บทที่ 64

คุณย่าลินดันนั่งไม่ติดที่แล้ว เธอถามอย่างมีอารมณ์ “คุณเจมส์ ฉันขอถามเรื่องคุณดาร์บี้…”
พอลส่ายหัวขัดจังหวะเธอ “หญิงชรา คุณควรพิจารณาปัญหาที่อยู่ตรงหน้าก่อน เวลาของผมเป็นเงินเป็นทอง ผมให้เวลาคุณห้านาที”
คุณย่าลินดันหยุดพูด
ตระกูลลินดันนั้นหมดหวัง ตระกูลพวกเขาจะล่มสลายถ้าไม่มีเงินจ่ายหนี้
แม้ว่าข้อเสนอของเขาจะดูเกินไปบ้าง แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เหล่าลินดันมีเวลาพักหายใจ
อย่างไรก็ตาม ธุรกิจของตระกูลนั้นไม่แน่ว่าอาจได้เป็นคู่ค้าของดราก้อน เทค ก็ได้
หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง คุณย่าลินดันถอนหายใจและพยักหน้าให้พอล “ได้ ฉันจะยอมรับข้อตกลงนี้”
“คุณย่า เรายอมรับไม่ได้นะครับ”
“ใช่ ถ้าเรายอมรับมัน เราจะไม่มีสิทธิ์มีเสียงในบริษัท เนปจูน ในภายภาคหน้าอีกนะคะ”
“คุณย่า…”
ทันใดนั้น ทุกคนในตระกูลลินดันพูดออกมาทีละคน พวกเขาล้วนกังวลมากจนเกินเหตุ
แม้ว่าการร่วมมือกับดราก้อน เทค จะนำผลดีมาสู่การพัฒนาของบริษัทของตระกูลลินดัน แต่ด้วยหุ้นที่มีน้อยกว่าครึ่ง ทุกคนในตระกูลจะกลายเป็นพนักงานของพอลไป
“พอกันที หุบปากซะ!” คุณย่าลินดันยืนขึ้นด้วยท่าทางเย็นชาบนใบหน้า เธอตะโกนด้วยความโกรธ “นั่นคือการตัดสินใจสุดท้ายจากฉัน อย่าได้พูดถึงมันอีก”
เมื่อพวกเขาเห็นว่าคุณย่าลินดันโกรธ พวกเขาก็พลันเงียบลงทันที ไม่มีใครกล้าค้านเธอ
พอลยิ้มและโอนเงินให้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ด้านนอกที่อยู่อาศัยของลินดัน พอลโทรหาแดร์ริลในขณะที่นั่งอยู่ในรถหรู
“คุณดาร์บี้ เรียบร้อยแล้วครับ!” พอลกล่าวอย่างเคารพ
“ยอดเยี่ยม! ไม่มีอะไรอีกแล้วล่ะ สำหรับตอนนี้ พีน้อย นายไปจัดการเรื่องของนายเถอะ”
“ได้ครับ”
แดร์ริลอยู่ในห้องทำงานของเขาในบริษัท แพลทินัม เขาพลิกหน้ากระดาษของคัมภีร์ ‘ศาสตร์พยากรณ์แห่งหยินหยาง’ ในมือ เขายิ้มด้วยความพึงพอใจเมื่อได้ยินความคืบหน้าจากพอล
หลังจากเขาวางสาย แดร์ริลก็อ่านคัมภีร์ต่อ
เนื้อหาของ ‘ศาสตร์พยากรณ์แห่งหยินหยาง’ นั้นน่าสนใจ มันทำให้แดร์ริลจมดิ่งลงไปกับมัน
แดร์ริลไม่รู้ว่าต้องพูดอย่างไรกับ ‘เทคนิคโอสถแห่งอนันต์’ เมแกนบอกว่าเม็ดยาเทวะที่เขากลั่นนั้นไร้ประโยชน์ มันชัดเจนว่าคัมภีร์นั้นโกหก
ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น มันมาจากเมแกน
“แดร์ริล ชื่อของโอสถยาที่คุณให้ฉันมาคืออะไร? ฉันทะลวงผ่านระดับได้แล้ว ฉันกลายเป็นปรมาจารณ์อาวุโสแล้ว!” เมแกนกล่าวอย่างตื่นเต้น
เธอทำสำเร็จ?
