มู่​ชิง​อี​เม้มปาก​ยิ้ม​ ​“​น่าสนใจ​มาก​ใช่​หรือไม่​”

“​ไม่สำคัญ​ ​หาก​ไม่​มายุ​่​งกับ​ข้า​ ​ข้า​ก็​ขี้เกียจ​ที่จะ​สนใจ​เขา​”​ ​หรง​จิ​่น​เลิก​คิ้ว​แล้ว​ยิ้ม​ ​มู่​ชิง​อี​ถอนหายใจ​ ​นาง​มองออก​ว่าความ​รัก​ที่​หรง​จิ​่​นมี​ต่อ​บิดา​อย่าง​ฮ่องเต้เ​เคว​้น​เย​่ว​์​ช่าง​น้อย​ยิ่งนัก​ ​ตอนที่​นักฆ่า​คน​นั้น​พุ่ง​ผ่านหน้า​หรง​จิ​่น​ไป​ ​ไม่ต้อง​พูดว่า​เขา​เป็นห่วง​ ​แม้แต่​แววตา​ของ​เขา​ก็​ไม่​วูบ​ไหว​เลย​แม้แต่น้อย​ ​ราวกับ​นักฆ่า​คน​นั้น​ไม่ได้​มาฆ​่า​พ่อ​ของ​ตัวเอง​ ​แค่​มาฆ​่า​คนที​่​ไม่มี​ความสำคัญ​กับ​ตัวเอง​อย่างไร​อย่างนั้น

หรง​จิ​่น​ยื่นมือ​ออก​ไป​โอบ​ตัวนาง​เข้ามา​ไว้​ใน​อ้อมแขน​ ​หัวเราะ​เบา​ๆ​ ​“​ชิง​ชิง​ไม่ต้อง​ห่วง​ ​ถึงแม้​เขา​จะ​อายุ​เยอะ​แล้ว​ ​แต่​ฝีมือ​ของ​เขา​ไม่ธรรมดา​ ​แต่​สอง​สาม​ปีนี​้​เขา​ไม่จำเป็น​ต้อง​จัดการ​เอง​ ​เขา​จะ​ถูก​นักฆ่า​ระดับ​นั้น​ฆ่า​ได้​เช่นไร​”

มู่​ชิง​อี​ยิ้ม​ ​นาง​ลืม​ไป​ว่ายา​มที​่​ฮ่องเต้เ​เคว​้น​เย​่ว​์​ยัง​หนุ่ม​ยัง​แน่น​ ​เขา​มีชื่อเสียง​ทั้ง​บู๊ทั​้​งบุ​๋น​ ​แต่​หลังจากที่​ได้​ขึ้น​ครองราชย์​เป็น​ฮ่องเต้​ถึง​ค่อยๆ​ ​ลดน้อยลง​ ​สอง​สาม​ปี​ที่ผ่านมา​ ​ไม่มีใคร​รู้​ว่า​ฝีมือ​การต่อสู้​ของ​ฮ่องเต้เ​เคว​้น​เย​่ว​์​เป็น​เช่นไร​ ​แต่​ในเมื่อ​หรง​จิ​่​นพูด​เช่นนี้​ ​ย่อม​ต้อง​ไม่ธรรมดา​แน่นอน​

“​ดังนั้น​…​คิด​อยาก​จะ​ลอบสังหาร​เขา​ไม่ใช่​เรื่อง​ง่าย​”​ ​หรง​จิ​่น​ถอนหายใจ

“​…​”

กลับมา​ถึง​จวน​อวี​้​อ๋อง​ ​ ​ปู้​อวี​้​ถัง​และ​เซ​วีย​เริ​่​นรี​บอ​อก​มาต​้อ​นรับ​ ​เรื่อง​ที่​ใน​วัง​มีนัก​ฆ่า​ตอนนี้​คนนอก​ต่าง​ก็​รู้กัน​หมด​แล้ว​ ​เห็น​ทั้งสอง​คน​กลับมา​อย่างปลอดภัย​ ​พวกเขา​จึง​ถอนหายใจ​ด้วย​ความ​โล่งอก​

