แดร์ริลไม่เคยถ่ายรูปโมนิก้าเอาไว้เลย

วิธีเดียวที่จะตามหาโมนิก้าได้ก็คือ การจ้างจิตรกรมาวาดภาพเหมือนของเธอ

ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว!

เจดหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและโทรออกทันที

เธอเป็นผู้จัดการทั่วไปของวินดันกรุ๊ปและเธอก็มีชื่อเสียงมากในเมืองตงไห่ ภายในเวลาเพียงไม่ถึงชั่วโมงจิตรกรก็มาถึงที่สำนักงานแล้ว

จิตรกรเริ่มวาดภาพตามคำอธิบายของแดร์ริลและปรับแต่งภาพให้เสร็จสมบูรณ์

ภาพวาดนั้นดูเหมือนโมนิก้ามาก

หลังจากที่เขาได้รับภาพวาดแล้ว แดร์ริลก็ออกจากอสังหาริมทรัพย์เกรทเวสไปทันที

เขาถ่ายรูปภาพวาดแล้วส่งไปยังสี่แฝดดิกสัน เพื่อที่พวกเขาจะได้นำเหล่าทัพจากสำนักประตูสุราลัยให้ออกตามหานายหญิงแห่งนิกาย แดร์ริลสั่งไม่ให้พวกเขาเปิดเผยตัวตน พวกเขาจะต้องดำเนินการไปอย่างเงียบ ๆ เพราะโมนิก้าคือนายหญิงแห่งนิกาย

พวกเขาไม่ต้องการให้นิกายจ้าวสวรรค์รับรู้

เมื่อเขามอบหมายคำสั่งแล้ว เขาก็นำภาพวาดและมุ่งหน้าไปยังถนนที่พลุกพล่านที่สุดของเมืองตงไห่

เขาต้องการแสดงภาพวาดให้ทุกคนที่เดินผ่านไปมา เผื่อว่าพวกเขาอาจจะเคยพบเธอ

แม้ว่าจะฟังดูโง่เขลา แต่มันก็เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด

นายหญิงแห่งนิกายเป็นผู้หญิงที่งดงาม ใครก็ตามที่ได้พบเธอจะต้องจำเธอได้อย่างแน่นอน

ในช่วงนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงและอากาศก็เริ่มเย็น แดร์ริลยืนอยู่บนถนนและแสดงภาพวาดให้ผู้คนที่ผ่านไปมาดู

ผ่านไปสองสามชั่วโมงแล้ว แดร์ริลยังคงแสดงภาพวาดให้ผู้คนนับไม่ถ้วนดู ขาของเขาเริ่มชา เขายังไม่เจอใครที่เคยพบหรือจำเธอได้

พระอาทิตย์ตกดิน แดร์ริลยืนอยู่บนถนนด้วยความสิ้นหวัง เขามีของกินอยู่ในมือแต่เขาอารมณ์เสียและรู้สึกเสียใจ

เขาไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลยทั้งวัน เขาไม่มีอารมณ์จะกินอะไรเลยจริง ๆ

เมืองตงไห่เป็นเมืองใหญ่ มีความเป็นไปได้น้อยมากที่เขาจะสามารถตามหานายหญิงแห่งนิกายพบ

นายหญิงแห่งนิกายมาจากเกาะสราญรมณ์ เธอยังใหม่กับเมืองตงไห่ เธอไม่มีใครให้พึ่งพาและตอนนี้เธอก็กำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่ เขาคงจะเสียใจมากถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

แดร์ริลยังคงเป็นกังวล เขาโยนของกินทิ้งและเริ่มค้นหาเธอต่อไปโดยถือภาพวาดไว้ในมือและแสดงให้ผู้คนดูอีกครั้ง

ท้องฟ้าเริ่มมืดมิด ผู้คนเริ่มจางหาย มีเพียงเยาวชนไม่กี่กลุ่มที่เดินเตร่อยู่บนถนน

ไม่ไกลนัก มีกลุ่มเยาวชนเดินผ่านมา บางคนกำลังสูบบุหรี่ บางคนมีรอยสักทั่วร่างกายและมีผมสีโดดเด่น ในขณะที่บางคนใส่ต่างหู พวกเขาดูไร้สาระ แดร์ริลตั้งใจว่าจะไม่แสดงภาพวาดให้พวกเขาดู แต่เขาก็เดินเข้าไปและแสดงภาพวาด แดร์ริลถามพวกเขาว่าพวกเขาเคยเห็นผู้หญิงในภาพวาดนี้หรือเปล่า

เขายื่นภาพวาดออกมาในขณะที่เขาพูดกับคนเหล่านั้น

แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าคนเหล่านี้จะเคยพบเธอ

แต่แล้วเมื่อพวกเขาเห็นภาพวาดนี้ พวกเขาก็มองหน้ากันและหัวเราะออกมา

“เธอเป็นพนักงานสาวเสิร์ฟคนใหม่ของสวนซ่อนเร้นใช่ไหม?”

พวกเขาหัวเราะ

อะไรนะ?!

พวกเขาเคยเห็นเธอ?!

แดร์ริลรู้สึกมีความหวังและรีบถามต่อ “สวนซ่อนเร้น? มันอยู่ที่ไหน?”

ชายหนุ่มผมสีบลอนด์คนหนึ่งตอบว่า “สหาย ถามถูกคนแล้ว เราเป็นลูกค้าประจำที่สวนซ่อนเร้น มันคือบาร์แห่งใหม่ที่อยู่ใกล้ ๆ กับศูนย์การค้ามิลเลนเนียม บรรยากาศค่อนข้างยอดเยี่ยมเลยแหละ”

พวกเขามองไปที่ภาพวาดอีกครั้งและพูดต่อไป “ผู้หญิงในภาพนี้เป็นพนักงานสาวเสิร์ฟที่สวยที่สุดของที่นั่น เธอเซ็กซี่มากและเธอก็กลายเป็นพนักงานเสิร์ฟชั้นยอดได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน คนรวยและคนดังส่วนใหญ่จะไปที่นั่นและขอให้เธอบริการพวกเขา”

ชายหนุ่มผมสีบลอนด์มองดูแดร์ริลและพูดว่า “พี่ชาย คุณก็อยากได้รับการบริการจากเธอด้วยสินะ คุณมีรสนิยมที่ดีจริง ๆ!”

อะไรนะ?!

จิตใจของแดร์ริลล่องลอย