คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 487
ข้อเท็จจริงคือ ลูกชายทูนหัวของเขาสามารถรอดออกมาได้อย่างปาฏิหาริย์

แดร์ริลยิ้ม “น้าซูซาน ผมไม่รู้ว่าผมรอดออกมาได้ยังไงผมหลงทางอยู่ข้างในป่าแต่ผมก็เดินไปมั่ว ๆ เดาทางไปเรื่อยจากนั้นผมก็มาเจอทางเข้าผมคิดว่าเพราะดวงล้วน ๆ เลย” เขากล่าวเรียบเฉย

เขาไม่มีทางจะบอกเธอว่าเขาได้สำเร็จวิชาในตำราพิชัยสงครามไป๋ฉี

อย่างที่เขากล่าว ฝูงชนก็เริ่มสนทนากันอย่างตื่นเต้นแดร์ริลนั้นโชคดี เขาสามารถออกจากป่าลูกท้อเบ่งบานได้ด้วยการสุ่มเดิน

ซูซานหัวเราะ “นั่นมันมหัศจรรย์มาก นายจำเป็นต้องรู้ว่าเราเป็นห่ววนายมากมาหลายวันแล้ว! นายต้องอ่อนล้าอย่างแน่นอน ไปพักผ่อนเถอะ!” เธอมองเขาด้วยความกังวล อันที่จริง เธอพยายามบ่ายเบี่ยงแดร์ริล ไม่ให้โอกาสสามีของเธอถามอะไรแดร์ริลเลย

อย่างไรก็ตาม โซรันก็ยังคงออกปากถามเขา “แดร์ริล มันมีป้ายบอกขนาดใหญ่ตรงปากทางเข้าป่าเขียนว่าห้ามเข้า นายเข้าไปได้ยังไง”

‘บ้าจริง!’ ซูซานสั่นสะท้าน ความเลวร้ายที่เธอกลัวกำลังจะเป็นจริง

ในเวลาเดียวกันโทรศัพท์มือถือของแดร์ริลก็ดังขึ้น เขาวางช้อนส้อมลงและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เป็นสายโทรเข้ามาจากเซปไฟร์

“พ่อทูนหัว ผมรู้สึกเหนื่อยล้านิดหน่อย ผมจะขอขึ้นไปข้างบนเพื่อพักผ่อนสักพัก” แดร์ริลพึมพัม เขาอยากจะรับสายในที่ส่วนตัว

“ไป ไป!” โซรันยืนกรานให้เขาไปพักผ่อนแม้ว่าเขาจะอยากรู้ก็ตาม เขาสั่งให้คนรับใช้แบกหามแดร์ริลกลับขึ้นไปเมื่อได้ยินว่าเขาอ่อนล้ามากแค่ไหน

ภายในห้องนอนของเขา แดร์ริลเอนหลังอยู่บนเตียง และรับสาย

เซปไฟร์กังวลใจ “ท่านประมุข เมื่อเรามาถึงคฤหาสน์ตระกูลแซนเดอร์ส มันมีกองเลือดอยู่ทุกหนแห่ง มันชัดเจนว่ามีการสู้รบกันเกิดขึ้นที่นี่ ผนังเต็มไปด้วยรอยเฉือน”

เขาเว้นจังหวะไปสักพักก่อนจะกล่าวต่อ “พวกเราไม่เจอใครอยู่ในคฤหาสน์เลย แต่เรารู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“เกิดอะไรขึ้น?” แดร์ริลกล่าวถามอย่างร้อนรน

“มันเห็นได้ชัดว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน แม่ชีแห่งโชคชะตาแห่งสำนักง้อไบ๊ ได้สร้างความหายนะที่คฤหาสน์แซนเดอร์ส เธอกล่าวหาแด๊กซ์ว่าเข้าร่วมกับนิกายตำหนักอมตะ แด๊กซ์ถูกแทงสองสามครั้งและเขาก็หมดสติไป เราไม่แน่ใจว่าเขาตายหรือยังมีชีวิตอยู่ ท่านแม่ชีสั่งจับกุมทั้งเขาและแนนซี่ภรรยาของเขาพร้อมกับซาอูลปู่ของเขาเพื่อไปสอบสวน”

ในหัวของแดร์ริลนั้นว่างเปล่า เขากำหมัดแน่น

“เธอพาพวกเขาไปไว้ที่ไหน?” แดร์ริลถาม

“เรื่องนั้นฉันยังไม่แน่ใจ” เซปไฟร์กล่าวอย่างเศร้าหมอง

ดวงตาของแดร์ริลเป็นสีแดงก่ำขณะเขาพูดอย่างเย็นชา “สืบมาให้ฉัน ค้นหาพวกเขาให้เจอ ต่อให้นายจะต้องค้นหาทั้งเมืองตงไห่ นายต้องช่วยแด๊กซ์ให้ได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม!”

“ขอรับ ท่านประมุข เราจะทำให้สำเร็จ!” เซปไฟร์ขานรับอย่างสุภาพและวางสาย

แดร์ริลขว้างโทรศัพท์ไปบนเตียงของเขา เขานั้นเดือดดาล

จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ เขาคิดว่ามันอาจจะเป็นซาร่ามาเพื่อนั่งเล่นกับเขา เขานั้นกลับประหลาดใจที่มันกลายเป็นซูซานแทน

รูปร่างทรวดทรงน่ารักยืนอยู่ตรงประตู มันไม่ใช่ซาร่าแต่กลับเป็นซูซาน

ซูซานสวมชุดยาวที่พลิ้วไหวโอบเรือนร่างที่ทรงเสน่ห์ของเธอ ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าของเธอดูยั่วยวนและเย้ายวนมาก แดร์ริลต้องยอมรับจริง ๆ ว่าซูซานดูแลหุ่นของเธอเป็นอย่างดี เหมือนกับซาแมนธาแม่ยายของเขาเลย ซูซานอยู่ในวัยสามสิบ แต่เธอดูเหมือนเพิ่งจะอายุยี่สิบต้น ๆ หากเธอยืนอยู่ข้างกับซาร่าและเรเชลพวกเธอดูเหมือนพี่น้องกันมากกว่าจะเป็นแม่และลูกสาว

“น้าซูซาน” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้มงวยงง เกิดอะไรขึ้น? นี่มันดึกแล้วเธอมาที่นี่คนเดียวทำไม?

“ฉันขอเข้าไปได้ไหม?” ซูซานกล่าวถามอย่างสุภาพ เธอไม่รอให้แดร์ริลตอบคำถาม ขณะเธอเข้ามาในห้องและล็อคกลอนประตู