หรง​จิ​่​นม​อง​ดู​ท้องฟ้า​ ​เกือบจะ​เที่ยงคืน​แล้ว​ ​เขา​โบกมือ​บอก​ให้​ปู้​อวี​้​ถัง​และ​คนอื่นๆ​ ​ออก​ไป​ ​จับมือ​มู่​ชิง​อี​พลาง​ยิ้ม​เอ่ย​ ​“​เรา​จะ​ข้าม​ปีกัน​แล้ว​ใช่​หรือไม่​ ​ชิง​ชิง​อยู่​ส่งท้าย​ปี​เก่า​กับ​ข้า​ได้​หรือไม่​”

มู่​ชิง​อี​มองดู​เวลา​ ​นาง​ยิ้ม​เอ่ย​ ​“​ในเมื่อ​ท่าน​อ๋อง​ชอบ​ ​หม่อมฉัน​จะ​ขัด​ได้​อย่างไรเล่า​”

พวกเขา​สอง​คน​อยู่​รอ​ฉลอง​ปีใหม่​ด้วยกัน​ ​เพียงแค่​อยู่​ที่​ศาลา​ใน​ลาน​เล็ก​ของ​เรือน​ชิง​หนิง​ ​ศาลา​ถูก​ปิด​ทุก​ด้าน​ ​ข้างใน​เผา​ถ่าน​ทำให้​อากาศ​อบอุ่น​ ​สั่ง​ให้​คน​นำ​ขนม​และ​ของว่าง​สอง​สาม​อย่าง​เข้ามา​ ​มองดู​ทิวทัศน์​หิมะ​ข้างนอก​อย่างสบายใจ​

มู่​ชิง​อี​จิบ​สุรา​ ​กลิ่นอาย​ของ​ความร้อน​กระจาย​ไป​ทั่ว​ร่างกาย​ของ​นาง​ทันที​ ​ร่องรอย​ความ​หนาวเย็น​พลัน​จางหาย​ไป​ ​หรง​จิ​่น​เอน​ตัว​บน​เก้าอี้​ ​จ้องมอง​ทิวทัศน์​ที่​ปกคลุม​ไป​ด้วย​หิมะ​อย่าง​มีความสุข​ ​ยก​จอก​สุรา​ขึ้น​มาดื​่​มอย​่าง​เกียจคร้าน​พลาง​ถอนหายใจ​ ​“​ข้า​ยัง​ไม่เคย​ฉลอง​ปีใหม่​กับ​ใคร​เลย​”

มู่​ชิง​อี​งุนงง​ ​“​แล้ว​ปี​ที่​ผ่านๆ​ ​มา​องค์​ชาย​เก้า​ฉลอง​ปีใหม่​อย่างไร​เพ​คะ​”

หรง​จิ​่​นพูด​ด้วย​สีหน้า​เรียบ​เฉย​ ​“​หาก​อารมณ์ดี​ก็​ไป​งานเลี้ยง​ ​หาก​อารมณ์ไม่ดี​ก็​นอน​ใน​ตำหนัก​เหมย​”

มู่​ชิง​อีนึก​ถึง​ตำหนัก​เหมย​ที่​กว้างขวาง​ ​ตอนนี้​ดอก​เหมย​กำลัง​บานสะพรั่ง​ ​แล้วยัง​มี​หอ​เล็ก​ๆ​ ​ที่​โดดเดี่ยว​ใน​ตำหนัก​ ​จินตนาการ​ถึง​ค่ำคืน​ที่​หนาวเหน็บ​ ​เดิมที​ควร​เป็น​วัน​แห่ง​ความสุข​ของ​ครอบครัว​ ​แต่​เด็ก​คน​หนึ่ง​ต้อง​อยู่​ที่​หอ​เล็ก​นั้น​อย่าง​โดดเดี่ยวเดียวดาย​ ​ดมกลิ่น​ไอ​เย็น​แล้ว​หลับ​ไป​ ​ผ่าน​ไป​แต่ละ​ปี​…

