คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 740
มาร์คัสจ้องไปที่แดร์ริล “ไอ้นี่มันสวมเสื้อผ้าแปลก ๆ หรือว่าแกมาจากวงการภาพยนตร์ บางทีแกอาจจะเป็นแค่ตัวประกอบ เราไม่จำเป็นต้องกังวลกับคนไร้ประโยชน์เช่นนั้น ผมคงจะปวดใจถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ”

“เชอรีล แย่แล้ว!”

ใครบางคนตะโกนขึ้นในขณะที่พวกเขาผลักประตูและเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก “เชอรีล ฉันเพิ่งได้รับข่าวมาว่า มิสเตอร์เซย์นถูกฆ่าตาย”

อะไรนะ?

เชอรีลสั่นสะท้านเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เธอมองไปที่ชายคนนั้นและถามว่า “มิสเตอร์โจเซฟ เซย์น ตายแล้วเหรอ?”

“ใช่แล้ว…”

เชอรีลรู้สึกเป็นกังวล เธอพูดอย่างประหม่าว่า “ฉันควรจะทำยังไง? ฉันไม่รู้ว่าเขาตายได้ยังไง แต่เขาได้ให้สัญญากับฉันว่าเขาจะเขียนเพลงใหม่ให้กับฉัน ในเมื่อตอนนี้เขาตายไปแล้ว แล้วใครจะเป็นคนเขียนเพลงใหม่ให้ฉัน”

ทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่มีสี่นิกายหลัก สำนักกระบี่ สำนักหยก สำนักโอสถและสำนักพราน

โจเซฟ เซย์นเป็นสาวกของสำนักพราน

แม้ว่าสำนักพรานจะเป็นสำนักของการบ่มเพาะ แต่สาวกของพวกเขาก็มีพรสวรรค์เป็นพิเศษ สาวกบางคนสามารถเขียนบทกวีได้ บางคนสามารถแต่งเพลงได้ ในขณะที่บางคนสามารถเล่นเครื่องดนตรีได้มากมายเช่นกัน

โจเซฟเป็นหนึ่งในสาวกที่โดดเด่นที่สุดของสำนักพราน

เชอรีลพบโจเซฟโดยบังเอิญเมื่อสองปีก่อนและเธอก็พยายามทำให้เขายอมแต่งเพลงให้เธอ เขามีความสามารถที่พิเศษ ดังนั้นเพลงที่เขาเขียนให้กับเชอรีลทุกเพลงจึงเป็นเพลงยอดนิยม

เชอรีลกระวนกระวายใจเมื่อเธอรู้ว่าโจเซฟตายแล้ว เธอจะต้องร้องเพลงใหม่ในห้องโถงโภไคยและโจเซฟควรจะส่งเพลงใหม่ให้เธอในวันนั้น เธอควรจะทำเช่นไรเมื่อนักแต่งเพลงของเธอเสียชีวิตไปแล้ว?

เธอได้ส่งคำเชิญไปยังสื่อเพื่อเปิดตัวเพลงใหม่ของเธอในวันรุ่งขึ้นแล้ว ทุกคนในเมืองทราบดีว่าเพลงของเธอกำลังจะถูกปล่อย! เธอควรจะทำเช่นไรถ้าว่าหากเธอไม่สามารถปล่อยเพลงได้ตามแผนที่เธอวางเอาไว้?

เชอรีลรู้สึกหงุดหงิด

“ที่รัก ไม่ต้องกังวลนะ ไม่ต้องกังวล ผมจะช่วยคุณจัดการเอง…” มาร์คัสปลอบใจเชอรีล

นักแต่งเพลงจะต้องได้เตรียมความพร้อมก่อนเสมอ แล้วเขาจะหานักแต่งเพลงได้จากที่ไหนในเวลาอันสั้นเช่นนี้?

“บางทีฉันอาจจะช่วยคุณได้?” เสียงแผ่วเบาดังขึ้น เขาคือแดร์ริล

แดร์ริลมองไปที่เชอรีลแล้วพูดว่า “ฉันเขียนเพลงได้ บางทีฉันอาจจะช่วยคุณได้”

อะไรนะ?

เขาเขียนเพลงได้?

