“แดร์ริล?” คลิฟฟอร์ดตะโกน เขาเก็บความแปลกใจไว้ไม่ได้

‘เกิดอะไรขึ้น? ทำไมแดร์ริลอยู่ที่นี่?’ เขาสงสัย

คลิฟฟอร์ดจำได้อย่างชัดเจนว่าแดร์ริลขี่จักยานไฟฟ้ามาที่งานเลี้ยงรุ่น นี่แดร์ริลมาที่นี่เพื่อร่วมงานฉลองด้วยเหรอ?

‘จริงสิ แดร์ริลมาที่นี่เพื่อช่วยเมียเขามอบของขวัญ!’ คลิฟฟอร์ดคิด

ลูกเขยบ้านคนอื่นที่ทั้งชีวิตต้องหวังพึ่งเมียเป็นอย่างเดียวที่แดร์ริลเหมาะสม

คลิฟฟอร์ดอดไม่ได้ที่จะต้องแอบมองลิลี่อยู่หลายรอบ

‘ช่างเป็นสาวที่งาม! รูปร่างของเธอไร้ที่ติและเซ็กซี่สุด ๆ! ใบหน้างดงามนั่นเทียบได้กับดาราเลย แดร์ริล หมอนี่มันโชคดีชะมัก ยังไงซะ ข่าวลือว่าไว้ หมอนี่ไม่เคยได้แตะต้องเมียตัวเองตลอดสามปีที่แต่งงาน ทุกคนในเมืองตงไห่รู้เรื่องนี้ ฮ่าฮ่า!’ คลิฟฟอร์ดคิด

“หัวหน้าห้องเก่า!” แดร์ริลยิ้มในขณะที่เขาเดินไปทักทายคลิฟฟอร์ด

“พวกคุณรู้จักกัน?” แด๊กซ์ถาม

แต่ก่อนที่แดร์ริลจะได้ตอบ คลิฟฟอร์ดก็หัวเราะ

“ทุกคนในเมืองตงไห่ต้องรู้จักลูกเขยที่ย้ายเข้าตระกูลลินดันผู้อื้อฉาวอยู่แล้ว” เขากล่าวอย่างดูถูก

มันเป็นความน่าอับอายที่ต้องเป็นเพื่อนร่วมห้องกับหมอนี่! ในที่หรูหรามีระดับแบบนี้ การสุงสิงกับหมอนี่คือความน่าอับอายขั้นสูงสุดของคลิฟฟอร์ด

แดร์ริลตกใจกับคำพูดของคลิฟฟอร์ด นี่หมอนี่ล่วงเกินเขา? พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมห้องมาหลายปี เกิดอะไรขึ้น?

ในตอนนั้น คนรอบ ๆ ก็ระเบิดหัวเราะออกมา

หลังจากสงสัยมานาน สรุปก็คือแดร์ริลเป็นแค่ลูกเขยตระกูลลินดัน

ลิลี่ไม่สบายและกล่าวกับแดร์ริลเบา ๆ “คนนี้เป็นใครน่ะ?”

แดร์ริลหัวเราะออกมาแล้วกล่าวอย่างผ่อนคลาย “เขาก็แค่ตัวตลก”

แดร์ริลไม่ทน เพื่อเห็นว่าคลิฟฟอร์ดไม่ไว้หน้าเขา

คลิฟฟอร์ดหัวเราะอย่างเย็นชา ‘ไอ้โง่แดร์ริลนี่! มันเป็นแค่ของเล่นผู้หญิง แล้วยังกล้ามาท้าทายฉัน!?’ เขาคิดกับตัวเอง

ในขณะเดียวกัน นายท่านชราแห่งแซนเดอร์สก็มองพวกเขาด้วยความสนใจ

หลานชายของเขาบอกว่าเขาได้สร้างสหายนามว่าแดร์ริล ต้องเป็นชายหนึ่มตรงหน้าเขาแน่

ซาอูลอดไม่ได้ที่จะต้องคิดถึงตัวเองสมัยยังหนุ่มเมื่อมองยังแดร์ริล

เขาเคยเป็นคนจนที่ถูกคนมากมายดูถูกเหยีดหยาม ยังไงก็ตาม หากมีคนมาทำให้เขาหมดความอดทน เขาก็จะสู้จนถึงที่สุด วันนี้เขาจะได้เห็นว่าแดร์ริลนั้นเป็นประเภทยอมคนหรือสู้กลับกันแน่ เขาอยากรู้ว่าแดร์ริลคนนี้เหมาะสมจะเป็นเพื่อนกับหลานชายของเขาหรือไม่

