะเก็บออมเงินได้ แม้ว่าจะใช้เวลาห้าปีในเมืองตงไหลแล้ว เขาแค่ได้ซื้อบ้านหลังเล็ก ๆเท่านั้นและไม่สามารถเก็บออมเงินได้เลย

“มาดูกันว่าหัวหน้าลู่หยางจะให้ผลตอบแทนแค่ไหนกับข้าในวันพรุ่งนี้” หลี่คิดล่วงหน้า

เมื่อลู่หยางได้รับผลึกกว่าแสนก้อน ใบหน้าของเขาก็เผยรอยยิ้มเล็กน้อย จากนั้น เขาก็หยิบเงินหนึ่งแสนออกมาใส่กระเป๋าอีกใบหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็โยนผลึกที่เหลือให้หลี่

“ ท่านทำได้ดีมากครั้งนี้ ผลึกเหล่านี้เป็นรางวัลของท่าน ข้าหวังว่า ท่านจะทำผลงานได้ดีขึ้นในครั้งต่อไป ” ลู่หยางหัวเราะ

หลี่รับศิลาผลึกไว้ด้วยความตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ และกำลังจะคุกเข่าลงและขอบคุณลู่หยาง: “แน่นอน! “ อาจารย์ลู่ไม่ต้องห่วง ด้วยประสบการณ์หนนี้ ข้าจะทำผลงานได้ดีขึ้นในครั้งต่อไปแน่นอน! “

ลู่หยางเหลือบมองไปที่หลี่ และสังเกตเห็นเป็นครั้งแรกว่า ถึงแม้ตำแหน่งของคนผู้นี้จะไม่สูงนัก แต่เขาก็ยังเป็นถึงผู้คุมอสูรระดับกลางจริงๆ ในขณะที่สำนักหนึ่งสวรรค์ของเขากำลังจะเปิดขึ้น ลู่หยางก็มีความตั้งใจที่จะผูกมัดเขาไว้ทันที

“หลี่ นอกเหนือจาก ตำหนักหมื่นสมบัติแล้ว ท่านอยู่กับอำนาจอื่นๆอีกไหม?”

หลี่ส่ายหัวและพูดว่า “เฮ้อ ข้ามาจากเมืองเล็ก ๆ เท่านั้น และไม่มีภูมิหลังใด ๆ นอกจากนี้ ข้ารู้สึกว่าการอยู่ในตำหนักหมื่นสมบัตินั้นดีมากอยู่แล้ว แม้ว่าข้าจะหาเงินได้ไม่มาก แต่ชีวิตของข้าก็ยังมั่นคงมาก “

“นั่นวิเศษมาก! ข้ากำลังเตรียมที่จะจัดตั้งสำนักเล็ก ๆ ทางตอนเหนือของเมืองเพื่อยืนหยัดเพื่อชนชั้นต่ำต้อยของเราและต่อสู้กับสำนักกระบี่ฟั่นเฟือน! “ลู่หยางกล่าว

เมื่อสำนักหนึ่งสวรรค์ก่อตั้งขึ้นแล้ว สิ่งที่ขาดคือคนที่มีความสามารถทุกประเภท หลี่ไม่เพียงแต่มีความเข้าใจในธุรกิจเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการฝึกฝนด้วย การที่จะสามารถฝึกฝนจนถึงระดับผู้คุมอสูรระดับกลางได้ และมีพรสวรรค์ระดับกลางด้วยแล้ว เขาจะเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์ที่หาได้ยากยิ่งในโลกภายนอก

นอกจากนี้ หลี่เองก็ไม่ได้เข้าร่วมกองกำลังใด ๆ ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้ว เขายินดีตกลงที่จะเข้าร่วมสำนักหนึ่งสวรรค์

“ รอจนกว่าข้าจะทำสำเนาเสร็จ แล้วท่านก็มากับข้าได้ ข้าจะพาท่านไปพบพี่น้องสำนักหมื่นสวรรค์คนอื่นๆของเรา”

