” เสี่ยวหว่าน ”

อีกฝั่งที่ไม่ไกลออกไป ก็มีร่างสูงใหญ่ที่ต่างจากคนอื่นออกมา และยืนห่างออกไปทางด้านข้างของเย้นหว่านก้าวหนึ่ง

แต่ก็เป็นตำแหน่งที่ใกล้มาก

น้ำเสียงนี้ที่แสนจะคุ้นเคย

เย้นหว่านหันไปมองเขา แล้วยิ้มเล็กๆ ” ถังจุ้ย ”

ถังจุ้ยสูงขึ้นกว่าสามปีที่ผ่านมามาก ร่างกายดูสูงใหญ่และกำยำ ในระหว่างสามปีนี้ ก็คงเติบโตจากวัยรุ่นไปสู่ชายที่เป็นผู้ใหญ่และเติบโตอย่างสง่างาม

เขาดูสุขุมขึ้นเป็นกอง น้ำเสียงก็ฟังดูทุ้ม สงบนิ่ง ดูควบคุมความรู้สึกต่างๆ ได้มากขึ้น

เขาพูดว่า ” สามปีมานี้… เธอยังสบายดีอยู่ใช่ไหม? ”

สามปีก่อน เขากับเย้นหว่านปรึกษากันว่า จะว่าระเบิดเพื่อสังหารหยูฉู่สอง แต่เรื่องไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ เขาได้รับบาดเจ็บอย่างหนักจนสลบไป เย้นหว่านจึงต้องประเชิญหน้าคนเดียว ทำให้ไม่สามารถถอยกลับได้แถมยังถูกฝังทั้งเป็น

เรื่องนี้ มันถูกฝังในใจของถังจุ้ยมาโดยตลอด ทำให้เขารู้สึกว่าอายแก่ใจ และเสียใจเป็นอย่างมาก

ในสามปีนี้ เขาใช้เวลาและพยายามอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองแข็งแรงขึ้น แล้วก็ไม่เคยที่จะหยุดตามหาเย้นหว่านเลย แต่พอครั้งแรกที่ได้รู้ว่าเย้นหว่านปรากฏตัวอีกครั้งในเมืองหนาน ใครจะรู้ว่าเขาดีใจมากแค่ไหน

ความรู้สึกมันราวกับหินยักษ์ที่ถูกแขวนอยู่บนศีรษะ

ในที่สุดมันก็ได้ร่วงมาแล้ว

แต่ใจที่ละอายต่อเธอนั้น ก็ยังคงมีมาจนถึงทุกวันนี้

” ฉันสบายดี เป็นเพราะฉู่หยุนซีช่วยฉันเอาไว้ เขาดีกับฉันมาก ไม่เคยทำให้ฉันลำบากใจเลยสักครั้ง ไม่เพียงแค่ทำของอร่อยและดูแลฉันอย่างดีเท่านั้นนะ เขายังสอนอะไรฉันหลายอย่างด้วย ”

ใบหน้าของเย้นหว่านผุดเป็นรอยยิ้มขึ้นมา น้ำเสียงดูผ่อนคลาย ราวกับกำลังพูดถึงวันที่ได้ออกไปเที่ยวพักผ่อนแล้วมีความสุข

ถังจุ้ยได้ยินแล้วก็เริ่มผ่อนคลายลงมา และพูดพึมพำกับตัวเองว่า ” สบายดีก็ดีแล้ว ”

เย้นหว่านเดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าถังจุ้ย จู่ๆ ก็ยื่นมือออกมา แล้วกอดเขาเบาๆ

ตอนนี้ถังจุ้ยสูงถึง189เซนติเมตร ตัวสูงใหญ่และร่างกำยำ ท่าทีที่เย้นหว่านกอดเขาดูเหมือนลูกเจี๊ยบที่เข้ามาคลอเคลียคน

ในตัวของเย้นหว่านนั้น เขาได้มองเห็นความหวังและแสงสว่างที่จะมีชีวิตอยู่ และก็เป็นเย้นหว่านที่ให้ชื่อถังจุ้ยกับเขา

