คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 439
เอเวอลินสำรวมกิริยาของเธอและกล่าวกับเขาอย่างไม่สบสายตา “ได้โปรด ช่วยมอบกุญแจให้กับฉันได้หรือยัง?”

“แน่นอนที่สุด!” แดร์ริลหัวเราะ เขารู้สึกกระชุ่มกระชวย เอนตัวนอนไปบนเตียงและยิ้มไปที่เธอก่อนจะกล่าวต่อ “แต่อย่างแรกเธอต้องเรียกฉันว่าพี่ชายที่แสนดีก่อน”

“แกพูดว่าอะไรนะ?” สีหน้าท่าทางของเอเวอลินเปลี่ยนไปและดูเหมือนเธอกำลังจะสติหลุด

เธอจะไปเรียกเขาแบบนั้นได้ยังไง!?

“ไอ้สารเลว แกอยากตายรึไง?” เอเวอลินกล่าวขณะขบเคี้ยวฟันของเธอ

แดร์ริลไม่กล่าวคำใด ๆ ออกมาและยิ้มท่าทางภูมิใจในตัวเอง

เอเวอลินกำหมัด แต่เธอก็ยังไม่ได้แสดงความโกรธของเธอไปที่แดร์ริล เธอกัดริมฝีปากและอุทาน “พี่… พี่…”

เลือดขึ้นหน้าเอเวอลินก่อนที่เธอกล่าวจะจบคำ

‘ไอ้เวร!’ เอเวอลินด่าอยู่ในใจของเธอ เธอยอมจำนนและลำบากใจอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวน้ำเสียงอ่อนนุ่มที่สุด “พี่… พี่ชายที่แสนดี! พอใจรึยัง?”

แดร์ริลปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเบิกบานมากขึ้นหลังจากได้ยินเอเวอลินเรียกเขาแบบนั้น “เธอช่างเป็นน้องสาวที่แสนดี เอาล่ะ ทีนี้เรียกฉันว่า พี่ชายที่แสนดีที่สุด”

วันนี้ช่างเป็นวันที่วิเศษ และแดร์ริลไม่อยากจะปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป เขาวางแผนไว้ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว

อะไร?

เอเวอลินจ้องมองแดร์ริลด้วยความโกรธแค้น หัวใจของเธอพองโตและสั่นสะเทือนไปทั่วร่างกาย เธอดูเหมือนกำลังจะระเบิดออกมา

‘ได้คืบจะเอาศอก ไอ้เวรนี่!’

เอเวอลินรังเกียจแดร์ริลมากแต่เธอก็ยอมตะโกนออกมา “พี่ชายที่แสนดีที่สุด…”

แดร์ริลรู้สึกว่ามันยังโน้มน้าวเขาได้ไม่พอจากการกระทำของเอเวอลิน

ถึงแม้ว่าเอเวอลินจะเรียกแดร์ริลแบบนั้น เขาก็ยังรู้สึกถึงความโกรธของเธอ เขาเอนหลังลงไปในตำแหน่งที่สบาย ๆ และส่ายหัวของเขา จากนั้นกล่าว “ฉันยังไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ หรือว่าคราวนี้เธอเรียกฉันทั้งสองแบบเลยในทีเดียว?”

“แก…”

ร่างกายของเอเวอลินสั่นสะเทือนขณะที่เธอชี้แดร์ริลและตะคอก “แดร์ริล แกชักจะล้ำเส้นเกินไปแล้วนะ!”

‘ตอนแรกพี่ชายที่แสนดี จากนั้นพี่ชายที่แสนดีที่สุด ต่อไปฉันจะต้องเรียกเขาว่าที่รักไหม?’ เอเวอลินคิด

“ล้ำเส้น?”

