คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 530
อีเว็ตต์ยิ้มเมื่อเธอเห็นดาบกลืนโลหิต เธอหลับตาแล้วกล่าว “แดร์ริล นายอยากรู้ว่าฉันเป็นใครใช่ไหม? ฉันจะไม่มีวันบอกนาย ฆ่าฉันก็ได้ถ้านายต้องการ แต่ถ้านายฆ่าฉันตายนายก็จะไม่มีวันล่วงรู้ถึงภูมิหลังของฉัน และคนของฉันจะตามไปไล่ฆ่านาย”

แดร์ริลขบริมฝีปากของเขา เขานั้นงวยงงเห็นได้ชัดว่าเธอพยายามที่จะทำให้มันเป็นเรื่องยาก

“ฆ่าฉัน ไม่อย่างนั้นก็ปล่อยตัวฉันไป อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา” อีเว็ตต์ลืมตาขึ้นมาและฉีกยิ้ม

แดร์ริลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วยิ้มให้เธอ “ฉันจะไม่ฆ่าเธอ แต่ฉันจะทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่อยากจะเกิดมา”

แดร์ริลถอดเสื้อของเขาออกแล้วฉีกเป็นเส้น ๆ จากนั้นเขาก็ทำเชือกจากริ้วผ้าเหล่านั้นเขาแบกตัวอีเว็ตต์ขึ้นและมัดเธอไว้แน่นหนาบนต้นไม้

“แดร์ริล นี่แกจะทำอะไร” อีเว็ตต์ตะคอกอย่างเดือดดาล

แดร์ริลไม่สนใจเธอ เขายกมือขึ้นและอีเว็ตต์ก็สัมผัสได้ถึงพลังอันเข้มข้น จากนั้นต้นไม้ที่อยู่ทั้งสองข้างก็แตกเป็นเสี่ยง

อีเว็ตต์ตะโกน “แกทำอะไร แกไม่กล้าที่จะฆ่าฉัน แกเลยเอาความโกรธไปลงกับต้นไม้งั้นเหรอ?” เขาเสียสติไปแล้วหรือไง?

แดร์ริลไม่ได้กล่าวอะไรสักคำ เขายกมือขึ้นอีกครั้งและต้นไม้อีกสองสามต้นก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ

ทันใดนั้น อีเว็ตต์ก็รู้สึกคันยุบยิบและร้อนผ่าวไปทั้งตัว เธอทั้งคันทั้งร้อน!

“แดร์ริลนี่แกทำอะไรกับฉัน?” อีเว็ตต์ตะคอก

แดร์ริลฉีกยิ้มให้เธอ “ฉันได้ปรับเปลี่ยนกับดักของเธอเล็กน้อย นี่คือกับดักพลังหกทิศ ฉะนั้นมันสามารถเหนี่ยวนำความร้อนจากพื้นดินไปหาผู้คนได้ ใครที่โดนเข้าไปก็จะรู้สึกคันและปวดแสบปวดร้อนเป็นอย่างมาก”

“อย่ามาหลอกให้ฉันกลัว!” อีเว็ตต์เริ่มวิตกกังวล แต่เธอก็ยังไม่ยอมจำนน “ฉันไม่เชื่อนาย นายคิดว่ากับดักพลังหกทิศจะสามารถแก้ไขเพิ่มเติมได้อย่างนั้นเหรอ? อย่ามาอำฉันเล่น”

เมื่อรัฐมนตรีสอนวิชาค่ายกลกับดักพลังหกทิศให้กับเธอ เขาไม่เคยพูดถึงการปรับเปลี่ยนตัดแต่งใด ๆ ที่สามารถจะเป็นไปได้เลย แถมเขายังไม่ได้พูดถึงอะไรเกี่ยวกับอาการคันยุบยิบ!

แดร์ริลยิ้มและมองไปที่เธอ เขาไม่ได้กล่าวอะไรเขาเพียงแค่เฝ้ารอ

ในเวลานั้น คลื่นความร้อนก็เหนี่ยวนำไหลเวียนวนไปทั่วป่าก่อนที่มันจะเข้ามาห้อมล้อมรอบอีเว็ตต์ ร่างกายของเธอเริ่มคันยุบยิบอีกครั้ง!

อีเว็ตต์เริ่มหัวเราะขบขัน

เธอรู้สึกราวกับว่ามีหลายคนเข้ามารุมจั๊กจี้เธอพร้อม ๆ กัน และนั่นก็ทำให้เธอหัวเราะลั่นออกมา

“มันคันมาก แดร์ริล หยุด! หยุดมันเดี๋ยวนี้!” อีเว็ตต์ไม่สามรถอดทนกับคลื่นความร้อนและอาการคันไปทั่วร่างกายของเธอได้ เธอรู้สึกราวกับว่าทุก ๆ อนูของผิวหนังของเธอคันยุบยิบเกินบรรยาย!

“แดร์ริล แกได้ยินฉันไหม หยุดมันเดี๋ยวนี้!” อีเว็ตต์เริ่มกระทืบเท้าของเธอซ้ำ ๆ และเธอก็ยังหยุดขำไม่ได้อีกด้วย

แดร์ริลยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอ เพื่อที่เขาจะได้เห็นว่าเธอน่าอนาถใจแค่ไหน “เอาไง? เธอพร้อมจะคุยรึยัง? ทำไมเธอถึงปลอมตัวเป็นฉัน?”