แต่ตอนนั้น คนที่เขาแคร์เพียงคนเดียว และเป็นเพื่อนเพียงคนเดียว กลับตายจากไป

โดยที่เขาช่วยอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

สำหรับถังจุ้ยแล้ว มันคือการที่โลกแตกแผ่นดินสลายที่กระหน่ำเข้าหาตัวเขามาอย่างแท้จริง มันทำให้เขาโทษตัวเองจนแทบบ้า และรู้สึกละอายใจจนอยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด

ถ้าไม่ใช่ตอนนั้นไม่เจอร่างของเย้นหว่าน เขาก็คงคว้านท้องฆ่าตัวตายตามไปแล้ว

” ถ้าตอนนั้นไม่มีนายที่ค่อยเอาร่างกันฉันไว้ แล้วได้ช่วยชีวิตของฉัน ฉันก็คงไม่สามารถมีชีวิตต่อเพื่อไปสังหารหยูฉู่สองได้ ถ้าจะให้พูดก็คือ ฉันกับนายต้องเคียงบ่าเคียงไหล่กันสิ ”

ภายในความมืดที่มองไม่เห็นอะไรเลย ในสายตาของเย้นหว่านกลับรู้สึกได้ถึงความสว่างไสว บนใบหน้าเธอแต้มด้วยรอยยิ้มแล้วมองไปยังคนที่อยู่ตรงหน้า

” ถังจุ้ย นายคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ”

คำคำนี้มันช่างดูมั่นใจและแน่วแน่มาก

ดวงตาของถังจุ้ยเป็นประกายออกมา แล้วจ้องไปยังเย้นหว่าน หินที่ถูกทับอยู่ในใจ ขณะนี้ได้สลายหายไปแล้ว

สามปีมานี้ เขาเพิ่งจะรู้สึกได้ถึงการปล่อยวางอย่างบอกไม่ถูก

จมูกเขาเจ็บแปลบๆ น้ำเสียงดูแน่วแน่และมั่นใจ ” ใช่ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หลังจากนี้ถ้าเธอต้องการ ฉันก็จะอยู่ตรงนี้เสมอ ”

วินาทีที่รู้ว่าเย้นหว่านยังคงมีชีวิตอยู่ เป้าหมายในชีวิตของเขา คือการได้ปกป้องเธอ

เพียงแค่เธอต้องการ เขาก็พร้อมที่จะอยู่ข้างเธอตลอดเวลา

” ฮ่าๆ ดีมาก เป็นเกียรติกับตัวฉันจริงๆ ”

เย้นหว่านดีใจแล้วตบไปที่บ่าของถังจุ้ย ภายในเสียงหัวเราะนั้น ความเจ็บปวดที่เคยผ่านมาก็พลอยมลายหายไป

หลังจากผ่านค่ำคืนที่มืดมน แสงสว่างก็เริ่มมาถึง

หลังจากทักทายและถามสารทุกข์สุกดิบกันแล้ว เย้นหว่านก็ไม่รีรอ รีบกลับไปอยู่ในท่าทีที่สงบและเคร่งขรึม

เธอถามขึ้นว่า ” ยืนยันตำแหน่งที่แน่ชัดออกมาหรือยัง? ”

” ยืนยันออกมาแล้ว อยู่ที่ใต้โรงงานไฟฟ้านั่น ” เย้นโม่หลินตอบ ” แต่ดูจากตำแหน่งในมือถือ ดูแค่จุดที่ตั้ง แต่ตำแหน่งที่ละเอียดและแน่นอนกับทางออก ยังไม่กล้าให้คนเข้าไปตรวจสอบ เพราะกลัวจะแหวกหญ้าแล้วงูตื่น ”

นี่คือซ่องโจรของเราผู้ที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด

เก่อหรูซวนใช้วิธีติดต่อผ่านโทรศัพท์ จึงให้แฮ็คเกอร์ช่วยระบุตำแหน่งที่ตั้งลงมา

นี่เป็นเพราะทำไมเย้นหว่านถึงไม่เก็บโทรศัพท์ของเก่อหรูซวนเอาไว้ เป็นเพราะเธอต้องการอยากจะหามูลเหตุให้ได้