บทที่511 ไล่เขาออกไป

คนของเย้นโม่หลินนำแท็บเล็ตขึ้นมาให้ด้วยตัวเอง

หยูซือห้านสีหน้าเย่อหยิ่ง มุมปากปิดบังรอยยิ้มชั่วร้าย

ตอนนี้ เห็นเย้นหว่านแล้วจะพูดอะไรได้อีก

หยูซือห้านเปิดวิดีโอดู สีหน้ายิ่งเย็นชาขึ้น

ดูนิ่งขรึม

"ดูสิ ฉันพึ่งบอกไปเองว่าเย้นหว่านเข้ามาพร้อมกับกู้ซึง"

หยูซือห้านพูดอย่างมั่นใจ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความภูมิใจที่ปิดไว้ไม่อยู่

หยูซือห้านทำหน้าบึ้งตึง เขายกมือขึ้นโยนแท็บเล็ตลงบนร่างของหยูซือห้าน

"ที่จริงมันเป็นยังไงกันแน่ คุณชายหยู ดูให้ดี"

หยูซือห้านรีบรับแท็บเล็ตมาทันที ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ทำไมเย้นโม่หลินถึงมีท่าทีเช่นนี้?

เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจของเขา

เขารีบเปิดวิดีโออีกครั้ง ถึงได้เห็นว่า ทุกคนไม่ได้ดูดีเลย

ในวิดีโอเย้นหว่านและกู้จื่อเฟยเดินจับมือกันเข้าห้องน้ำ ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีกู้ซึงอยู่เลย

เกิดอะไรขึ้น?

เขาเห็นด้วยตาตัวเองชัดๆ ว่าคนที่เข้ามาคือกู้ซึง!

ชุดสูทผู้ชายที่เห็นได้ชัดนั้น มองไม่ผิดอย่างแน่นอน

เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?

"วิดีโอนี้ต้องเป็นของปลอมแน่ๆ ต้องถูกคนเอาไปทำอะไรมาสักอย่างแล้ว"

หยูซือห้านคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว ความเชื่อมั่นในใจเริ่มสลายหายไปทีละนิด

คนของเย้นโม่หลินเดินไปข้างหน้าเล็กน้อย และพูดขึ้นอย่างมีมารยาทว่า "คุณชาย ตอนที่ฉันไปครั้งแรก ฉันแน่ใจว่าเห็นคนที่ไม่รู้จักอยู่ในห้องรักษาความปลอดภัย และกำลังพูดคุยกับคนในห้อง เพื่อจะลบกล้องวงจรปิดในคืนนี้

กำลังคนของเราที่ไปมีไม่พอ จับไม่ได้และปล่อยเขาหนีไปได้ ”

ถึงแม้จะจับคนไม่ได้ แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว คนที่คิดจะลบกล้องวงจรปิดนอกจากหยูซือห้านแล้วยังจะเป็นใครได้อีก?

ถ้าหากมีคนอื่นอีกล่ะก็ มันจะไม่สอดคล้องกัน

ใบหน้าของหยูซือห้านซีดเผือด รู้สึกช็อก เขาเริ่มตึงเครียดและหนาวสั่น

เขาถูกคนวางแผนไว้!

สีหน้าของเย้นโม่หลินดูน่าเกลียด จ้องไปที่หยูซือห้านด้วยสายตาคมกริบ "หยูซือห้านนายมีอะไรจะพูดอีกไหม? ”

มีกล้องวงจรปิดเป็นหลักฐาน ผิดแผนตั้งแต่ต้นจนจบ ต่อให้เขาพูดอีก 100 ประโยคก็เป็นเรื่องไร้สาระ

หยูซือห้านรู้ดีถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเขา ถูกคนขุดหลุมฝังอยู่

สายตาที่เลวทรามของเขาทิ่มแทงเย้นหว่าน เกลียดจนอยากจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ

เขากัดฟันพูด "ในเมื่อมาเที่ยวบาร์แล้ว ทำไมเด็กผู้หญิงสองคนถึงไม่ปลอดภัย กู้ซึงวางใจให้พวกเธอออกมาตามลำพังได้ยังไง? พูดตามเหตุตามผลแล้ว เขาควรจะอยู่กับพวกเธอ ”

