คุณย่าลินดันดูท่าทางอับอายอย่างมาก

“แม่ หยุดเถอะ…” ลิลี่ขอร้องเสียงแผ่ว

ลิลี่กล่าวต่อ “คุณย่าคะ คุณย่าอยากให้หนูช่วยอะไร?”

คุณย่าลินดันและวิลเลียมมองหน้ากัน “ลิลี่ หากหลานมอบเงินเพื่อช่วยธุรกิจของตระกูลให้ผ่านพ้นความยากลำบากครั้งนี้ไปได้ พวกเราจะซาบซึ้งมาก” เธอยิ้ม

วิลเลียมเสริม “แน่นอน เราจะมอบหุ้นบางส่วนให้เธอด้วย”

ลิลี่ยังคงนิ่งเงียบและจมอยู่ในภวังค์ของเธอ

ซาแมนธาเริ่มการดูหมิ่นของเธออีกครั้ง “พวกคนหน้าไม่อาย! ลืมไปแล้วเหรอว่าหุ้นบางส่วนนั่นมันเป็นของเธอ? พวกคุณขโมยมันไปจากเธอ แล้วตอนนี้พอพวกคุณเงินหมด พวกคุณก็วิ่งกลับมาหาเรา”

“แม่ หยุดนะ!” ลิลี่ตวาด เธอเหลือบมองคุณย่าลินดันแล้วตกลง “ก็ได้ หนูจะยอมรับข้อตกลงของคุณย่า”

เธอยังมีเงินเป็นสิบ ๆ ล้านอยู่กับตัว หากเธอยังเก็บไว้นานกว่านี้ มันจะต้องหมดจากอาการติดพนันของซาแมนธาแน่ เธอยอมเสียเงินแลกเปลี่ยนกับหุ้นบางส่วนยังดีเสียกว่า อย่างไรก็ตาม เธอตั้งใจแล้วว่าจะไม่ถูกอีกฝ่ายหลอกเอาในครั้งนี้

คุณย่าลินดันยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า “ยอดยเยี่ยม! ย่ารู้ว่าหลานไม่ใช่คนโหดร้าย เพราะยังไงเสียเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ! เราจะแลกเปลี่ยนหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นกับเงินสามสิบล้าน!”

“ก็ได้ค่ะ” ลิลี่พยักหน้า

คุณย่าลินดันได้สิ่งที่เธอต้องการแล้ว ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้นแล้วกล่าว “ในเมื่อคืนนี้มีงานเทศกาลไหว้พระจันทร์ ทำไมพวกเธอทั้งสองไม่ไปร่วมทานมื้อค่ำกับพวกเราลินดันล่ะ?”

ลิลี่หัวเราะแล้วส่ายหัว “คุณย่าคะ หนูไปร่วมด้วยไม่ได้ หนูตกลงไปชอปปิ้งที่ถนนแอตแลนติกกับเพื่อนสนิทแล้วค่ะ”

คุณย่าลินดันชะงัก แต่เธอก็ตอบสนองด้วยการพยักหน้าและยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร!”

หลังจากพวกเธอจากไป ซาแมนธาก็โพล่งใส่ลิลี่ด้วยความกระวนกระวาย “นี่แกมันใสซื่อขนาดไหนกันหา? ทำไมแกยังเชื่อคนพวกนั้นอยู่อีก? ลืมแล้วเหรอว่าคนพวกนั้นเป็นคนเตะเราออกมาน่ะ?”

เมื่อไหร่ลูกสาวของเธอจะโตเสียที?

“แม่ หนูตัดสินใจแล้ว” ลิลี่ยืนยัน

เธอเปลี่ยนชุดแล้วเดินทางไปที่ถนนแอตแลนติกกับเจด

ถนนแอตแลนติกเป็นถนนย่านธุรกิจที่ยาวที่สุดของเมืองตงไห่ ทุก ๆ เทศกาลไหว้พระจันทร์ ท้องถนนก็จะแน่นไปด้วยผู้คน ทั่วทั้งเมืองจะมารวมกันอยู่ที่นี่
คนเกือบครึ่งเมืองเติมเต็มถนนสายนี้ มีร้านแผงลอยที่ขายของมากมายหลายร้าน ลิลี่คล้องแขนเจดและเฟบี้เดินไปบนถนน พวกเธอสนุกสนาน—ซื้ออาหารและดื่มกินพร้อมถ่ายรูป บรรยากาศที่นี่งดงาม ลิลี่อดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงว่าตอนนี้แดร์ริลจะทำอะไรอยู่

ณ ห้องใต้ดินแห่งห้องสมุดของสถาบันหกวิถี แดร์ริลรู้สึกเวียนหัว ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เปิดกว้าง เขารู้สึกถึงพลังของรังสีอันแข็งแกร่งที่เอ่อล้นออกมาจากร่างกาย

เขากลายเป็นปรมาจารย์อาวุโสขั้นที่สองแล้ว!

แดร์ริลถอนหายใจออกมายาวเหยียด คัมภีร์พลังพิสุทธิ์นี้ทรงพลังจริง ๆ —มันเป็นวิชาสำนักเส้าหลินของจริง!

เขาได้บรรลุวิชาและทะลวงระดับ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ พลังภายในของเขาบัดนี้บริสุทธิ์กว่าที่เคยเป็นมา! เขามั่นใจว่าเขาจะสามารถจัดการผู้บ่มเพาะคนอื่นในระดับเดียวกันโดยไม่จำเป็นต้องใช้มังกรนพเก้าทะยานฟ้าออกมา

เขาออกจากห้องสมุดแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเขาพบว่ามันไม่มีใครหลงเหลืออยู่ในสถาบันแล้ว จากนั้น เขาก็พบว่าวันนี้เป็นวันเทศกาลไหว้พระจันทร์ มันเป็นวันหยุดเรียน

มือถือของเขาสั่นไม่หยุด ใครกัน? เขาตรวจดูมือถือแล้วยิ้มออกมา

คนมากมายได้อวยพนให้เขามีช่วงเทศกาลไหว้พระจันทร์ที่สุขสันต์ ข้อความที่โดดเด่นนั้นเป็นของพอล เจมส์ แห่งดราก้อน เทค มีความว่า ‘แดร์ริล สุขสันต์วันไหว้พระจันทร์! หากคุณอยากไปที่ถนนแอตแลนติก ได้โปรดบอกผม ผมดูแลถนนเส้นนั้น ดังนั้นผมจึงสามารถพาคุณไปด้วยเฮลิคอปเตอร์ได้’