แดร์ริลหัวเราะขณะมองเข้าไปในดวงตาของเอเวอลิน “ฉันคงไม่ล้ำเส้นมากเท่ากับที่เธอทำ เธอทำให้ฉันต้องล้างเท้าเธอต่อคนหลายคน ฉันเชื่อว่าฉันค่อนข้างอ่อนข้อกับเธอ เมื่อคิดว่ามีเพียงแค่เราสองคนอยู่ในห้องนี้”

สีหน้าของแดร์ริลไม่เปลี่ยนไป เขายักไหล่และกล่าวต่อ “มันขึ้นอยู่กับเธอ ว่าเธออยากจะพูดมันออกมารึเปล่า ฉันไม่บังคับเธอ”

เอเวอลินมึนงง โกรธ และสิ้นหวัง แต่ในที่สุดเธอก็ไม่ลดละและกล่าวนิ่มนวล “พี่ชายที่แสนดี… พี่ชายที่แสนดีที่สุด… นายพอใจรึยัง? เร็วเข้าเอากุญแจมาให้ฉัน!”

แดร์ริลรู้สึกอิ่มเอมและผ่อนคลายเสียววาบไปถึงกระดูก เอเวอลินกล่าวนอบน้อมกับเขาจริง ๆ

แดร์ริลรู้สึกดีใจอยู่สักพัก ก่อนจะพยักหน้าและยิ้ม “การที่ได้เห็นความจริงใจของเธอ เอาล่ะ ค่อยมาหาฉันวันพรุ่งนี้เช้า เราจะไปสถาบันหกวิถีด้วยกัน”

พรุ่งนี้?

เอเวอลินตกใจและจ้องมองเป็นฟืนเป็นไฟไปที่แดร์ริล “หมายความว่าไง? ทำไมต้องพรุ่งนี้?”

แดร์ริลมองไปที่เอเวอลินอย่างใจเย็นและยิ้ม “ทำไมเธอถึงมองฉันแบบนั้นล่ะ? อย่าลืมว่าคุณปู่ของเธอถูกขังไว้ในสถาบันหกวิถี เธอทั้งคู่คงจะไม่สามารถออกมาด้วยกันได้และทำได้เพียงแค่มองเขา ต่อให้ฉันมอบกุญแจให้กับเธอก็ตาม”

แดร์ริลบิดขี้เกียจและกล่าวต่อ “ฉะนั้นมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะให้กุญแจกับเธอในตอนนี้ มากับฉันวันพรุ่งนี้ และฉันจะพาคุณปู่ของเธอออกมา”

เฮ้อ…

เอเวอลินถอนหายใจยาว เธอรู้สึกเหมือนกับระเบิด และถูกทิ้งให้พูดไม่ออก “ทำไมนายไม่บอกให้เร็วกว่านี้?”

เอเวอลินคงไม่ยอมสร้างความบันเทิงใจให้แดร์ริลในวันนี้อย่างแน่นอนถ้าเธอรู้ก่อนหน้านี้!

ตอนแรกเธอต้องเข้าห้องน้ำกับเขาจากนั้นจะต้องเรียกเขาว่า พี่ชายที่แสนดีที่สุด…

แดร์ริลมีสีหน้าไร้ยางอายในขณะที่เขายักไหล่ก่อนจะกล่าว “ก็เธอไม่ได้ถาม เธอบุกเข้ามาและขอกุญแจ ยิ่งไปกว่านั้นเธอเป็นคนร้องขอเองด้วย ฉันไม่ได้บังคับให้เธอทำอะไรเลย”

“แก!”

เอเวอลินเลือดขึ้นหน้า เธอไม่สามารถโต้เถียงแดร์ริลได้ “ได้ ฉันจะฆ่าแก ถ้าแกทำล้อฉันเล่นอีกในวันพรุ่งนี้”

เอเวอลินถอนหายใจด้วยความโมโหก่อนจะกระทืบเท้าเดินออกไป และเธอก็ออกไปจากห้องในทันทีหลังกล่าวจบ

…

เช้าวันต่อมา