“แดร์ริล ระหว่างเราใครกันแน่ที่เป็นตัวตลก? ถ้าฉันเดาไม่ผิด แกต้องมาที่นี่เพื่อช่วยภรรยานายมอบของขวัญ? แกควรสำเหนียกตัวเองว่าที่มาอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะพวกลินดัน ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขา แกคงมีค่าน้อยกว่าขี้หมา แกไม่แม้แต่จะมีสิทธิ์พูดด้วยซ้ำ” คลิฟฟอร์ดกล่าว

“ในเมื่อนายพูดออกมาแบบนั้น ฉันเดาว่านายคงมาที่นี่เพื่อส่งของขวัญด้วยสิ?” แดร์ริลหัวเราะ

“ฉัน…” คลิฟฟอร์ดหน้าแดงเล็กน้อย แล้วตบที่หน้าอกของตัวเอง “แน่นอน! ฉันมาที่นี่แทนแม่บุญธรรมของฉัน แกรู้ไหมเธอเป็นใคร? ฉันกลัวว่าแกจะตกใจถ้าฉันบอกแกน่ะสิ”
‘แม่บุญธรรม? ฮ่าฮ่า! คลิฟฟอร์ดเป็นชายหนุ่มที่โตแล้ว แต่เขาก็ยังคุยโวเรื่องแม่บุญธรรมของเขา มากไปกว่านั้น เขายังมาที่นี่ในฐานะตัวแทนของคนอื่น แต่ยังกล้าทำตัวสูงส่งและยิ่งใหญ่นักหนา หมอนี่มันตลกซะจริง’ แดร์ริลคิด

“แล้ว แม่บุญธรรมของนายคือใครล่ะ? แนะนำให้ฉันฟังสิ กล้าไหม?” แดร์ริลถามอย่างเย้าหยอก

“แกคิดว่าแกมีค่าพอที่จะรู้ชื่อเธอเหรอ? ต่อให้ฉันบอกแก แกก็ไม่สามารถเข้าใกล้เธอได้ แกเหมาะแค่ทำงานคนใช้เท่านั้น” คลิฟฟอร์ดเย้ยหยัน

ในทันใดนั้น ทุกคนที่นั่งอยู่ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

เมื่อคลิฟฟอร์ดนำของขวัญมา ทุกคนจึงได้เห็นชื่อบนนั้น จริงด้วย แม่บุญธรรมของหมอนี่ไม่ใช่คนธรรมดา ในขณะเดียวกัน แดร์ริล ผู้ซึ่งเป็นแค่ลูกเขยบ้านคนอื่น ก็ยังดื้อด้านที่จะท้าทายคลิฟฟอร์ด

‘ช่างเป็นการกระทำที่โง่เง่า’ กลุ่มคนคิด

คนที่อยู่ต่ำกว่าควรเจียมเนื้อเจียมตัว เมื่อถูกดุด่า ก็ควรเก็บมันไว้

ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความภูมิใจ คลิฟฟอร์ดชี้ไปที่โต๊ะ “แกเห็นนั่นไหม? นั่นมาจากแม่บุญธรรมของฉัน”

บนโต๊ะนั้นคือชุดเครื่องปั้นที่งดงาม พวกมันเงางามและมีรูปแบบที่ซับซ้อน ใครก็ตามที่มองล้วนบอกได้ชัดเจนว่ามันไม่ได้มีราคาถูก ๆ

แดร์ริลเหลือบมองเครื่องปั้นพวกนั้น

เครื่องปั้นพวกนนี้เป็นของจริง และชุดหนึ่งอาจมีราคาอย่างน้อยหลายล้านเหรียญ ดูเหมือนแม่บุญธรรมของคลิฟฟอร์ดจะเป็นคนที่ทรงอำนาจจริง ๆ