คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 549
“อย่าพูดถึงวิวาห์วายป่วงชวนหงุดหงิดนั่นอีก” อีวอนตอบเมื่อได้ยินคำกล่าวของแดร์ริล

แดร์ริลเป็นเพียงคนเดียวที่อีวอนอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วย งานพิธีวิวาห์ในครั้งก่อนของเธอกับเจเรมีนั้นเป็นโมฆะ

เพี้ยะ

แดร์ริลก็มีสติและตบเข้าไปที่หน้าของตัวเอง “ผมนี่โง่จริง ๆ ผมสมควรโดนลงโทษ”

‘ฉันไม่น่ายกประเด็นนั้นขึ้นมาเล่นเลย!’ แดร์ริลคิด

อีวอนรู้สึกแย่และจับคล้องแขนของแดร์ริลอย่างรวดเร็ว “ไอ้บ้า ตีตัวเองทำไม?”

เธอลูบหน้าแดร์ริลด้วยความเป็นห่วง “เจ็บไหม?”

แดร์ริลส่ายหัวและยิ้ม “ไม่เจ็บเลยสักนิด ฉันจะทำร้ายใบหน้าอันหล่อเหลาของฉันลงคอได้ยังไง?”

คำพูดของแดร์ริลทำให้อีวอนหัวเราะ

ในขณะนั้น แดร์ริลก็ชี้ไปที่ชุดแต่งงานแล้วกล่าว “ดูนั่น คุณชอบชุดไหน?”

อีวอนพยักหน้าขณะที่เธอยิ้มและเลือกชุดที่เธอชอบซึ่งแดร์ริลรีบหยิบมันมาให้อย่างรวดเร็ว และช่วยเธอสวมใส่มันอย่างระมัดระวัง แดร์ริลตกตะลึงทันทีเมื่ออีวอนได้สวมชุดแต่งงาน

สภาพของอีวอนก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อเธอสวมชุดแต่งงานที่เข้าทรงเผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าที่สวยงามของเธอ แม้ว่าใบหน้าของเธอจะซีดเซียวแต่รอยยิ้มของเธอก็ยังคงงดงามจนแทบลืมหายใจ

อีวอนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเธอเห็นแดร์ริลตกตะลึง เธอหมุนตัวไปรอบ ๆ แล้วกล่าวถาม “เป็นยังไงบ้าง?” อย่างไรก็ตาม เธอนั้นอ่อนแอเกินไปและเสียสมดุลระหว่างเธอหมุนตัว

แดร์ริลเข้าไปกอดประคองเธออย่างรวดเร็วในขณะหัวใจของเขาเจ็บปวดรวดร้าว

“อีวอน… คุณเป็น…”

“ฉันไม่เป็นอะไร” อีวอนลุกขึ้นยืนและมองกระจกโต๊ะเครื่องแป้งด้วยรอยยิ้ม “ฉัน… ฉันยังไม่ได้แต่งหน้า ฉันจำเป็นต้องสวยในตอนที่เข้าพิธีวิวาห์กับคุณ…”

“ให้ผมช่วย…” แดร์ริลกล่าวขณะสำลักคำพูดตัวเอง แดร์ริลกำหมัดแน่นขณะที่กลั้นน้ำตาไว้จากนั้นเขาก็ช่วยพาอีวอนไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง

“คุณห้ามร้องไห้ โอเคไหม? คุณสัญญากับฉันแล้ว” อีวอนกล่าวเบา ๆ ขณะเธอสังเกตเห็นดวงตาของแดร์ริลเปลี่ยนเป็นสีแดง จากนั้นเธอก็หยิบแปรงขึ้นมาและมองไปที่กระจก จดจ่ออยู่กับการแต่งหน้าของเธอ

แดร์ริลยืนดูเงียบ ๆ อยู่ข้างหลัง

ในที่สุด อีวอนแต่งหน้าเสร็จ และเพียงพริบตาเดียวใบหน้าซีดเสียวของเธอก็มีเสน่ห์เหลือล้น

อีวอนเปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อเธอหันไปหาแดร์ริลและถามด้วยรอยยิ้มบานแฉ่ง “ทีนี้ ฉันดูเป็นยังไงบ้าง?”

ดวงตาของแดร์ริลแดงก่ำเมื่อน้ำตาไหลพราก การมองเห็นของเขา เขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองอีวอนและกล่าวเบา ๆ “คุณสวยมาก ไม่มีเจ้าสาวคนไหนในโลกนี้ที่จะเทียบกับคุณได้”

อีวอนขบริมฝีปากของเธอเมื่อเห็นสีหน้าของแดร์ริล แต่เธอแสร้งทำเป็นว่าไม่เห็นอะไร จากนั้นเธอก็แสดงท่าทางร่าเริงและกล่าวถาม “นายคิดว่าเราควรจะตั้งชื่อลูกของเราว่าอะไรดี?”

ใบหน้าของแดร์ริลเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่เขาไม่ต้องการทำลายช่วงเวลานั้นและเล่นตามน้ำไปด้วย “ลูกของเราต้องมีชื่อที่มงคล ลูกชายของเราจะชื่อว่าซูพรีมส่วนลูกสาวของเราจะชื่อว่าฟอร์จูน พวกเขาจะรวมกันเป็น ซูพรีมฟอร์จูน”

ตอนแรกอีวอนหัวเราะกับมุขตลกของแดร์ริล แต่อนิจจาเธอก็ทนต่อไปไม่ไหวและได้ร้องไห้ออกมา

อีวอนเบิกตากว้าง ‘ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าฉันจะมีชีวิตรอดถึงวันพรุ่งนี้ไหม มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึงอนาคต ไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องพูดถึงลูก ๆ ของเรา”

“อีวอน ไม่ต้องร้องนะ อย่าร้องไห้…” แดร์ริลพูดซ้ำไปซ้ำมาขณะเขาสวมกอดเธอไว้แน่นขนัด “คุณจะไม่เป็นอะไร คุณต้องไม่เป็นไร เราจะมีชีวิตที่ดี… และเราจะมีลูกหลานเหลนโหลนเยอะแยะมากมาย…”