ที่ใดสักแห่ง

แดร์ริลรู้สึกเหมือนอยู่ในฝันอันยาวนานในตอนที่เขาไม่มีสติ เขาถูกตามล่าในฝันของเขา และเขาหยุดวิ่งไม่ได้เลย และในที่สุด เขาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

แดร์ริลถูกต้อนรับจากภาพของห้องนอนอันหรูหรา

“แดร์ริล นายตื่นแล้ว?”

แดร์ริลได้ยินเสียงที่ยินดี ดวงตาของลิลี่แดงจากการร้องไห้

“ที่รัก ทำไมตาของคุณแดงขนาดนั้น?” แดร์ริลถามด้วยรอยยิ้ม “คุณกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผมเหรอ? มาสิ กอดผมหน่อย”

แดร์ริลฝืนยิ้มด้วยความเจ็บปวด แม้ว่าแผลของเขาจะดีขึ้น แต่มันก็ยังเจ็บมากอยู่

‘เวรเอ๊ย ไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะโดนยิงซ้ำสองรอบในเวลาไม่กี่วัน’ แดร์ริลคิดกับตัวเอง

ลิลี่หน้าแล้วถอยออกไปอย่างเขินอาย “ฉัน… ฉันไม่ได้กังวลเรื่องนายสักหน่อย แล้วฉันก้ไม่ได้ร้องไห้ด้วย!”

ลิลี่ปฏิเสธที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเธอในตอนนั้น

หมอบอกว่าอาการบาดเจ็บของแดร์ริลนั้นรุนแรงมาก กระสุนนั้นยิงใกล้หัวใจของเขา

ขอบคุณพระเจ้า เขาตื่นขึ้นมาในที่สุด

“แดร์ริล ฉันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว นายกับแด๊กซ์ช่วยพวกเราทั้งหมด” ลิลี่กระซิบ “นาย… นายเข้มแข็งมาก แต่ทำไมนายถึงได้ซื่อบื้อแบบนี้? โจรพวกนั้นมีปืน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับนายล่ะ?” ถึงแม้ว่าลิลี่จะประทับใจกับการกระทำของเขา แต่มันก็ยังมีความรู้สึกผิดในน้ำเสียงของเธอ

เสียงของลิลี่เบาลงเรื่อย ๆ เธออาย

แดร์ริลมองลิลี่ด้วยรอยยิ้มแล้วปลอบเธอ “เด็กโง่ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผมหรอก อีกอย่าง คุณเป็นภรรยาผม ต่อให้ผมต้องเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อช่วยคุณในสถานการณ์นั้น ผมก็จะทำมันอยู่ดี”

ลิลี่รู้สึกอบอุ่นและรักใคร่ในหัวใจ

“ที่นี่คือที่ไหน?” แดร์ริลกัดฟันแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง

สถานที่นี้ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา มันไม่ใช่สถานที่ของพวกลินดันแน่

“นี่คือบ้านของแด๊กซ์ หมอประจำตัวของเขารักษานาย” ลิลี่อธิบาย

แดร์ริลพยักหน้า แด๊กซ์นั้นเป็นสหายที่พึ่งพาได้จริง ๆ

“แล้วแด๊กซ์อยู่ไหน?” แดร์ริลสอบถาม

“เขาอยู่ในโถงหลัก” ลิลี่ตอบ “พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคุณปู่ของแด๊กซ์ และแขกบางคนก็มาถึงก่อนเพื่อแสดงความยินดีกับเขา แด๊กซ์กำลังดูแลพวกเขาในโถงตอนนี้”

ปู่ของแด๊กซ์คือซาอูล แซนเดอร์ส สองปีก่อนซาอูลได้มอบบริษัทให้แด๊กซ์และยุติการยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจ อย่างไรก็ตาม เขายังคงมีอำนาจอย่างมากมายในเมืองตงไห่

เขาเป็นที่นับถือมาก แน่นอนว่าคนมากมายต้องมาร่วมยินดีในงานวันเกิดของเขา

“จริงเหรอ? ผมจะไปดูหน่อย” แดร์ริลฝืนความเจ็บปวดแล้วออกจากเตียงอย่างเชื่องช้า

แดร์ริลและแด๊กซ์เป็นเหมือนพี่น้องกัน ในเมื่อเป็นวันเกิดของปู่แด๊กซ์ แดร์ริลจึงไม่ต้องการจะทำตัวไม่เคารพ

ลิลี่รีบช่วยแดร์ริล เมื่อเห็นว่าเขายังดูค่อนข้างอ่อนแอ “นายแน่ใจเหรอว่าจะลงไปแบบนี้?”

