คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 563
”แถมเขายังดูหล่อเกินไปอีกด้วย!”

อย่างไรก็ตามมีบางคนจากผู้ชมจดจำแดร์ริลได้

“นั่นมันไม่ใช่ไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นหรอกเหรอ?”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขามีลูกสาว?” ฝูงชนตะโกนขึ้นมา

ในไม่ช้าคำถามครหาก็หมดสิ้นเสียงไปจากฝูงชน ท้ายที่สุดอย่างไรมันก็มีคนเป็นหลายหมื่นคน มันคือฝูงชนที่จอแจ

แองเจลล่าไม่สามารถที่จะได้ยินเสียงตะโกนของฝูงชน ขณะเธอสวมกอดเอเวอลีน

จิตใจของเอเวอลีนว่างเปล่าเมื่อศิลปินในดวงใจของเธอสวมกอดเธอ ทันใดนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นดีใจลิงโลด

แองเจลล่ามองไปที่เอเวอลีนและกล่าว “หนูน้อย ฉันเห็นว่าพ่อของหนูรักหนูมาก ความปรารถนาทั้งหมดของเขาก็เพื่อตัวหนูเอง ทำไมหนูไม่ไปกอดเขาด้วยล่ะ?”

‘อะไร? เธอต้องการให้ฉันกอดไอ้ตูดหมึกนี่ด้วยงั้นเหรอ?’ เอเวอลีนคิด

เธอสั่นสะท้านอย่างขัดใจ อย่างไรก็ตามเธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าฝูงชนจำนวนมาก ถ้าเธอไม่สวมกอดแดร์ริล ศิลปินในดวงใจของเธอคงจะผิดหวังและมันคงจะเป็นเรื่องที่กระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก

ในขณะนั้นเอเวอลีนกัดริมฝีปากจนเแทบจะเลือดออก เธอกอดแดร์ริลอย่างรวดเร็วและรีบปล่อยอย่างช่วยไม่ได้

แดร์ริลรู้สึกบันเทิงใจที่เอเวอลีนนั้นถูกสถานการณ์บังคับให้สวมกอดเขา

“ลูกสาวที่แสนดีของฉัน ความปรารถนาของหนูสำเร็จแล้ว เราลงไปกันเถอะ” แดร์ริลรบเร้าและฉีกยิ้มให้เธอ

เอเวลีนกรอกสายตามองเขาก่อนที่จะหันไปยิ้มให้แองเจลล่าขณะพวกเขาเดินลงจากเวที

คอนเสิร์ตดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด แต่ฝูงชนต่างไม่เต็มใจที่จะจากไป แองเจลลาเองเมื่อเห็นความคลั่งไคล้ของฝูงชน เธอก็ไม่เต็มใจที่จะจบคอนเสิร์ตเช่นกัน เธอมีเพลงส่งท้ายอีกสองสามบทเพลงและขับร้องร่วมกับฝูงชนก่อนที่มันจะจบลงจริง ๆ ฝูงชนยังคงอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานก่อนจะจากไปอย่างไม่สมัครใจ

แดร์ริลเดินจับมือกับลิลี่พากันออกไป เอเวอลีนรีบวิ่งเข้ามาและเตะแดร์ริลเข้าไปที่บั้นท้ายของเขา เกือบจะทำให้เขาหัวคะมำ

“ลูกสาวที่แสนดีของฉัน ทำไมหนูถึงเตะพ่อได้ลงคอ?” เขากล่าวอย่างอารมณ์เสีย

เอเวอลินยังคงเป็นใบ้อยู่ เธอกรอกตามองแดร์ริลและเดินออกไป เซอซีรู้สึกโกรธเคืองแต่เธอกลับรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องน่าขัน

“แดร์ริล นายทำให้เอเวอลีนโกรธ ฉันจะต้องไปปลอบเธอ พวกนายสองคนก็ไปสนุกกันต่อเถอะ” เซอซีกล่าวกับแดร์ริลและลิลี่ ก่อนที่เธอจะวิ่งตามเอเวอลีนไป ภายในชั่วพริบตาพวกเธอก็หายไปในฝูงชน

ลิลี่กอดแดร์ริลและบ่น “สามีที่รัก เอเวอลีนก็เป็นแค่เด็กน้อย คุณไปรังแกเธอแบบนั้นได้ยังไง?”

‘รังแกเธอ?’ แดร์ริลคิด

แดร์ริลยิ้มอย่างขมขื่น “ผมต่างหากที่โดนรังแก! คุณไม่เห็นว่ายัยนั่นเอาตะขอต่างหูมาจิ้มตูดผมและยังทำหน้าจอโทรศัพท์ผมแตกอีก!”

ลิลี่หัวเราะขณะเธอเอียงหัวไปซบที่ไหล่ของแดร์ริล

“ที่รัก ผมมีเรื่องบางอย่างอยากจะบอกกับคุณ” แดร์ริลกล่าวเสียงเบาบาง

“เรื่องอะไรล่ะ?”

แดร์ริลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “อีวอนนั้นได้รับบาดเจ็บตอนที่เธอกำลังช่วยชีวิตฉัน เรา… เราสองคนแต่งงานกัน”

แดร์ริลรู้สึกขัดแย้งอยู่ภายในใจของเขามาเป็นเวลานาน แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะเปิดเผยมันออกมา

แต่งงาน…

ลิลี่ตัวสั่นสะเทือนขณะรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเริ่มตึงเครียด เธอตกตะลึงโดยสิ้นเชิง

แดร์ริลกระวนกระวาย “อีวอนพยายามช่วยชีวิตผม จิตวิญญาณของเธอถูกดูดซับออกไปและเธอมีชีวิตเหลืออยู่แค่ไม่กี่ชั่วโมง ผมไม่อยากจะให้เธอจากไปโดยที่มีอะไรยังค้างคาใจอยู่ ผมเองก็ไม่อยากจะมีอะไรค้างคาให้เสียใจ ฉันเลย…”

“ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องนี้อีกแล้ว” ดวงตาของลิลี่เปียกปอน เธอมองออกว่าแดร์ริลและอีวอนมีใจให้ต่อกัน ความรู้สึกของเธอเหมือนกับโดนแทงทะลุหัวใจที่พวกเขาทั้งคู่ได้แต่งงานกัน

“ฉันอยากอยู่คนเดียว” ลิลี่วิ่งหนีไป

การที่เห็นเธอวิ่งหนีไปแบบนนั้น ทำให้แดร์ริลรู้สึกเศร้าเสียใจ

เขาคิดว่าจะวิ่งตามเธอไปขณะโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เมื่อมองผ่านหน้าจอที่แตกร้าวของเขา เขาก็พอจะเห็นว่าเป็นแด๊กซ์โทรมา

บ้าจริง! แด๊กซ์ได้โทรหาเขาตอนที่อยู่ในคอนเสิร์ต แต่เขาไม่รับรู้ว่ามันเกี่ยวกับเรื่องอะไร

เขาตบหน้าผากของตัวเองและรีบรับสายในทันที

“แดร์ริล! มาที่คฤหาสน์ตระกูลแซนเดอร์สเร็วเข้า!” แด๊กซ์กล่าวอย่างกระวนกระวาย