บทที่ 71

“ก็ถ้านายไม่เชื่อในเจ้าเม็ดยาเทวะนี่ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวล่ะ” แดร์ริลดูเหมือนจะไม่แคร์และกำลังจะจากไป
“เดี๋ยวก่อน!” แบรนดอนเรียกแดร์ริลพร้อมกับก้าวออกไปสองสามก้าว
“นายแน่ใจไหมว่าเจ้าสิ่งนั้นจะช่วยให้ฉันทะลวงระดับไปถึงปรมาจารย์อาวุโสได้?” แบรนดอนถาม
แดร์ริลไม่ลำบากพูดอะไรให้มากความอีก เขาตอบด้วยคำสั้น ๆ สองคำ “แน่นอน”
แบรนดอนสูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วกล่าว “ก็ได้ ฉันจะซื้อมัน เท่าไหร่?”
แดร์ริลมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า แบรนดอนคนนี้คิดว่าเขาจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้ด้วยเงิน ‘ก็ดี ในเมื่อเขารวยนัก ฉันจะปล้นเงินในบัญชีเขาวันนี้ซะเลย’ เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็ชูสองนิ้วให่แบรนดอน
ในใจเขา เขาคิดไว้ว่าสองพันล้าน ยังไงก็ตาม แบรนดอนเข้าใจเขาผิด
“สองพันล้าน? ฉันจะจ่ายมัน” แบรนดอนถามด้วยความตื่นเต้นในดวงตา เขาพยักหน้าพร้อมยิ้มแสยะกว้าง
‘หา?’ สองพันล้าน เขาจ่ายเงินสองพันล้านในพริบตาจากการซื้อเม็ดยาเทวะ! เด็กนี่มันบ้าไปแล้ว!’ เขาคิด
แดร์ริลตกใจ
แดร์ริลนั้นยังไม่ได้เป็นผู้บ่มเพาะ เพราะฉะนั้นเขาจึงยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากความตกต่ำ เขาไม่เข้าใจว่าแบรนดอนต้องผ่านอะไรมาบ้าง
ในขณะที่กำลังตกใจ ความตื่นเต้นก็พุ่งพล่านในตัวเขาเช่นกัน เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเม็ดยาเทวะนั้นจะทำเงินได้มากขนาดนี้
‘ต่อไปเราจะเสียเวลาทำงานหนักไปทำไมอีก? สิ่งที่เราต้องทำก็แค่ทำยาเพิ่ม!’ แดร์ริลคิด
แบรนดอนสงบใจลงจากอาการตื่นเต้น
“แต่ฉันจะพูดตรง ๆ กับนายแล้วกัน ถ้าเม็ดยาเทวะนี่ใช้งานไม่ได้ผล ฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าผลจากการโกหกฉันมันเป็นอย่างไร” เขาขู่ เสียงของเขาราบเรียบและเปล่งรังสีฆ่าฟันออกมา
แดร์ริลยิ้มอย่างสงบ “เรื่องนี้น่ะเหรอ นายไม่จำเป็นต้องกังวลกับมันเลย”
แบรนดอนปรบมือเพื่อเรียกฝ่ายการเงินของเขามาทำธุรกรรม
มุมปากของแดร์ริลยกขึ้น “โอ้ แบรนดอน ทำไมถึงได้รีบนักเล่า ฉันยังไม่ได้ตกลงที่จะขายให้นายในราคา 2 พันล้านสักหน่อย”
“หมายความว่ายังไง?” ใบหน้าของแบรนดอนมืดลง
‘นี่เขาอยากจะเล่นแง่กับเรางั้นเหรอ’ เขาคิด
ใบหน้าของแดร์ริลไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย เขาชี้ไปที่แหวนหยกบนโต๊ะ “นอกจากเงิน 2 พันล้านที่นายจะต้องจ่ายให้ฉัน ฉันต้องการนั่นด้วย”
แบรนดอนมองตามทิศที่แดร์ริลชี้ไป ก่อนจะต้องสูดหายใจเข้าไปสุดปอด
*************************************
แบรนดอนมองตามทิศที่แดร์ริลชี้ไป ก่อนจะต้องสูดหายใจเข้าไปสุดปอด

แบรนดอนนั้นขโมยแหวนนิ้วโป้งนี้มาจากสํานักเทียนซาน จากข่าวลือ มั่นมีความลับที่ยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่ภายในแหวนวงนี้ เขาใช้เวลานับปีเพื่อไขความลับของมันแต่ก็ไม่มีโชคเลย เมื่อไม่มีเหตุผลที่จะเก็บมันไว้อีก และมันอาจจะทําให้เขาเกิดปัญหาในอนาคตอีก แบรนดอนจึงคิดได้ว่าเขาควรจะมอบมันให้แดร์ริลไปซะ เมื่อคิดได้ดังนั้น แบรนดอนจึงพยักหน้า “โอเค เอาเลย ยังไงซะมันก็แค่ของโบราณชิ้นหนึ่ง” “เอ๋? เขาตกลงจริงเหรอเนี่ย?” แดร์ริลคิด ตกใจอีกครั้งกับการตัดสินใจของแบรนดอน เขาไม่คิดว่าแบรนดอนนั้นจะตกลงง่ายดายขนาดนี้โดยไม่มีการลังเล แดร์ริลเดินเข้าไปนําแหวนหยกมาสวมบนนิ้ว และมันก็พอดีกับเขาเลย มันไม่ได้เล็กและไม่ได้ใหญ่จนเกินไป แดร์ริลพอใจ แต่เขาก็แอบสังเกตเห็นว่ามีรอยยิ้มแสยะจาง ๆ บนใบหน้าของแบรนดอน ในตอนที่เขาสวมแหวน แบรนดอนขโมยแหวนมา แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ตอนนี้มันเป็นแดร์ริลที่ขโมยมันไป ด้วยความรวดเร็ว แบรนดอนโอนเงิน 2 พันล้านดอลลาร์ให้แดร์ริล เม็ดยาเทวะขายได้ 2 พันล้าน กับวัตถุโบราณอีกชั้น กําไรอย่างดงาม! ด้วยเหตุนี้ แดร์ริลจึงจากไปอย่างอารมณ์ดี
ในขณะเดียวกัน ณ คฤหาสน์ ดาร์บี้