มู่​ชิง​อี​รู้สึก​เศร้าใจ​ ​นาง​พูด​เบา​ๆ​ ​“​ต่อไป​หม่อมฉัน​จะ​ฉลอง​กับ​ท่าน​เอง​”

หรง​จิ​่​นพ​ยัก​หน้า​ ​“​ต่อไป​ข้า​ก็​จะ​ฉลอง​กับ​ปีใหม่​กับ​ชิง​ชิง​”

มู่​ชิง​อี​ยิ้ม​อย่าง​แผ่วเบา​ ​ถึงแม้ว่า​หรง​จิ​่น​จะ​มีพี​่​น้อง​มากมาย​ ​แต่​อยู่​ใน​เมืองหลวง​ที่​กว้างใหญ่​นี้​ ​เขา​ราวกับ​อยู่ตัว​คนเดียว​ตลอด​ ​แต่​นาง​…​นอกจาก​ลูกพี่ลูกน้อง​และ​พี่ใหญ่​ ​นาง​ก็​ไม่มี​ญาติ​คนอื่น​บน​โลก​ใบ​นี้​อีกแล้ว​ ​พวกเขา​สอง​คน​อยู่​ด้วยกัน​มัน​จะ​ได้​ไม่​โดดเดี่ยว

“​ชิง​ชิง​อยาก​ฟัง​ข้า​เล่น​พิณ​หรือไม่​”​ ​หรง​จิ​่น​ยิ้มแป้น

มู่​ชิง​อี​เอ่ย​ด้วย​รอยยิ้ม​ ​“​ได้​ฟัง​ท่าน​เล่น​พิณ​ ​นับเป็น​วาสนา​ของ​หม่อมฉัน​ ​หม่อมฉัน​จะ​ตั้งใจฟัง​เพ​คะ​”​ ​หรง​จิ​่​นขมวด​คิ้ว​เอ่ย​ ​“​ข้า​เล่น​ได้​ไม่​ไพเราะ​เท่า​ชิง​ชิง​ ​ข้า​เล่น​ให้​ชิง​ชิง​ฟัง​ก่อน​ ​แล้ว​ชิง​ชิง​ค่อย​เล่น​ให้​ข้า​ฟังได้​หรือไม่​”

มู่​ชิง​อี​พยักหน้า​ ​หรง​จิ​่​นลุก​ขึ้น​เดิน​ออก​ไป​ ​จากนั้น​ไม่นาน​ก็​กอด​พิณ​เดิน​เข้ามา​ ​เขา​นั่งลง​ ​ดีด​สายพิณ​ด้วยมือ​สอง​ข้าง​ ​จากนั้น​เสียง​พิณ​อัน​ไพเราะ​ก็​ดัง​ขึ้น

มู่​ชิง​อี​คิด​ว่า​หรง​จิ​่น​ดีด​พิณ​ได้​ไม่เลว​เลย​ทีเดียว​ ​แล้วยัง​ดีกว่า​นาง​เสียอีก​ ​จึง​ทำให้​มู่​ชิง​อี​แปลกใจ​ ​ต้อง​รู้​ว่า​ ​หรง​จิ​่น​ไม่​เหมือน​องค์​ชาย​ทั่วไป​ ​พูด​ได้​ว่า​ ​หรง​จิ​่น​ไม่เคย​ได้รับ​การ​สั่งสอน​จาก​ทาง​ราชวงศ์​อย่างเป็นทางการ​ ​ก่อน​อายุ​แปด​ชันษา​ ​หรง​จิ​่​นอ​่าน​หนังสือ​ออก​เพราะ​เซ​วีย​เริ​่น​สอน​เขา​ ​เซ​วีย​เริ​่น​เป็น​แค่​ขันที​ทั่วไป​ ​เขา​สอนอะ​ไร​หรง​จิ​่น​ได้​ไม่​ค่อย​มาก​นัก​ ​เมื่อ​เทียบ​กับ​องค์​ชาย​ที่​เริ่ม​ศึกษา​ตำรา​ตั้งแต่​ก่อน​อายุ​สามสี​่​ชันษา​ ​หรง​จิ​่​นที​่​เริ่ม​ศึกษา​ตำรา​เมื่อ​อายุ​แปด​ชันษา​ ​ถือว่า​เริ่ม​ช้า​กว่า​คน​ทั่วไป​มาก​ ​และ​หลังจาก​อายุ​แปด​ชันษา​ ​ความรัก​ที่​ฮ่องเต้เ​เคว​้น​เย​่ว​์​มีต​่อ​หรง​จิ​่น​ ​เขา​ไม่เคย​ต้องการ​ให้​หรง​จิ​่น​ชาญฉลาด​มากมาย​ ​ความสามารถ​และ​ความสำเร็จ​ของ​หรง​จิ​่น​ใน​ทุกวันนี้​ ​ล้วนแต่​มาจาก​ความ​ฉลาด​ที่​ติดตัว​เขา​มาตั​้ง​แต่​เกิด

