“ทุกคนได้โปรดหยุดก่อน ขอผมกล่าวอะไรหน่อย” เสียงเคร่งขรึมดังก้องอยู่ในอากาศ

คิงส์ตันลุกขึ้นยืน ร่างกายของเขาสั่นสะเทือนในความโกรธขณะเขาตะคอกแดร์ริล “แดร์ริล แกมาทำอะไรที่นี่? ลูกสาวของฉันกำลังจะแต่งงาน แล้วมันจะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับแก? ไสหัวไป!”

คิงส์ตันเกรี้ยวกราดเมื่อเห็นแดร์ริล เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาเห็นเขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพที่เขาผูกเชือกมัดผู้หญิงสามคนไว้ โดยหนึ่งในนั้นคือลูกสาวของเขา!

ในตอนแรก คิงส์ตันคิดว่าในที่สุดลูกสาวของเขาก็ถอดใจลืมแดร์ริลได้ และตัดสินใจแต่งงานกับเจเรมี่ ใครจะไปคิดว่าเหตุผลหลักที่ลูกสาวของเขาแต่งงานกับเจเรมี่ก็เพื่อช่วยชีวิตแดร์ริล

“คุณลุงยัง!” แดร์ริลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินหน้าไปหาเขา “ตราบใดที่ผมยังอยู่ที่นี่ในวันนี้ ผมจะไม่อนุญาตให้อีวอนแต่งงานกับเจเรมี่! ทุกคนรู้ดีว่าเจเรมี่เป็นคนยังไง เขามันไม่เอาถ่านและไม่เคยทำอะไรเลย เขาจะดีพอสำหรับอีวอนได้ยังไง?”

“หุบปาก!” ทิโมธี เย้ยขึ้นมาขณะที่เขาไม่สามารถจะอดกลั้นได้อีกต่อไปแล้ว การมองดูลูกชายของเขาถูกหยามเหยียดในที่สาธารณะ “ใครกันแน่ที่ไร้ค่าไม่เอาถ่านที่ทั้งวันนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรเลย? ไอ้เด็กไม่สนโลกอย่างแกตั้งใจจะมาที่นี่เพื่อสร้างเรื่องงั้นเหรอ? แกไม่นึกถึงตระกูลแลงลีย์เลยใช่ไหม? อย่างไรก็ตาม ฉันจะให้โอกาสแก ตราบใดที่แกปล่อยตัวอีวอนไป แกจะออกไปได้ และฉันจะไม่ไล่ล่าแก”

นี่มันควรจะเป็นโอกาสฤกษ์งามยามดี และมีแขกจำนวนมากอยู่รอบ ๆ มันคงจะกลายเป็นเรื่องตลกถ้าพวกเขาทะเลาะกัน

อย่างไรก็ตาม แดร์ริลยังคงสุขุม เพียงแต่ยิ้มเยาะอย่างเย็นชา

ในระหว่างนั้น ท่านรองหัวหน้าสถาบันหกวิถี เกรแฮม พอตเตอร์ ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปเขาลุกขึ้นยืนในทันที “แดร์ริล วันนี้มันเป็นโอกาสอันมงคล มันผิดที่นายมาสร้างเรื่องสร้างราวที่นี่ ออกไปเดี๋ยวนี้”

แม้ว่านักเรียนคนนี้จะมีพรสวรรค์ในการบ่มเพาะมาก แต่พฤติกรรมในตอนนี้ของเขานั้นทั้งหยาบคายและเหี้ยมเกินไป แม้แต่แขกอย่างมาสเตอร์รี้ดและมาสเตอร์ลีโอนาร์ดก็พยักหน้าเห็นด้วย

ในอีกด้านหนึ่งเคนท์ ฮูห์ และพรรคพวกของเขาไม่สามารถจะทนได้อีกต่อไป พวกเขายืนบนเก้าอี้และทำหน้าบูดบึ้งใส่แดร์ริล

“แกไม่ละอายใจบ้างเหรอ ไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่น?”

“ถูกต้อง นี่มันมากเกินไป!”

ฝูงชนล้อเลียน และดูถูกถากถางแดร์ริล อย่างไรก็ตาม เขาจับข้อมือของอีวอนไว้แน่นและไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเธอไป ถ้าเขาปล่อยให้เธอแต่งงานกับเจเรมี่ในวันนี้ เขาจะเสียใจไปตลอดชีวิต

ในระหว่างนั้น ลิลี่ก็นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยนิ้วของเธอไขว้กันแน่น ใบหน้าอันบอบบางของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและกระวนกระวาย แน่นอนที่เธอไม่คิดว่าอีวอนควรแต่งงานกับชายคนนี้ ถึงอย่างไรเจเรมี่ก็ไม่ใช่คนที่เธอควรใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วย ถ้ามีคนอื่นมาทำให้พิธีวิวาห์ของพวกเขายุ่งเหยิงอลเวง ลิลี่เองก็คงจะมีความสุข แต่มันกลับเป็นสามีของเธอ! ลิลี่รู้สึกสับสนอย่างยิ่งและไม่รู้ว่าจะแสดงออกอย่างไร

เมื่อมองเห็นความตึงเครียดในห้องโถง ฝ่ามือของอีวอนก็เหงื่อออก เธอขบริมฝีปากและกล่าวเบา ๆ “แดร์ริล ทำไมนายถึงไม่ปล่อยให้มันเป็นไป?”

“ไม่มีทาง” แดร์ริลประกาศกร้าวอย่างไม่ลังเล

ทันใดนั้น แม่ชีแห่งโชคชะตาก็ลุกขึ้นยืน หลังจากอดกลั้นความโกรธของเธออยู่สักพักหนึ่ง เธอสะบัดปัดข้อมือแล้วเย้ยหยัน “สารเลว! แกกล้าเข้ามาและมาสร้างเรื่องได้ยังไง? ไอ้ชั่วอย่างแกไม่สมควรแม้กระทั่งจะมีชีวิต” เธอเว้นจังหวะก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องโถงขณะเสียงของเธอดังก้องกังวาล “ในตอนนี้ฉันเพิ่งจะได้รับแจ้งข่าวมาว่า แดร์ริลได้ปล่อยตัวไซออน เฟเธอร์สโตน ราชสีห์ทองคำแห่งนิกายตำหนักอมตะหนีไป และตอนนี้เขาก็กลับไปที่ฮอลล์นิกายแล้ว!”

ทั้งหกสำนักหลักที่รายล้อมเธอ และบรรดาสาวกระดับสูงต่างพากันตกใจและโกรธเคือง พวกเขากรอกตามองไปที่แดร์ริล เขาถูกมอบสิทธิให้เป็นคนกำจัดราชสีห์ทองคำ แต่เขากลับปล่อยตัวไป

ราชสีห์ทองคำนั้นแทบจะเป็นเหมือนอสูรกาย! การปล่อยตัวเขาไปก็เหมือนปล่อยให้ฆาตกรกลับลงไปท้องถนน! แดร์ริลนั้นเป็นคนสารเลวอย่างแท้จริง

“ไม่ใช่แค่นั้น” แม่ชีแห่งโชคชะตาเย้ย “ไอ้เวรนี่ทำร้ายน้องสะใภ้ของเขา และฆ่าคุณปู่ของเขา! และตอนนี้เขายังติดสินบนผู้อาวุโสแห่งนิกายตำหนักอมตะ? มีอะไรที่จะต้องพูดถึงไอ้สารเลวนี่อีก”

ทันใดนั้น บรรดาบุคคลระดับสูงทั้งหมดของหกสำนักหลักต่างลุกขึ้นยืนและจ้องเขม็งไปที่แดร์ริล