แดร์ริลไม่สนใจตัวเองเลย เขาน่าเป็นห่วงจริง ๆ

แดร์ริลแสดงออกว่าเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือแล้วยิ้ม “ผมไม่เป็นไรแล้ว อย่าคิดว่าผมจะอ่อนแอหลังจากผ่าตัดสิ ผมแข็งแรงพอที่จะเล่นจ้ำจี้กับคุณคืนนี้ด้วยซ้ำ”

“นายช่วยสำรวมหน่อยได้ไหม!” ลิลี่เริ่มหน้าแดง “บ้าบอจริง…”

แดร์ริลหัวเราะ

เมื่อเห็นความเขินอายของลิลี่ ก็ทำให้แดร์ริลอารมณ์ดีขึ้นมา เขารู้สึกว่าเขาพลันได้รับกำลังขึ้นมาแล้วรีบเดินลงไป

ในขณะที่แดร์ริลกำลังเดินลงไป เขาก็นำมือถือออกมาแล้วส่งข้อความหาใครบางคนเพื่อให้นำของขวัญมา ในเมื่อวันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของปู่ของแด๊กซ์ แดร์ริลไม่สามารถมามือเปล่าได้ในฐานะพี่น้องของแด๊กซ์

คนนับสิบ ๆ นั่งอยู่ในโถง พวกเขาล้วนเป็นคนสำคัญของเมืองตงไห่ คนเหล่านี้มีเรื่องสำคัญต้องเข้าร่วมในวันพรุ่งนี้ จึงไม่สามารถเข้าร่วมงานฉลองได้ ดังนั้นพวกเขาจึงนำของขวัญมาให้ก่อน

ซาอูล แซนเดอร์ส นั่งอยู่ตรงกลางในขณะที่เขาหัวเราะไปด้วย ชายชราคนนี้มีอายุเกนิ 70 ปีเข้าไปแล้ว แต่ร่างกายของเขายังกำยำและเต็มไปด้วยพลังงาน

ช่างบังเอิญจริง ๆ! แดร์ริลหัวเราะเมื่อเห็นคนคุ้นตา เขาคือหัวหน้าห้องสมัยมัธยมปลายของเขา คลิฟฟอร์ด คอนเวย์

เหล่าคนที่นำของขวัญมาให้นายท่านชราแห่งแซนเดอร์สนั้นเป็นคนสำคัญในสังคม คลิฟฟอร์ดนั้นไม่แม้แต่จะเหมาะสมพอที่จะคิดเรื่องมอบของขวัญด้วยซ้ำ!

อย่างไรก็ตาม แม่เลี้ยงของคลิฟฟอร์ดนั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเหล่าแซนเดอร์ส แต่เธอยุ่งเกินไป ดังนั้นเธอจึงส่งคลิฟฟอร์ดมามอบของขวัญแทน

คลิฟฟอร์ดกลัวมากในตอนนั้น

ยังไงซะ ตระกูลแซนเดอร์สก็เป็นที่รู้จักในเมืองตงไห่! หากคลิฟฟอร์ดสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักคนอย่างแด๊กซ์ เขาจะอวดเรื่องนี้กับตระกูลของเขาและเพื่อน ๆ ได้

เมื่อแดร์ริลและลิลี่เข้ามาในโถง พวกเขาทั้งหมดก็มองทั้งคู่ด้วยความสงสัย

“แดร์ริล คุณไม่เป็นไร! นี่มันมหัศจรรย์จริง ๆ มานั่งกับพวกเราสิ” แด๊กซ์รีบยืนขึ้นแล้วทักทายแดร์ริลด้วยความยินดีอันเปี่ยมล้น