เมื่อเวลาใกล้จะหมด หลี่ก็มาถึงประตูห้องหมายเลขสิบสี่เพื่อเตรียมต้อนรับผู้จารึกผู้ที่ใช้เงินจำนวนมหาศาลเพื่อที่จะได้รับจุดชมพิธี ในทางกลับกัน ลู่หยางเตรียมทุกอย่างไว้ในห้องของเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงสามารถเริ่มจารึกได้ทุกเมื่อ

หนังสือไม้สีม่วงที่ถูกจารึกไว้แล้วจะถูกมอบให้กับพวกเขาเมื่อพวกเขายอมรับภารกิจในตำหนักหมื่นสมบัติ ส่วนเล่มอื่น ๆ … ในความเป็นจริงแล้ว ยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องเตรียมเมื่อผู้จารึกอยู่ในขั้นตอนการจารึก เพียงแค่ว่า ลู่หยางไม่ใช่ผู้จารึกที่แท้จริง เขาใช้วิชาจารึกเป็นทักษะอย่างหนึ่ง และกระบวนการก็ง่ายกว่าผู้จารึกมาก

“ ไม่เป็นไร ถ้าทุกอย่างเหมือนกับของพวกเขา แล้วข้าจะคู่ควรกับฉายาตำนานได้อย่างไร? “

หลังจากที่ลู่หยางเตรียมหนังสือผ้าม่วงและเล่มต้นฉบับเสร็จแล้ว เขาก็รออยู่ในห้องของเขาอย่างเงียบ ๆ ในไม่ช้า เสียงดังมาจากด้านนอกประตู ลู่หยางลืมตาขึ้นทันที และรู้ว่ามีแฟน ๆ ที่ไร้สมองอยู่ที่นี่

ประตูห้องเปิดออก และมีผู้คนจำนวนมากแห่กันเข้ามา ลู่หยางนับอย่างรอบคอบ มีสามสิบคน และพวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นี่ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเสียงรบกวนที่ด้านนอกประตูยังไม่หยุด

“ มีหลายๆคนที่อยากมา แต่ยังไม่ได้รับจุดเข้าชม…” ลู่หยางหัวเราะเยาะ เขาเดาได้แล้วว่านี่จะเป็นผลลัพธ์ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงตั้งไว้สามสิบจุด หากความอยากรู้อยากเห็นของทุกๆคนเป็นที่พอใจ เขาสามารถเก็บเกี่ยวผลกำไรมหาศาลได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ แต่เขาจะดำเนินการตามแผนสำหรับอนาคตได้อย่างไร?

สิ่งที่ลู่หยางให้ความสำคัญคือผลประโยชน์ระยะยาว ไม่ใช่ผลประโยชน์เล็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขา ตกลงกันไว้ที่สามสิบจุดก็คือสามสิบจุดเท่านั้น ระบบจะต้องเข้มงวดเพื่อที่ว่าจะได้มีคนยินดีเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งต่อไป

ขณะที่เขาเอามือข้างหนึ่งแตะหน้าผากของตัวเอง ลู่หยางกล่าวด้วยความกังวลเล็กน้อย: “เฮ้อ สามสิบคนเป็นขีดจำกัดแล้ว ถ้ามีมากกว่านี้ ในตอนนั้น ก็เป็นไปได้ว่าประสิทธิภาพการแสดงของข้าจะได้รับผลกระทบ … ดังนั้น ข้าหวังว่าทุกๆท่านจะเข้าใจ เมื่อข้าเก่งขึ้นอีกหน่อย ข้าอาจจะเพิ่มจำนวนคนได้ “

หลังจากให้คำแนะนำบางอย่างแล้ว ลู่หยางก็เริ่มแสดงวิชาจารึกของเขา

แน่นอนว่า หลังจากรับผลึกจำนวนมากไปแล้ว ลู่หยางจะไม่จบลงอย่างรวดเร็วเหมือนครั้งที่แล้ว มันจะเป็นการทำแบบลวกๆเกินไป