มาร์คัสผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เตะแดร์ริลอีกครั้ง

“ไอ้สวะ! แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกรู้จักเพลงด้วยเหรอ ถ้าแกกล้าแส่หาเรื่องอีกฉันจะฆ่าแกทันที”

เชอรรีลจ้องไปที่แดร์ริลและพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่ามาเสแสร้ง แกกำลังพยายามใช้สิ่งนั้นเพื่อเป็นข้ออ้างในการหลบหนีใช่ไหม? อันที่จริง ฉันอยากจะไว้ชีวิตอันไร้ค่าของแก แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่สงสารแกแล้ว”

เธอเชื่อว่าแดร์ริลกำลังพูดเรื่องไร้สาระออกมา

แดร์ริลกระแอ่มในลำคอก่อนที่เขาจะเริ่มฮัมเพลง “ที่รัก เธอยิ้มได้หวาน ดั่งดอกไม้ที่เบ่งบาน เพื่อรับลมฤดูใบไม้ผลิ…”

อะไรกัน?

มาร์คัสตกตะลึงเมื่อได้ยินท่วงทำนองที่ติดหู เขาจ้องไปที่แดร์ริลด้วยสายตาอันว่างเปล่า

เชอรีลรู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก เธอเป็นคนดังที่ช่ำชองจนเธอสามารถระบุเนื่อหาเพลงที่ดีได้เมื่อเธอได้ยิน เธอรู้ว่าท่วงทำนองนั้นดีแค่ไหน!

เธอตื่นเต้น!

เธอคาดไม่ถึงว่าไอ้คนไร้ประโยชน์ที่ต่ำต้อยจะสามารถแต่งเพลงได้!

เชอรีลพูดกับแดร์ริลอย่างตื่นเต้นว่า “นายช่วยแต่งเพลงทั้งหมดให้ฉันได้ไหม?”

ในขณะที่พูดเช่นนั้น เชอรีลก็รีบหยิบกระดาษและปากกามาวางให้แดร์ริลทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวัง

แดร์ริลยิ้มในขณะที่เขาพยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะ ปล่อยจุดสะกัดให้ฉันก่อน”

แดร์ริลเหลือบมองมาร์คัสและพูดว่า “ให้เขาออกไปรอข้างนอกด้วย”

มาร์คัสตะโกนขึ้น “ทำไม?”

“ฉันไม่ชอบให้ใครวุ่นวายในตอนที่ฉันแต่งเพลง” แดร์ริลกล่าว

มาร์คัสโกรธจัด ไอ้เด็กคนนั้นกำลังล้ำเส้น

“มาร์คัส ปล่อยจุดสะกัดแล้วออกไป” เชอรีลสั่ง

มาร์คัสลังเลแต่เขาก็ต้องระงับความโกรธและปล่อยจุดสะกดให้แดร์ริล

“ไอ้หนุ่ม แกไม่ควรจะเล่นตลกกับฉัน” มาร์คัสพูดอย่างเย็นชาก่อนที่เขาจะหันหลังและเดินลงบันไดไป

มีเพียงแดร์ริลและเชอรีลที่อยู่บนชั้นสอง

แดร์ริลเดินเข้าไปหาเชอรีลและนั่งลงบนเก้าอี้เหมือนคนสำคัญ

เชอรีลรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เธอรีบกระตุ้นแดร์ริลหลังจากที่เธอเห็นว่าเขายังไม่ได้เริ่มเขียนอะไรลงบนกระดาษ “นี่ นาย! ไปเขียนเพลงเดี๋ยวนี้เลย!”

“ทำไมคุณใจร้อนเช่นนี้?”

แดร์ริลมองเชอรีลด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “คุณต้องสัญญากับผมอย่างหนึ่ง ถ้าหากว่าคุณต้องการให้ผมเขียนเพลงนี้”

เขากล้าต่อรองกับเธอได้ยังไง?

สีหน้าของเชอรีลเปลี่ยนไป เธอกำลังหงุดหงิดมากแต่เธอก็สามารถพูดออกมาได้ “สัญญาอะไร?”

เธอจะต้องปล่อยเพลงใหม่ในวันรุ่งขึ้นและเวลาก็กำลังจะหมดลง เธอจะยอมทำตามถ้าหากว่าคำขอร้องของเขาไม่มากเกินไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของแดร์ริลกว้างขึ้น จากนั้นเขาก็กล่าวออกมาอย่างเย็นชา “คุกเข่าลงแล้วเรียกฉันว่าอาจารย์”

คนเหล่านี้ทำให้แดร์ริลต้องคุกเข่าลง ถึงแม้ว่าเขาจะอธิบายไปแล้วว่ามันเป็นเพียงความเข้าใจผิด

เขาจะรู้สึกดีขึ้นได้อย่างไรถ้าหากว่าเธอไม่ได้ชดใช้?