คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 488
ซูซานมุ่งหน้าเข้าไปนั่งอยู่บนเตียง เธอมองไปที่แดร์ริลและถาม “แดร์ริล นายดูอ่อนแอมากในตอนที่เพิ่งออกมาจากป่า นายรู้สึกยังไงบ้างตอนนี้?”

แดร์ริลนั้นตกตะลึง ถ้าซูซานถ่อมาถึงที่นี้เพื่อถามไถ่เขา ทำไมเธอถึงต้องล็อคประตู?

“ผมรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากอาหารมื้อใหญ่” แดร์ริลขบขัน

ซูซานพยักหน้าและยิ้ม “นั่นค่อยโล่งใจหน่อย”

พวกเขามองหน้ากันชั่วครู่หนึ่งและนั่งด้วยกันในความเงียบสงัด แดร์ริลทนต่อไปอีกไม่ไหว เขาหัวเราะอักอ่วนและถาม “น้าซูซาน มีอะไรให้ผมช่วยคุณหรือเปล่า?”

ซูซานกัดริมฝีปากของเธอ เธอมาที่นี่ก็เพื่อเรเชล หากแดร์ริลเผยแพร่ข่าวว่าเรเชลเป็นคนหลอกให้เขาเข้าไปในป่าได้อย่างไร เธอจะต้องถูกพ่อกระทืบตายแน่นอน เธอจำเป็นต้องหยุดเขาไม่ว่าอะไรจะอย่างไรก็ตาม

เธอกัดฟันและเทน้ำชาใส่ถ้วยให้แดร์ริล เธอเดินไปหาเขาและยื่นมอบถ้วยให้กับเขา “แดร์ริล นี่ ดื่มนำ้ชาก่อน”

อะไร?

แดร์ริลนั้นรู้สึกไม่ทันตั้งตัวเล็กน้อย เขามองไปที่เธอในความฉงนสับสนและถาม “น้าซูซาน มีเรื่องสำคัญอะไรงั้นเหรอ?”

ซูซานยืนห่างจากเขาเพียงไม่กี่เมตร เขาแม้กระทั่งได้กลิ่นน้ำหอมของเธอ

ซูซานหลบสายตาและพึมพัม “แดร์ริล ฉันมีเรื่องอยากจะรบกวนนาย”

“เรื่องอะไรครับ?” แดร์ริลถาม

ซูซานนิ่งเงียไปสักพักก่อนจะค่อย ๆ กล่าว “นายอย่าไปบอกพ่อทูนหัวได้ไหมว่าเรเชลเป็นคนหลอกให้นายเข้าไปในป่าลูกท้อเบ่งบาน?”

เรื่องนี้เอง! แดร์ริลกำข้อมือแน่นหน้าเขียวอย่างสิ้นเชิง

“ไม่!” แดร์ริลกล่าวหนักแน่น เขาไม่จำเป็นต้องไตร่ตรอง

“แก!” ซูซานกระทืบเท้า เธอเบานำ้เสียงลงในทันที “แดร์ริล ได้โปรดฉันขอร้องนาย”

ย้อนกลับไปที่เมืองตงไห่แม่ชีแห่งโชคชะตาจับตระกูลแซนเดอร์สไว้ในคฤหาสน์ตระกูลดาร์บี้ แด๊กซ์, แนนซี่และซาอูลถูกมัดไว้กับเสาไม้ในสวนหลังบ้าน พวกเขาอ่อนแอและตัวเปียกโชกไปด้วยเลือด

ผู้ติดตามสาวกของสำนักง้อไบ๊เป็นสิบ ๆ คนยืนห้อมล้อมพวกเขาและกรอกสายตาไปที่พวกเขาอย่างเย็นชา

จีน แซนเดอร์หนึ่งในสาวกของแม่ชีแห่งโชคชะตา เดินไปหาแด๊กซ์ ด้วยแส้ในมือของเธอ “บอกเรามา แกมีความสัมพันธ์อะไรกับนิกายตำหนักอมตะ?” เธอกำลังสอบสวน “ทำไมแดร์ริลถึงปล่อยตัวราชสีห์ทองคำไป?”

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาผู้ติดตามสำนักง้อไบ๊ ได้พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้แด๊กซ์สารภาพผิด อย่างไรก็ตาม เขายังคงยืนกรานว่าเขาไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับนิกายตำหนักอมตะ แม่ชีแห่งโชคชะตานั้นมีธุระอื่นที่จำเป็นต้องไปดูแลก่อนที่เธอจะจากไปเธอสั่งให้จีนซักไซ้แด๊กซ์

แด็กซ์ยิ้มเยาะ เขาถ่มถุยเลือดออกมาขณะกล่าว “ฉันบอกแกหลายครั้งแล้วว่าแดร์ริลกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนิกายตำหนักอมตะ! แกไม่เข้าใจห่าอะไรเลยรึไง”

“สำนักง้อไบ๊ถือว่าเป็นสำนักที่เที่ยงธรรมที่สุด พวกแกลักพาตัวชาวบ้านโดยที่ไม่รู้ความจริงได้ยังไง? ตอนนี้แกมาบังคับเราให้ยอมรับในสิ่งที่เราไม่ได้ทำ แกไม่คิดเหรอว่าจะกลายเป็นตัวตลกถ้าเรื่องนี้เล็ดลอดออกไป?”

เพียะ!

จีนฟาดแด๊กซ์ แส้เปื้อนเลือดของเขา แด็กซ์กัดฟันแต่ไม่ได้กรีดร้องกับความปวดแสบปวดร้อน

มันเจ็บปวดรวดร้าวอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขารู้สึกหงุดหงิดและถูกเหยียดหยาม เขาปกครองเหนือเมืองตงไห่ เขากลับถูกกระทำให้อับอายขายขี้หน้าแบบนี้ได้อย่างไร? เขารู้สึกเคียดแค้นเมื่อมองดูหญิงสาวแห่งสำนักง้อไบ๊คนนี้

จีนคำราม “แกกล้าปฏิเสธได้ยังไง? แกกับแดร์ริลต้องมีความเกี่ยวข้องกับพวกมันอย่างแน่นอน!” การเย้ยหยันอย่างเยือกเย็นแสดงอยู่บนใบหน้าที่สวยงามของจีน เมื่อเธอพูดจบเธอก็ฟาดแด๊กซ์อีกครั้ง