แดร์ริลแปลกใจที่ได้ยินแบบนั้น
ดูเหมือนว่า ‘เทคนิคโอสถแห่งอนันต์’ จะใช้ได้ผล
แดร์ริลใจชื้น เขาพยายามอย่างมากในการทำใจให้สงบ ก่อนเขาจะถามเมแกน “คือ เพื่อนผมมอบให้ผมอีกที ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร”
“โอ้!” เมแกนผิดหวังเล็กน้อยหลังจากที่เธอได้ยินคำตอบ อย่างไรก็ตาม เธอกล่าว “คุณต้องถามเขาเรื่องนี้หลังจากที่เจอเขาอีกครั้ง ถ้าเขามีมันอีก คุณช่วยหามันมาให้ฉันบ้างได้ไหม ได้โปรด?”
เมแกนแทบจะขอร้องเขาในตอนท้ายของประโยค
นี่เธอคือว่าพวกมันเป็นช็อกโกแลตรึไง? เธอถึงจะได้มันเท่าไหร่ก็ได้ตามที่เธอต้องการน่ะ?
แดร์ริลยิ้ม แต่เขาก็ให้สัญญากับเธอ ในเมื่อเม็ดยาเทวะได้ผล เขาก็คงต้องใช้ประโยชน์จากเวลาว่างในการกลั่นมันเพิ่มมาอีกสักเล็กน้อย วัตถุดิบของยานี้หาได้ทุกที่ เขาสามารถมีเม็ดยาเทวะเท่าไหร่ก็ได้ตามต้องการ แดร์ริลหัวเราะกับตัวเองเมื่อคิดได้ดังนั้น
ในตอนกลางวัน แดร์ริลซื้อหม้อดินเผาและวัตถุดิบที่เม็ดยาเทวะต้องการมาทั้งหมด แล้วรีบเร่งกลับไปที่บริษัท
เมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องทำงาน เขาก็เห็นเพิร์ล ผู้ซึ่งมาเพื่อรายงานงานของเธอ
เพิร์ลอึ้งเมื่อเห็นแดร์ริลชุ่มไปด้วยเหงื่อพร้อมถือถุงสองสามถุงในมือ “ท่านประธาน ทำอะไรคะนั่น?”
เธอถามเพราะเธอแปลกใจที่เห็นหม้อดินเผาในมือของแดร์ริล
แดร์ริลกล่าวสบาย ๆ “ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่รู้สึกไม่ค่อยดีสองสามวันที่ผ่านมา ผมเลยซื้อยาจีนมาต้มดื่มน่ะ”

เพิร์ลกล่าว “เข้าใจแล้วค่ะ ให้ดิฉันช่วยปรุงมั่นก็ได้นะคะ” แดร์ริลส่ายหัว “ไม่ล่ะ ผมทําคนเดียวได้ อย่างไรก็เถอะ ถ้าไม่มีอะไรสําคัญ อย่าเข้ามารบกวนผมนะ” “เข้าใจแล้วค่ะ ท่านประธาน!” เพิร์ลตอบ เธอวางรายงานไว้บนโต๊ะ หันหลัง แล้วเดินออกจากห้องทํางานไป เพิร์ลช่วยไม่ได้ที่จะพึมพําอยู่ในใจในขณะที่เดินออกจากห้องทํางาน “เขาเป็นอะไรของเขา? เขาจะใช้กระบองเพชรทํายาไปทําไมกัน?
หลังจากเพิร์ลจากไป แคร์ริลก็เริ่มการกลั่นเม็ดยาเทวะ มันมีวัตถุดิบที่ต้องเตรียมมากกว่าครั้งแรกที่เขาทํา ครึ่งชั่วโมงต่อมา แดร์ริลก็กลันเม็ดยาเทวะได้สองเม็ด จากนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาคือเดรก หัวหน้าตระกูลดาร์บี้ เดรกไม่ได้โทรหาแดร์ริลหลังจากที่ครั้งก่อนเขานําเงินไปช่วยตระกูลดาร์บี้จากช่วงเวลาที่ยากลําบาก แดร์ริลนั่งบนเก้าอี้ผู้อํานวยการ จุดบุหรีอย่างช้า ๆ และรับสาย “มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ คุณลุง?” ลุงของเขาต้องเป็นเขาถ้ามันไม่มีอะไรผิดปกติ เขาจึงคิดว่าลุงของเขาต้องอยากได้อะไรจากแดร์ริลแน่ ทุกคนในตระกูลดาร์บี้ทํากับเขาแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้สนใจนัก “แดร์ริล ลุงมีข่าวดี!” เดรกกล่าวพร้อมเสียงหัวเราะ “ข่าวดี? “มันไม่มีทางจะเป็นเรื่องดีถ้าลุงตามหาผม” แดร์ริลคิดกับตัวเอง