เธอเห็นแดร์ริลเริ่มถอดเสื้อผ้าแล้วทอดกายลงบนโซฟา

“คุณ!” เมแกนจ้องเขา แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยเขาทำตามที่ต้องการ ในเมื่อเขากำลังจะนอนบนโซฟา

ในขณะเดียวกัน แดร์ริลหยิบมือถือออกมาขณะที่นอนอยู่ มันมีเหจุผลที่เขาต้องนอนที่นี่

เพราะว่ามันดึกมากแล้ว หากเขากลับบ้านตอนนี้ ลิลี่จะนอนไม่หลับดี อีกอย่าง เขาคงรำคาญซาแมนธาผู้ซึ่งจะแหกปากใส่เขาอีก

ไม่นานนัก เมแกนก็เดินออกมาแล้วชี้ไปที่โซฟา “ถ้าคุณจะนอนที่นี่คืนนี้ก็ทำตัวให้ดี อย่าเดินไปไหนล่ะ”

หลังจากทำใจพูดแบบนั้นออกไปได้ เธอก็รีบกลับเข้าห้องนอนของเธอทันที

ครู่หนึ่ง เธอก็ถือเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

เธอลังเลตอนที่เธอกำลังจะปิดประตู เธอจ้องแดร์ริล

โดยไม่รอให้เธอพูดจบ แดร์ริลยิ้มและกล่าว “ไม่ต้องห่วง ผมไม่แอบมองหรอก”

ใบหน้าของเมแกนแดงขึ้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็ว เธอรีบปิดประตูลงทันที

เสียงดังสาดกระเซ็นดังขึ้นไม่นานในห้องน้ำ

บ้านของเธอถูกออกแบบในสไตล์ยุโรป ดังนั้นประตูห้องน้ำของเธอจึงทำจากกระจกหนา แม้ว่าจะไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำ แต่แดร์ริลก็สามารถเห็นเงาราง ๆ ของร่างกายเมแกนจากที่เขาอยู่ได้

เสียงดำไหลยังคงดำเนินต่อไปในห้องน้ำและแดร์ริลก็เห็นการเคลื่อนไหวของเมแกนได้อย่างชัดเจน

เอื้อก!

ภายใต้จินตานาการของเขา แดร์ริลถึงกับกลืนน้ำลายของเขาเอง

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เพลิดเพลินกับ ‘สิทธิพิเศษ’ นี้ แล้วถอนหายใจก่อนที่มือถือของเขาจะสั่น

มันเป็นข้อความจากอีวอนอีกแล้ว

แดร์ริลตะลึงเมื่อเขาตรวจมือถือ

มันมีข้อความ 70 ถึง 80 ข้อความจากอีวอน!

ข้อความเกือบทุกข้อความส่งมาทุก ๆ 30 นาที ตั้งแต่เย็นจนถึงตอนนี้ ข้อความเองก็มีเนื้อหาคล้าย ๆ กัน เช่น ‘คุณอยู่ไหม?’ ‘แดร์ริล คุณกำลังทำอะไรอยู่?’ และอื่น ๆ

“เธอดูต้องการตามหาเรามาก หรือว่ามีเรื่องฉุกเฉินรึเปล่านะ?” แดร์ริลพึมพำแล้วโทรหาเธอ

ในตอนนั้นเอง

ที่อาณาเขตตระกูลยัง

อีวอนอยู่ในชุดนอนในตอนที่มือถือดังขึ้น หัวใจของเธอเริ่มเต้นระรัวพร้อมใบหน้าที่ฉายแววตื่นเต้น

ในที่สุดเธอก็ได้ข่าวของเขาหลังจากที่ตามตัวมานาน

ไม่มีเรื่องฉุกเฉินอะไรทั้งนั้น

เธอแค่คิดถึงแดร์ริลตลอดตั้งแต่ที่พ่อเธอเข้าใจผิด อีวอนรู้สึกอายมากเมื่อคิดถึงเหตุการณ์นั้น

เธอเพียงแค่ต้องการจะคุยกับเขาแต่ไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับมาดึกขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม อีวอนไม่ได้เสียใจเลย เธอตื่นเต้นแทน

เธอได้ยินเสียงแดร์ริลมาจากปลายสาย “มีอะไรเหรอ? มีเรื่องฉุกเฉินอะไรรึเปล่า?”

‘นี่เขาเป็นห่วงเราเหรอ?’ อีวอนกัดริมฝีปากอย่างเป็นสุข “ทุกอย่างปกติดีค่ะ ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่”

ทุกอย่างปกติ?

แดร์ริลถึงกับชะงักเมื่อได้ยินแบบนั้น

ตั้งแต่เย็นถึงตอนนี้ 70 ถึง 80 ข้อความ มันดูไม่เหมือนว่าทุกอย่างปกติเลยสักนิด

แดร์ริลเล่นมุก “เฮ้อ อย่าบอกนะว่าคุณคิดถึงผม”

ใบหน้าของอีวอนแดงเมื่อได้ยินเสียงจากปลายสาย เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะกระอักกระอ่วน “ทำไม… ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณด้วย?”

แดร์ริลรู้สึกภูมิใจเมื่อได้ยินเสียงอันกระอักกระอ่วนของอีวอน ทันใดนั้น เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้แล้วกล่าว “โอ้ จริงสิ ตระกูลยังเป็นผู้เชี่ยวชาญวัตถุโบราณ คุณพอมีคัมภีร์โบราณที่เกี่ยวกับอาวุธของกองทัพบ้างไหม?”

ดาบกลืนโลหิตนั้นพัฒนาตัวเองอย่างไม่มีเหตุผลวันนี้ แดร์ริลเดาไม่ออกเลยว่าดาบกลืนโลหิตนี้เป็นอาวุธชั้นเลิศหรือเป็นแค่เศษเหล็กกันแน่

อีวอนตอบหลังจากใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “น่าจะมีอยู่บ้างในห้องหนังสือของพ่อฉัน ฉันจะตรวจดูให้คุณเอง”

เสียงของอีวอนที่เดินลงจากบันไดดังออกมาในขณะที่พวกเขาคุยกัน

อีวอนกล่าวอย่างเขินอายหลังจากผ่านไปสองนาที “เจอแล้วเล่มหนึ่ง คุณต้องการมาที่นี่เพื่อรับมันเลยไหม?”

เสียงของเธอดูกระวนกระวายและไม่มั่นคง ใบหน้าของเธอแดงเมื่อพูดแบบนั้นไป