ลู่หยางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกล่าวว่า: “การจารึกเป็นเพียงกระบวนการปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณเท่านั้น ตราบเท่าที่พลังทางจิตวิญญาณแข็งแกร่งเพียงพอ การจารึกก็จะประสบความสำเร็จ ดังนั้น ก่อนใช้ทักษะจารึก ท่านต้องทำสมาธิก่อน เช่นเดียวกับที่ข้าทำมาก่อน และปรับสภาพจิตใจของท่านให้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด “

ขณะที่ลู่หยางได้เริ่มทักษะจารึก พวกเขาบางคนถึงกับจดบันทึกสิ่งที่ลู่หยางพูดโดยหวังว่าจะมีประโยชน์กับพวกเขาในภายหน้า

เมื่อฝ่ามือของลู่หยางค่อยๆปัดผ่านสิ่งกีดขวางเดิม มันก็เริ่มสแกนสิ่งกีดขวางเดิมด้วยสายตาของลู่หยาง อย่างไรก็ตาม ผู้จารึกเหล่านี้ไม่เห็นอะไรเลย พวกเขาคิดเพียงว่าลู่หยางจะแตกต่างจากคนอื่น ๆ เมื่อเขาใช้วิชาจารึก

เมื่อฝ่ามือของเขากวาดไปทั่วพื้น ลู่หยางก็หยิบหนังสือผ้าม่วงออกขึ้นมา เมื่อแสงสีขาวอันงดงามตกลงบนหนังสือผ้าสีม่วง สีของมันก็เริ่มเปลี่ยนไป สีของมันเริ่มเปลี่ยนจากสีม่วงอ่อนเป็นสีเหลือง ในตอนนี้ เนื้อหาดั้งเดิมของวิชาควบคุมอสูรควรปรากฏอยู่ในหนังสือผ้าม่วง

แต่ ความเร็วของลู่หยางนั้นเร็วเกินไป เร็วมากจนเหมือนกับพลิกหนังสือเล่มหนึ่ง หลังจากที่ลู่หยางพลิกหนังสือผ้าสีม่วงในมือเสร็จแล้ว เขาก็เกือบจะเสร็จสิ้นการจารึกวิชาควบคุมอสูร ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาใช้เวลาเพียงสิบนาที

“ สวรรค์ มันเร็วเกินไปจริงๆ…”

“ ข้าคิดว่าข่าวลือนั้นทำให้ความเร็วในการจารึกของอาจารย์ลู่เกินจริง แต่ข้าไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้…”

ลู่หยางยิ้มที่มุมปาก ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขา เขาคาดหวังมานานแล้วว่าคนเหล่านี้จะมีปฏิกิริยาเช่นนี้

ความเร็วในทักษะจารึกของเขานั้นน่าตกใจพออยู่แล้ว แต่วันนี้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นความตกใจของผู้จารึกเหล่านี้จึงสมเหตุผลแล้ว

“ตราบใดที่พลังวิญญาณของท่านแข็งแกร่งเพียงพอ ในช่วงเวลาของการใช้ทักษะจารึก ท่านแค่ต้องทำกระบวนการทั้งหมดให้เสร็จในครั้งเดียว ชั่วอึดใจเดียวในแต่ละครั้ง และข้าจะไม่เสียเวลาใด ๆ แค่ทำแบบนี้ ข้าก็จะได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้น! “

ผู้จารึกทั้งสามสิบคนต่างก็ตกตะลึงกับการเคลื่อนไหวของลู่หยาง พวกเขาบางคนถึงกับก้มหน้าบันทึกคำพูดของลู่หยาง โดยรู้สึกว่าสิ่งที่ลู่หยางพูดนั้นสมเหตุสมผล

งานที่เสร็จสิ้นในชั่วอึดใจเดียวนั้นไม่เพียงช่วยประหยัดเวลาได้มาก แต่ยังส่งผลกระทบที่ดีกว่าด้วย สำหรับผู้จารึกหนุ่มเหล่านั้น พวกเขายิ่งให้ความเคารพต่อลู่หยางมากขึ้น