เมื่อไม่มีหลักฐานที่หนาแน่นพอ หยูซือห้านก็พยายามหาความผิดพลาดอย่างสุดชีวิต

แม้ช่องโหว่เล็กๆน้อยๆที่ไม่อาจพิสูจน์ได้ว่าถูกต้อง ก็สามารถทิ้งเมล็ดของความสงสัยไว้ในหัวใจของเย้นโม่หลิน

สถานการณ์ของเขาอาจจะดีขึ้นเล็กน้อย

เย้นหว่านหาได้ตื่นตระหนกไม่ พูดอย่างใจเย็นว่า " วันนี้มือของพี่ชายเขาโดนคุณทำหักหมดแล้ว ต้องพักฟื้นที่บ้าน ตอนที่ฉันกับจื่อเฟยไปแล้ว เขายังนอนหลับอยู่เลย"

คิ้วของเย้นโม่หลินขยับเล็กน้อย "งั้นเธอกับกู้จื่อเฟยก็เลยแอบพากู้ซึงออกมาเที่ยวเหรอ? ”

ระหว่างที่พูด เย้นโม่หลินก็หันไปมองกู้จื่อเฟยอย่างช่วยไม่ได้ สายตาหยุดลงที่ถุงน่องที่สวมอยู่บนน่องของเธอ

ตอนกลางวันยังเจ็บจนลุกไม่ขึ้น ตอนกลางคืนก็วิ่งมาที่บาร์ เธอยังอยากจะมีเท้าอยู่ไหมเนี่ย?

กู้จื่อเฟยโดนมองแล้วรู้สึกผิดนิดๆ จริงๆแล้วเท้าของเธอ ตอนกลางวันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมาก หลังจากใช้ยาของป่ายฉีแล้ว โดยพื้นฐานแล้วก็ดีไม่รู้สึกอะไรแล้ว

เธอกะพริบตาปริบๆพูดว่า "ฉันได้บอกพี่ชายฉันแล้ว ว่าฉันอยากออกไปช้อปปิ้งตอนกลางคืน ”

เย้นโม่หลินเข้าใจแล้ว

เมื่อนึกถึงตอนที่เขาออกไป ก็บังเอิญเจอกู้ซึง เขาถึงได้พูดอย่างไม่ตื่นเต้นว่า เย้นหว่านกับกู้จื่อเฟยก็แค่ออกไปเดินเล่น

เขาคงไม่รู้ว่าเย้นหว่านกับกู้จื่อเฟยมาที่บาร์ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีเวลาว่างงามๆที่จะไปจับหิ่งห้อยที่นั่นแล้ว

ที่จริงนี่มันเป็นความเข้าใจกันคนละอย่าง

เย้นหว่านอยากให้กู้ซึงพักผ่อนมากขึ้น เลยไม่ยอมให้เขาออกมาด้วยกัน ส่วนกู้ซึงแสร้งทำเป็นหลับ อยากเซอร์ไพรส์เย้นหว่าน แต่ก็ไม่ได้ออกมากับเธอ

ทั้งสองคนต่างทำเพื่อกันและกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ความรู้สึกนี้ ทำให้เย้นโม่หลินรู้สึกปลื้มใจมาก รอให้กู้ซึงจับหิ่งห้อยเสร็จ และยังเตรียมพร้อมสิ่งเหล่านั้นของเขาแล้ว ความโรแมนติกที่ยิ่งใหญ่นี้ เขาจะต้องเข้าร่วม ให้การสนับสนุนเขาอย่างแน่นอน

หยูซือห้านปวดหัว เห็นเย้นหว่านกับกู้จื่อเฟยมองตากันก็รู้ใจ เลยต้องไขความสงสัยให้กระจ่างอีกครั้ง เขาพูดอย่างแข็งกระด้างว่า "ฉันไม่เชื่อเรื่องบังเอิญอย่างงี้!"

"ฉันเชื่อ"

เย้นโม่หลินกล่าวออกมาอย่างง่ายดาย ด้วยน้ำเสียงมั่นใจมาก

หยูซือห้านแข็งทื่อ มองเย้นโม่หลินด้วยความประหลาดใจ

เขารู้สึกโมโหมากจนพูดอะไรไม่ออก

เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะฝังเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยไว้ในใจของเย้นโม่หลิน แต่เย้นโม่หลินกลับดื้อด้านและยังเลือกที่จะเชื่อเรื่องโกหกที่ไม่มีเหตุผลของพวกเขาอีก?

เขาแน่ใจ 100% ว่าตอนนี้กู้ซึงไม่ได้นอนหลับอยู่แน่นอน!