มองเห็น​สายตา​ที่​ประหลาดใจ​ของ​มู่​ชิง​อี​ ​หรง​จิ​่​นก​็​เผย​รอยยิ้ม​บาง​ ​“​ใน​ตำหนัก​เหมย​มีพิณ​โบราณ​ที่​เสด็จ​แม่​ทิ้ง​ไว้​ ​ตอน​เด็ก​ๆ​ ​ไม่มี​อะไร​ทำ​ข้ามัก​จะ​ไป​เล่น​”​ ​มู่​ชิง​อีก​็​สังเกตเห็น​ว่านิ​้​วที​่​กำลังดีด​พิณ​ของ​หรง​จิ​่น​ไม่​ค่อย​ถูกต้อง​ตาม​พื้นฐาน​สัก​เท่าไร​ ​เห็นได้ชัด​ว่า​เขา​เรียนรู้​ด้วยตัวเอง​จริงๆ​

“​ไพเราะ​มาก​เพ​คะ​ ​ไพเราะ​กว่า​หม่อมฉัน​เสียอีก​”​ ​มู่​ชิง​อี​พูด​เบา​ๆ​ ​เคย​มี​คน​ชื่นชม​การดีด​พิณ​ของ​นาง​ ​ยาม​ที่นาง​ยัง​เป็น​กู้​อวิ​๋น​เกอ​ ​ส่วนใหญ่​มัก​บอกว่า​เสียง​พิณ​ของ​นาง​ไพเราะ​น่าฟัง​ ​แต่​เสียง​พิณ​กลับ​เข้าถึง​ความรู้สึก​ของ​ผู้คน​ยาก​ ​ถึงแม้​คุณหนู​ใหญ่​ตระกูล​กู้​จะ​อ่อนโยน​และ​เป็นมิตร​ ​แต่​เสียง​พิณ​มักจะ​แฝง​ความทะนง​ตน​เอาไว้

ต่อมา​เกิดเรื่อง​ขึ้นกับ​ตระกูล​กู้​ ​เสียง​พิณ​ของ​หว่าน​อวิ​๋​นก​ลาย​เป็นที่รู้จัก​ใน​เมืองหลวง​ ​แต่กลับ​ฟัง​ดู​เจ็บปวด​ ​ทำให้​ผู้คน​ที่​ได้ยิน​รู้สึก​โศกเศร้า​ ​ทำให้​เสียง​พิณ​ของ​นาง​ไม่มี​ความสงบ​ ​ต่อมา​ ​เสียง​พิณ​ของ​นาง​ก็​ค่อยๆ​ ​เริ่ม​ไม่​นุ่มนวล​และ​เต็มไปด้วย​ความอาฆาต​ ​ห่างไกล​จาก​การ​เสียง​พิณ​ที่​อาจารย์​สอนมาก​ขึ้น​เรื่อยๆ