เมื่อคิดได้ดังนั้น สีหน้าของหยูซือห้านก็ซีดเผือดอีกครั้ง ความโกรธในใจของเขายิ่งเพิ่มมากขึ้น

สมควรตาย

สิ่งที่เขากลัวคือการโดนเล่นงาน!

ตอนนี้เขาไล่ตามเย้นหว่านมาได้ ความสนใจทั้งหมดของเขาไปอยู่ที่เย้นหว่าน ตอนนี้มันสูญเปล่าหมดแล้ว แล้วยังให้โอกาสทองกับกู้ซึงอีก

ตอนนี้เขาเปลี่ยนตัวแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่อาจรู้ได้

หยูซือห้านโกรธจนกระอักเลือด ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากู้ซึงอยู่ที่ไหน

"ดีมาก ดีมาก!"

หยูซือห้านโกรธจนหัวเราะ เขาโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยถูกใครเล่นตลกกับเขาแบบนี้มาก่อน

ความแค้นนี้ เขาจดจำเอาไว้แล้ว

ถ้าไม่บอกก็ไม่ใช่ลูกผู้ชาย!

เย้นหว่านมองท่าทางตื่นเต้นของหยูซือห้าน ในใจก็รู้สึกมีความสุข

ให้เขาวางแผนเล่นงานโห้หลีเฉินอยู่เบื้องหลังครั้งแล้วครั้งเล่า หาปัญหาให้พวกเขามากมายขนาดนี้ ตอนนี้ ในที่สุดก็ถูกวางแผนเล่นงานไว้อย่างดุเดือด

มันถึงเวลาแล้ว

เย้นหว่านเอ่ยปากด้วยสีหน้าจริงจัง "ท่านพี่ ในเมื่อเรื่องนี้ได้คลี่คลายแล้ว ฉันก็ไม่อยากอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับคนวิปริตหน้าเนื้อใจเสือแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นหลังจากนี้ ใครจะรู้ว่าจะมีอะไรน่ากลัวกว่าเรื่องวิ่งเข้าห้องน้ำนี้เกิดขึ้นอีก ”

สิ่งที่เลยเถิดมากกว่าการบุกเข้าไปในห้องน้ำ เกือบจะเป็นการมุ่งทำร้ายดีๆนี่เอง

เย้นหว่านเป็นแก้วตาดวงใจของเย้นโม่หลิน ไม่อนุญาตให้เธอได้รับบาดเจ็บใดๆ แม้แต่ภัยคุกคามที่ซ่อนอยู่ซึ่งอาจจะเกิดขึ้น

สีหน้าของเขานิ่งเรียบ "ฉันรู้ว่าจะจัดการยังไง"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หัวใจของหยูซือห้านก็ตื่นตระหนก

เขากระวนกระวายใจยิ่งกว่าถูกวางแผนเปิดโปง

เขาขมวดคิ้วและรีบพูดขึ้น "คุณชายเย้น เรื่องในวันนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิดเท่านั้น ยังไงผมก็ยังเป็นคนของตระกูลหยู เรื่องนี้คุณให้ผมจัดการ แล้วก็ช่วยไว้หน้าตระกูลหยูหน่อยเถอะครับ ถือว่าแล้วไปเถอะ ผมสัญญา ว่าสิ่งนั้นหรืออะไรแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีกในอนาคต ”

น้ำเสียงของเขาจริงใจราวกับกำลังอ้อนวอนขอยอมรับความผิด

คุณชายตระกูลหยูอันสูงส่ง ได้ก้มหัวเป็นครั้งแรก

ไม่ว่าใคร ก็คงจะไม่ดีที่จะไปปัดหน้าเขาอีก

คิ้วของเย้นโม่หลินขมวดเข้าใส่กัน ด้วยสีหน้านิ่งขรึม

เย้นหว่านรู้สึกกระวนกระวายใจ กลัวว่าหยูซือห้านจะหลบหนีอย่างไม่เจ็บไม่ปวดไปแบบนี้ หลังจากนี้หากยังอยู่ในตระกูลเย้น จะต้องลงมือทำเรื่องร้ายๆต่อไปอย่างแน่นอน

เพราะหยูซือห้าน โห้หลีเฉินถูกบังคับให้จากไปสองครั้งแล้ว จากนี้ ไม่แน่ว่าจะมีครั้งที่ 3 4 หรือ ครั้งที่ 5 …