แต่​เสียง​พิณ​ของ​หรง​จิ​่​นก​ลับ​ทำให้​ผู้คน​งุนงง​ ​เพราะ​ใน​เสียง​พิณ​ของ​เขา​ไม่มี​อะไร​แฝง​เอาไว้​เลย​ ​ไม่ได้​หมายความว่า​เสียง​พิณ​ของ​เขา​ไร้อารมณ์​ ​แต่​อารมณ์​ทั้งหมด​ที่​แสดง​นั้น​คือ​อารมณ์​ของ​เขา​ ​ไม่เกี่ยว​ข้อง​กับ​คนอื่น​ ​ยาม​ที่​หรง​จิ​่น​ดีด​พิณ​ ​ใน​ใจ​ของ​เขา​ไม่มี​อารมณ์​ความรู้สึก​อะไร​ทั้งนั้น​ ​คนอื่น​ที่​ได้ยิน​มักจะ​รู้สึก​ลุ่มหลง​ ​ทำให้​พวกเขา​อยาก​ฟัง​มันต​่อ​ไป​

เสียง​พิณ​ดังก้อง​ไป​ทั่ว​ท้องฟ้า​ยาม​เที่ยงคืน​ ​ ​มู่​ชิง​อี​เอน​ตัว​บน​เก้าอี้​แล้ว​เผลอ​หลับ​ไป​ ​ก่อนที่​นาง​จะ​หลับ​ไป​ ​นาง​กำลัง​รู้สึก​สงบ​ ​เสียง​พิณ​ของ​หรง​จิ​่น​เหมือนกับ​หัวใจ​ของ​เขา​ ​ล้วนแต่​ว่างเปล่า​ ​ความเหงา​ที่มา​กก​ว่าความ​เหงา​ ​ความแค้น​ที่มา​กก​ว่าความ​แค้น​ ​ความเจ็บปวด​ที่มา​กก​ว่าความ​เจ็บปวด​ ​เหงา​จน​ลืม​ความเหงา​ ​แค้น​จน​หมด​ความแค้น​ ​เจ็บปวด​จน​ลืม​ความเจ็บปวด​ ​ใน​ใจ​ของ​หรง​จิ​่​น.​..​ไม่มี​อะไร​เลย​…

มองดู​มู่​ชิง​อี​ที่​หลับใหล​ตรงหน้า​ ​นิ้ว​ที่​กำลังดีด​สายพิณ​ก็​หยุดชะงัก​ ​หาก​ตอนนี้​มู่​ชิง​อี​ยัง​ตื่น​อยู่​ ​นาง​คงจะ​ได้ยิน​ความเปลี่ยนแปลง​ของเสียง​พิณ​…

ตึง​!

เสียง​พิณ​หยุดชะงัก​ ​หรง​จิ​่​นลุก​ขึ้นไป​ปิด​หู​ของ​มู่​ชิง​อี​ที่​กำลัง​หลับใหล​ ​เพื่อ​ไม่​ให้​เสียงดัง​ข้างนอก​ทำให้​นาง​สะดุ้งตื่น​ ​หรง​จิ​่​นก​้​มห​น้า​มอง​มู่​ชิง​อี​ที่​กำลัง​หลับตา​พริ้ม​ ​เขา​ก้มหน้า​ลง​ประทับ​จูบ​บน​หน้าผาก​นาง​เบา​ๆ​ ​“​“​ชิง​ชิง​ ​สวัสดี​ปีใหม่​ ​ข้ามี​ความสุข​อย่างมาก​”​ ในที่สุด​เขา​ก็​ไม่ได้​อยู่ตัว​คนเดียว​อีกแล้ว​ ​ตราบใดที่​มีนา​งอยู​่​ ​ไม่ว่า​นาง​จะ​หลับใหล​ ​ไม่ว่า​นาง​จะ​ไม่​พูด​อะไร​ ​เขา​ก็​รู้สึก​ชอบ​และ​พอใจ​เป็นอย่างมาก​ ​ราวกับว่า​แค่​มีนาง​ ​หรือ​บน​โลก​ใบ​นี้​มี​แค่​พวกเขา​สอง​คน​ ​เขา​ก็​มีความสุข​และ​พอใจ​แล้ว​ ​ดูเหมือนว่า​ตอนนี้​แผนการ​พวก​นั้น​มัน​ไม่สำคัญ​อีกต่อไป​แล้ว​ ​ขอ​แค่นา​งอยู​่​กับ​เขา​ตลอดไป​ก็​พอ​